Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, Σλάβοι έποικοι (και συγκεκριμένα Σέρβοι),  εγκαταστάθηκαν στα Βαλκάνια τον 7ος αιώνα μετά Χριστόν, στην περιοχή της Βυζαντινής Διόκλειας, που αντιστοιχούσε με την έκταση που σήμερα καταλαμβάνει η χώρα του Μαυροβουνίου.

Η περιοχή αυτή, αποτέλεσε έναν από τους δυο βασικούς πυρήνες συγκρότησης του μεσαιωνικού Σερβικού κράτους (ο άλλος ήταν το Κόσσοβο).

Τον 11^ο αιώνα μετά Χριστόν, το σερβικό κράτος της  Διόκλειας, γνώρισε την μεγαλύτερη περίοδος εδαφικής επέκτασης του, ενώ την ίδια χρονική περίοδο, ο  επισκοπή στο βασιλιάς της χώρας, Μιχαήλ Βοϊσλάβος, στέφθηκε βασιλιάς.

Ο γιος του, με την βοήθεια των Βενετών, επιτέθηκε στα Βυζαντινά εδάφη, και κατέλαβε την  Ρασκία και την Βοσνία. Τελικά όμως ηττήθηκε από τα Βυζαντινά στρατεύματα.

Τελικά, ο Στέφανος Δουσάν, κατέλαβε το Σερβικό βασίλειο της Διόκλειας, αλλά μετά τον  θάνατο του, εκδηλώθηκαν διάφορες αποσχιστικές τάσεις και το κράτος αυτό, πολυδιασπάσθηκε σε διάφορα ανεξάρτητα πριγκιπάτα.

Στην συνέχεια, και συγκεκριμένα το 1499, το Μαυροβούνιο κατελήφθη από τους Οθωμανούς Τούρκους και έγινε σουλτανική επαρχία.

Στο Μαυροβούνιο, υπήρχαν πλούσιες πήγες κτηνοτροφίας και κυνήγιού, παρόλο που η περιοχή ήταν αρκετά φτωχή.

Το έτος 1505 μ.Χ., σημειώθηκε στην περιοχή εξέγερση έναντι της Οθωμανικής εξουσίας, όπως και κατά τα έτη 1603,1612,1613, 1623, 1624, 1687 και 1690 μ.Χ.

Στους δε Ρωσοτουρκικούς πολέμους (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_69.html) που σημειωθήκαν μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, οι Μαυροβούνιοι, πήγαν πάντα με το μέρος της Ρωσίας, και επαναστατούσαν συνεχώς έναντι των Τούρκων.

Αυτό συνέβη, τόσο τα έτη 1710–1711,  1767-1773, 1788-1791, αλλά και το 1796, όταν οι Μαυροβουνίου ύστερα από μια αιματηρή (μα νικηφόρα) επανάσταση κέρδισαν τους Τούρκους και απελευθέρωσαν οριστικά την χώρα τους από αυτούς.

Την ίδια χρονική περίοδο, οι Μαυροβούνιοι, αρχίζουν να ενισχύουν τους ομοεθνείς τους, τους Σέρβους, στους αγώνες τους για ανεξαρτησία τους έναντι των Τούρκων, όμως ανεπιτυχώς.

Το 1833, το Μαυροβούνιο, θα λάβει οικονομική βοήθεια από την Ρωσία, ενώ οι ηγέτες της χώρας αυτής,  βοήθησαν πολλές φορές τις ένοπλες εξεγέρσεις των Σέρβων ομοεθνών του στην γειτόνων στην Ερζεγοβίνη.

Το 1858, οι Μαυροβούνιοι κέρδισαν στο Γκράχοβο μια σημαντική νίκη έναντι των Τούρκων, η οποία επέτρεψε στο Μαυροβούνιο να προσαρτήσει νέα εδάφη. 

Το 1860, βασιλιάς του Μαυροβουνίου, ανακηρύχθηκε ο Νικόλαος, ο οποίος και ενίσχυσε τις αντιτουρκικές δυνάμεις στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη το 1877, ενώ παράλληλα, συμμάχησε και με τους Σέρβους, απελευθερώνοντας υπόδουλα σερβικά εδάφη, όπως το Δουλτσίνο και την Αντίβαρη.

Με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878, αναγνωρίστηκε και επισημά από όλες τις μεγάλες δυνάμεις, η ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου, του οποίου η έκταση χάρις στις νίκες του τριπλασιάστηκε, ενώ το κράτος αυτό, απέκτησε και πρόσβαση στην Αδριατική θάλασσα.

Το Μαυροβούνιο, εντάχθηκε στην Βαλκανική συμμαχία έναντι των Τούρκων στους Βαλκανικούς Πολέμους, ενώ ήταν και το πρώτο κράτος που επιτέθηκε εναντίον των Οθωμανών, ξεκινώντας με την πράξη του αυτή τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο.

Υστέρα το Μαυροβούνιο, έλαβε μέρος και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλευρό της Ανάν, αλλά με το πέρας του πολέμου αυτού, το 1918, η χώρα αυτή ενώθηκε με το Γιουγκοσλαβικό βασίλειο της Σερβίας, ενώ ο βασιλιάς Νικόλαος, μαζί με την δυναστεία Πέτροβιτς κηρύχθηκαν έκπτωτο.

Στους δε Μαυροβούνιους, υπήρχαν δυο τάσεις, η μια υπερ. της ένωσης με την Σερβία, και η άλλη υπερ. της ανεξαρτησίας και ενός Μεγάλου Μαυροβουνίου, οι οποίοι συγκρουόταν συχνά βίαια μεταξύ τους.

Από τότε, η μοίρα της χώρας αυτής, ταυτίστηκε με αυτή της Γιουγκοσλαβίας. Το 1941, η χώρα θα καταληφθεί από τους Γερμανούς, αλλά και τους Ιταλούς, οι οποίοι και θα προσαρτήσουν το Μαυροβούνιο.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τον φασιστικό Ιταλικό ζυγό το 1943, αυτή έγινε μέρος του Κομμουνιστικού Γιουγκοσλαβικού κράτους του Τίτο (http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD/#), ο οποίος μεταπολεμικά αν ανακήρυξε την χώρα αυτή, ομόσπονδη Δημοκρατία.

Το Μαυροβούνιο, αν και παραδοσιακά φιλορωσικό, αναγκάστηκε να ακολουθήσει την πολιτική του Τίτο έναντι των Σοβιετικών, μετά την ρήξη των Τίτο-Στάλιν. Στην συνέχεια, το Μαυροβούνιο, συνεργάστηκε στενά και το καθεστώς του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.

Η περιοχή αυτή, ήταν από τις λίγες που παρέμειναν ως μέλη της νέας Γιουγκοσλαβίας (το άλλο ήταν η Σερβία), της περιοχής που διαδέχθηκε την παλαιά κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η οποία τελικά διαλύθηκε, μετρά την απόσχιση από αυτή, της Κροατίας, της Σλοβενίας, των Σκοπίων και της Βοσνίας.

Το Μαυροβούνιο, βοήθησε τους Σερβοβόσνιους στον πόλεμο της Βοσνίας (1992-1995), ενώ υπέστη και αυτό μεγάλες καταστροφές, όπως και η υπόλοιπη Γιουγκοσλαβία με τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην χώρα αυτή το 1999.

Τελικά, στις 4 Φεβρουαρίου του 2003, το Μαυροβούνιο αποτέλεσε τμήμα ενός Ομοσπονδιακού Κράτους, με την ονομασία Σερβία και Μαυροβούνιο, με πρωθυπουργό του, τον Μήλο Τζουκάνοβιτς.

[Ο δε Μίλο Τζουκάνοβιτς, ο οποίος εμπλέκεται σε παράνομες πωλήσεις οπλών και ναρκωτικών, έχει στενότατες σχέσεις, τόσο με τις ΗΠΑ, όσο και με την Γερμανία].

Υστέρα από πίεση των δυτικών επιώ των Σέρβων, δόθηκε στους Μαυροβούνιους, η δυνατότητα να διεκδικήσουν μέσω ενός δημοψήφισμα την ανεξαρτησία τους ή μη από την Σερβία.

Έτσι, και συγκεκριμένα το 2006, οι Μαυροβούνιοι ψηφίζουν υπερ. της ανεξαρτησίας τους (με την βοήθεια πάντα δυτικών πιεστών και απειλών), με ποσοστό 55,4% υπέρ της ανεξαρτησίας, πάντα με πρωθυπουργό τον φιλοαμερικανό Τζουκάνοβιτς, ο οποίος θέλει να εντάξει το Μαυροβούνιο στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.

Οι δυτικοί, ήδη από τον καιρό που το κράτος αυτό ήταν ενωμένο με την Σερβία του Μιλόσεβιτς, ήθελαν να το αποσπάσουν από αυτή, γιατί φοβόταν ότι ο Μιλόσεβιτς, είχε υπογράψει με τους Ρώσους, συμφωνία, η οποία θα επέτρεπε τον ελλιμενισμό του στόλου της χώρας αυτής στα λιμάνια του Μαυροβουνίου.

Και για να αποφύγουν μια τέτοια εξέλιξη στο μέλλον, οι δυτικοί, φρόντισαν να «προωθήσουν» την ανεξαρτησία του κράτους αυτού από την Σερβία, έτσι ώστε αν ποτέ στο μέλλον, η Σερβία ξαναπροσπαθούσε να δώσει στους Ρώσους βάσεις, αυτές να μην μπορούν να είναι ναυτικές (αφού με την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου, η Σερβία, δεν έχει πια πρόσβαση στην Αδριατική θάλασσα).

Υστέρα, φρόντισαν να «ανεβάσουν» στην ηγεσία του κράτους αυτού, έναν διεφθαρμένο και απολυτά υπάκουο σε αυτούς μαφιόζο κυβερνήτη, τον Τζουκάνοβιτς (επί 25 συναπτά έτη ηγέτης της χώρας).

Αυτός, ακολουθούσε μια πλήρως αντιηρωική στροφή στην χώρα (εντάσσοντας την χώρα στο αντιηρωικό οργανισμούς του ΝΑΤΟ τον Ιούνιο του 2017), παρόλο που η πλειοψηφία των κάτοικων αυτής ήταν και είναι πάντα ρωσόφιλη (και αντίθετη στην ένταξη στο ΝΑΤΟ).

[Η ένταξη στο ΝΑΤΟ (για την οποία η κυβέρνηση κατάφερε με το ζόρι να συγκεντρώσει τις απαραίτητες ψήφους στο κοινοβούλιο), διχάζει ακόμα και σήμερα την μικρή αυτή χώρα των Δυτικών Βαλκάνιων, όπου η φιλορωσικό αντιπολίτευση ζητεί να πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα για το θέμα αν κερδίσει την εξουσία, ενώ θα πρέπει να αναφερθεί πως το 2015, είχαν ξεσπάσει βίαιες διαδηλώσεις εναντίον της απόφασης αυτής.

Πολλοί στην χώρα αυτή, δεν ξεχνούν ότι πριν από 18 χρόνια μαχητικά αεροσκάφη της Νατοϊκής Συμμαχίας βομβάρδιζαν στόχους στο Μαυροβούνιο.

Ο ίδιος ο Τζουκάνοβιτς, τελικά αποφάσισε να εγκαταλείψει την πρωθυπουργία έπειτα από μια (πάντα κατά τον ίδιο) αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος εις βάρος του, με στόχο την δήθεν ανατροπή (ή δολοφονία) του από Σέρβους και ντόπιους εθνικιστές τον Οκτώβριο του 2016.

Αυτοί, έδρασαν σύμφωνα  με τον ίδιο, με την επίσημη υποστήριξη της Μόσχας, με και στόχο την αποτροπή ένταξης στο ΝΑΤΟ και την εισχώρηση της χώρας στην ρωσική συμμαχία.

Στο ίδιο το Μαυροβούνιο σήμερα, οι περισσότεροι δεν πιστεύουν την ιστορία αυτή.

Αλώστε, η ιστορία αυτή, αποκαλύφθηκε «όλος τυχαίως» το πρωί της διεξαγωγής των γενικών εκλογών ενώ η σύλληψη των συνωμοτών πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη ημέρα και χάρις σε αυτήν κατάφερε το κόμμα του Τζουκάνοβιτς, να κερδίσει τις εκλογές στην χώρα.

Η  δε δίκη των φερόμενων πραξικοπηματιών, πρόκειται να ξεκίνησε το 2017, ενώ η πολιτική κρίση εξακολουθεί να σοβεί στο Μαυροβούνιο μέχρι και σήμερα].

Στις μέρες μας, το Μαυροβούνιο, εκτός από τον διχασμό του για την ένταξη του ή μη στο ΝΑΤΟ και τις διάφορες αναμεσά στους Ρωσόφιλους και τους δυτικόφιλους, αντιμετωπίζει και τον κίνδυνο των Αλβανών ισλαμιστών, οι οποίοι με την βοήθεια των Τούρκων, διεκδικούν εδάφη της χώρας.

Μακροπρόθεσμα, η κατάσταση αυτή, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα επικίνδυνη για τους κάτοικους του Μαυροβουνίου, ειδικά εάν συμβεί κάτι που τους ωθήσει σε εμφύλιο μεταξύ τους.

Υπάρχουν τόσο οι Ρωσόφιλοι-δυτικόφιλοι, όσο και οι οπαδοί της ανεξαρτησίας ή επανένωσης με την Σερβία που διχάζουν την χώρα.

Αν π.χ. οι δυτικόφιλοι, δεχθούν διαταγές από τους δυτικούς φίλους τους να στραφούν κατά των Ρώσων ή των Σέρβων, οι Ρωσόφιλοι-φιλοσερβικοί, μπορεί να αντιδράσουν βίαια και με την βοήθεια της Μόσχας να ξεκινήσουν εμφύλιο (μπορεί βέβαια να συμβεί και το αντίστροφο).

Και οι Αλβανοί ισλαμιστές, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση αυτή, να εισβάλουν στην χωλά αυτή και με την βοήθεια των δυτικών πατρώνων τους, να την διαλύσουν περαιτέρω (http://www.defence-point.gr/news/etimazete-aftonomistiko-kinima-alvanon-sto-mavrovounio).

Η αντίθετα, πρώτα να εισβάλουν οι Αλβανοί ισλαμιστές (πάντα με την υποστήριξη των δυτικών, π.χ. εάν η φιλορωσική κυβέρνηση αποκτήσει την εξουσία και πραγματοποιήσει το δημοψήφισμα για παραμονή ή μη στο ΝΑΤΟ, οπού η πλειοψηφία των Μαυροβούνιων είναι κατά) και στην συνέχεια να έρθουν σε βοήθεια των Μαυροβούνιων οι Σέρβοι και οι Ρώσοι ως προστάτες τους.

Και σε αντάλλαγμα για την βοήθεια τους, να ζητήσουν οι μεν Ρώσοι την έξοδο των Μαυροβούνιο από το ΝΑΤΟ και την συμμαχία τους με την Ρωσία (και πιθανώς και στρατιωτικές βάσεις) και οι Σέρβοι την επανένωση των δυο χωρών.

[Και μάλιστα στις μέρες μας, η δυτικόφιλη ηγεσία του Μαυροβουνίου, συνάπτει συμμαχίες με προτεκτοράτα των ξένων (Κοσσυφοπέδιο), εις βάρος των Σέρβων ομοεθνών τους και πάρα την αρνητική γνώμη της πλειοψηφίας του λαού του Μαυροβουνίου σε μια τέτοια πολιτική (http://corfiatiko.blogspot.gr/2018/02/blog-post_547.html)].

Θα είναι άραγε τα παραπάνω σενάρια, μια εικόνα της χώρας αυτής από το μέλλον;

Άγνωστο, αλλά οι κάτοικοι του Μαυροβουνίου, καλό θα είναι να προσέξουν και να μην παραδώσουν την ελευθέρια τους σε κανένα δυτικό ή Ρώσο «επίδοξο ελευθερωτή» για να κερδίσουν ασφάλεια, αλλά να την διαφυλάξουν ακέραια, γιατί όπως έλεγε και ο Βενιαμίν Φραγκλίνος:

«Οποίος είναι έτοιμος να θυσιάσει την ελευθέρια του για την ασφάλεια του, δεν αξίζει καμμιά ελευθέρια και ασφάλεια».