ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ ΤΩΝ ΑΣΣΥΡΙΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ ΤΩΝ ΑΣΣΥΡΙΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η Ασσυρία, η οποία και έλαβε την ονομασία της από την πόλη-κράτος της Ασσούρ (η οποία αρχικά αποκαλούταν Σουμπαρτού), ήταν μια αρχαιά και ισχυρή χώρα, η οποία βρισκόταν στην κοιλάδα του Τίγρη, ενώ το κράτος αυτό, υπήρξε επανειλημμένα μια ισχυρή Αυτοκρατορία στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Οι Ασσύριοι, οι οποίοι ήταν ένας λαός Σημιτικής καταγωγής, εγκαταστάθηκαν στις  κοιλάδες του Τίγρη και του Ευφράτη την 3ης χιλιετία π.Χ., ενώ οι ίδιοι ήταν σκληροί πολεμιστές, έχοντας μια εξαιρετική στρατιωτική οργάνωση.

Γρηγορά, ο λαός αυτός, μέσω συνέχων κατακτήσεων και αστραπιαίων πολέμων, άπλωσε την κυριαρχία του σε μεγάλο μέρος της Δυτικής Ασίας, ενώ στις κατακτήσεις του, συμπεριλαμβανόταν και η  Αίγυπτος.

Στην ανάπτυξη δε της δύναμης του Ασσυριακού κράτους, σημαντικό ρολό έπαιξε και η ευνοϊκή γεωγραφική θέση του, η οποία συντέλεσε σημαντικά στην ανάπτυξη της οικονομίας και του εμπορίου του, μιας και από τα εδάφη του, περνούσαν οι σπουδαιότεροι δρόμοι του εμπορίου της Ασίας.

Η ιστορία της Ασσυρίας ξεκινά από το 2500 π.Χ. και χωρίζεται ουσιαστικά σε τρεις χρονικές περιόδους:

Την παλαιό-Ασσυριακή περίοδο, η οποία διαιρείται σε δύο υπό-περιόδους, την Πρώτο-Ιστορική περίοδο (αλλιώς ονομαζόμενή και περίοδος τής ξένης κυριαρχίας), η οποία διήρκησε περίπου από το 2500 ως το 2000 π.Χ.), την Παλαιο-Ασσυριακή περίοδο, η οποία διήρκησε από το 2000 ως το 1392 π.Χ., καθώς και την Νεασσυριακή περίοδο, που διήρκησε από το 853 μέχρι το 609 π.Χ.

Στην διάρκεια της πρώτης περιόδου της ιστορίας τους (την παλαιό-Ασσυριακή περίοδο), οι Ασσύριοι, αν και ήταν μια πολεμοχαρής φυλή, εξαρτιούνταν πολιτικά κυρίως από τους Σουμερίους και σχεδόν πάντα, κυβερνιόταν από τους εκπολιτισμένους γείτονές τους, δηλαδή τις Σουμεριακές και Ακκαδικές μοναρχίες.

[Αρχαιολογικά και ιστορικά, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα, κανένα απολύτως ιστορικό στοιχείο, που να αποδίνει, ότι οι Ασσύριοι υπήρξαν ανεξάρτητοι σε οποιοδήποτε χρονικό διάστημα πριν από την 2η Χιλιετία π.Χ].

Ο πρώτος ανεξάρτητος μονάρχης της Ασσυρίας, προερχόταν από την δυναστεία του Κικία, η οποία διατηρήθηκε δύο αιώνες (συγκεκριμένα από 2000 ως το 1809 π.Χ.), στο τέλος των οποίων, ο τελευταίος εκπρόσωπος της δυναστείας, ο Ερισούμ ο Β’, ηττήθηκε από τον Αμορίτη Σαμσί Αντάντ Σαμσί Αντάντ τον Α’, ο οποίος και κατέλαβε την χώρα αυτή και την επέκτεινε μέχρι οροσειρά του Ζάγρου, μεταμορφώνοντας την με τον τρόπο αυτό, στο ισχυρότερο κράτος της Μεσοποταμίας.

Την εποχή του γιου του παραπάνω μονάρχη,  το Ασσυριακό κράτος, κατέστη υποτελής του ικανού Βαβυλώνιου βασιλιά Χαμουραμπί (το έτος 1771 π.χ.), αλλά σε μια μόλις γενιά, ανεξαρτητοποιήθηκε και πάλι από τους Βαβυλώνιους.

Στην διάρκεια των επομένων αιώνων, οι Ασσύριοι  κατακτήθηκαν από το ισχυρό βασίλειο των Μιτάννι, και οι Ασσύριοι βασιλείς έμειναν υποτελείς σε αυτό, για διάστημα σχεδόν ενάμιση αιώνα, στο τέλος του οποίου, οι Μιτάννι καταστράφηκαν από τους Χετταίους.

Το γεγονός αυτό, είχε σαν συνέπεια την ίδρυση της Α’ Ασσυριακής Αυτοκρατορίας από τον Ασσύριο βασιλιά, Ασούρ Ουμπαλίτ τον Α’, ο οποίος και ήταν ο θεμελιωτής της Α’ Ασσυριακής Αυτοκρατορίας.

Αυτός, επωφελούμενος από την καταστροφή του κράτους των Μιτάννι από τους Χετταίους, ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Ασσυρίας, και την κατέστησε ισχυρή δύναμη, αφού πρώτα την αναδιοργάνωσε και έδωσε την κόρη του σύζυγο στον Κασσίτη βασιλιά Μπουρνά Μπουριάς, προκειμένου να συνάψουν συμμαχία.

Οι διάδοχοι του, επεκτείναν σημαντικά το κράτος της Ασσυρίας, καταλαμβάνοντας εδάφη των Χετταίων και των Μιτάννι, ενώ ταυτόχρονα, συνέτριψαν και τους Κασσίτες, το κράτος του Ουραρτού, και κατέλαβαν ακόμα, ολόκληρη την Βαβυλώνα, η οποία ήταν και η μέγιστη επέκταση τους.

Όμως, ένας Βαβυλώνιος πρίγκιπας, ο Ναβουχοδονόσορ ο Α΄, ύστερα από επανάσταση,  ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Βαβυλώνας και άρχισε να επεκτείνει το κράτος του, λεηλατώντας τις Ασσυριακές περιοχές.

Αν και ο επαναστάτης βασιλιάς ηττήθηκε τελικά, και το κράτος της (παλαιάς) Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, γνώρισε μια  τελευταία ακμή επί βασιλείας του Τιγκλάθ Πιλεσέρ του Α’, ο οποίος κατέκτησε πολλές περιοχές των Χετταίων, μετά τον θάνατο του, η δύναμη  της όπως της Α’ Ασσυριακής αυτοκρατορίας κατέρρευσε και το κράτος αυτό αποδυναμώθηκε και έπεσε σε παρακμή για πολλούς αιώνες.

Από την παρακμή αυτή, εξήλθε χάρις στον ιδρυτή της Β’ Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, τον  Αντάντ Νιραρί τον Β’, ο οποίος με τις κατακτήσεις του, κατέλαβε το κράτος των Φρυγών. Οι διάδοχοι του,  κατέλαβαν με άπειρες σφαγές και βαρβαρότητες, την Παλαιστίνη, την Συρία και την Βαβυλώνα.

Επί  ηγεμονίας Τιγκλάθ Πιλεσέρ του Γ΄, κατελήφθησαν όλα τα υπόλοιπα νεοχιττίτικα βασίλεια της Ασίας, καθώς και το κράτος του Ουραρτού, ενώ το κράτος του Ιούδα, κατέστη υποτελές στους Ασσυρίους.

Υπό την ηγεσία του Σαργών του Β’, το 722 π.Χ., κατελήφθη η Κύπρος, η Παλαιστίνη, ενώ ανακαταλήφθηκε η Βαβυλώνα και το κράτος της Ουραρτού που είχαν επαναστατήσει κατά των Ασσυρίων, ενώ τότε, κυριά πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας έγινε η Νινευή.

Υπό τον Εσαραδδών, τον γιο του Σενναχειρείμ, οι Ασσύριοι  κατέλαβαν την Αίγυπτο, το 671 π.Χ.,  ενώ καταστράφηκαν η πόλη της Σιδώνας, καθώς  και οι πόλεις των Φοινικικών παράλιων που είχαν επαναστατήσει.

 Στην συνέχεια, ο γνωστός στους Έλληνες λόγω της βιαιότητας και της ακολασίας του, βασιλιάς Ασσουρμπανιπάλ (εξελληνισμένα Σαρδανάπαλος),  κατέλαβε την Λυδία και το Ελάμ, ενώ οι βιαιότητες που πραγματοποίησε στην καταστολή εξεγερμένων πόλεων, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.

Μετά τον θάνατο του Σαρδανάπαλου, οι Ασσύριοι γνώρισαν κατακόρυφη παρακμή, ενώ ο Ναβοπολάσαρ της Βαβυλώνας (ο πατέρας του Ναβουχοδονόσορα),  επαναστάτησε και ανακηρύχτηκε βασιλιάς της Βαβυλώνας.

Σταδιακά, όλα τα υπόδουλα κράτη των Ασσυρίων, άρχισαν να επαναστατούν εναντίον τους, οι επαρχίες της Ασσυρίας άρχισαν να καταλαμβάνονται από τους Βαβυλωνίους και τους Μήκους, ενώ μια συμμαχία Μηδών, Βαβυλωνίων και Σκυθών, νίκησε τους Ασσυρίους και κατέλαβε και κατέστρεψε την πρωτεύουσα τους την Νινευή (632 π.Χ.).

Από τότε, το Ασσυριακό κράτος διαλύθηκε οριστικά, ενώ ο λαός του, δεν κατάφερε να αποκτήσει ποτέ ξανά από τότε, ανεξάρτητη κρατική οντότητα στην ιστορία (οι σημερινοί απόγονοι των Ασσυρίων είναι οι Ασσυροχαλδαίοι).

Οι Ασσύριοι, ήταν ένας πολύ βάρβαρος λαός, ο οποίος χρησιμοποιούσε ως όπλο τον τρόμο και την βία (τόσο για να αποθαρρύνει τις επαναστάσεις εναντίον του, όσο και επειδή ήταν ένας βίαιος λαός από την φύση τους), ενώ διέπραττε σε κάθε κατάκτηση του (νέων εδαφών ή επαναστατημένων λαών), πάντα, αυτό που σήμερα αποκαλούμε γενοκτονία.

Έτσι, π.χ. ο Ασσουρνασιρπάλ (όπως και όλοι οι Ασσύριοι βασιλείς), με μεγάλη χαρά και τιμή, περιέγραφε στα μνημεία που κατασκεύασε, τον βάρβαρο τρόπο, με τον οποίο τιμώρησε μερικές στασιαστικές πόλεις:

«Έχτισα μια στήλη απέναντι από την πύλη της πόλης του και έγδαρα όλους τους αρχηγούς που είχαν στασιάσει και κάλυψα τη στήλη με το δέρμα τους. Μερικούς τους έκλεισα μέσα στη στήλη, άλλους τους ανασκολόπισα σε πασσάλους πάνω στη στήλη, . . . και έκοψα τα άκρα των αξιωματούχων, των βασιλικών αξιωματούχων που είχαν στασιάσει. . . . Πολλούς αιχμαλώτους από ανάμεσά τους τούς έκαψα στην πυρά και πολλούς τους πήρα ζωντανούς. Έκοψα τα χέρια μερικών και τα δάχτυλά τους, τις μύτες άλλων, τα αφτιά και τα δάχτυλά τους, και έβγαλα τα μάτια πολλών. Έφτιαξα μια στήλη με τους ζωντανούς και μια άλλη με κεφάλια, και έδεσα τα κεφάλια τους σε στύλους (κορμούς δέντρων) ολόγυρα στην πόλη. Τους νεαρούς τους και τις παρθένες τους τούς έκαψα στην πυρά. . . . Είκοσι άντρες συνέλαβα ζωντανούς και τους έχτισα στο τείχος του ανακτόρου του. . . . Τους υπόλοιπους [πολεμιστές τους] τούς άφησα να πεθάνουν από δίψα στην έρημο του Ευφράτη».—Αρχεία της Αρχαίας Ασσυρίας και Βαβυλωνίας (Ancient Records of Assyria and Babylonia), του Ντ. Ντ. Λάκενμπιλ, 1926, Τόμ. 1, σ. 145, 147, 153, 162.

Σε ανάγλυφα συχνά παρουσιάζονται είτε να σέρνουν τους αιχμαλώτους τους με σχοινιά περασμένα σε άγκιστρα που τρυπούσαν τη μύτη ή τα χείλη είτε να τους βγάζουν τα μάτια με την αιχμή ενός δόρατος.

Τα σαδιστικά βασανιστήρια, λοιπόν, ήταν συνηθισμένο χαρακτηριστικό των πολέμων που διεξήγαν οι Ασσύριοι, οι οποίοι καυχιούνταν αναίσχυντα για όλα αυτά και τα κατέγραφαν επιμελώς.

Η φήμη της σκληρότητάς τους αναμφίβολα τους έδινε ένα πλεονέκτημα στον πόλεμο επειδή έσπερνε τον τρόμο στις καρδιές εκείνων που βρίσκονταν στην πορεία της επέλασης τους και συχνά κατέλυε κάθε αντίσταση. Για όλους αυτούς τους λογούς, η Νινευή, η  πρωτεύουσα της Ασσυρίας,  ήταν γνωστή και ως «πόλη της αιματοχυσίας».

Καταλαβαίνει εύκολα κάνεις επομένως, ποσό μεγάλη αγάπη έτρεφαν όλοι οι υπόδουλοι λαοί, για τους βάρβαρους Ασσυρίους.

Στις μέρες μας, εμφανίστηκε άλλο ένα βάρβαρο κράτος, το οποίο αρχικά ήταν όπως και οι Ασσύριοι διαιρεμένοι και υποταγμένοι σε πολλά κράτη (π.χ. Αυστριακούς, Γάλλους) από τον 17^ο αιώνα μ.Χ., τα οποία ενοποιήθηκαν τον 19^ο αιώνα (1871 μ.Χ.), αποτινάσσοντας την επικυριαρχία των ξένων, και γενόμενο νέα υπερδύναμη.

Το κράτος αυτό, ήταν η Γερμάνια, η οποία ενοποιήθηκε μετά από πλήθος πολλών αιώνων και αιματηρών πολεμικών συγκρούσεων (εμφυλίων πολέμων ή πολέμων με αλλά κράτη). Στην συνέχεια, το κράτος αυτό, επεκτάθηκε με αφάνταστη βαρβαρότητα και αγριότητα, προς άλλες Ηπείρους (Αφρική, Ασία), δημιουργώντας την Αυτοκρατορία του Β’ Ράιχ και πραγματοποιώντας πολλές και ανήκουστες γενοκτονίες έναντι των ιθαγενών πληθυσμών (https://alophx.blogspot.gr/2017/11/blog-post_8.html).  

Στην συνέχεια, το κράτος αυτό, προκάλεσε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην προσπάθεια του για παγκόσμια κυριαρχία (1914-1918), στον οποίο διέπραξε ανήκουστες βαρβαρότητες, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα σχεδόν είκοσι εκατομμύρια νεκρούς, αλλά στο τέλος ηττήθηκε από ένα συνασπισμό των λαών που είχε επιτεθεί και καταπίεζε ανηλέως (τους Συμμάχους της Ανάντ).

Μετά δε από δεκαπέντε έτη παρακμής (την δημοκρατία της Βαϊμάρης), η Αυτοκρατορία της Γερμανίας, επανιδρύθηκε από ένα ανηλεή σφαγέα και αδίστακτο πολιτικό, τον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος την επανίδρυσε (Γ’ Ράιχ) και την επανισχυροποίησε.

Αμέσως μετά, η Γερμάνια, υπό την ηγεσία του, ξεκίνησε άλλον έναν Παγκόσμιο Πόλεμο για κυριαρχία, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1939-1945), στον οποίο διέπραξε ακόμα πιο ανήκουστες βαρβαρότητες από τον Πρώτο (π.χ. εκτενείς γενοκτονίες, στρατόπεδα συγκέντρωσης κ.λπ.), οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα σχεδόν εξήντα εκατομμύρια νεκρούς.

Επίσης, η Γερμάνια,  χρησιμοποίησε εκτενώς τον τρόμο και την βία ως ψυχολογικά όπλα, αλλά στο τέλος, ηττήθηκε από ένα συνασπισμό των λαών που είχε επιτεθεί και καταπίεζε ανηλεώς (τους Συμμάχους).

Εν συνέχεια, η Γερμάνια, κάθισε σχετικά ήσυχη για πεντέμισι σχεδόν δεκαετίες, αλλά με το πέρας αυτών, η Γερμάνια, εκμεταλλευόμενη την ισχύ που είχε αποκτήσει στην ΕΕ, την μετέτρεψε χάρις στην ισχυρή οικονομία της σε μια νέα Γερμανική Αυτοκρατορία (το Δ’ Ράιχ), αυστηρά ελεγχόμενη από την ίδια.

Και για άλλη μια φορά, καταπιέζει ανηλεώς με οικονομικό αυτή την φορά τρόπο (μνημόνια), τα κράτη μέλη της Ένωσης αυτής, προσπαθώντας να τα υποτάξει πλήρως στην βούληση της, αλλά και να αρπάξει τον ορυκτό τους πλούτο.

Ως αποτέλεσμα αυτής της τυραννικής συμπεριφοράς της Γερμανίας, οι λαοί της ΕΕ, έχουν αρχίσει να επαναστατούν εναντίον και να αναδεικνύουν με μεγάλα ποσοστά, αντιγερμανικά κόμματα και πατριωτικές δυνάμεις, οι οποίες είναι έτοιμες να αντιπαρατεθούν με την Γερμάνια.

Και στην προσπάθεια τους αυτή, οι λαοί αυτοί, ενθαρρύνονται από άλλες χώρες, οι οποίες επιθυμούν διακαώς την διάλυση της πολιτικής-οικονομικής επιρροής και ισχύος της Γερμανίας στην ΕΕ, προκειμένου να την μοιραστούν μεταξύ τους (ΗΠΑ, Ρωσία).

Θα έχουμε άραγε και εδώ μια κοινή συσπείρωση όλων των καταπιεσμένων λαών κατά της Γερμανίας, με την πλήρη υποστήριξη των εξωτερικών εχθρών της, η οποία θα οδηγήσει στην διάλυση της ΕΕ και στην πτώση της πολιτικής δύναμης στην Ευρώπη, με τον ίδιο τρόπο που η επανάσταση των καταπιεσμένων από την Ασσυρία λαών και η επίθεση των εχθρών της (Μηδών, Βαβυλωνίων, Σκυθών), οδήγησε στην οριστική διάλυση της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας και στην καταστροφή της Νινευή;

Άγνωστο, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως στο τέλος το έγκλημα πάντα τιμωρείται και όπως λέει και η γνωστή λαϊκή φράση: «Οποίος σκάβει λάκκο για τους άλλους, στο τέλος, καταλήγει να πέφτει πάντα ο ίδιος μέσα».