Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΤΟΥ ΔΝΤ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΠΛΟΥΣΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΟΡΥΚΤΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΤΟΥ ΔΝΤ ΑΠΕΝΑΝΤΙ  ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΠΛΟΥΣΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΟΡΥΚΤΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, στις μέρες μας, υπάρχουν ανά τον κόσμο δεκάδες προβληματικά στην οικονομία και την πολιτική τριτοκοσμικά κράτη, τα οποία γίνονται συχνά στόχος από αδίστακτους τραπεζικούς τοκογλυφικούς οργανισμούς, οι οποίοι και εκμεταλλεύονται τα προβλήματα τους, έτσι ώστε να πλουτίσουν οι ίδιοι.

Οι οργανισμοί αυτοί, εκτός των τραπεζικών εταιριών στις οποίες δουλεύουν, πολύ συχνά, αντιπροσωπεύουν και συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων, κυρίως δυτικών, οι οποίες και τους υποδεικνύουν στοχευμένα τα κράτη, στα οποία οι τράπεζες αυτές θα πρέπει να χτυπήσουν.

Τα κράτη αυτά, θα πρέπει να διαθέτουν πλουσίους φυσικούς πόρους στα εδάφη τους (τους οποίους δεν έχουν την δυνατότητα και την τεχνολογία να εκμεταλλευτούν), να έχουν καίρια γεωστατική θέση, αλλά συνάμα να έχουν και πάρα πολλά προβλήματα σε σχέση με το τραπεζικό τους σύστημα και την οικονομία τους.

Στις χώρες αυτές, οι τράπεζες που αναφέρθηκαν παραπάνω, προσπαθούν να «χορηγήσουν» τεράστια χρηματικά ποσά ως δάνεια, πάντα με τοκογλυφικούς και ληστρικούς ορούς.

Έτσι, στις περισσότερες περιπτώσεις, ως «δικλείδα ασφάλειας» για τα δανά των παραπάνω τραπεζικών οίκων, γίνεται (με βάση πάντα το αγγλικό δίκαιο), δέσμευση όλης της περιουσίας και των  ορυκτών πόρων των κρατών αυτών, σε περίπτωση που αυτά δεν καταφέρουν να ξεπληρώσουν τα δάνεια που πήραν.

Όμως, οι τραπεζίτες και οι οργανισμοί αυτοί (π.χ. το ΔΝΤ), φροντίζουν πάντα να χορηγούν τα δάνεια αυτά με τεράστιο τόκο (ως και 10%), γνωρίζοντας από πριν ότι δεν υπάρχει περίπτωση φτωχά κράτη να καταφέρουν ποτέ να τα ξεπληρώσουν.

[Αντίθετα, μέσω των τόκων των δάνειων, οι τραπεζικές αυξάνουν συνεχώς τα κέρδη τους, ενώ τα φτωχά τριτοκοσμικά κράτη καταφέρνουν να αυξηθούν μόνο τα κρατικά χρέη τους, χωρίς να ωφελούνται καθόλου τα ίδια].

Ως «βιτρίνα», παρουσιάζουν το γεγονός, ότι τάχα θέλουν με τα χρήματα που χορηγούν ,θέλουν να βοηθήσουν τις χώρες αυτές, να αποκτήσουν  νέες θέσεις εργασίας, να αναπτύξουν την ντόπια βιομηχανική τους παραγωγή, να χτίσουν σχολεία, γέφυρες, νοσοκομεία κ.λ.π.

[Όμως και στις περιπτώσεις που όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, τα χρήματα για αυτά τα «προγράμματα βοήθειας», τα διαχειρίζονται κυρίως δυτικές εταιρείες, οι οποίες και «παρακρατούν» παράνομα πολλά από αυτά, ως «μπόνους» για τα στελέχη τους].

Και για να σιγουρέψουν το γεγονός ότι οι ηγέτες των κρατών αυτών, θα δεχθούν να υπογράψουν τόσο ταπεινωτικούς ορούς, εκμεταλλεύονται την φιλοχρηματία και την εξουσιομανία τους.

Είτε δωροδοκώντας τους και βοηθώντας τους να πάρουν την εξουσία στα κράτη αυτά (με εκλογές ή και πραξικοπήματα), ενώ αν αυτοί εμπλέκονται σε σκάνδαλα (διαφθοράς ή σεξουαλικά), τους εκβιάζουν έτσι ώστε να υποταχθούν στις θελήσεις τους.

Και με τον τρόπο αυτό, πετυχαίνουν με έναν σμπάρο, δυο τριγωνικά: Από την μια ελέγχουν πλήρως την οικονομία των κρατών αυτών, καθώς και τους ορυκτούς τους πόρους και συνάμα και την πολιτική τους (κάνοντας του να υποχωρούν πολιτικά σε καίρια για τα ίδια εθνικά θέματα), ενώ μπορούν να εγκατασταθούν σε αυτά και κρίσιμες γεωστρατηγικά βάσεις.

Όλα αυτά είναι τα αποτελέσματα, όταν τα κράτη στα οποία αυτοί οι αδίστακτοι οργανισμοί εισβάλουν, αποδειχθούν απολυτά υπάκουα και δεν φέρουν αντιρρήσεις για την υποταγή στους δυτικούς τραπεζίτες.

Τι συμβαίνει όμως όταν τα κράτη αυτά δεν δεχθούν τα δάνεια και τις απαιτήσεις αυτών των τοκογλύφων;

Τότε, αρχίζουν να χρησιμοποιούνται πιο βίαια μέσα: Πρώτα γίνονται προειδοποιήσεις και απειλές προς τους απείθαρχους ηγέτες των κρατών αυτών, να «αλλάξουν σύντομα ρότα», αλλιώς θα υποστούν άμεσες συνέπειες.

Αν οι «προειδοποιήσεις» αυτές δεν ληφθούν σοβαρά υπόψιν ,τότε αυτές γίνονται, ύστερα από  φραστικές, πιο «δυναμικές», και «ξαφνικές τρομοκρατικές επιθέσεις» αρχίζουν να συμβαίνουν στις χώρες αυτές ή πέφτει η αξία της οικονομίας τους (δυτικούς) διεθνές οίκους αξιολόγησης.

Αν ούτε και αυτά τα μέτρα πιάσουν, αρχίζουν ξαφνικά (μέσω δυτικά χρηματοδοτουμένων ΜΚΟ), απεργίες ή εξεγέρσεις στα κράτη αυτά, έναντι των «ντόπιων τυραννικών και διεφθαρμένων ηγετών τους».

Αν ούτε αυτές οι μεθόδους καταφέρουν τον στόχο τους, τότε αρχίζουν να πραγματοποιούνται συνεχείς απόπειρες δολοφονίας των απείθαρχων ηγετών, είτε σαν προειδοποίηση, είτε ακόμα και για να καταλήξουν τελικά πραγματικά στην δολοφονία αυτών.

Αν ούτε  και αυτή η μέθοδος αποδειχθεί επιτυχής, τότε οι τραπεζίτες παραμερίζουν τελείως και παίρνουν την θέση τους και εφαρμόζεται η γνωστή λαϊκή  ρήση: «Οπού δεν εστί λόγος πίπτει ράβδος».

Συγκεκριμένα, οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις, οι οποίες και κατηγορούν τα κράτη αυτά ως τρομοκρατικά και ως «κίνδυνο για την δημοσιά ειρήνη» και στην συνέχεια εισβάλουν με στρατό σε αυτά, και τα καταλαμβάνουν, υποτάσσοντας τα με την βία και λεηλατώντας όμως τον ορυκτό πλούτο τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρώτης περίπτωσης, δηλαδή της «ειρηνικής διείσδυσης» μέσω δάνειων και διαφθοράς, αποτελεί στα πρόσφατα χρονιά η χώρα μας, η οποία υπό την «καθοδήγηση του ΔΝΤ», και αφού υπέγραψε μνημόνια με την ισχύ του ΔΝΤ, υποδουλώθηκε οικονομικά και πολιτικά στις δυτικές τράπεζες και δυνάμεις.

Και εξαιτίας αυτών, ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας, έχει παρακρατήσει από τους τοκογλυφικούς αυτούς οργανισμούς και χώρες, οι οποίοι και μας εκβιάζουν με χρεωκοπία, αν δεν δεχτούμε τις παρτιζάνικες απαιτήσεις τους, τόσο στον οικονομικό τομέα, όσο και με συνέχεις υποχωρήσεις σε όλα τα ζωτικά εθνικά μας θέματα.

Ενώ, ως παράδειγμα της δεύτερης περίπτωσης, δηλαδή ενός ανυπάκουου ηγέτη, στον οποίο πάρα τις συνέχεις απόπειρες δολοφονίες, τις στημένες εξεγέρσεις, και τις απειλές δεν υποχώρησε στους δυτικούς και αυτοί εισέβαλαν στην συνέχεια στην χώρα του και την υπέταξαν με την βία, λεηλατώντας τον πλούτο της, αποτελεί το Ιράκ, υπό τον Σαντάμ Χουσεΐν.

Το κράτος αυτό, το οποίο το 2003 δεν δέχτηκε τις αμερικάνικες απαιτήσεις και δέχθηκε στρατιωτική επίθεση από τις ΗΠΑ, υπό την διοίκηση του τότε προέδρου τους, Τζορτζ Μπους του νεότερου και καταλήφθηκε βίαια από αυτές.

Τα ίδια έπαθαν και αλλά απείθαρχα κράτη, όπως η Σερβία του Μιλόσεβιτς, η Λιβύη του Κανταΐφι, το Αφγανιστάν των Ταλιμπαν κ.λ.π.

Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, ότι οι μέθοδοι των δυτικών και των τραπεζικών τους οίκων, δεν έχουν αλλάξει καθόλου εν μέσω των δεκαετιών, και εμείς θα πρέπει ως λαός να βρούμε έναν τρόπο να απεγκλωβιστούμε από αυτούς, διαφορετικά, το αποτέλεσμα θα είναι όχι μόνο να ηττηθούμε σε όλα τα εθνικά μας θέματα και να χάσουμε όλο τον ορυκτό μας πλούτο, αλλά ακόμα και να αφανιστούμε οριστικά ως λαός από το πρόσωπο της γης, αφού πρώτα οι εχθροί μας, μας καταστήσουν μια νέα Συρία ή Λιβύη.