Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΟΑΤΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΟΑΤΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, οι Κροάτες, όπως και όλοι οι Σλάβοι, έφτασαν στην περιοχή της σημερινής Κροατίας και των Βαλκάνιων στις αρχές του 7ου αιώνα μετά Χριστόν, ενώ λίγο μετά άρχισε και η εξάπλωση του Χριστιανισμού στην περιοχή.

Στα εδάφη της σημερινής Κροατίας, δημιουργήθηκε το Δουκάτο της Παννονίας, όπως και το Δουκάτο της Δαλματίας, τα οποία διοικούταν  από τον Λιούντεβιτ Ποσάφσκι το έτος 818 μ.Χ.

Τα κράτη αυτά, αρχικά ήταν υποτελή στους Φράγκους, όμως σύντομα αυτά ανεξαρτητοποιήθηκαν, ενώ ο πρώτος γνωστός  Κροάτης ηγέτης την εποχή αυτή, ήταν  ο δούκας Μπράνιμιρ.

Ο δε πρώτος βασιλιάς της χώρας, ήταν ο Τόμισλαβ, που στέφθηκε βασιλιάς το έτος  925 μ.Χ., ο οποίος και κατάφερε να αποκρούσει τις εισβολές των Ούγγρων και των Βουλγάρων στην περιοχή.

Το Κροατικό βασίλειο διήρκησε σχεδόν δυο αιώνες, φτάνοντας στο απόγειο του τον 11ο αιώνα.  

Όμως το 1091 μ.Χ., με τον θάνατο του βασιλιά Στιέπαν του Β΄, ο Λαδίσλαος Α΄ της Ουγγαρίας προσπάθησε να καταλάβει το Κροατικό στέμμα με την βία, κάτι που οδήγησε σε πόλεμο μεταξύ των δυο κρατών, και τελικά στην ένωση Κροατίας και Ουγγαρίας το 1102.

Τους επόμενους αιώνες το Βασίλειο της Κροατίας κυβερνήθηκε από τους Ούγγρους, ενώ το  1428, η Δημοκρατία της Βενετίας κατέλαβε πολλές παράκτιες περιοχές της Δαλματίας, από τους Ούγγρους.

Με την μάχη του Μοχάτς το 1526, μεταξύ μαζί Ούγγρων και Οθωμανών, και τον θάνατο του ατέκνου βασιλιά Λουδοβίκου του Β΄ της Ουγγαρίας που πέθανε σε αυτή, νέος ηγέτη της Κροατίας, εξελέγη ο Φερδινάνδος ο Α΄ των Αψβούργων.

Η Οθωμανική προέλαση στο Κροατικό έδαφος, που συνεχίστηκε μέχρι και την Μάχη του Σίσακ το 1593, και η οποία οδήγησε στην συντριπτική ήττα των Τούρκων, σταθεροποίησε τα σύνορα μεταξύ των δυο κρατών.

Με τον πόλεμο του 1667-1698 μεταξύ Αυστριακών και Τούρκων, κατακτήθηκαν η Σλαβονία, αλλά η δυτική Βοσνία, από τους Αυστριακούς, ενώ η Δαλματία, κατακτήθηκε με τον  έβδομο Βενετοτουρκικούς Πολέμους.

 Στην διάρκεια των πολέμων Αυστριακών-Τούρκων, πολλοί Κροάτες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Αυστρία, ενώ οι Αυστριακοί, προκειμένου να αναπληρώσουν τους όσους έφυγαν από την περιοχή, έκαναν έκκληση στους Ορθόδοξους πληθυσμούς της Σερβίας και της Βοσνίας, να μεταναστεύσουν στην περιοχή.

Το 1809, η περιοχή της Κροατίας από την Γαλλική Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα, ο οποίος και κατέλαβε μεγάλο μέρος της Αδριατικής.

Το 1813, η Κροατία ανακαταλήφθηκε από τους Αυστριακούς και επανενώθηκε επισημά μαζί τους το έτος 1815, με την παράλληλη ίδρυση του Βασιλείου της Δαλματίας.

Τα μέσα του 19^ου αιώνα, αναπτύχθηκε στην περιοχή, όχι μόνο της Κροατίας, αλλά και όλων των Σλάβικων εδαφών της Αυστροουγγαρίας, το κίνημα του Ιλλυρισμού ή Γιουκοσλαβισμού, το οποίο υποστήριζε την ενότητα όλων των Νότιων Σλάβων της Αυστριακής Αυτοκρατορίας σε ένα ενιαίο κράτος.

Με τον Κροατοουγγρικό Διακανονισμό του 1868, τα βασίλεια Κροατίας και Σλαβονίας συνενώθηκαν, υπό τον έλεγχο των Αυστριακών, με μερική αυτοδιοίκηση και την ενσωμάτωση στην Κροατία της περιοχής που ήταν γνωστή με το όνομα Κροατική Στρατιωτική Παραμεθόριος.

Με το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, η Κροατία, ανακήρυξε την ανεξαρτησία της και στην συνέχεια ενώθηκε με τους Σέρβους στο νεοϊδρυθεν Γιουγκοσλαβικό κράτος, υπό την διοίκηση των Σέρβων.

Όμως, το κράτος αυτό, δεν κατάφερε να συνενώσει ειρηνικά τους πληθυσμούς που το απάρτιζαν και αυτοί σύντομα συγκρουστήκαν μεταξύ τους, γεγονός που οδήγησε σε μια πιο αυταρχική διακυβέρνηση (προκειμένου να μην διαλυθεί το κράτος),  ενώ με το σύνταγμα του 1921, η χώρα ορίστηκε ενιαίο κράτος, κάτι που οδήγησε στην κατάργηση της μέχρι τότε Κροατικής αυτονομίας.

Το 1929, η κατάσταση ήταν τόσο απελπιστική στην χώρα, ώστε ο βασιλιάς Αλέξανδρος, αναγκάστηκε να κηρύξει  δικτατορία σε αυτή, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις και οδήγησε στην δολοφονία του το 1936, από μέλη της αποσχιστικής και εθνικιστικής Κροατικής οργάνωσης του Ουστάσι, υπό την ηγεσία του φιλοναζιστή, Άντε Πάβελιτς.

Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κροατία καταλήφθηκε από τις δυνάμεις του Άξονα, ενώ στην περιοχή, συστάθηκε από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, το «Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας», υπό την ηγεσία του προαναφερόμενου Κροάτη (και φασίστα) διοικητή των Ουστάσι, Άντε Πάβελιτς.

Αυτός, με την βοήθεια του Βατικανού και των Γερμανών, προχώρησε στην γενοκτονία των Σέρβων της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, σφάζοντας πάνω από 500.000 Σέρβους (με την βοήθεια των μουσουλμάνων της χώρας) και προσπαθώντας να τους εκκροατίσει και να κάνει τους υπόλοιπους καθολικούς με την βία (μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου, ο Πάβελιτς το έσκασε στην Ισπανία με την βοήθεια του πάπα).

Αντίστοιχα, ο αριθμός των Κροατών που σκοτώθηκαν στην Κροατία την εποχή αυτή, εκτιμάται σε περίπου 200.000, είτε από το Κροατικό φασιστικό καθεστώς, ως μέλη της ένοπλης αντίστασης, είτε ως συνεργάτες του Άξονα.

[Τα «κατορθώματα» αυτά των Κροατών και των μουσουλμάνων, μείναν βαθιά χαραγμένα στα μυαλά των Σέρβων, οι οποίοι και τα θυμήθηκαν πολύ κατά τον πόλεμο της Βοσνίας τα έτη 1992-1995].

Με το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η  Κροατία, κατελήφθη από τις δυνάμεις  κομμουνιστή στρατάρχη Τίτο, ο οποίος και συνένωσε ξανά όλη την Γιουγκοσλαβία υπό την ηγεσία του.

Η Κροατία, οντάς η πατρίδα του Τίτο, είχε σαν «φόρο τιμής» από τον ίδιο προς αυτή, της απένειμε μια μορφή αυτονομίας μέσα στην Γιουγκοσλαβική ομοσπονδία.

Την ίδια εποχή, η Γιουγκοσλαβία, παρέμεινε μια πολυεθνική και πολυπολιτισμική κοινωνία, υπό την χρήση βίας, αλλά και λόγω του φόβου των κάτοικων για την οργή του Τίτο, αν τολμούσαν να ξεσηκωθούν σε αυτόν.

Μια μικρή δε εξέγερση των Κροατών, το έτος 1971, κατεστάλη ανελέητα και τάχιστα από τον στρατό του Τίτο, αλλά δεν είχε συνέπειες στην Κροατία ως προς την αυτοδιοίκηση της χώρας.

Αντίθετα, το 1974, το Γιουγκοσλαβικό Σύνταγμα έδωσε αυξημένη αυτονομία στις ομόσπονδες ενότητες, εκπληρώνοντας ουσιαστικά τους στόχους των Κροατών επαναστατών.

Όμως, με τον θάνατο αυτού, οι εντάσεις στην περιοχή μεταξύ των διάφορων εθνοτήτων (Σέρβων, Κροατών, μουσουλμάνων), βγήκαν στην επιφάνεια και οδήγησαν στην βίαιη σύγκρουση αυτών.

Έτσι, το 1992, με την η Κροατία, η Σλοβενία, η Βοσνία και τα Σκοπιά (με την υποστήριξη του Βατικανού, της Γερμανίας και της Ιταλίας), ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους και ύστερα από λίγο διάστημα, ξέσπασε πόλεμος στην περιοχή, μεταξύ Σέρβων, Κροατών και Βοσνίων, που έμεινε γνωστός ως ο Πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας (και της Βοσνίας).

Στον πόλεμο αυτό, οι δυτικοί παρακίνησαν τα καθολικά έθνη στην υποστήριξη της Κροατίας, ενώ τα ισλαμικά τους μουσουλμάνους κατά των Ορθοδόξων, και κατά την διάρκεια του, πάνω από 200.000 άνθρωποι σκοτωθήκαν, ενώ οι υλικές καταστροφές και οι προσφυγές ανήλθαν σε χιλιάδες.

Ο πόλεμος αυτός, που τέλειωσε το 1995, έδωσε ουσιαστικά στην Κροατία την ανεξαρτησία της, η οποία αναγνωρίστηκε επισημά το έτος 1998.

Το 2013, η Κροατία έγινε και επισημά μέλος της ΕΕ,  ενώ πιο πριν (το 2009), η χώρα αυτή, είχε γίνει μέλος και του ΝΑΤΟ.

Στις μέρες μας, οι τάσεις για ανεξαρτησία που κυριαρχούν στους Κροατοβόσνιους και στους Σερβοβόσνιους στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη (μέσω δημοψηφισμάτων), μπορεί να οδηγήσουν στην εμπλοκή της Κροατίας, ειδικά αν μια τέτοια πιθανή εξέλιξη, οδηγήσει για άλλη μια φορά στην επανέναρξη του εμφυλίου στην Βοσνία.

Τότε, όλοι όσοι ξεκίνησαν τον πόλεμο αυτό (Σερβοβόσνιοι, Κροατοβόσνιοι, μουσουλμάνοι), θα τον επανεκτιμήσουν με την υποκίνηση των Δυτικών και Ρώσων συμμάχων τους,  και θα ολοκληρώσουν τις γενοκτονίες που αφήσαν ανολοκλήρωτες τότε.

Και σε μια τέτοια περίπτωση, οι Κροάτες (όπως και οι Σέρβοι), δεν θα μπορέσουν να αφήσουν ανυπεράσπιστους τους ομοεθνείς τους (ειδικά αν οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας κηρύξουν τζιμάνη, συσπειρώνοντας τους Χριστιανούς της χώρας εναντίον τους).

Μια τέτοια εμπλοκή, μπορεί να οδηγήσει τελικά σε γενίκευση του πολέμου αυτού, με την εμπλοκή και των Μεγάλων δυνάμεων, η οποία φέρει για άλλη μια φορά στην περιοχή το χάος και την ανθρωπότητα στα όρια της απόγνωσης.