Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η Ινδία πρωτοκατοίκηθηκε πριν πολλές χιλιάδες χρονιά, από τους πρώτους ιθαγενείς κάτοικους της, οι οποίοι ονομάστηκαν μετέπειτα Δραβίδες.

Αυτοί, κατοικούσαν για πολύ καιρό στα εδάφη της, μέχρις ότου, στο 1500 π.Χ., οι προγονοί των σημερινών Ινδών, οι Άρειοι, έφτασαν στην περιοχή της Ινδίας-Ιράν, από την Κεντρική Ασία.

Αυτοί, κατοικούσαν εκεί από την αρχαιότητα, αλλά, γύρω στο 1500 π.Χ., κατέβηκαν από τα μέρη τους και κατέλαβαν τις σημερινές χώρες του Ιράν και της Ινδίας, αποτελώντας τους προγονούς των συγχρόνων Ινδών και Ιρανών (Άλλωστε, Ιράν, σημαίνει η χώρα των Αρείων).

Στο Ινδία, οι Άρειοι που κατέλαβαν την χώρα, σύντομα την χώρισαν σε πολλά ανεξάρτητα και αντιμαχόμενα μεταξύ τους βασίλεια, εκ των οποίων, οι ισχυρότεροι ηγέτες, οι οποίοι στο τέλος επικράτησαν στις μεταξύ τους συγκρούσεις, σύντομα δημιουργήσαν ακόμα πιο μεγάλες μοναρχίες.

[Συνολικά, η Ινδία ήταν χωρισμένη σε 118 βασίλεια, ενώ ο λαός του κάθε βασιλείου διαιρούνταν σε 7 τάξεις (ή κάστες) δηλαδή τους φιλόσοφους (Βραχμάνους), τους γεωργούς, τους βοσκούς, τους τεχνίτες, τους στρατιώτες, τους επόπτες και τους συμβούλους του βασιλιά].

Οι «βέροι» Ινδοί, κυριαρχούσαν στους προτέρους λαούς και αποτελούσαν την αριστοκρατία της χωράς (ενώ ο ισχυρότερος αριστοκράτης γινόταν ο βασιλιάς της κάθε περιοχής), ενώ ο (κατά βάση) προ-αρειανός φτωχός λαός, αποτελούσε τους φτωχούς υπηκόους, που διέθεταν ελάχιστα δικαιώματα.

Ουσιαστικά, οι νέοι Άρειοι επικυρίαρχοι-κατακτητές, αποτελούσαν την ανώτερη αριστοκρατία, τους πολεμιστές και τον Κλήρο, δηλαδή τις «ανώτερες τάξεις», ενώ ο κατακτημένος λαός των Δραβίδων, αποτελούσε την κατώτερη τάξη, που ήταν δούλοι, χωρίς σχεδόν καθόλου ανθρωπινά δικαιώματα.

Έτσι, οι πρώτοι ιθαγενείς κάτοικοι της χώρας, είτε εξοντώθηκαν, είτε αφομοιώθηκαν από τους Άρειους που κατέβηκαν από τον Βορρά, οι οποίοι και «νομιμοποίησαν πνευματικά» το άδικο και καταπιεστικό σύστημα των καστών, μέσω της υποχρεωτικής επιβολής της θρησκείας τους, του Ινδουισμού.

Όμως, ως αντίδραση στην καταπίεση, αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί η θρησκεία του Βουδισμός, η οποία όμως ελάχιστα διέφερε ουσιαστικά από τον Ινδουισμό, και προωθούσε ουσιαστικά την πλήρη αδράνεια, ωφελώντας έτσι τους εκάστοτε καταπιεστές.

Και αυτό, γιατί έλεγε στους ανθρώπους να μην ασχολούνται καθόλου με το τι συμβαίνει στον κόσμο και μόνο να προσπαθούν να φτάσουν μονιμά στην εσωτερική πλήρη απάθεια και ανυπαρξία, ασχολούμενοι μόνο με αυτήν και καθόλου με ότι συμβαίνει γύρω τους καλό ή κακό για τους ίδιους.

Επίσης, ο Βουδισμός, συνιστούσε να μην καταναλώνει κάνεις ενέργεια για την επίλυση προσωπικών ή συλλογικών προβλημάτων, γιατί αυτή υποτίθεται πως κατέστρεφε την πορεία της μετενσάρκωσης, όσο και την προσπάθεια ζωής, ακόμα και αν κάνεις πέθανε διπλά σε κάποιον και χρειαζόταν άμεση βοήθεια. Τα ίδια υποστήριζε και ο Ινδουισμός.

[Ο δε ιδρυτής της θρησκείας του Βουδισμού, ο πρώην Ινδός πρίγκηπας Βούδας, ο οποίος σύστηνε νηστεία, ολιγοφαγία και την πλήρη χορτοφαγία, αποδείχθηκε στο τέλος υποκριτής, όταν πέθανε μια μέρα, μετρά την τεράστια και λαίμαργη κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων κρέατος].

Επιπλέον, οι πολλές διάφορες των δυο αυτών θρησκειών, προκάλεσαν τόσο φυλετικούς, όσο και πολιτικούς και θρησκευτικούς πολέμους, ανάμεσα στις ηγεμονίες που υποστήριζαν διαφορετικό θρησκευτικό σύστημα.

Το 517 π.Χ., ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος ο Α΄, επωφελήθηκε από τις διαμάχες στην Ινδία και εισέβαλε στο παράκτιο δυτικό τμήμα της χώρας, το οποίο και κατέλαβε.

Το 326 π.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε τον  βασιλιά Πώρο στην μάχη στον Υδάσπη ποταμού και στην συνέχεια, μεγάλο μέρος της Ινδίας, κατελήφθη από τον στρατό του, ο οποίος προέλαυσε και προσάρτησε τα εδάφη της Πενταποταμίας.

Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου,  δημιουργήθηκαν πολλά ινδικά κρατίδια με Έλληνες ηγεμόνες, τα οποία και κατάφεραν να διατηρηθούν στην περιοχή, μέχρις σχεδόν και  το 50 π.Χ.

Όμως, λίγο μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μεγάλο μέρος της Ινδίας, ενοποιήθηκε από τον Σανδρόκοττο της δυναστείας Μαουρύα, ο οποίος με συνέχεις εκστρατείες, επέκτεινε τα εδάφη του, σε όλη την Βορειά και Κεντρική Ινδία (όπως και οι απόγονοι του).

Την δυναστεία Μαουρύα, διαδέχθηκε η δυναστεία των Γκούπτα, η οποία και κατάφερε να ενοποιήσει ξανά την διαλυμένη μετά την πτώση της προηγουμένης δυναστείας Ινδία.

Αλλά, με την πτώση και της δυναστείας αυτής, η Ινδία διαλύθηκε ξανά σε πολλά κράτη, σπουδαιότερα των οποίων ήταν το Κασμίρ και το Νεπάλ και παρέμεινε στην κατάσταση αυτή μέχρις και τον έβδομο μετά Χριστόν αιώνα.

Τότε, οι Άραβες μουσουλμάνοι, εκμεταλλευόμενοι από την εξασθένηση της χώρας, επωφελήθηκαν και εισέβαλαν σε αυτή για πρώτη φορά το 711, κατορθώνοντας να υποτάξουν πολλές περιοχές της.

Οι κατακτήσεις των μουσουλμάνων συνεχίστηκαν, μέχρις και τον 14^ο αιώνα, όταν σχεδόν ολοκληρώνεται και η μουσουλμανική κατάκτηση της Ινδίας, αλλά εκείνη την περίοδο, άρχισε στην Ινδία η εισβολή των Μογγόλων του Ταμερλάνου, ο στρατός του οποίου λεηλάτησε και κατέστρεψε τα πάντα.

Αργότερα η διαλυμένη Ινδία, κατακτήθηκε και ενοποιήθηκε εκ νέου, από τον Μογγόλο Μπαμπούρ τον Μέγα (κοινό απόγονο του Τζένκινς Χαν και του Ταμερλάνου) και τους απογόνους του.

Σύντομα, όμως οι Ευρωπαίοι εμφανίστηκαν στην Ινδία και οι ισχυρότεροι εξ’ αυτών, οι Βρετανοί, κατάφεραν μετά από πολλές μάχες, να καταλάβουν την χώρα οριστικά από τους Μογγόλους τον 17^ο  αιώνα μ.Χ.

Αυτοί, με την «Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών», που ήταν μια πανίσχυρη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική οργάνωση, και την ικανοτάτη ηγεσία του εξαίρετου Βρετανού στρατηγού Ρόμπερτ Κλάιβ (και τυχοδιώκτη), κατέλαβαν σύντομα όλη την  Ινδική χερσόνησο, την οποία και εκπηδάν υπό την εξουσία τους.

Η οριστική επικράτηση των Βρετανών, ήρθε το έτος 1857 μ.Χ., όταν και καθαίρεσαν τον τελευταίο Μογγόλο ηγεμόνα, μεταβιβάζοντας εν είτε 1858  την εξουσία της Ινδίας στην βασίλισσα Βικτωρία, η οποία ονομάστηκε «Αυτοκράτειρα των Ινδιών» το 1877.

Όλες οι  ένοπλες εξεγέρσεις των Ινδών για ανεξαρτησία, πνίγηκαν στο αίμα από τον Βρετανικό στρατό.

Το έτος 1885, ιδρύθηκε το «Ινδικό Εθνικό Κογκρέσο», το οποίο έθεσε ως στόχο του την απελευθέρωση της Ινδίας.

Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο,  οι Ινδοί πολέμησαν στο πλευρό των Βρετανών, πιστεύοντας ότι με την λήξη του πολέμου, οι Βρετανοί θα επέτρεπαν  την ανεξαρτησία τους, ενώ το ίδιο ακριβώς έπραξαν και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τελικά, οι Ινδοί, κέρδισαν την ανεξαρτησία τους το έτος 1948, χάρις στους αγώνες του  Μαχάτμα Γκάντι  (http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%87%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B7-%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%B7-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4/), ο οποίος μέσω της τακτικής της «μη βίας» και της την «παθητικής αντίστασης, κατάφερε να επιτύχει τελικά την ανεξαρτησία της Ινδίας (ο ίδιος ο Γκάντι, δολοφονήθηκε τα 1948, το έτος της Ινδικής ανεξαρτησίας).

Όμως, στην συνέχεια, η Ινδία χωρίστηκε σε δυο αντιμαχόμενα μεταξύ τους κράτη, την Ινδουιστική Ινδία και το ισλαμικό Πακιστάν (το όνομα του οποίου σημαίνει η «χώρα των πιστών»), τα οποία ξεμπλέχτηκαν σε πολλούς πολέμους μεταξύ τους (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/), ενώ λόγω του εθνικισμού τους και τους θρησκευτικούς τους φανατισμού καταδίωξαν αγρία (όπως κάνουν ακόμα και σήμερα) τους αλλοθρήσκους στα κράτη τους (κυρίως τους Χριστιανούς).

Παράλληλα, η Ινδία πολέμησε και ηττήθηκε από την Κίνα το 1962, η οποία χάρις στην νίκη της αυτή, κατέλαβε τμήμα εδάφους στην βορειοδυτική Ινδία, επιδιώκοντας με τον τρόπο αυτό, την συνένωση των νοτιοανατολικών περιοχών της με το Θιβέτ.

Στις μέρες μας, η Ινδία συνερίζεται με Κίνα-Ρωσία-Βραζιλία στον οικονομικό οργανισμό των BRICS, καθώς και με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, έναντι του Πακιστάν (το οποίο στηρίζει η Κίνα, η οποία είναι σύμμαχος του και όχι πάντα φίλη των Ινδών), στην οποία και πουλούν όπλα μαζί με την Ινδία.

[Παρόλα αυτά, θα πρέπει εδώ να αναφέρουμε, ότι  η Ινδία είναι μέλος του ομίλου BRICS, καθώς και σύμμαχος των Βραζιλιάνων και των Ρώσων, με τους οποίους έχει αναπτύξει ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.

Παρόλα αυτά, όπως έδειξαν και τα πρόσφατα συνοριακά επεισόδια της Ινδίας έναντι της Κίνας σε σχέση με τα συνοριακά εδάφη των δυο αυτών κρατών στα Ιμαλάια (http://www.huffingtonpost.gr/2017/07/24/eidhseis-diethnes-epikindynh-klimakwsh-antipara8eshs-kinas-indias-imalaia-pekino_n_17571108.html), όπως επίσης και επίδειξη δύναμης του κινεζικού στόλου στις Βαλβίδες,  όπου η Ινδία ήθελε να στείλει  ειρηνευτική δύναμη, αλλά οι Κινέζοι αντέδρασαν,  μας δείχνει ότι ουσιαστικά αυτές οι δυο χώρες, δεν ήταν στην πραγματικότητα ποτέ σύμμαχοι.

Και έχουν συνάψει επιώ της ουσίας μόνο μία «προσωρινή λυκοφιλία» μεταξύ τους (https://www.pentapostagma.gr/2018/02/%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%BF-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B7-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%80%CF%84%CF%85.html).

Η  δε ένταση, η οποία υποβόσκει μεταξύ των δύο αυτών χωρών, είναι πολύ πιθανό σύντομα να φτάσει ξανά σε μία πολεμική σύγκρουση μεταξύ τους, όπως ακριβώς συνέβη το έτος 1962  μεταξύ της Ινδίας του Νερού  και της Κίνας του Μάο (στην οποία κέρδισαν οι Κινέζοι).

 Στην περίπτωση αυτή, η Ινδία, θα να ψάξει άλλου για συμμαχία έναντι της Κίνας (ΗΠΑ, Ισραήλ), η οποία έχει ως σύμμαχο το εχθρικό προς την ίδια Πακιστάν (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/), μια χώρα την οποία και οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να στρέφονται εναντίον της, ενώ οι Ρώσοι, συνεχίζουν να παίζουν  σε διπλό ταμπλό, όπως πάντα, σε αυτές οι συγκρούσεις].

Το Πακιστάν, το οποίο υποστηρίζουν τα αρθρικά προς αυτή κράτη της Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ, τα οποία θέλουν να δημιουργήσουν ανεξάρτητο κράτος στο Κασμίρ και χρηματοδοτούν το ισλαμιστικό και αυτονομιστικό κίνημα σε αυτό κατά της Ινδίας μαζί με το Πακιστάν (όπως και πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ινδία).

[Πρόσφατα, ο ανώτερος θρησκευτικός ηγέτης του Πακιστάν (ο οποίος και θα λάβει μέρος στις εκλογές που θα γίνουν στην χώρα αυτή το 2018), πρότεινε την σύγκληση μιας παγκόσμιας ισλαμικής συνδιάσκεψης όλων των μουσουλμανικών κρατών.

Στην διάσκεψη αυτή, θα πρέπει καταρχάς όλοι οι μουσουλμάνοι να ενωθούν, και στην συνέχεια να κηρύξουν παγκόσμια τζιχάντ κατά του Ισραήλ και των άλλων «άπιστων κρατών» (Ινδία, ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, ΕΕ), χρησιμοποιώντας τα πυρηνικά όπλα του Πακιστάν, τα οποία όπως υποστήριξε ανήκουν σε όλο το ισλάμ.

Αυτό είναι και το επίπεδο του θρησκευτικού φανατισμού πολλών πολιτικών της χώρας αυτής].

Θα υπάρξει άραγε σύντομα ένας νέος, πόλεμος μεταξύ Πακιστάν και Ινδίας, ίσως και πυρηνικός την φορά αυτή και ίσως και θρησκευτικός, όπως συνέβη στην Αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα στην χώρα αυτή;

Άγνωστο, αλλά η ιστορία μας έχει διδάξει, ότι τίποτα δεν είναι απίθανο και για τον λόγο αυτό, δεν θα πρέπει να ξαφνιαστούμε καθόλου εάν ξαναζήσουμε μια επανάληψη της παλαιότερης ιστορίας της Ινδίας στην σύγχρονη εποχή.