ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΑ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΤΟΥ ΑΥΛΗΤΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΜΦΕΡΗΣ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΥΒΕΝΗΤΩΝ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΑ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΤΟΥ ΑΥΛΗΤΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΜΦΕΡΗΣ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΥΒΕΝΗΤΩΝ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ο Πτολεμαίος ο Αυλητής, υπήρξε ένας από τους πλέον διεφθαρμένους, αντιλαϊκούς και δωσίλογους Φαραώ της Αίγυπτου, ο οποιος χάρις στην καταπίεση που ασκούσε στον λαό του, καθώς και την δουλική του συμπεριφορά έναντι των Ρωμαίων, κατόρθωσε να γίνει ιδιαίτερα μισητός σε αυτόν.

Ο Πτολεμαίος ο Αυλητής, ήταν γιος του Πτολεμαίου του Θ' του Λάθυρου, και όταν βασίλεψε έλαβε τους τίτλους «Νέος Διόνυσος» και «Θεός Φιλοπάτωρ Φιλάδελφος», αν και η μητέρα του ήταν άγνωστη και όχι η επίσημη σύζυγος του βασιλιά (και ο ίδιος δεν ήταν εξαρχής αναγνωρισμένος ως διάδοχος).

Όμως τελικά,  έμεινε ευρύτερα γνωστός στην ιστορία ως ο Πτολεμαίος «ο Νόθος», ή Πτολεμαίος «ο Αυλητής», εξαιτίας του γεγονότος, πως ήταν λάτρης των διονυσιακών οργίων και κατά την διάρκεια που τα τελούσε, έπαιζε αυλό.

Ο δε προκάτοχος του, ο Πτολεμαίος ο ΙΑ' Αλέξανδρος Β' (που έγινε βασιλιάς υστέρα από πιέσεις των Ρωμαίων), είχε λιντσαριστεί από τον Αλεξανδρινό λαό, επειδή είχε δολοφονήσει την πολυαγαπημένη τους βασίλισσα Βερενίκη την Γ’ (η οποία είχε αναγκαστεί να τον παντρευτεί υστέρα από τις πιέσεις του Ρωμαίου δικτάτορα Σύλλα), με σκοπό να καταλάβει τον θρόνο για τον εαυτό του.

Όμως, μετά τον θάνατο αυτού, εκλείψαν και οι επίσημοι απόγονοι των Πτολεμαίων στον θρόνο, ενώ οι μονοί νόμιμοι διάδοχοι, με βάση την γραμμή αίματος, ήταν πια οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες των εχθρικών προς το Πτολεμαικό βασίλειο, Σελευκιδών.

Και ένεκα του λόγου αυτού (ο λαός της Αλεξάνδρειας δεν ήθελε επουδενί την ένωση με τους Σελευκίδες, αλλά επιθυμούσε την ανεξαρτησία του βασιλείου), αυτοί αποκλειόταν αυτόματα από τον θρόνο της Αιγύπτου.

Έτσι, οι βασιλικοί σύμβουλοι, κατέληξαν τελικά (και αναγκαστικά), στην επιλογή για τον θρόνο της Αιγύπτου, των δυο νόθων γιων του Πτολεμαίου Θ' του Λάθυρου, ως ηγετών της χωράς αυτής.

Επίσης, αυτοί κατέληξαν ταχύτατα στις αποφάσεις αυτές, αφού, ο Φαραώ Πτολεμαίος ο ΙΑ, είχε (υποτίθεται) κληρονομήσει το κράτος του (το οποίο αποτελούταν από την Αίγυπτο και την Κύπρο) στους Ρωμαίους και αν υπήρχε κενό εξουσίας, υπήρχε το ενδεχόμενο οι Ρωμαίοι να προσαρτήσουν άμεσα την χωρά.

Και επιπλέον, οι βασιλικοί σύμβουλοι πίστευαν πως με την επιλογή νέων ηγετών στην Αίγυπτο, θα έφερναν την Ρώμη προ τετελεσμένων γεγονότων, ξεχνώντας πως για να ανέλθει ένας νέος Φαραώ στον θρόνο, ήταν απαραίτητη η άδεια και έγκριση των Ρωμαίων. 

Τελικά, αφού κατέφτασαν στην Αίγυπτο από την Συρία οπού και διέμεναν, οι γιοι του Πτολεμαίου Θ' του Λάθυρου, ονομάστηκαν βασιλείς, με τον πρώτο να βασιλεύει στην Αίγυπτο, και τον δεύτερο στην Κύπρο.

Παρόλες όμως τις προσπάθειες και τις προσδοκίες των βασιλικών συμβουλών, οι άνοδος στον θρόνο της Αιγύπτου και της Κύπρου, των δυο Πτολεμαίο αδερφών (του Πτολεμαίου του Αυλητή και του Πτολεμαίου της Κύπρου), προκάλεσε μεγάλη ρήξη στις σχέσεις Ρώμης-Αλεξάνδρειας, μιας και οι Ρωμαίοι αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τους νέους βασιλείς.

Οι δε Ρωμαίοι, υποστήριξαν τότε, ότι είχαν στα χεριά τους την (υποτιθέμενη) διαθήκη του Πτολεμαίου ΙΑ', μέσω της οποίας αυτός, κληρονομούσε (δήθεν) το βασίλειο του στην Ρώμη, αντί για την ιδιά του την οικογένεια.

Εξαιτίας αυτών των γεγονότων, ο Πτολεμαίος ο Αυλητής, αποφάσισε να προσπαθήσει να πείσει τους διάφορους Ρωμαίους Συγκλητικούς, να τον αναγνωρίσουν ως βασιλιά και Φαραώ της Αιγύπτου, μέσω εκτενών δωροδοκιών, αφού γνώριζε, ότι οι περισσότεροι Ρωμαίοι αριστοκράτες και αξιωματούχοι, ήταν ιδιαίτερα άπληστοι, διεφθαρμένοι και επιρρεπείς σε δωροδοκίες.

Εξαιτίας όμως της πολιτικής αυτής της Πτολεμαίου του Αυλητή, ένα πολύ μεγάλο μέρος των κρατικών εσόδων, κατέληγε στα χεριά των Ρωμαίων αφού σε αυτούς δεν έφτανε μόνο μια δωροδοκία, αλλά αυτοί απαιτούσαν συνεχείς πληρωμές, προκειμένου να προωθήσουν την υπόθεση του Πτολεμαίου, όταν αυτοί θα το έκριναν σκόπιμο.

Έτσι, ο Πτολεμαίος ο Αυλητής, προκειμένου να φανεί κάλος στους Ρωμαίους (και από φόβο μην έχει και ο ίδιος το ίδιο τέλος με τον τελευταίο βασιλιά των Σελευκιδών, του οποίου το κράτος προσαρτήθηκε τότε από τον Πομπήιο τον Μέγα στην Ρώμη), αποφάσισε να στείλει στρατό, προκειμένου να βοηθήσει τον Πομπήιο στην κατάκτηση της Φοινίκης και της Παλαιστίνης.

Όμως, ο λαός της Αλεξάνδρειας, οργίστηκε από την πράξη αυτή του Πτολεμαίου, αφού ταραχή αυτά, ανήκαν παλαιοτέρα στο Πτολεμαικό βασίλειο, το οποία είχε χάσει από τους Σελευκίδες και είχε πολεμήσει πολλές φορές με αυτούς για την ανάκτηση τους, ενώ τώρα ο βασιλιάς τους έστελνε στρατό σε αυτό, όχι για να τα επανακαταβάλει, αλλά για να βοηθήσει μια εχθρική προς την Πτολεμαικό Αίγυπτο χωρά να τα προσαρτήσει για λογαριασμό της.

Μόνο, ο φόβος μην τυχόν οι Ρωμαίοι βρουν μια επανάσταση κατά του προδοτικού και ανίκανου βασιλιά του (στην απεγνωσμένη προσπάθεια του να επιτύχει την αναγνώριση της Ρώμης), έκανε τον Αλεξανδρινό λαό να μην επαναστατήσει τότε άμεσα εναντίον του.

[Εδώ θα πρέπει να ειπωθεί, ότι η Πτολεμαικό δυναστεία, ζημιώθηκε, όχι μόνο από την συνεχή απώλεια των εξωτερικών κτήσεων της, αλλά και από την έλλειψη συντήρησης των υδραυλικών εγκαταστάσεων του Νείλου, οι οποίες ήταν ιδιαίτερα σημαντικές για την καλλιέργεια της γης, καθώς και για τον έλεγχο την υπερχείλισης του ποταμού αυτού, όπως επίσης την φυγή των χωρικών από τα χωράφια, εξαιτίας της ξηρασίας ή των πλημμύρων].

Την ιδιά χρονική περίοδο, κάποιοι από τους Ρωμαίους ηγέτες (όπως π.χ. ο Καίσαρας), πίεζαν να οριστούν αυτοί κυβερνήτες της Αιγύπτου, με σκοπό να αποκτήσουν μια πλούσια και καίρια γεωστρατηγική βάση για να αυξήσουν την πολιτική-στρατιωτική δύναμη τους.

Και άλλοι (όπως π.χ. ο Κράσσος και ο Πομπήιος, οι οποίοι μαζί με τον Καίσαρα είχαν συστήσει την Πρώτη Τριανδρία), πίεζαν για την άμεση προσάρτηση της Αιγύπτου και της κατάληψης της από τα ρωμαϊκά στρατεύματα.

Τελικά όμως, ο Πτολεμαίος ο Αυλητής, κατάφερε να εξαγοράσει τα μέλη της Τριανδρίας με το τεράστιο για την εποχή χρηματικό ποσό των 6.000 χρυσών και με την υποστήριξη αυτών, αυτός να αναγνωριστεί βασιλιάς της Αιγύπτου και σύμμαχος της Ρώμης.

Με επιπλέον αντάλλαγμα όμως,  ο Πτολεμαίος ο Αυλητής, να αφήσει στην τύχη του τον αδερφό του, τον Πτολεμαίο της Κύπρου, όπως και το βασίλειο του, το οποίο οι Ρωμαίοι ανακήρυξαν με νομό ρωμαϊκή Επαρχία.

Για τον λόγο αυτό, απεστάλη ο Μάρκος Κάτωνας στο νησί, προκειμένου να το προσαρτήσει στην Ρώμη, και στην συνέχεια να αναγκάσει τον Πτολεμαίο της Κύπρου, να αναγνωρίσει την πράξη αυτή των Ρωμαίων.

Φυσικά όμως, οι Ρωμαίοι, ήθελαν να προσαρτήσουν την Κύπρο, όχι μόνο για την καίρια γεωστρατηγική και εμπορική της θέση, αλλά κυρίως, επειδή ο Πτολεμαίος της Κύπρου ήταν ζάμπλουτος και οι Ρωμαίοι ήθελαν να οικειοποιηθούν την περιουσία του.

Ως αντάλλαγμα για την προσάρτηση αυτή, οι Ρωμαίοι προσφέραν στον Πτολεμαίο της Κύπρου, την θέση του αρχιερέα του Ναού της Αφροδίτης στην Πάφο, αλλά αυτός προτίμησε τελικά να αυτοκτονήσει.

Όταν ο λαός της Αλεξάνδρειας έμαθε αυτά τα γεγονότα, καθώς και την προδοσία του βασιλιά τους έναντι του αδερφού και του κράτους του (αφού το Πτολεμαικό βασίλειο, αν και είχε δυο βασιλιάδες σε Αίγυπτο-Κύπρο, θεωρούταν ενιαίο), προκειμένου να εξασφαλίσει την αναγνώριση του από τους Ρωμαίους, εξαγριώθηκε.

Αυτή ήταν και η αίτια, που σε συνδυασμό με την τεράστια φτώχεια και πεινά που επικρατούσε στην Αίγυπτο, εξαιτίας του γεγονότος πως το μεγαλύτερο μέρος των εσοδών  του κράτους, κατέληγε σε δωροδοκίες διεφθαρμένων Ρωμαίων αξιωματούχων, έκανε το ποτήρι της οργής των Αλεξανδρινών πολίτων να ξεχειλίσει.

Αν και το 58 π.Χ., ο Πτολεμαίος πήγε στην Ρώμη, λέγοντας ότι ο λαός βρισκόταν στα πρόθυρα της εξέγερσης, ενώ παράλληλα ζητούσε  και την βοήθεια του ρωμαϊκού στρατού για να τον κρατήσει σε υποταγή, οι Ρωμαίοι δεν του έδωσαν σημασία, και για να διατρανώσει το γεγονός αυτό, ο Κάτωνας,  τον υποδέχτηκε στο αποχωρητήριο του.

Τελικά, η εξέγερση που τόσο φοβόταν ο Αυλητής συνέβη το ίδιος έτος, όταν οι Αλεξανδρινοί επαναστάτησαν ενάντια στον προδοτικό βασιλιά τους, διώχνοντας από την Αίγυπτο.

Μετά την φυγή του Πτολεμαίου του Αυλητή, ο λαός της Αλεξάνδρειας, αναγνώρισε ως κυβερνήτη της Αιγύπτου, την Βερενίκη Δ', την κόρη του Αυλητή, ως την νέα βασίλισσα του Νείλου.

Ο Αυλητής, αναγκάστηκε να μείνει τα έτη 58 και 57 π.Χ. στην Ρώμη, οπού προσπάθησε να πείσει μέσω δωροδοκιών και υποσχέσεων τους Ρωμαίους Συγκλητικούς να τον επαναφέρουν στον θρόνο της Αιγύπτου, ενώ ταυτόχρονα, έβαλε να  εξοντώσουν τους απεσταλμένους της κόρης του από την Αλεξάνδρεια.

Αλλά, χωρίς χρήματα πια, αναγκαζόταν να δανείζεται ακόμα περισσότερα χρήματα από Ρωμαίους πιστωτές (με τεράστια πάντα επιτόκια) και με τον τρόπο αυτό, να χρεώνεται ακόμα περισσότερο σε αυτούς (http://alophx.blogspot.gr/2018/02/blog-post_85.html).

Εν τελεί, το έτος 57 π.Χ., ο Πτολεμαίος, κατάφερε να  εξαγοράσει τον Ρωμαίο κυβερνήτη της Συρίας, Aulus Gabinius, ο οποίος ήταν υποστηρικτής του Πομπήιου, αφού πρώτα του υποσχέθηκε ως αμοιβή 10.000 χρυσά τάλαντα.

Έτσι, το 55 π.Χ., ο Gabinius εισέβαλε στην Αίγυπτο, μαζί με τον αρχηγό του ιππικού του, Μάρκο Αντώνιο, και κατάφερε να νικήσει τον Πτολεμαικό στρατό, τον οποίο καθοδηγούσε ο Αρχέλαος, ο σύζυγος της κόρης του Πτολεμαίου του Αυλητή, της  Βερενίκης Δ', ο οποίος και σκοτώθηκε στην μάχη αυτή.

Ο Πτολεμαίος ο Αυλητής ανακατέλαβε την εξουσία στην Αίγυπτο, μέσω της βοήθειας του ρωμαϊκού στρατού, ενώ στην συνέχεια, εκτέλεσε άμεσα την κόρη του, η οποία από την μια είχε στραφεί εναντίον του, ενώ  από την άλλη, είχε προσπαθήσει να ανεξαρτητοποιήσει την Αίγυπτο από την επιρροή της συμμαχικής στον Αυλητή, Ρώμης.

Όμως, η πρωτοβουλία αυτή του Gabinius, δεν έγινε δεκτή από την Σύγκλητο, μιας και η περιοχή αυτή δεν ήταν εντός της δικαιοδοσίας του, και αυτός αναγκάστηκε να πληρώσει  πρόστιμο 10.000 ταλάντων και στην συνέχεια εξορίστηκε από την Ρώμη, έχοντας όμως πρώτα προλάβει να αφήσει ισχυρή στρατιωτική δύναμη προς βοήθεια του Πτολεμαίου.

Παράλληλα με την επιστροφή του Αυλητή στην Αίγυπτο, κατέφτασαν σε αυτή και οι Ρωμαίοι πιστωτές του, οι οποίοι τον ανάγκασαν, προκειμένου να τους ξεπληρώσει, να τους ορίσει ως διαχειριστές των οικονομικών του βασιλείου, με προεξάρχοντα αυτών, τον Rabirius Postumus.

Η οικονομική αφαίμαξη και καταπίεση του λαού της Αιγύπτου ήταν τέτοια (μαζί και με την στρατιωτική κατοχή της χωράς), ώστε σε μόλις ένα μόνο χρόνο, αυτός ξεσηκώθηκε και τον έδιωξε από την χώρα.

Την ίδια περίοδο, ο Αυλητής,  πηρέ τον τίτλο «νέος Διόνυσος» και στην υπόλοιπη βασίλεια του, παραδόθηκε σε συνέχεις κραιπάλες και όργια, ενώ ενθουσιασμένος με την λατρεία του θεού Βάκχου, δημιούργησε έναν θίασο, ο οποίος οργίαζε υπό την προεδρία του.

Τελικά, ο Πτολεμαίος ο Αυλητής, πέθανε το 51 π.Χ., και στην διαθήκη του, όρισε την κόρη του Κλεοπάτρα και τον αδερφό της Πτολεμαίο, ως βασιλείς στην χώρα, ορίζοντας μάλιστα ως εκτελεστές της, τους τόσο αγαπητούς στον ίδιο Ρωμαίους.

Όμως, τα παιδιά του ήρθαν σε σύντομα σε σύγκρουση μεταξύ τους, ενώ μπλέχτηκαν και στον ρωμαϊκό εμφύλιο Καίσαρα-Πομπηίου, στέλνοντας τεράστιες ποσότητες σίτου, στρατού και χρήματων στον Πομπήιο, όταν μάλιστα υπήρχε λιμός στην χώρα, κάτι που έκανε και τους δυο ιδιαίτερα αντιπαθείς στον Αλεξανδρινό λαό.

Τελικά όμως, ως γνωστόν, στον εμφύλιο αυτό, νίκησε ο Καίσαρας, ο οποιος έφτασε στην συνέχεια στην Αίγυπτο, καταδιώκοντας τον ηττημένο αντίπαλο του για την εξουσία, τον Πομπήιο.

Εκεί, τόσο ο Πτολεμαίος, όσο και η αδερφή του η Κλεοπάτρα, προσπάθησαν να προσφέρουν εκδούλευση στον Καίσαρα, ο πρώτος σκοτώνοντας τον αντίπαλο του και ζητώντας να γίνει «πελάτης» του, ενώ η αδερφή του, προσφέροντας το κορμί της και την υποταγή του βασιλείου, όπως ακριβώς δηλαδή έκανε και ο αδερφός της.

Στην εθνική αυτή μειοδοσία, πλειοδότησε η Κλεοπάτρα, η οποία με την βοήθεια και τον στρατό του Καίσαρα πηρέ τον θρόνο της Αιγύπτου, εξοντώνοντας τον αδίστακτο και διεφθαρμένο εχθρό της ιδίας και του Καίσαρα, τον ευνούχο Ποθεινό, ενώ χάρις στον Καίσαρα, αυτή κατάφερε να αποδοθεί ξανά η Κύπρος στο Πτολεμαικό βασίλειο.

Παράλληλα όμως, κατάφερε να ξεχρεώσει και το χρέος του πατερά της (ο οποίος είχε ξεχρεώσει μόνο το μισό), από το οποίο ο Καίσαρας διέγραψε μεγάλο μέρος του, εισπράττοντας όμως ένα σημαντικό μέρος της δόσης (είκοσι εκατομμύρια δηνάρια).

Όλα αυτά τα γεγονότα αυτά, συνέβησαν και στην εποχή μας με το πολιτικό μας σύστημα. Και στις μέρες μας, οι πολιτικοί στην χώρα μας, προέρχονται από διεφθαρμένες πολίτικες δυναστείες (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_98.html).

Οι οποίες επιβάλλονται στην ηγεσία της χωράς μας, είτε από μέλη της ντόπιας ολιγαρχίας (όπως οι βασιλικοί σύμβουλοι επέβαλαν τον Πτολεμαίο Αυλητή ως βασιλιά της Αιγύπτου), είτε από ξένες δυνάμεις (όπως η Τριανδρία επανέφερε τον Αυλητή ως ηγέτη στο Πτολεμαικό βασίλειο).

Και οι πολίτικες δυναστείες στην εποχή μας, όπως ακριβώς ο Πτολεμαίος ο Αυλητής, προδώσαν την χώρα και παρέδωσαν Ελληνικά εδάφη σε ξένους (όπως π.χ. ο προδότης χουντικός δικτάτορας Ιωαννίδης ή οι μετρά από αυτόν δωσίλογοι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι έλεγαν πως τάχα: «Η Κύπρος στέκει μακριά»).

Επίσης, στην εποχή μας, πολλοί πολιτικοί μας χρηματίζονται και παίρνουν χρηματικά δάνεια για να ανέλθουν στην εξουσία, ενώ βρίσκονται στην εξωτερικό, προσπαθώντας να πείσουν τις ξένες δυνάμεις να τους εγκαταστήσουν (ή να επαναγκαστήσουν) ως κυβερνήτες στην χώρα μας, όπως π.χ. έκανε ο Αυλητής όταν ήταν εξόριστος στην Ρώμη.

[Τέτοιοι πολιτικοί, οι οποίοι ήρθαν από το εξωτερικό στην πατρίδα μας, με την υποστήριξη των ξένων, παριστάνοντας μάλιστα τους σωτήρες της χωράς, ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, ενώ στις μέρες μας, την έγκριση των δυτικών, είχαν, ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κ.λπ.].

Και αν κάποιοι από αυτούς στρεφόταν προς άλλες δυνάμεις, εχθρικές προς τις ΗΠΑ (π.χ. Ρωσία, Κίνα, Γερμάνια), τότε αυτές τους έδιωχναν από την εξουσία, όπως ακριβώς έγινε με την κόρη του Αυλητή (ή τον Καραμανλή στις μέρες μας, και όσους μνημονικούς πρωθυπουργούς στράφηκαν στην επιρροή της Γερμανίας, αντί των ΗΠΑ).

Και στις μέρες μας, οι κυβερνήτες της χωράς μας, έχουν μέσω των μνημονίων παραδώσει την χώρα μας στα χεριά διεθνών τοκογλύφων, προκειμένου να ξεχρεώσουν χρέη που δημιούργησαν οι ίδιοι και όχι ο λαός μας, όπως ακριβώς έκανε ο Αυλητής με τον δανειστή του, τον Rabirius Postumus.

Επίσης και στην εποχή μας, οι δανειστές μας και οι δυτικές Μεγάλες δυνάμεις δεν δίνουν καμία σημασία στις εκκλήσεις των κυβερνητών μας για βοήθεια, έναντι ενός λαού που βρίσκεται στα πρόθυρα της εξέγερσης, όπως ακριβώς ο Κάτωνας, ο οποίος υποδέχτηκε τον Αυλητή στο αποχωρητήριο του, προκειμένου να ακούσει τις προειδοποιήσεις του.

Επιπλέον, η προδοτική πολιτική των πολίτικων μας σε εθνικά θέματα (π.χ. το Μακεδονικό) και η προδοτική εξωτερική και οικονομική πολιτική αυτών μέσω μνημονίων, στρέφει πια ανοιχτά τον λαό εναντίον τους, με τον ίδιο τρόπο που η προδοτική πολιτική του Αυλητή σε Φοινίκη-Παλαιστίνη-Κύπρο, έστρεψε τον Αλεξανδρινό λαό εναντίον του.

 Και φυσικά, πιο πριν, είχαν υπάρξει μεταξύ των Ελλήνων πολίτικων, μεγάλες πολίτικες διαμάχες για την εξουσία, με πρωταγωνιστές αδίστακτους και διεφθαρμένους «πολίτικους ευνούχους», όπως π.χ. τον Ευάγγελο Βενιζέλο (https://alophx.blogspot.gr/2018/02/400-2018-update.html)), όπως εγινε με την Κλεοπάτρα και τον ευνούχο Ποθεινό μετά τον θάνατο του Αυλητή.

Τέλος, και στις μέρες μας, πολιτικοί, οι οποίοι στην αρχή προσπάθησαν να δείξουν ότι στρέφονται κατά των Μεγάλων δυτικών δυνάμεων (π.χ. ο Τσίπρας), συμμαχώντας τάχα με τους Ρώσους και τους Κινέζους, μόλις είδαν ότι το κόλπο τους δεν έπιασε, στράφηκαν άμεσα στην Δύση, και υποτάχτηκαν πλήρως και προδοτικά σε αυτή, όπως έκαναν και τα παιδιά του Αυλητή, όταν μετρά την ήττα του Πομπηίου που υποστήριζαν, επικράτησε ο Καίσαρας και έσπευσαν άμεσα να υποταχτούν σε αυτόν.

Από όλα τα παραπάνω, γίνεται εύκολα φανερό στον καθένα μας, ότι ο μπεκρής και διεφθαρμένος δωσίλογος βασιλιάς, ο Πτολεμαίος ο Αυλητής, θα μπορούσε άνετα να διαπρέψει και στις μέρες μας ως ένας «καταπληκτικός» Έλληνας προδότης πολιτικός.

Θα είναι άραγε αυτή η μοίρα της χώρα μας στην συνέχεια, δηλαδή να μας κυβερνούν πάντα διεφθαρμένοι και προδότες Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι θα παίρνουν την εξουσία με την βοήθεια των Μεγάλων δυνάμεων;

Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε την κατάσταση αυτή και να εκλέξουμε μια αξία ηγεσία, η οποία, έχοντας μάθει σωστά τα διδάγματα της ιστορίας θα μας βγάλει από την πολιτική και οικονομική εξάρτηση των ξένων και θα επαναφέρει το έθνος μας ξανά σε μια τροχιά πολιτισμικής, οικονομικής, όπως και συνάμα πολιτικής ακμής και αναγέννησης.