Η ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΡΟΤΣΙΛΝΤ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΡΟΤΣΙΛΝΤ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ο τραπεζικός οίκος των Ρότσιλντ, ιδρύθηκε το 1743, όταν ο τότε εβραϊκής καταγωγής κάτοικος της Φρανκφούρτης, Άμσελ Μάγιερ Μπάουρερ, έμπορος μεταξωτών υφασμάτων και αργυραμοιβός, ίδρυσε στην πόλη αυτή, ένα ανταλλακτήριο χρυσού (με το οποίο ασκούσε τοκογλυφικές δραστηριότητες), το οποίο είχε σαν σήμα μια κόκκινη ρωμαϊκή ασπίδα που είχε πάνω της έναν κίτρινο κεραυνό.

Στην συνέχεια, ο γιος του, ο Άμσελ Μάγιερ Μπάουρερ, που κληρονόμησε το ανταλλακτήριο αυτό και τις κερδοσκοπικές δραστηριότητες από τον πατερά του, οικειοποιήθηκε το σήμα της επιχείρησης και άλλαξε το επίθετο του με βάση αυτό,  σε Rotschild (Ρότσιλντ)].

[Το σήμα της επιχείρησης ήταν μια κόκκινη ασπίδα, στα γερμανικά rote Schield=κόκκινη ασπίδα, και μέσω τη ένωσης των δυο αυτών λέξεων (rote+schield), βγήκε το νέο επίθετο της οικογένειας, το Rotschild (Ρότσιλντ)].

O Άμσελ Μάγιερ Ρότσιλντ, μετέτρεψε το ανταλλακτήριο του πατερά του σε τράπεζα και άρχιζε να δίνει με τόκο δάνεια σε όσους πλούσιος εκείνη την εποχή τα χρειαζόταν.

Ο κυριότερος πελάτης του Μάγιερ εκείνη την εποχή, ήταν ο πρίγκηπας της Έσσης, Γουλιέλμος, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της Ευρώπης την εποχή εκείνη.

Αυτός, ανέθεσε στον Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ, να διαχειριστεί την περιουσία του, κάνοντας συγκεκριμένες επενδύσεις που θα του επέφεραν σημαντικά κέρδη.

Όμως, ο Άμσελ, αντί να κάνει τις επενδύσεις που του ζήτησε ο πρίγκηπας, έκανε άλλες πολύ πιο ριψοκίνδυνες (βασικά κερδοσκοπούσε στο χρηματιστήριο του Λονδίνου), οι οποίες όμως ήταν επιτυχείς για τον ίδιο και του επέφεραν αφάνταστα περισσότερα κέρδη.

Έτσι, όταν ο πρίγκηπας της Έσσης, του ζήτησε να του αποδώσει τα κέρδη από τις επενδύσεις του (και μην γνωρίζοντας ότι ο Άμσελ τις είχε επενδύσει άλλου), αυτός του επέστρεψε μεν τα χρήματα του συν το ποσό που θα είχε κερδίσει ο πρίγκηπας, αν ο Άμσελ έκανε τις επενδύσεις που του ζητούσε.

Όμως, παρακράτησε τα εξτρά κέρδη για τον εαυτό του και με τον τρόπο αυτό (ληστεύοντας στην ουσία τα κέρδη από χρήματα άλλων), κατάφερε να γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος τότε στην Ευρώπη.

Στην διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων, ο Άμσελ αρχικά υποστήριζε οικονομικά μόνο την μια πλευρά του Πολέμου, αυτή που ήταν κατά του Ναπολέοντα. Όταν όμως οι δυνάμεις των Γάλλων, κατέλαβαν την Φρανκφούρτη και την Έσσης, και άρχισαν να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία του Ρότσιλντ, αυτός άλλαξε τακτική.

Βλέποντας ότι η νίκη της μιας πλευράς όπως πίστευε αρχικά (όπως και η μονόπλευρη υποστήριξη ενός εκ των αντιμαχόμενων), δεν του επέτρεπε να είναι πάντα σίγουρος για την νίκη του ιδίου, αποφάσισε να αλλάξει τακτική και να υποστηρίζει από τότε και τις δυο πλευρές, έτσι ώστε ανεξαρτήτως του ποιος θα νικούσε, αυτός να κέρδιζε σε κάθε περίπτωση.

Αυτή την τακτική, δηλαδή την υποστήριξη όλων των αντιμαχόμενων σε έναν πόλεμο, την ακολουθήσε η οικογένεια Ρότσιλντ από τότε σε όλη την διάρκεια της ιστορίας της.

[Επίσης, ο Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ, «νοίκιασε» στην Βρετανική κυβέρνηση, Γερμανούς μισθοφόρους από την Έσσης, προκειμένου αυτοί να πολεμήσουν εναντίον των Αμερικανών επαναστατών.]

Ο Ρότσιλντ, μέσω του ηγεμόνα της Έσσης Γουλιέλμου, ήρθε σε συμφωνία με τον Αυστριακό στρατό παρέχοντάς του αγαθά και πρώτες ύλες, που κυμαίνονταν από στάρι και στολές, μέχρι άλογα και στρατιωτικό εξοπλισμό.

Επίσης, στα τέλη του 1806, όταν ο Αυτοκράτορας της Γαλλίας, Ναπολέοντας Βοναπάρτης, επέβαλε εμπάργκο στα αγγλικά αγαθά, ο Ρότσιλντ εισήγε τα λαθραία αυτά πια (και απαγορευμένα) προϊόντα, βγάζοντας τόνους χρημάτων.

Στην συνέχεια, ο Άμσελ, έστειλε τους πέντε γιους του, που δουλεύαν μαζί του και έμαθαν την (τραπεζική) τέχνη της τοκογλυφίας από αυτόν, να δημιουργήσουν παραστήματα της τράπεζας του σε 5 μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Έτσι, ο Amschel Mayer Rothschild παρέμεινε μαζί του στην Φρανκφούρτη, ο Salomon Mayer Rothschild εγκαταστάθηκε στην Βιέννη, ο Nathan Mayer Rothschild στο Λονδίνο, ο Calmann Mayer Rothschild στην Νάπολη και ο James Mayer Rothschild στο Παρίσι.

Βασικός κανόνας του πατρός Ρότσιλντ, την οποία μετέδωσε στα παιδιά του, ήταν ότι οι επιχειρήσεις δεν θα έπρεπε να ξεφύγουν από τα χέρια της οικογένειας, που θα τους επέτρεπε να κρατήσουν σε πέπλο μυστικότητας το μέγεθος του πλούτου τους και τα επιχειρηματικά τους επιτεύγματα.

Ο Mayer Rothschild, κράτησε επιτυχώς την τύχη στην οικογένεια με τους προσεκτικά τακτοποιημένους γάμους μεταξύ των «στενά συνδεδεμένων» οικογενειακών μελών, ενώ όλα τα μέλη της οικογένειας, ανεξαρτήτως που βρισκόταν, συνεργαζόταν πάντα μεταξύ τους.

Ο πιο πετυχημένος απ’ όλους, ο Νάθαν (Nathan), ο οποίος είχε εγκατασταθεί στο Λονδίνο.

Αυτός, χρηματοδοτούσε την Βρετανική πολεμική μηχανή με δάνεια, σιτηρά, βαμβάκι, τροφή και όπλα, ενώ είχε αναπτύξει επίσης και ένα δίκτυο πρακτόρων, ναυλωτών και αγγελιαφόρων για να μεταφέρουν χρυσό και πληροφορίες σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ο Αυτή η ιδιωτική υπηρεσία πληροφοριών, ήταν τόσο αποτελεσματική, ώστε επέτρεψε στον Nathan να μάθει την είδηση της νίκης του Ουέλλινγκτον στο Βατερλό, μια ολόκληρη μέρα μπροστά από τους κυβερνητικούς επίσημους αγγελιοφόρους.

Στην συνέχεια, ο Nathan, διέδωσε παντού με τους αγγελιοφόρους του, πως τάχα ο Ναπολέοντας είχε νικήσει στην μάχη αυτή.

Οι επενδυτές πανικοβλήθηκαν, οι μετοχές των περισσοτέρων μέτοχων των τράπεζων πέσαν και ο Νάθαν κέρδισε αμύθητα ποσά κερδοσκοπώντας στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, ενώ ταυτόχρονα αγόρασε κοψοχρονιά όλες τις μετοχές των πανικόβλητων επενδυτών και έγινε ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην Αγγλία (όταν την επόμενη ημέρα μαθεύτηκε η απατή του, ήταν πια αργά, αφού οι μετοχές ανήκαν πια οριστικά στον Nathan).

Οι Ρότσιλντ, αγοράσαν επίσης και πολλές άλλες εταιρίες σε όλο τον κόσμο, όπως διυλιστήρια χρυσού και του ασημιού, υψικαμίνου, οινοποιίας, ασημιού κ.λ.π.

[Επίσης, η ελεγχόμενη από τους Ρότσιλντ εταιρεία Barings, χρηματοδότησε το κινεζικό εμπόριο οπίου και το εμπόριο της παράνομης διακίνησης των μαύρων της Αφρικής, καθώς και την αγορά της Λουϊζιάνα από τον Ναπολέοντα νωρίτερα.

Το δε έτος 1823, οι Rothchilds αναλαμβάνουν επίσης και τις χρηματοοικονομικές πράξεις της Καθολικής Εκκλησίας σε όλο τον κόσμο].

Στον Αμερικανικό εμφύλιο, οι Ρότσιλντ χρηματοδοτήσαν και τις δυο πλευρές, χορηγώντας τους πανάκριβα και τοκογλυφικά δάνεια, ενώ στους Παγκοσμίους Πολέμους, υποστήριξαν και χρηματοδοτήσαν και τις δυο πλευρές, ακόμα και τους Ναζί που έσφαζαν τους ομοεθνείς και ομοθρήσκους τους Εβραίους!!!

Οι Ρότσιλντ χρηματοδότησαν επίσης και την μετοικεσία και επανεγκατάσταση των Εβραίων στο σημερινό Ισραήλ, τόσο πριν, όσο και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ήταν μετέπειτα και θερμότεροι υποστηρικτές (και χρηματοδότες) της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ (το μεγαλύτερο δε μέρος των εδαφών του κράτους αυτού, ανήκει σε αυτούς).

Στους Αραβοϊσραηλινούς πολέμους, υποστήριξαν μέσω της τεράστιας οικονομικής (και συνεπώς και πολιτικής) τους επιρροής, το κράτος του Ισραήλ, ωθώντας τις χώρες της Δύσης (ΗΠΑ-ΕΟΚ) να το υποστηρίξουν δυναμικά.

Στις μέρες μας, η περιουσία των Ρότσιλντ, υπολογίζεται από κάποιους στο (εξωφρενικό για άλλους) ποσό των 500 τρις δολαρίων, ενώ αυτοί ταυτόχρονα κατέχουν και πάνω από 15.000 επιχειρήσεις παγκοσμίως.

Το 2005, ο Εντουάρ ντε Ρότσιλντ εξαγόρασε την εφημερίδα «Λιμπερασιόν, ενώ το 2015, ο οίκος των Ρότσιλντ, εξαγόρασε το 37% του χρηματοπιστωτικού ομίλου Rockefeller, ενώνοντας με τον τρόπο αυτό, αυτές τις δυο μεγάλες τραπεζικές (και κερδοσκοπικές) επιχειρήσεις.

Ποιο θα είναι άραγε το μέλλον του ανήλεους αυτού τοκογλυφικού οίκου, οργανωτή τόσων πολέμων και θανάτων;

Θα συνεχίσει να μακροημερεύει με αντίστοιχους τρόπους (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/02/blog-post_819.html) ή κάποια στιγμή στο μέλλον θα καταρρεύσει και αυτός, όπως τόσες άλλες τοκογλυφικές τράπεζες πριν από αυτών (π.χ. αυτές της Βενετίας);

Τίποτα δεν είναι απίθανο, αλλά τα μέλη του οίκου Ρότσιλντ, δεν θα πρέπει να ξεχνάνε, πως τίποτε δε  είναι αιώνιο και πολλές φορές μπορούν να καταστρέψουν όσους τα κατέχουν, γιατί όπως έλεγε και ο Κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές: «Τα χρήματα, δεν είναι παρά τα περιττώματα του διαβόλου».

[Και φυσικά, θα πρέπει να αναφερθεί, πως ο πλούτος από μόνος του δεν φέρνει την ευτυχία: Αρκεί να θυμηθούμε, ότι ο πλούτος δεν έσωσε ούτε τον γιο του Αριστοτέλη Ωνάση, Αλέξανδρο, ούτε τον γιο του Τζον Κένεντι, Τζον Τζον, ούτε και τον γιο του Ντέιβιντ Ροκφέλερ, Ρίτσαρντ, από αεροπορικό ατύχημα, ούτε και απέτρεψε την συνεχή και αγιάτρευτη λύπη και οδύνη των γονιών και των οικογενειών τους για τον χαμό τους].