ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΥΠΟΥΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΗ

ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΥΠΟΥΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια των αιώνων, υπήρξαν πολλά κράτη, τα οποία ήρθαν πολλές φορές σε συνέχεις μεταξύ τους συγκρούσεις, οι οποίες ήταν ιδιαίτερα αιματηρές και βίαιες, προκαλώντας στην πορεία τους τεράστιες εκατακόμβες καταστροφών και νεκρών.

Επίσης, αυτές οι συγκρούσεις, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν, είτε λόγω της αντιδικίας δυο λαών-κρατών για ένα πολύτιμο κομμάτι εδάφους (π.χ. εύφορες γεωργικές γαίες), είτε λόγω της προσπάθειας οικειοποίησης πολυτίμων ορυκτών πόρων (π.χ. πετρέλαιο, χρυσός, διαμάντια), τα οποία βρίσκονται σε μια περιοχή, ευρισκομένη στα όρια των συνόρων δυο κρατών.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι εδαφικές-συνοριακές διαμάχες, μαζί με τα μίση που ανακινούσαν, παρέμεναν ανεπίλυτες, και το μόνιμο αποτέλεσμα ήταν πάντα, μεταξύ αυτών των κρατών, να σημειώνεται ανά γενιά και μια πολεμική σύγκρουση.

Όμως, τα τελευταία χρονιά, έχει σημειωθεί μια τάση, όχι μόνο προσπάθειας επίλυσης αυτών των διενέξεων, αλλά ακόμα και μια τάση υπέρβασης αυτών, με την πρωτοβουλία Μεγάλων δυνάμεων (κυρίως των δυτικών), να «ξεπεράσουν» αυτές τους τις διάφορες και να αναπτύξουν από την έχθρα, μέσω μιας «διαδικασίας συμφιλίωσης», μια φιλιά (ακόμα και συμμαχία) μεταξύ τους.

Αυτές βέβαια  οι προσπάθειες, δεν εκδηλώνονται από τις «φιλειρηνικές απόψεις» των Μεγάλων, αλλά κυρίως στην προσπάθεια τους να εξυπηρετηθούν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, τα οποία ευνοούνται από την φιλιά δυο γειτονικών κρατών, ειδικά αν αυτές είναι σύμμαχοι τους και μέσω της «ειρήνης» που δημιουργούν, μπορούν να εκμεταλλεύονται προς όφελος τους τις ηγεσίες των κρατών αυτών, μαζί φυσικά με τους ορυκτούς τους πόρους.

Εννοείται βέβαια, πως αυτή η ειρηνευτική διαδικασία, είναι τεχνητή, και στην καλύτερη περίπτωση, η «φιλιά» που δημιουργείται μπορεί να χαρακτηριστεί μια προσωρινή «λυκοφιλία» μεταξύ τους και φύκια αυτή επιτυγχάνεται μόνο όταν το επιτρέψει η κατάλληλη γεωπολιτική συγκυρία.

[Ενώ, όταν μια από τις δυο πλευρές, φανεί ανυπάκουη προς τις μεγάλες δυνάμεις, μπορεί να προκληθεί πολεμική σύγκρουση με την «πρώην φίλο» της και ξανά «νυν εχθρό της», η οποία θα αποσπάσει προς όφελος της ιδίας και των Μεγάλων τα εδάφη της και τους ορυκτούς της πόρους (αυτή είναι η τιμωρία των «ανυπάκουων» κρατών)].

Για την επίτευξη δε αυτού του σκοπού, «προωθούνται» (με συμβουλές ή πιέσεις) στην ηγεσία των χωρών αυτών (αλλά και στα υπουργεία εξωτερικών τους), πολίτικες προσωπικότητες, οι οποίες συνδέονται άμεσα με τις Μεγάλες δυνάμεις και υπακούον αδιαμαρτύρητα κάθε τους «νεύμα».

Αφού ολοκληρωθεί δε ο κύκλος των γνωριμιών, αρχίζουν να δίνονται κίνητρα, προκειμένου να προβούν οι «υποψήφιες χώρες» σε κίνησης καλής θέλησης η μια προς την άλλη (π.χ. ένταξη σε ισχυρούς διεθνείς οργανισμούς, μεγάλες χρηματικές χορηγίες, απόκτησης μέρους των διεκδικουμένων εδαφών).

[Και αν η μέθοδος του «καρότου» δεν πιάσει, τότε χρησιμοποιείται στην συνέχεια, η μέθοδος του «μαστίγιου», και οποία πλευρά δεν συναινεί, απειλείται με την διακοπή των χρηματοδοτήσεων, πολιτικής υποστήριξης, αποκλεισμού από διεθνείς οργανισμούς, ακόμα και με χρεωκοπία, απώλεια εδαφών ή και πόλεμο].

Επίσης, σε αυτές, προτείνεται η συνεκμετάλλευση των διεκδικουμένων εδαφών ή των ορυκτών πόρων, προς όφελος και των δυο πλευρών (ακόμα και όταν αυτά ανήκουν μόνο στην μια), προς φορέως κυρίως της ισχυρότερης εκ των δυο πλευρών, προκειμένου να υπάρξει μια «δήθεν» ειρήνη μεταξύ τους. 

(Και εννοείται φυσικά, ότι την μεγαλύτερη «μερίδα του λέοντος», την παίρνει η Μεγάλη δύναμη, η οποία βοήθησε στην δημιουργία της «φίλιας» αυτής, ως «ανταμοιβή» για τις καλές της πράξεις, αποτρέποντας με κάθε τρόπο να πάρουν μερίδιο από αυτή, τόσο οι εχθροί, όσο και οι σύμμαχοι της).

Στην συνέχεια, προωθείται η ραγδαία αύξηση των εμπορικών σχέσεων των δυο αντιμαχόμενων πλευρών, έτσι ώστε οι οικονομίες αυτών των δυο (πάντα υπό την επίβλεψη και τον απολυτό έλεγχο των Μεγάλων), να καταστούν ιδιαίτερα εξαρτημένες μεταξύ τους, κάτι το οποίο θα τις αποτρέψει (θεωρητικά) να πολεμούν μεταξύ τους, αφού ένας πόλεμος θα εξαφανίσει τα κέρδη των δυο πλευρών, τα οποία προέρχονται από την ειρήνη.

Τέλος, μαζί με όλα αυτά, οι Μεγάλοι επιβάλλουν και στις δυο αντιμαχόμενες πλευρές, την αλλαγή της εκπαιδευτικής τους πολιτικής και τις αναγκάζουν να αναθεωρήσουν τα ιστορικά τους βιβλία, με σκοπό να παρουσιάσουν μια πιο «φιλική εικόνα» του αντιπάλου τους, πάντα εις βάρος της ιστορικής αλήθειας και προς όφελος μόνο πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Για τον λόγο αυτό, στις δυο αυτές χώρες, εμφανίζονται βιβλία, τα οποία διαγράφουν τα εγκλήματα της άλλης πλευράς, προτάσσοντας μόνο μια ψευδή και τεχνητή εικόνα «παλαιάς φίλιας και αιωνίας ιστορικής συνύπαρξης», στην προσπάθεια τους να κάνουν τις νεότερες γενιές να ξεχάσουν το παρελθόν τους (και όπως είναι γνωστό, όποιος ξεχνά το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει).

Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις σε παγκόσμια κλίμακα:

Μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση, είναι η σύγκρουση Βολιβίας-Περού. Οι δυο αυτές χώρες, πολέμησαν ήδη από την ανεξαρτησία τους τον 19^ο αιώνα,  για την διαφιλονικούμενη περιοχή Πούντα ντε Ατακάμα, στην οποία υπήρχαν τεράστια  τα αποθέματα γουάν και νιτρικού καλίου.

Στην σύγκρουση αυτή, ενεπλάκησαν το 1879 και οι δυνάμεις της Χιλής, με αποτέλεσμα οι δυο πρώην εχθροί (Βολιβία-Περού) να συμμαχήσουν εναντίον της στον πόλεμο αυτό, ο οποίος έμεινε γνωστός ως ο Πόλεμος του Ειρηνικού (αλλά ήταν και γνωστός και ως Πόλεμος του Νιτρικού Κάλιού, ο οποίος και διήρκησε τα έτη 1879-1884).

Στο τέλος του πολέμου αυτού, νίκησε η Χιλή, η οποία και κατέλαβε τα περισσότερα εδάφη της περιοχής, ενώ η ηττημένη Βολιβία έχασε τη μοναδική διέξοδο που είχε προς την θάλασσα.

Οι διαμάχες των δυο χωρών, συνεχίστηκαν και στον 20^ο αιώνα, ειδικά όταν στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκε πετρέλαιο, και σε νέο πόλεμο που ακολούθησε στα μέσα του 20^ου αιώνα, ηττήθηκε ξανά η Βολιβία, αλλά λόγω του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ προέβησαν στην «συμφιλίωση» των δυο πλευρών, προκείμενου να μπορούν όλοι μαζί να αντιμετωπίσουν το εχθρικό Ανατολικό κομμουνιστικό μπλοκ (αλλά και να μπορούν οι ΗΠΑ ήσυχες να εκμεταλλευτούν προς όφελος τους ορυκτούς πόρους αυτών).

Το ίδιο συνέβη και στην διαμάχη της Αργεντινής με την Μεγάλη Βρετάνια για τον έλεγχο των νησιών Φώκλαντ το 1982, η οποία κρατούσε από τον 19^ο αιώνα, και στα οποία επίσης ανακαλύφθηκε πετρέλαιο.

Οι ΗΠΑ, στήριξαν τους Βρετανούς συμμάχους τους να κερδίσουν και στην συνέχεια βοήθησαν να πέσει η Χούντα της Αργεντινής και στην θέση της να αναδειχθεί μια πιο φιλική στους ιδίους κυβέρνηση, η οποία προώθησε την «συμφιλίωση» των δυο αντιμαχόμενων πλευρών (οι οποία έχει πάψει στις μέρες μας, αφού οι δυο χώρες, άρχισαν πάλι την σύγκρουση για τα νησιά Φώκλαντ).

[Τα  ίδια ακριβώς γεγονότα, συνέβησαν με την Αργεντινή και την Χιλή, την Βενεζουέλα και την Κολομβία, καθώς και το Εκουαδόρ και το Περού].

Στην Μέση Ανατολή, οι ΗΠΑ προώθησαν την «συμφιλίωση» της Αίγυπτου και της Ιορδανίας με το Ισραήλ, μέσω των συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ και την συμφωνία συμφιλίωσης Ιορδανίας-Ισραήλ το 1991.

[Βέβαια, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στις μέρες μας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, μπορεί ακόμα και η διοργάνωση της Eurovision από το Ισραήλ το 2019, να προκαλέσει εντάσεις, συγκρούσεις και αιματοχυσία στην περιοχή-http://www.defence-point.gr/news/i-geopolitiki-tis-eurovision-erchete-thyella-logo-nikis-israil].

Μέσω των συμφωνιών αυτών, επήλθε ειρήνη μεταξύ των δυο αντίπαλων πλευρών, ενώ οι Αιγύπτιοι, κατάφεραν να αποκτήσουν ξανά τα εδάφη που είχαν χάσει στον πόλεμο των έξι ημερών (με αντάλλαγμα να εγκαταλείψουν το Ανατολικό μπλοκ και να ενταχθούν στο Δυτικό).

Η ίδια διαδικασία, ακολουθήθηκε και με την Ουγγαρία και την Ρουμανία, την διαμάχη τους για την Ουγγρική μειονότητα της Τρανσυλβανίας, και οι ΗΠΑ, μέσω του «δέλεαρ» για κοινή ένταξη τους σε ΕΕ και ΝΑΤΟ και πολλές χρηματικές χορηγίες, τις έπεισαν να «κάνουν τα στραβά μάτια» στο ζήτημα αυτό (όλα αυτά, μέχρι την άνοδο του πατριώτη Ορμπάν στην εξουσία, ο οποίος έθεσε ξανά το ζήτημα αυτό, μεταξύ των δυο πλευρών).

[Βέβαια, και στην περίπτωση αυτή, αυτού του είδους η «εξαναγκασμένη φιλιά» δεν έπιασε και οι δυο αυτές χώρες, άρχισαν ξανά τις διαμάχες για τα δικαιώματα της ουγγρικής μειονότητας στην Ρουμανία (http://corfiatiko.blogspot.gr/2018/03/blog-post_445.html)].

Την ίδια συνταγή, ακολούθησαν οι ΗΠΑ και στην περίπτωση της διαμάχης της Γαλλίας με την Γερμάνια (http://www.triklopodia.gr/%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CE%B6%CF%8E%CE%BD%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD/#), ενοποιώντας τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των δυο πλευρών μέσω της ίδρυσης του λεγομένου «Γαλλογερμανικού Άξονα» και της ΕΟΚ (της σημερινής ΕΕ). 

Τέλος, ιδιαίτερα γνωστή είναι στην χωρά μας η προσπάθεια για Ελληνοτουρκική φιλιά, ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, αμέσως μετά του ισχυρούς σεισμούς που έπληξαν τις δυο χώρες το 1999, με την προώθηση των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, την αναθεωρητική ιστορία, την αμφισβήτηση της ΑΟΖ μας και της εδαφικής κυριαρχίας της χώρας μας, και πολλά άλλα άθλια πράγματα εις βάρος της πατρίδας μας.

Από όλα αυτά, γίνεται εύκολα κατανοητό, ότι όλες οι παραπάνω φίλιες είναι στην πραγματεία λυκοφιλίες, οι οποίες διαρκούν όσο συμφέρει τις Μεγάλες δυνάμεις, και όταν αυτό πια δεν ισχύει, τότε οι «φλόγες του πολέμου», σαρώνουν τους πρώην «φίλους», με τελικό αποτέλεσμα τα «φαντάσματα της καταστροφής και του πολέμου» να επιστρέφουν δυναμικά, σαρώνοντας τα πάντα στο διάβα τους.