ΠΩΣ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΛΑΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

ΠΩΣ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΛΑΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, από την Αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας, πάντα εμφανιζόταν σε πολλές διασπασμένες και ρημαγμένες από εμφύλιες συγκρούσεις χώρες, ικανοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες, οι οποίοι χρησιμοποιώντας ένα όραμα.

Αυτό μπορούσε, να είναι π.χ. μία πολιτική ιδεολογία ενοποίησης όλων των μελών ενός λαού σε ένα κράτος, ή μία θρησκεία, με τους ιδίους τους «ενοποιητές» να παίρνουν τον ρολό των «Θεών» ή εκπροσώπων τους στην γη, και μέσω αυτού, μπορέσαν να ενώσουν τα διάσπαρτα μέλη ενός λαού σε ένα κράτος και να το φέρουν στην ακμή.

Όλοι αυτοί οι ηγέτες είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά:

Πρώτον, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, προερχόταν από αριστοκρατικές οικογένειες, οι οποίες αντιμαχόταν με άλλες για τον έλεγχο όλων των ομοεθνών κάτοικων ενός κράτους υπό τον έλεγχο τους.

Στην πορεία τους αυτή, χρησιμοποίησαν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, προχωρώντας σε «προσωρινές» συνθήκες συμφωνιών με κάποιους αντίπαλους τους, ή και πιο «μόνιμες», μέσω επιγαμιών.

Και όλα αυτά, προκειμένου να αντιμετωπίσουν από κοινού ισχυρότερους εχθρούς τους, σε μια εφαρμογή του δόγματος: «η ισχύς εν τει ενώσει» (αν και βέβαια αυτό δεν απέκλειε, όταν ο στόχος επιτυγχανόταν, στην συνέχεια ο «επίδοξος ενοποιητής», να στραφεί κατά του πρώην συμμάχου του και να τον εξοντώσει).

Δεύτερον, όλοι οι «επίδοξοι ενοποιητές», είχαν αναπτύξει ένα άριστο (για την εποχή τους) στράτευμα, οπλισμό και τακτικές, που τα βελτίωναν συνεχώς μέσω της συνεχούς εκπαίδευσης και ανάπτυξης της τεχνολογίας.

Συνάμα, διέθεταν και ένα άριστο δίκτυο κατασκόπων, για όλους τους αντίπαλους λαούς (για τους πολίτικους, οικονομικούς και στρατιωτικούς τομείς), ενώ παράλληλα προέβαιναν και στην πραγματοποίηση προπαγάνδας ή σαμποτάζ, στα αντίπαλα κράτη.

Στην «πρόσληψη» των απαραίτητων πληροφοριών, οι «ενοποιητές», προέβαιναν, όχι μόνο μέσω της χρήσης κατάσκοπων (μεταμφιεσμένων π.χ. σε ντόπιους ή εμπόρους), αλλά και μέσω της εκτενούς δωροδοκίας, προς ισχυρούς (και διεφθαρμένους ή άπληστους) κρατικούς αξιωματούχους αντίπαλων κρατών (πολίτικους ή στρατιωτικούς).

Αυτοί, αποκάλυπταν όχι μόνο κρατικά μυστικά σε αυτούς, αλλά μπορούσαν, σε περιπτώσεις κρίσιμων μαχών, να προδώσουν τον βασιλιά τους, «αποσύροντας» σημαντικό μέρους του στρατού του στο κρισιμότερο σημείο της μάχης, οδηγώντας αυτόν στην ήττα και το κράτος του στην άπλυτη καταστροφή και κατάκτηση του από τον «επίδοξο ενοποιητή».

Τρίτον, οι περισσότεροι «ενοποιητές» (όχι όμως και όλοι), επέδειξαν ανηλεή σκληρότητα στους λαούς τους, όταν τους ενοποίησαν (αλλά και στους αλλοεθνείς λαούς που κατέκτησαν στην συνέχεια), κάτι που οδήγησε πολλές φορές στην πτώση της δυναστείας που ίδρυσαν, λίγο μετρά τον θάνατο τους.

Άλλοι, πιο «προσεκτικοί», φρόντισαν να επιδείξουν μια πιο «συγκαταβατική», «πολιτισμένη», «γενναιόδωρη» και «φιλολαϊκή» συμπεριφορά, κάτι που έκανε τους ιδίους ιδιαίτερα αγαπητούς στους λαούς τους (αλλά και στους αλλοεθνείς λαούς που κατέκτησαν στην συνέχεια ), τους έδωσε «πολιτική νομιμοποίηση», σταθεροποίησε τις δυναστείες τους, ενώ πολλοί λαοί τους θεωρούν ήρωες τους μέχρι και σήμερα.

Τέταρτον, όλοι αυτοί οι «ενοποιητές», είχαν ένα όραμα, το οποίο πάσχιζαν να πραγματοποιήσουν:

Έτσι, μιας και όλοι οι ομοεθνείς λαοί, οι οποίοι οντάς χωρισμένοι σε φυλές ή βασίλεια (αλλά όχι σε ένα ενιαίο βασίλειο), που πολεμούσαν επιώ δεκαετίες (ή και εκατονταετίες) μεταξύ τους, «στρατικοποιήθηκαν αναγκαστικά» όλα τα εμπόλεμα κράτη (για να μπορούν να επιβιώσουν των εχθρών τους), εξελίσσοντας την τεχνολογία τους, είτε για την επικράτηση, είτε για την άμυνα τους.

Το όραμα λοιπόν όλων αυτών των «ενοποιητών», ήταν να νικήσουν πλήρως στρατιωτικά όλους τους αντίπαλους τους, και να ενώσουν την χώρα, θέτοντας οριστικά τέρμα σε δεκαετίες συνέχων καταστρεπτικών πολέμων.

Στην συνέχεια, θα προέβαιναν, στην κατάκτηση γειτονικών λαών, τόσο για να αυξήσουν τα καλλιεργήσιμα εδάφη τους, τους δούλους, αλλά και για να πάρουν λάφυρα από αυτούς και να τα διαμοιράσουν κυρίως στους υποστηρικτές τους (κατά βάση τους ευγενείς και τον στρατό και λιγότερο τον λαό), και να μπορούν μέσω των συνεχών κατακτήσεων, να πλουτίζουν συνεχώς, να μοιράζουν τα λάφυρα στους υποστηρικτές τους, να αυξάνουν τον στρατό τους, αλλά και να διατηρούν έτσι το καθεστώς τους.

[Επίσης, οι Αυτοκράτορες αυτοί, προκειμένου να «εξάψουν» το «πολεμικό μένος» των στρατιωτικών τους, τους έλεγαν πως αυτοί ήταν «Εκλεκτοί λαοί», προορισμένοι από τους «Θεούς», να γίνουν ηγέτες όλων των εθνών της γης].

Φυσικά, μέσα από τις κατακτήσεις, οι «ενοποιητές», καταλάμβαναν όχι μόνο ισχυρές εμπορικές (και πλούσιες) πόλεις σε γεωστρατηγικά σημεία, αλλά και σημαντικές εμπορικές οδούς, όπως και τους ορυκτούς πόρους αυτού, μαζί με το ανθρώπινο δυναμικό του.

Για τον λόγο αυτό, όταν οι κατακτητές ήθελαν να καταλάβουν άλλους λαούς και βασίλεια, μαζί με τους υποτελείς τους, πολλές φορές «παρίσταναν τους ελευθερωτές» των υπόδουλων λαών από τους καταπιεστές κατακτητές βασιλείς τους (π.χ. Κύρος ο Μέγας ή ο Μέγας Αλέξανδρος), έτσι ώστε να γίνουν «ευκολότερα αποδεκτοί» από τους υπόδουλους λαούς, και η «διαδοχή» της προηγουμένης βασιλείας από την δική τους, να «γίνει ομαλά».

Πέμπτων, όλοι οι «επίδοξοι ενοποιητές», όταν δημιουργούσαν Αυτοκρατορίες, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο κράτος από όλους τους λαούς που είχαν υπό την εξουσία τους (τον δικό τους ή του κατακτημένους), οι οποίοι θα δεχόταν μόνο τους ιδίους ως βασιλείς τους, σε ένα συγκεντρωτικό κράτος, το οποίο με κάποιο τρόπο θα έπρεπε να ενώσουν.

Και μιας και οι λαοί με διαφορετικές εθνικότητες, Θρησκείες, πολιτικά συστήματα και παραδόσεις, δεν ήταν εύκολο να ενωθούν μεταξύ τους, αν δεν βρισκόταν «κοινό σημείο επαφής», για τον σκοπό αυτό.

Έτσι, οι παραπάνω ηγέτες, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την Θρησκεία, ως τον μόνο πρακτικό ενοποιητικό παράγοντα των λαών που εξουσίαζαν, αφού τότε, οι λαοί πιο πολλοί «οριζόταν» μέσω της Θρησκείας, πάρα με τον εθνικότητα, όπως γίνεται σήμερα.

Και αφού πολλές φορές, ήταν αδύνατο, να επιβάλλουν σε όλους αυτούς τους λαούς την δική τους θρησκεία με την βία, προχωρήσαν για το λόγο αυτό, στην ενοποίηση των όλων των θρησκειών (και των ιερατείων τους) υπό την ηγεσία τους, σε μια συγκριτιστική ή και νέα Θρησκεία, στην οποία οι ίδιοι θα θεωρούταν ως «Θεοί» ή εκπρόσωποι τους.

Με την «διαβεβαίωση» αυτών των ιερατείων, οι ίδιοι θα θεωρούταν «Θεοί» από τους υπηκόους τους, και αρά ως «θεϊκά οντά», αυτοί θα έπρεπε να τους σέβονται και να τους υπακούν απολυτά, προκειμένου, είτε να έχουν τις «ευλογίες» αυτών ή αλλιώς αυτοί να νιώσουν την οργή τους (το ίδιο συνέβαινε και για τους αριστοκράτες).]

[Εκτός φυσικά του φόβου, που έφερε σε αυτούς η τρομερή στρατιωτική τους μηχανή και η ανήλεης (γενοκτονική σχεδόν τις περισσότερες φορές), κατάπνιξη όλων των επαναστάσεων των καταπιεσμένων (και μη) λαών από μέρους τους].

Έτσι, θα πραγματοποιούταν τα σχέδια των ηγετών αυτών, για την ίδρυση ενός ενιαίου «οικουμενικού κράτους», μιας Αυτοκρατορίας δηλαδή, υπό έναν λαό, εάν κράτος, έναν βασιλιά-απόλυτο κυρίαρχο και έναν Θεό (ή εκπρόσωπο του), τον ίδιο τον «ενοποιητή».

Όσοι αρνιούνταν αυτή την οφθαλμοφανής απατή, εκτελούταν ή διωκόταν, όπως οι Χριστιανοί, από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες (http://alophx.blogspot.gr/2017/05/blog-post_15.html).

[Όταν δε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, έγινε Χριστιανική (http://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_58.html), οι Χριστιανοί πια Αυτοκράτορες, κατήργησαν την Αυτοκρατορική λατρεία και πήραν αρκετά φιλολαϊκά μετρά, ενώ χρησιμοποίησαν τον Χριστιανισμό ως ενοποιητικό παράγοντα του κράτους.

Το ίδιο, συνέβη και σε αλλά έθνη και ηγέτες, τα οποία προσήλθαν στην συνέχεια στον Χριστιανισμό, αφού και αυτοί τον χρησιμοποίησαν ως ενοποιητική δύναμη στο κράτος και πραγματικά κατάφεραν μέσω αυτού, να επιτύχουν την πολυπόθητη για αυτούς κρατική ενότητα, ακόμα και να εξανθρωπίσουν τους νομούς, αλλά και τα βάρβαρα ήθη και έθιμα των χωρών τους (π.χ. ο Τιριδάτης ο Μέγας στην Αρμένια, ο Βλαδίμηρος ο Μέγας στην Ρωσία, ο Στέφανος ο Μέγας στην Ουγγαρία κ.λ.π.)].

Και πράγματι, τέτοιοι επίδοξοι «ενοποιητές», οι οποίοι χρησιμοποίησαν όλες σχεδόν τις παραπάνω «τακτικές», υπήρξαν πολλοί στην διάρκεια της ιστορίας:

Ο Νάρμερ (ή Μήνις ή βασιλιάς Σκορπιός) στην Αρχαιά Αίγυπτο, ο Σαργών ο Μέγας στην Ακκάδ, ο Χαμουραμπί στην Βαβυλώνα, ο Κύρος ο Μέγας στην Περσία, ο Σανδρόκοττος στην Ινδία, ο Σιν Χουανγκ τι στην Κίνα, ο Γιαμάτο στην Ιαπωνία, ο Βίσμαρκ στην Γερμανία, ο Καβούρ στην Ιταλία, ο Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος στην Ελλάδα κ.λ.π.

Στις μέρες μας, ενοποιητικός παράγοντας, μπορεί να μην είναι μια θρησκεία, αλλά ένας πολιτικό σύστημα, π.χ. ο φασισμός, ο εθνικισμός ή ο κομμουνισμός ή ακόμα και το πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικά κίνημα τα παγκοσμιοποίησης (μέσω ΤΤΙΡ, ΕΕ, Οικουμενισμού-http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_72.html, http://alophx.blogspot.gr/2017/09/chip-ttip.html, http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_12.html, http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_14.html).

Και  πολλοί επίδοξοι πολιτικοί παράγοντες, θρησκευτικοί ηγέτες ή ισχυρά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, προωθούν την ενοποίηση όλου του πλανήτη, με τους παραπάνω τρόπους, αλλά και αλλά μέσα υπό την ηγεσία τους (π.χ. οι ΗΠΑ, η ΕΕ, ο πάπας κ.λπ.).

Θα τα καταφέρουν άραγε, οι «νέοι επίδοξοι ενοποιητές του αιώνα μας», να επιτύχουν, εκεί που απέτυχαν οι «προγονοί» τους;

Δεν είναι καθόλου πιθανό. Αντίθετα, το πιθανότερο είναι, όπως τότε, στο τέλος, μετά από πολύ αίμα και καταπίεση από μέρους τους, τα σχέδια τους να ανατραπούν τελικά, και οι πρώην σε αυτούς υποτελείς και καταπιεσμένοι λαοί, να ανασάνουν και πάλι, ελεύθεροι πια από την τυραννία τους.