ΟΙ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΗΝ ΣΥΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

ΟΙ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΗΝ ΣΥΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, το νερό αποτελεί θεμελιώδες συστατικό της ζωής. Χωρίς νερό δεν υπάρχει ζωή στον πλανήτη. Αυτή η κοινή διαπίστωση διατρέχει όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, από την αρχαιότητα (ύδωρ αρχή πάντων) μέχρι σήμερα.

Αυτή η διαπίστωση οδηγεί αναπόφευκτα σε μια ακόμη: όποιος ελέγχει το νερό, ελέγχει τη ζωή, ελέγχει τα πάντα.

Με τον σημερινό παγκόσμιο  ρυθμό ανάπτυξης, προβλέπεται ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα έχουν εξαντληθεί οι κύριοι και σημαντικοί πόροι για την επιβίωση του ανθρώπου όπως π.χ. το πόσιμο νερό και το πετρέλαιο.

Το νερό, έχει ήδη να γίνεται πολύ σπάνιο σε πολλές περιοχές της γης, αφού ήδη παραπάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό.

Ακόμη τα επιφανειακά και τα υπόγεια ύδατα σε πολλές περιοχές, μολύνονται από την βιομηχανία και τις γεωργικές χρήσεις, ενώ άλλα ύδατα μολύνονται από τα απόβλητα των πολεμικών συρράξεων, όπως π.χ. το κάδμιο στο πόλεμο της Σερβίας του 1999.

Σε πολλές περιοχές του πλανήτη, ήδη υπάρχουν διαφωνίες για την χρήση του νερού των περιοχών τους, αφού χώρες που έχουν τις πηγές μεγάλων ποταμών, κατακρατούν επίτηδες μεγάλες ποσότητες νερού, προς ιδίαν και μόνο χρήση.

[Η δε υπερθέρμανση του πλανήτη, η υπερκατανάλωση, η ξηρασία και η τρυπά του Όζοντος, μειώνουν τις διαθέσιμες ποσότητες ύδατος στον πλανήτη και δημιουργούν επίσης περισσότερο ανταγωνισμό για τον έλεγχο όλο και λιγότερων υδάτινων πόρων].

Το νερό γενικά  χρησιμοποιείται τόσο στις αρδευτικές καλλιέργειες, όσο και στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, ή ακόμα και για μεταπώληση της σε άλλες χώρες ή γεωπολιτικούς εκβιασμούς.

Αυτοί γίνονται από τις χώρες που κατέχουν τις πηγές μεγάλων ποταμών στις  γειτονικές προς αυτές χώρες, όπου ρέουν στην συνέχεια τα ύδατα  τους, με την απειλή της διακοπής της παροχής νερού που τους αναλογεί, αν αυτές δεν πληρώσουν τις τιμές που αυτές ζητούν ή δεν υποχωρήσουν πολιτικά σε θέματα που αφορούν τις ίδιες.

 Συγκεκριμένα, σε έκθεση που στηριζόταν σε στοιχεία για τους ποταμούς Νείλο, Τίγρη, Ευφράτη, Ιορδάνη, Βραχμαπούτρα, Με Κόνγκ, Ινδό και Αμού Ντάρια αναφέρεται: «Μέσα στα επόμενα 10 χρόνια, πολλές χώρες σημαντικές για τα συμφέροντα των ΗΠΑ θα αντιμετωπίσουν προβλήματα με το νερό, έλλειψη ή κακή ποιότητα, που θα θέσουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα και θα αυξήσουν την ένταση μεταξύ των κρατών, αποσπώντας την προσοχή τους από την καλή συνεργασία με τις ΗΠΑ» (http://news247.gr/eidiseis/afieromata/o-epomenos-pagkosmios-polemos-tha-ginei-gia-to-nero-kai-den-einai-senario-tainias.3370052.html).

Τέτοια παραδείγματα χωρών, υπάρχουν πολλά, όπως το πρόβλημα του Ευφράτη, που έχει η Τουρκία με την Συρία, το Ιράκ και το Ιράν.

Η Τουρκιά, εκβιάζει τις περιοχές αυτές αν δεν υποταχτούν πολιτικά στην ίδια, ότι μέσω των φραγμάτων που ει κατασκευάσει στις πήγες των ποταμών αυτών (φράγματα Αττατούρκ και Great Anatolia Project), θα κόψει οριστικά την ροή των ποταμών αυτών στα εδάφη τους.

Ως συνέπεια, οι χώρες αυτές, δεν θα έχουν νερό για να μπορέσουν να ποτίζουν τα κτήματα τους, η γη τους θα ξεραθεί και οι λαοί τους θα πεινάσουν, ενώ δεν θα υπάρχει νερό ούτε και για παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος ή απλά για κατανάλωση.

Και ήδη, με τους πολέμους στο Ιράκ και την Συρία ενάντια στους ισλαμιστές του ISIS, η Τουρκία, έχει διακόψει πολλές φορές την ροή των φραγμάτων της, όχι μόνο προς αυτές τις χώρες, αλλά και προς τους Κούρδους, τους οποίος μισεί θανάσιμα και θέλει να υποτάξει επίσης.

Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, αντιμετωπίζει και η Αίγυπτος με το Σουδάν και την Αιθιοπία σε σχέση με τον ποταμό Νείλο.

Πρόσφατα, η Αιθιοπία αποφάσισε να κατασκευάσει δυο φράγματα, προκειμένου να μπορεί να ελέγξει την ροή του ποταμού αυτού.

Όμως, η ανακοίνωση αυτή, προκάλεσε τις αντιδράσεις της Αίγυπτου και  του Σουδάν, οι οποίες φοβούνται ότι αν επιτρέψουν να προχωρήσει το σχέδιο αυτό, θα μπορέσουν μελλοντικά να πέσουν και αυτοί θύματα εκβιασμών των Αιθιόπων.

Τα ίδια ακριβώς γεγονότα, συμβαίνουν και σε σχέση με το Ισραήλ, την Παλαιστίνη την Ιορδανία για τις πήγες του ποταμού Ιορδανή. Αυτός ήταν και η κύρια αιτία του Αραβοϊσραηλινού πολέμου του 1967.

Συγκεκριμένα, ένας από τους λογούς που το Ισραήλ πήγε σε πόλεμο με την Συρία και την Αίγυπτο το 1967, ήταν και το γεγονός, πως οι Άραβες, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να εκτρέψουν προς αυτούς τα νερά από τις πηγές του Ιορδάνη ποταμού, που όμως τροφοδοτεί το Ισραήλ.

 Ένας ακόμα λόγος, εκτός των εθνικών και θρησκευτικών διάφορων για τα εδάφη της περιοχής, αλλά και για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της περιοχής, είναι και το ποιος θα ελέγχει τα ζωτικά για όλες τις χώρες αυτές ύδατα του ποταμού αυτού.

Αλλά ακόμα και στην ίδια στην Ευρώπη, η Ουγγαρία, η Τσεχία και η Σλοβακία, έχουν προβλήματα σε σχέση με τον χρήση του ποταμού Δούναβη.

Επίσης, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε, πως ακόμα και η Ινδία, έχει σημαντικά προβλήματα με την Κίνα, το Νεπάλ και το Μπαγκλαντές, σε σχέση  με τον ποταμό Γάγγη, στον οποίο ετοιμάζεται και  ίδια να δημιουργήσει φράγματα.

Ακόμα και ο ποταμός Αμαζόνιος στην Λατινική Αμερική, ο οποίος διασχίζει το Περού, την Κολομβία, την Βραζιλία και τον Ισημερινό, εκτός των ευλογιών που προσφέρει η ύπαρξη του, μπορεί να δημιουργεί και πολλά προβλήματα.

Ειδικά μετρά την ανακοίνωση της Βραζιλίας, πως θα προχωρήσει στην αποκλειστική εκμετάλλευση του, κάτι που έχει προκαλέσει έντονε αντιδράει από τις άλλες χώρες, τις οποίες διασχίζει αυτός ο ποταμός.

Δεν είναι τυχαίο, ότι στις μέρες μας, με τα μνημόνια που εφαρμόζονται κατά τόπους, ένας από τους κυρίους πόρους των χωρών που δεσμεύονται μέσω αυτών (ελεώ αγγλικού δίκαιου), είναι και το νερό.

Επίσης, θα πρέπει επίσης να αναφερθεί, ότι από μεγάλες δυνάμεις (π.χ. τις ΗΠΑ), ισχυρούς πολιτικοοικονομικούς (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση) ή οικονομικούς οργανισμούς (π.χ. ΔΝΤ), γίνεται συνεχής προσπάθεια να ιδιωτικοποιηθεί το νερό των κρατών και οι οργανισμοί που το διαχειρίζονται (π.χ. η ΔΕΥΑ στην χώρα μας) και αυτές να περάσουν υπό τον έλεγχο ιδιωτικών εταιριών δυτικών συμφερόντων.

Έχει προβλεφθεί, ότι το 2025 τα δύο τρίτα του πληθυσμού της γης δεν θα έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Τόση ανησυχία υπάρχει για τις διαμάχες για το νερό, ώστε κάποιοι λένε πως ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει για την πρόσβαση και εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων.

Ο δε πρώτος πόλεμος για το νερό έλαβε χώρα 4.500 χρόνια πριν, σε μια σύγκρουση. σύγκρουση μεταξύ των πόλεων-κρατών της Λάκας και της Ούμα που βρισκόταν στην περιοχή του σύγχρονο Ιράκ για τον ποταμό Τίγρη.

Στις μέρες μας, η ιστορία στην περιοχή επαναλαμβάνεται, αφού τόσο κράτη (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Συρία), όσο και οργανώσεις (ISIS) ή λαοί (Κούρδοι) μάχονται με την ίδια βιαιότητα με τότε για την κατοχή του.

Θα υπάρξει άραγε μια παγκόσμια πολεμική σύγκρουση στις μέρες μας όπως πολλοί φοβούνται για το νερό;

Τίποτε δεν είναι απίθανο, αλλά αν οι λαοί του κόσμου δεν προσέξουν, σύντομα μπορεί να λένε όχι μόνο «το ψωμί, ψωμάκι», αλλά ίσως και το «νερό, νεράκι».

[Για την ώρα όμως, συμβαίνουν ήδη πόλεμοι για τον έλεγχο πρώτα του πετρελαίου και δευτερευόντως του φυσικού αερίου. Επειδή το πετρέλαιο είναι ότι πιο απαραίτητο υπάρχει για την ανάπτυξη της οικονομίας και την ικανοποίηση των περισσότερων βιοτικών αναγκών των ανθρώπων, η κάθε μεγάλη δύναμη, επιδιώκει τον έλεγχο και τη χρήση του με σκοπό να κυριαρχεί και να ελέγχει τις άλλες.

Άμεση ανάγκη πετρελαίου, έχουν κυρίως οι αναπτυσσόμενες χώρες όπως π.χ. η Κίνα και η Ινδία. Το πετρέλαιο, είναι σημαντικό και γιατί τα περισσότερα προϊόντα που υπάρχουν προς χρήση στην αγορά εκτός των τροφίμων παράγονται από πετρέλαιο.

Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις, το πετρέλαιο ενδέχεται να φτάσει στην ύψιστη παραγωγή του το 2010 και μετά αυτή θα αρχίσει να πέφτει ενώ το 2050, o πετρελαϊκές πηγές θα έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Για τους παραπάνω λόγους σχεδόν όλες οι προηγμένες χώρες αρχίζουν να στρέφονται σε άλλες μορφές ενέργειας όπως κυρίως οι ανανεώσιμες πηγές. Τέτοιες π.χ. είναι η αιολική, η ηλιακή, η γεωθερμία, τα βιοκαύσιμα, η βιομάζα κ.α.

Ανάλογη είναι και η πορεία που θα ακολουθήσουν και οι άλλοι φυσικοί πόροι της γης όπως τα ορυκτά, τα πετρώματα και το φυσικό αέριο. Είναι φανερό, ότι το θέμα της μείωσης του ανθρώπινου πληθυσμού σε συνδυασμό με την παράλληλη μείωση των φυσικών πόρων είναι αρκετά περίπλοκο και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους].