ΠΩΣ Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΛΥΘΗΣΜΟΥ ΣΥΝΕΒΑΛΕ ΣΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ

ΠΩΣ Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΛΥΘΗΣΜΟΥ ΣΥΝΕΒΑΛΕ ΣΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, από την αρχαιότητα η αλματώδης εξέλιξη του ανθρώπινου πληθυσμού διαμέσου των αιώνων που είναι συνδεδεμένη με την χρήση των φυσικών πόρων του πλανήτη από τον άνθρωπο. Ο πληθυσμός της γης, αναπτύσσεται ραγδαία κατά τις τελευταίες δεκαετίες κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την υπέρμετρη χρήση των υπαρχόντων φυσικών πόρων από τον άνθρωπο για την εξυπηρέτηση των αναγκών του.

Το πρόβλημα της επάρκειας των φυσικών πόρων για την επίτευξη των αναγκών των ανθρώπων, είναι εντονότερο στις χώρες στις οποίες υπάρχει έντονη πληθυσμιακή αύξηση και η τοπική ποσότητα των φυσικών πόρων της περιοχής δεν επαρκεί για την κάλυψη των βασικών ανθρώπινων αναγκών.

Τέτοιες χώρες, βρίσκονται στον αναπτυσσόμενο κόσμο και κυρίως στην Ασία και έχουν έντονα προβλήματα σε σχέση με την τεράστια αύξηση του πληθυσμού τους και την υπέρμετρα επιταχυνόμενη οικονομική ανάπτυξή τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων χωρών αποτελούν η Κίνα και η Ινδία.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, η βασική προσπάθεια που καταβάλλεται από τα κράτη, να συνίσταται στην οικονομικότερη χρήση των φυσικών τους πόρων και στον περιορισμό του μεγέθους του πληθυσμού τους. Στις ανεπτυγμένες χώρες δεν παρατηρούνται ανάλογα προβλήματα, αφού δεν υπάρχει τόσο μεγάλος πληθυσμός όσο στις αναπτυσσόμενες και τα αποθέματα των φυσικών πόρων είναι μεγαλύτερα και πραγματοποιείται σωστότερη διαχείρισή τους.

Θα πρέπει να αναφερθεί, ότι τις τελευταίες δεκαετίες η αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού επιταχύνθηκε δραματικά. Έτσι ενώ στις αρχές του εικοστού αιώνα ο παγκόσμιος ανθρώπινος πληθυσμός κυμαινόταν περίπου στο ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους, στην δεκαετία του 60 εκτοξεύτηκε σε τρία δισεκατομμύρια για να φτάσει στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα στα έξι δις.

Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ανθρώπων βρίσκεται στην Ασία και κυρίως στην Κίνα και την Ινδία, των οποίων ο πληθυσμός κυμαίνεται από κοινού στα δυόμισι δισεκατομμύρια ανθρώπους.

 Οι χώρες αυτές, αντιμετωπίζουν εξαιτίας αυτού του γεγονότος έντονα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, περιβαλλοντικά και ηθικά ζητήματα, όπως εκτεταμένη ανεργία, έντονο υποσιτισμό και υπερβολική ατμοσφαιρική ρύπανση με άμεσο αποτέλεσμα την δημιουργία μιας τεράστια περιβαλλοντικής καταστροφής.

Ένα χαρακτηριστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτές οι δύο μεγάλες χώρες της Ασίας, είναι το γεγονός πως σε πολλές περιοχές τους με μεγάλη νεανική πληθυσμιακή έξαρση και οι οποίες είναι κυρίως αγροτικές το ποσοστό θανάτων των νεαρών ατόμων  είναι πολύ πιο μεγάλο από οποιοδήποτε άλλη περιοχή των χωρών αυτών.

Αντίθετα, σε περιοχές που είναι πιο ανεπτυγμένες, με μεγαλύτερη ευμάρεια και έχουν λιγότερο πληθυσμό, τέτοιου είδους φαινόμενα σπάνια παρατηρούνται. Επίσης, τα κράτη των περιοχών αυτών δεν έχουν τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους και δυνατότητες  για την συντήρηση τόσων ατόμων και προσπαθούν να  δίνουν τις αναγκαίες παροχές για να τα ανακουφίσουν, επιβαρύνοντας έτσι υπερβολικά την ήδη αδύναμη οικονομία τους.

Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού είναι ακόμα  έντονο στις  περιοχές της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής όπου η φτώχεια είναι μεγαλύτερη. Οι χώρες αυτές μαστίζονται από ξένες επεμβάσεις, εμφύλιους πολέμους, διαφθορά κ.α. Αυτά δεν τους επιτρέπουν να εκμεταλλευθούν τα πολύ πλούσια αποθέματα τους σε φυσικούς πόρους που διαθέτουν οι χώρες αυτές και να ελέγχουν αποτελεσματικά τον πληθυσμό τους.

Όλα τα παραπάνω, έχουν ως άμεση συνέπεια και την εκδήλωση και άλλων εξίσου σημαντικών προβλημάτων όπως είναι π.χ. η παγκόσμια αύξηση της λαθρομετανάστευσης με συνέπεια την τεράστια ανάπτυξη των δικτύων παράνομης μετανάστευσης, την δυσκολία αφομοίωσής τους στις χώρες υποδοχής, τη συχνή ανάπτυξη εγκληματικών συμπεριφορών από μέρους των μεταναστών λόγω της υπερβολικής ένδειας και την ανάπτυξη ρατσιστικών ιδεών από μερίδα του ντόπιου πληθυσμού της χώρας που βρίσκονται.

Μόνο στις ΗΠΑ, οι παράνομοι μετανάστες αποτελούν το 30 τοις εκατό του υπάρχοντος πληθυσμού της χώρας. Η ίδια κατάσταση ισχύει και σε πολλές ακόμη ανεπτυγμένες χώρες του δυτικού ημισφαιρίου.

Όπως φαίνεται από την ιστορία, από την στιγμή που πρωτοεμφανίστηκε ο άνθρωπος στην γη, η πληθυσμιακή άνοδος του σε αυτή ήταν συνεχώς αυξανόμενη. ‘Έτσι ενώ το 8.000 προ Χριστού ο ανθρώπινος πληθυσμός ήταν μόλις πέντε εκατομμύρια, το 500 προ Χριστού εκτοξεύθηκε στα 100, ν προσέγγισε τα 300 εκατομμύρια, το 1 μετά Χριστόν, εκτοξεύθηκε αντίστοιχα μεταξύ 700 και 900 κατά τα τέλη του δέκατου όγδοου και δέκατου ένατου αιώνα, για και να καταλήξει στις αρχές του εικοστού αιώνα στο ένα δις.

 Μελέτες δείχνουν, ότι αν η αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό κατά τις επόμενες δεκαετίες που θα ακολουθήσουν, τότε προβλέπεται ότι ο ανθρώπινος πληθυσμός θα εκτοξευθεί στα οκτώ δισεκατομμύρια κατά το 2030, θα φτάσει στα εννέα δισεκατομμύρια κατά τα μέσα του εικοστού πρώτου αιώνα, ενώ κατά τα τέλη αυτής της χρονικής περιόδου, θα εκτιναχθεί στο αστρονομικό ποσό των έντεκα δισεκατομμυρίων ανθρώπων, με αποτέλεσμα οι ικανότητα της γης να τρέφει και να προμηθεύει τον ανθρώπινο πληθυσμό να φτάσει σε πολύ οριακά επίπεδα.

Με τα σημερινά πληθυσμιακά δεδομένα και με βάση τους αισιόδοξους υπολογισμούς του DE WITT η γεωργική καλλιεργήσιμη έκταση του πλανήτη μας, η οποία παραμένει σταθερή ή μειώνεται ελαφρά ετησίως( ερημοποίηση, διάβρωση, αλατότητα εδαφών κ.α.) μπορεί να καλύψει σε θρεπτικές θερμίδες (πρωτεΐνες και υδατάνθρακες ) 35 δισεκατομμύρια άτομα. Όμως, σήμερα που ο πληθυσμός της γης είναι πολύ μικρότερος, τα τρία τέταρτα του γήινου πληθυσμού υποσιτίζονται ή πεινούν ή λιμοκτονούν.

Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι οι φτωχές χώρες, δεν έχουν την τεχνογνωσία ούτως ώστε να έχουν μεγάλες αποδόσεις στα κυριότερα φυτά που καλλιεργούν. Επίσης, η καλλιεργήσιμη έκταση στις αναπτυγμένες χώρες είναι περίπου δύο στρέμματα κατά άτομο, ενώ στις υποανάπτυκτες και αναπτυσσόμενες χώρες είναι συχνά κάτω από 200 τετραγωνικά κατά άτομο.

Αυτό συνεπάγεται ότι μελλοντικά οι αναπτυγμένες χώρες λόγω της υπογεννητικότητας που παρουσιάζουν, θα διαθέτουν μεγαλύτερη καλλιεργήσιμη έκταση ενώ το αντίθετο θα συμβαίνει με τις υποανάπτυκτες χώρες. 

Από όλα τα προαναφερθέντα, γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι η τεράστια πληθυσμιακή αύξηση καθώς και η ανεπάρκεια και υπέρμετρη σπατάλη των υπαρχόντων περιβαλλοντικών φυσικών πόρων, είναι αιτία για πολλά προβλήματα που μαστίζουν  πολλές περιοχές του πλανήτη μας. Για τον λόγο αυτό, θα πρέπει να παρθούν άμεσα τα κατάλληλα μέτρα, τα οποία θα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση όλων των προαναφερθέντων αρνητικών συνεπειών και θα τις εξαλείψουν στο μέγιστο βαθμό.

Είναι ευρύτατα γνωστό, πως η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού και η ταχεία μείωση των διαθέσιμων φυσικών πόρων του πλανήτη, αποτελούν τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες, κυρίως αυτές που βρίσκονται στον  αναπτυσσόμενο κόσμο. Μεγάλες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις στην γη, έχουν πάρει κατά καιρούς μέτρα για να αντιμετωπίσουν αυτές τις καταστάσεις.

Ήδη από την αρχαιότητα και με την ύπαρξη του πρώτου ανθρώπινου πληθυσμού, οι μεγάλες πληθυσμιακές  αυξήσεις συνοδευόταν από μία πολύ έντονη τοπική κατανάλωση και αλόγιστη σπατάλη των υπαρχόντων φυσικών πόρων της περιοχής κατοικίας τους.

Αυτό είχε σαν συνέπεια, να αναγκάζονται οι πληθυσμοί αυτοί να μετακινηθούν από την περιοχή τους σε καινούργιες περιοχές σε αναζήτηση νέων κατοικιών και στην εξεύρεση νέων πόρων για την ικανοποίηση των αναγκών τους. Το γεγονός αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα την αρχή μιας περιόδου έντονων πληθυσμιακών μετακινήσεων και ανακατατάξεων σε παγκόσμια κλίμακα με πρώτη και κυριότερη συνέπεια την εξάπλωση του ανθρώπινου πληθυσμού από την ήπειρο της Αφρικής σε κάθε σημείο του πλανήτη.

Οι μετακινήσεις αυτές, δεν σταμάτησαν σχεδόν καθόλου κατά την διάρκεια της αρχαιότητας και συνεχίστηκαν ακατάπαυστα και στο μεσαίωνα μέχρι και τους τελευταίους αιώνες της σύγχρονης εποχής προκαλώντας έντονες κινητικές μεταναστεύσεις του πλεονάζοντος πληθυσμού των περιοχών αυτών.

Συχνά γίνονταν με βίαιο τρόπο, σε περιοχές ήδη κατοικημένες και ονομάστηκαν βαρβαρικές εισβολές. Αυτές, είχαν ως συνέπεια την εγκατάσταση των πληθυσμών αυτών σε περιοχές αραιά κατοικημένες και την αλλαγή του ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Γενικά, μέχρι την πρόσφατη ιστορική περίοδο παρατηρήθηκε ότι όπου υπήρχε υπερβολικά μεγάλος πληθυσμός η μόνη λύση ήταν η έντονη μετανάστευση. 

Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, εντάθηκε κατά την περίοδο των ανακαλύψεων, της αποικιοκρατίας και των απαρχών του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Έτσι, όταν οι Ευρωπαίοι εξερευνητές ανακάλυψαν την Αμερική αποδόθηκαν σε έναν ξέφρενο αγώνα εξολόθρευσης των ήδη υπαρχόντων πληθυσμών με σκοπό τον αφανισμό των νόμιμων ιδιοκτητών της γης, έτσι ώστε να την οικειοποιηθούν οι ίδιοι.

Με τον τρόπο αυτό, μπορούσαν να ελέγχουν τον πληθυσμό διατηρώντας τον μέσα σε ικανοποιητικά όρια επίβλεψης και μην επιτρέποντας του να αναπτυχθεί υπερβολικά ώστε να καταστεί κοινωνικά και πολιτικά επικίνδυνος εφαρμόζοντας έτσι μια μορφή συγκράτησης και ελέγχου του ανθρώπινου πληθυσμού.

Άρχισαν να μεταφέρουν αργότερα μαύρους δούλους από την Αφρική στην Αμερική, αφενός μεν για να αντικαταστήσουν τους σχεδόν αφανισμένους ιθαγενείς ινδιάνους και αφετέρου για να μειώσουν τον ντόπιο πληθυσμό της Αφρικής στέλνοντας το πλεόνασμα του στην Αμερική, όπου εξολοθρευόταν από τις απάνθρωπες  εργασιακές συνθήκες που είχαν δημιουργήσει στοχευμένα οι Ευρωπαίοι για να ελέγχουν τον πληθυσμό των σκλάβων.

Αυτό συνέβαινε ήδη από παλιότερα και σε άλλες χώρες και είναι ευρύτατα γνωστό  π.χ. ότι  οι αρχαίοι Σπαρτιάτες εξόντωναν τους Είλωτες πριν αυτοί αυξηθούν και γίνουν επικίνδυνοι και εκτός ελέγχου ενώ ο ηγεμόνας της Βλαχίας Βλαντ Ντράκουλ ανασκολόπιζε τον πλεονάζοντα ιθαγενή και μη πληθυσμό!!!

 Ακόμη και σήμερα οι μεγάλες δυνάμεις στέλνουν στρατεύματα στις φτωχές αφρικανικές χώρες που μαστίζονται από επιδημίες και πολεμικές συγκρούσεις για να επιβάλλουν την τάξη και να συγκρατήσουν την έξοδο του πλεονάζοντος ντόπιου πληθυσμού προς άλλες  γειτονικές χώρες εντείνοντας έτσι το ήδη τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα.

Ο υπερπληθυσμός, είναι  εκτός των άλλων υπεύθυνος για την δημιουργία πάρα πολλών πολέμων. Ο γνωστός Γάλλος επιστήμονας και ιδρυτής της πολεμολογίας Gaston Bouthoul αναφέρει πως η αύξηση του πληθυσμού, όταν ξεπεράσει κάποιο όριο φτάνει υποχρεωτικά σε εξοντωτικό πόλεμο, ώστε η πολυπληθέστερη δύναμη να εξουθενώσει πληθυσμιακά τον αντίπαλο όπως για παράδειγμα στα μυρμήγκια.

Κερδισμένος είναι πάντα αυτός που θα καταφέρει να μείνει πολυπληθέστερος. Οι ιστορικοί γνωρίζουν ότι η Γαλλία κατέκτησε την  Ευρώπη τον καιρό του Ναπολέοντα όταν ήταν η πολυπληθέστερη χώρα της Ευρώπης και ηττήθηκε το 1940 όταν ήταν σε πληθυσμιακό μαρασμό.

Η επικράτηση της Αμερικής επί της Σοβιετικής Ένωσης στον ψυχρό πόλεμο κατέληξε στην μείωση του Ρωσικού πληθυσμού. Επίσης, η πτώση των αρχαίων Ελληνικών πόλεων στα χέρια της Ρώμης τον δεύτερο αιώνα π.Χ. συνδέεται με την πτώση του αριθμού των γεννήσεων και τη δραματική μείωση του πληθυσμού τους.

Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, ελήφθη σοβαρά υπόψη και από τις υπερδυνάμεις του εικοστού αιώνα πολύ νωρίς . Όταν το Κονγκό έγινε ιδιοκτησία του Βέλγου βασιλιά Λεοπόλδου, έχασε το μισό του πληθυσμό του (10 εκατομμύρια) από τις εσκεμμένες κακουχίες που του επιβλήθησαν. Το 1958 ο τότε γερουσιαστής Τζων Κέννεντι παρατήρησε πως  ενώ ο προσδοκώμενος μέσος όρος ζωής στην Αφρική κατά την αποικιοκρατία ήταν 29 έτη μετά την λήξη της έφτασε στα 50-60 έτη!!!

Πολλές μεγάλες δυνάμεις άρχισαν να εφαρμόζουν στην πράξη τις ιδέες του Άγγλου Thomas Malthus που υποστήριζε από το 1798 ότι θα πρέπει να γίνουν έλεγχοι των γεννήσεων τόσο κοινωνικό επίπεδο για την αποφυγή κοινωνικών ταραχών όσο και σε επίπεδο κτήσεων ώστε να καθίσταται απλούστερος ο έλεγχος τους.

Ο Χ. Κίσινγκερ, σε μία έκθεση του τις 10 Δεκεμβρίου του 1974 γνωστή ως National Security Study Memoradum (NSSM) αριθ. 200 δήλωνε ότι: 

«Η αύξηση του πληθυσμού στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες είναι η μεγαλύτερη στρατηγική απειλή για την Ατλαντική συμμαχία διότι αυτή περιέχει το ρίσκο να προκαλέσει  εμφύλιες αναταραχές και πολιτική αστάθεια σε αυτές τις χώρες θέτοντας σε κίνδυνο τον εφοδιασμό των απαραίτητων πρώτων υλών για την συμμαχία και την ροπή των πληθυσμών αυτών λόγω των κοινωνικών και πολιτικών ταραχών σε ανατρεπτικές ιδεολογίες.

Τέτοιες χώρες είναι το Μπαγκλαντές , οι Φιλιππίνες, η Τουρκία, η Νιγηρία , η Αίγυπτος, η Αιθιοπία, το Μεξικό, η Κολομβία και η Βραζιλία. Αυτές οι χώρες προβλέπεται πως θα αναπτύξουν το 47 % της παγκόσμιας πληθυσμιακής αύξησης. Για αυτό θα πρέπει να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την αποτροπή αυτού του ενδεχομένου συμπεριλαμβανομένων των τεχνητών τρόπων μείωσης του πληθυσμού τους, όπως πολέμων, τεχνητών ιών και βιολογικών και χημικών όπλων».

Και δεν ήταν το μόνο γνωστό άτομο που στήριξε τέτοιες ακραίες απόψεις. Η Αγγλίδα υπουργός Διεθνούς Ανάπτυξης, Lynda Chalker, είχε προτείνει  όλες οι Χούτου γυναίκες της Ρουάντα που ήταν πρόσφυγες στο Ζαΐρ να στειρωθούν, ενώ ο πρίγκιπας Φίλιππος της Αγγλίας είπε πως μετά τον θάνατο του θα ήθελε να μετενσαρκωθεί σε ιό για να σκοτώσει όσο το δυνατόν πιο πολλούς ανθρώπους!!!

Ήδη  σε αναπτυσσόμενες  χώρες όπως π.χ.  στην Κίνα και την Ινδία έχουν ήδη εφαρμοστεί κάποια υποτυπώδη μέτρα. Στην Κίνα κυρίως, ισχύει ο έλεγχος της πληθυσμιακής αύξησης με την γέννηση μόνο ενός παιδιού. Έτσι, απαγορεύεται στα ζευγάρια να έχουν πάνω από ένα παιδί. Πάραυτα, παρατηρούνται διαφοροποιήσεις από περιοχή σε περιοχή. Το μέτρο ισχύει κανονικά στις μεγάλες αστικές περιοχές. Στις πιο πολλές όμως αγροτικές περιοχές, οι άνθρωποι επιτρέπεται να κάνουν δύο παιδιά αν το πρώτο παιδί είναι κορίτσι ή ανάπηρο.

Λόγω του προγράμματος ελέγχου των γεννήσεων, οι οικογένειες δεν παίρνουν απολαβές αν έχουν πάνω από ένα παιδί και ενδέχεται να πληρώσουν και πρόστιμα αν παραβούν την πολιτική αυτή. Επίσης, το κράτος δεν τους παρέχει δημόσια περίθαλψη όταν τα παιδιά αυτά πηγαίνουν σχολείο και πρέπει οι γονείς να πληρώνουν για όλα τα έξοδα.

Όμως στο Πεκίνο και κάποιες άλλες πόλεις της Κίνας, έχουν αρχίσει να υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτή την πρακτική αφού επιτρέπεται σε γονείς με πανεπιστημιακή μόρφωση να έχουν πάνω από ένα παιδί. Το καθεστώς αυτών των νόμων, δεν ισχύει στις άλλες μειονότητες της χώρας, όπως γίνεται για τους Χαν, αφού αυτές μπορούν να έχουν δύο παιδιά σε αγροτικές περιοχές και μέχρι τέσσερα σε αστικές περιοχές πληρώνοντας μόνο ένα συμβολικό ποσό ως αντίτιμο.

Στην πραγματικότητα, όπως φαίνεται με όσα αναφέρθηκαν  πιο πάνω, ο βαθμός γονιμότητας στην Κίνα προσεγγίζει τα  δύο παιδιά αντί για το ένα που είναι ο κύριος στόχος της χώρας. Η πιο απότομη πτώση στο βαθμό της γονιμότητας στην Κίνα συνέβη το 1970, εννέα χρόνια πριν υιοθετηθεί η πολιτική του ενός παιδιού. Και αυτό, γιατί οι εκστρατείες του κράτους είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα από την δεκαετία του 50. Κατά την δεκαετία του 70 ήταν πολύ κοινό το σύνθημα «Ένα παιδί είναι καλό, δύο εντάξει και τρία πάρα πολλά». 

Με τα τωρινά μέτρα, η κυβέρνηση της Κίνας έχει καταφέρει να  κρατήσει τον πληθυσμό της στο 1.3 δισεκατομμύρια τα οποία θα ήταν 1.6 δις χωρίς την υπάρχουσα πολιτική. Η γονιμότητα έπεσε στο 1.7 για κάθε γυναίκα.

Αυτή η μείωση της γονιμότητας βοήθησε στο να μειωθούν προβλήματα που προέρχονται από τον υπερπληθυσμό όπως επιδημίες, φτωχογειτονιές στις πόλεις λόγω υπεραστικοποίησης, υπερπλήρεις κοινωνικές υπηρεσίες (υγείας, εκπαίδευσης νόμου , ασφάλειας κ.α.) καθώς και μείωση των βλαβερών προς το περιβάλλον και το οικοσύστημα βιομηχανικών εκπομπών και καυσαερίων.

[Όμως εδώ, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι εξαιτίας αυτών των απάνθρωπων μέτρων, χάθηκαν δεκάδες εκατομμυρίων ψυχούλες αγέννητων παιδιών, τα οποία θα είχαν γεννηθεί, αν οι Κινέζοι ηγέτες, δεν εφάρμοζαν τόσο απάνθρωπες πολίτικες για το χρήμα και μόνο].

Όλα αυτά τα μέτρα, πάρθηκαν κυρίως διότι με την ραγδαία δημογραφική άνοδο που είχε η Κίνα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν αδύνατο για αυτή να διατηρήσει την επιταχυνόμενη οικονομική ανάπτυξη της. Με την άνοδο του Ντενγκ Χσιαπίνγκ στην εξουσία το 1978, η Κίνα ήταν η πιο πυκνοκατοικημένη χώρα της γης και ο νέος της ηγέτης ανέλαβε να σταθεροποιήσει την οικονομία της, συνάμα με τον πληθυσμό της.

Παρόλο που η Κίνα έφερε τον πληθυσμό της κάτω από έλεγχο, έχει ακόμη δυσκολίες στο να προσφέρει καθαρό νερό, ικανοποιητική σίτιση, και φτηνό ηλεκτρισμό στον πληθυσμό της, κάτι που δείχνει πως και άλλα μέτρα πρέπει να ληφθούν.

Έτσι, ενώ οι αστικές περιοχές έχουν άμεση πρόσβαση σε αυτά τα αγαθά, οι αγροτικές περιοχές έχουν ελλείψεις. Η Κίνα, συνεχίζει να χάνει καλλιεργήσιμη γη εξαιτίας της διάβρωσης και της οικονομικής ανάπτυξης που χρειάζεται για να τραφεί ο πληθυσμός της.

Ο περιορισμένος καλλιεργήσιμος χώρος που υπάρχει στην Κίνα, είναι κάτι που κάνει δύσκολη την διανομή γης στους αγρότες και σε όσους θέλουν να βρουν ένα μέρος για να εγκατασταθούν,  σε συνδυασμό με την υπερβολική αστικοποίηση δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για την επίλυση του προβλήματος. Έτσι, η τεράστια συσσώρευση του πλεονάζοντος πληθυσμού σε πόλεις, δημιούργησε επιπλέον το πρόβλημα της μεγάλης αστικοποίησης.

Η αστικοποίηση, ήταν του παγκόσμιου πληθυσμού, ήταν ραγδαία τις τελευταίες δεκαετίες. Ο πληθυσμός που ζει στα αστικά κέντρα διπλασιάζεται κατά την περίοδο 1970-90, αφού από 1353 εκατομμύρια, ανέρχεται στα 2285 εκατομμύρια, ενώ το 2025 ενδέχεται να φτάσει στα 5187 εκατομμύρια.

 Ο αστικός πληθυσμός, βρίσκεται πιο πολύ στις ανεπτυγμένες χώρες από ότι στις αναπτυσσόμενες και το 2025 αυτό τα χάσμα προβλέπεται πως θα μεγαλώσει και άλλο. Το 1990, η αναλογία ήταν 1.5 προς 1, ενώ το 2025 πιθανώς θα είναι πολύ πιο μεγάλη. Το επίπεδο αστικοποίησης των ανεπτυγμένων περιοχών, ήταν 73% έναντι 34%, ενώ το 2025 θα είναι 84% έναντι 57%.

Το 1950, από τις 30 πιο πολυπληθείς χώρες του κόσμου, οι 6 ήταν στις ΗΠΑ και οι 12 στην Ευρώπη. Το 1990, οι πόλεις της Ευρώπης εκτοπίζονται από την πρώτη θέση την οποία παίρνουν πόλεις της αναπτυσσόμενης νότιας Αμερικής (Μεξικό, Μπουένος Άιρες) και της Ασίας (Τόκιο, Σαγκάη, Σεούλ, Καλκούτα). Ήδη, 11 πόλεις των περιοχών αυτών έχουν ξεπεράσει τα 10 εκατομμύρια σε πληθυσμό.

Το 2010, 5 πόλεις (Τόκιο, Σαγκάη, Βομβάη, Λάγος και Σάο Πάολο) προβλέπεται να ξεπεράσουν τα 21 εκατομμύρια πληθυσμού, όταν μόνο 4 πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής θα περιλαμβάνονται στις 39 μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου.

Η αστικοποίηση, συνεχίζεται παγκοσμίως με γρήγορους ρυθμούς. Τεράστιες αστικές συγκεντρώσεις παρουσιάζονται στην Ασία και την Νότια Αμερική. Το Τόκιο έχει πληθυσμό 25 εκατομμυρίων κατοίκων ενώ Σαγκάη, Βομβάη, Λάγος και Σάο Πάολο πάνω από 21 εκατομμύρια κατοίκους.

Επίσης, η υπερβολική συσσώρευση πληθυσμών στις πόλεις, είχε σαν συνέπεια την μη ικανότητα εύρεσης στέγης, της εκτεταμένης ανεργίας και της ταχείας σπατάλης των φυσικών πόρων των περιοχών αυτών αφού όλο και περισσότεροι άνθρωποι έπρεπε να διαχειριστούν όλο και λιγότερους πόρους λόγω υπερκατανάλωσης.

Σημαντικό πρόβλημα, είναι επίσης και η έλλειψη γης, η οποία μαστίζει πολλές άπορες χώρες. Στη νότια Αφρική για παράδειγμα, οι λευκοί αγρότες (50.000 άτομα), κατέχουν  περίπου το 70 τοις εκατό της γης, ενώ οι μαύροι αγρότες (700.000 άτομα), κατέχουν μόλις το 13 τοις εκατό της υπάρχουσας γης, ως απόρροια των ρατσιστικών νόμων που ίσχυαν στην χώρα από τότε που εφαρμόζονταν η πολιτική διαχωρισμού μεταξύ των λευκών και των μαύρων κατοίκων της χώρας.

Είναι το ίδιο πρόβλημα, το οποίο αντιμετώπιζαν και οι έγχρωμοι στις ΗΠΑ, πριν τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Βόρειων και των Νότιων, όπως και κατά την δεκαετία το 1950. Τώρα, με τον ανερχόμενο ρυθμό γεννήσεων των μαύρων σε αυτές τις περιοχές, όλο και περισσότερα άτομα, θα πρέπει να αναγκάζονται να  κατέχουν και να καλλιεργούν όλο και λιγότερη γη.

Κάποιες από τις χώρες που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα, όπως π.χ. η Ζιμπάμπουε, εφαρμόζουν ακραία μέτρα πλήρους κατάσχεσης και αναδιανομής της γης των λευκών που κατέχουν μεγάλα τμήματα της χερσαίας καλλιεργήσιμης έκτασης της χώρας, κάτι που γίνεται ακόμα και με την χρήση βασανιστηρίων και εκτελέσεων. 

 Πρόσφατα, η πολιτική της γέννησης μόνο ενός παιδιού έχει αρχίσει να τίθεται υπό αμφισβήτηση, γιατί η χρόνια υπογονιμότητα οδήγησε στην γήρανση του πληθυσμού σε κάποιες περιοχές, ενώ οι εξελίξεις στην εκπαίδευση και την οικονομία έχει κάνει πολλά ζευγάρια απρόθυμα στο να αποκτήσουν παιδιά.

Παράλληλα, η μη ελευθερία γέννησης πολλών παιδιών σε αγροτικές περιοχές και η μη προτίμηση των κατοίκων για γέννηση αρκετών θηλυκών ατόμων (κυρίως στην Κίνα), οδήγησε σε γάμους μεταξύ συγγενικών ατόμων, λόγω έλλειψης γυναικών δημιουργώντας στα παιδιά αυτών πολλά προβλήματα υγείας.

Αυτό θα δημιουργήσει έντονη κρίση και στο σύστημα συντάξεων, αφού τα παιδιά των οικογενειών με μόνο ένα παιδί, θα πρέπει να υποστηρίζουν αντίστοιχα οικονομικά δύο γονείς και τέσσερις παππούδες και γιαγιάδες. Ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες, όπως στην Γερμανία και την Γαλλία, έχουν αρχίσει να παίρνονται μέτρα και να δίνονται στα ζευγάρια κίνητρα να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά.

Κάποιες άλλες χώρες, όπως η Ιαπωνία την δεκαετία του 30 και η ναζιστική Γερμανία χρησιμοποίησαν προγράμματα ευγονικής για την μείωση μη αρεστών σε αυτές πληθυσμών. Προγράμματα ευγονικής επίσης έγιναν σε Αυστραλία, Αγγλία, Γαλλία, Φιλανδία, Δανία, Σοβιετική Ένωση, Νορβηγία, Ιταλία και Εσθονία. Σήμερα, αυτού του είδους έλεγχος πληθυσμού θεωρείται παράνομος και δεν χρησιμοποιείται πλέον.

Άλλα μέτρα που έχουν παρθεί κατά καιρούς, όπως οι τεχνικές μέθοδοι προστασίας π.χ. αντισυλληπτικά, προφυλακτικά και αμβλώσεις συχνά όχι μόνο δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα της συγκράτησης του ανθρώπινου πληθυσμού, ιδιαίτερα στις υπανάπτυκτες χώρες, αλλά δημιούργησαν νέα προβλήματα αντί να λύσουν τα ήδη υπάρχοντα.

Έτσι, μόνο στην Ελλάδα μα τις αμβλώσεις χάνονται 250.000 άτομα πληθυσμού το χρόνο κάτι που ενώ φαίνεται επιτυχημένο μέτρο ελέγχου του πληθυσμού, στην πραγματικότητα είναι πρόβλημα, διότι μειώνεται συνεχώς ο ντόπιος πληθυσμός (αφού ο αριθμός των θανάτων είναι μεγαλύτερος αυτού των γεννήσεων) και πολλοί που αρχίζουν να ανησυχούν για την επιβίωση του ντόπιου πληθυσμού αναπτύσσουν ρατσιστικές συμπεριφορές.

[Και στις μέρες μας, στην χωρά μας, με την τεράστια λαθρομετανάστευση που συντελείται σε αυτή, την υπογεννητικότητα, και την έξοδο μεγάλου μέρους του ντόπιου νεανικού πληθυσμού στο εξωτερικό, λόγω ανεργίας, μια συνεχής μείωση του ντόπιου πληθυσμού, αν δεν αντιμετωπιστεί γρήγορα, μπορεί να αποτελέσει την ταφόπλακα του έθνους μας, προς μεγάλη χαρά των ντόπιων (εθνομηδενιστών) και ξένων (π.χ. Τούρκων, Αλβανών) ανθελλήνων].

Τα πιο επιτυχημένα μέτρα που έχουν παρθεί είναι πιο πολύ οικονομικού και νομικού περιεχομένου, αφού όπως δείχνει το σχετικά επιτυχημένο παράδειγμα της Κίνας, οι σχετικές οικονομικές παροχές σε συνδυασμό με τα περιοριστικά μέτρα που πάρθηκαν από την πλευρά της πολιτείας, κατάφεραν να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Γενικά, πιο μεγάλο πρόβλημα και από την μεγάλη αύξηση του πληθυσμού, είναι η σωστή διαχείριση των ήδη υπαρχόντων φυσικών πόρων που είναι διαθέσιμοι στον πλανήτη. Κάποια επιπλέον μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν, θα ήταν διακρατικές συμφωνίες μεταξύ των κρατών ούτως ώστε κράτη με πλεονάζοντα πληθυσμό να παρέχουν σε κράτη που έχουν άμεση ανάγκη νέων εργατικών χεριών νέο πληθυσμό.

Να δοθεί συνέχεια σε γενναία ερευνητικά προγράμματα, όπως της Ιταλικής κρατικής εταιρείας ENI, η οποία παρουσίασε ένα σχέδιο χρησιμοποιήσεως μόνο του 5% των υδάτων του ποταμού Κονγκό, μέσω της λίμνης Τσαντ, για να μετατραπούν σε εύφορες περιοχές στο Σαχέλ, την τεράστια ερημική περιοχή νοτίως της Σαχάρας που εκτείνεται από την Σενεγάλη μέχρι το Σουδάν.

[Βέβαια, δεν θα πρέπει κάνεις να παραβλέψει στην περίπτωση αυτή να τονίσει, το γεγονός, πως μια τέτοια μεταβολή σε έναν μεγάλο ποταμό, έστω και στο 5% του, θα έχει ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες για την πανίδα και την χλωρίδα που βρίσκεται εντός του].

Φυσικά δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί και η τεράστια σημασία που έχει και η εκπαίδευση, παράλληλα με τις σωστές ενημερωτικές συγκεντρώσεις των ανθρώπων, από τους  κρατικούς φορείς και οργανώσεις.

Εφικτή θα ήταν επίσης, η επιβολή φόρων στους υπερβολικά πλούσιους και τα χρήματα που θα συγκεντρώνονται είτε να μοιράζονται στους φτωχούς (όπως γινόταν στην αρχαία Ρώμη και Ρόδο), είτε να δίνονται για την εξαγορά φαρμάκων και τροφίμων τα οποία επίσης θα διαμοιράζονται στις περιοχές που τα έχουν ανάγκη.

Έτσι, δεν θα είχαν λόγο οι οικονομικοί και μη μετανάστες να φύγουν από τις πατρίδες τους και το πρόβλημα του υπερπληθυσμού θα περιοριζόταν. Ακόμη και οι ίδιοι οι πλούσιοι και το δημοκρατικό πολίτευμα θα ήταν κερδισμένοι από αυτό το μέτρο, αφού με τον περιορισμό της φτώχειας και του υπερπληθυσμού δεν θα μπορούσαν να βρουν γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθούν επικίνδυνες ακροδεξιές ή ακροαριστερές ανατρεπτικές ιδεολογίες (π.χ. στην Σουηδία-http://www.zougla.gr/kosmos/article/pososto-rekor-katagrafi-to-antimetanasteftiko-koma-ton-souidon-dimokraton), οι οποίες θα απειλούσαν τόσο το πολίτευμα όσο και τις ζωές και τις περιουσίες των πλουσιότερων ατόμων της κοινωνίας.

 Θα μπορούσε ακόμα, να γίνει  αναδασμός ενός μέρους των κτημάτων που κατέχουν οι μεγαλοκτηματίες (με αποζημίωση ή χωρίς) και να δοθούν μικροί αγροτικοί κλήροι σε άπορους αγρότες, έτσι ώστε να μην υπάρχει λόγος αυτοί να φύγουν από τις χώρες τους.

Τέλος, μία ακόμα λύση που θα μπορούσε να εφαρμοστεί, θα ήταν να δώσουν οι πλούσιες χώρες του βορρά ένα μέρος των χρημάτων που ξοδεύουν σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς στις φτωχές, παράλληλα με την διαγραφή των χρεών των χωρών του τρίτου κόσμου, έτσι ώστε να γίνει εφικτό ,να γίνεται αυτοχρηματοδότηση της ανάπτυξης από τα ίδια τα φτωχά κράτη του Νότου, τα οποία έχουν τεράστια οικονομικά, πολιτικά και πληθυσμιακά προβλήματα.

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί ότι τα ποσά που δίνουν οι ανεπτυγμένες χώρες σε εξοπλισμούς, είναι ίσα με το συνολικό εισόδημα των φτωχότερων δύο δισεκατομμυρίων ανθρώπων του συνολικού  πληθυσμού της γης.

Μόνο με το μισό του ποσού που δίνεται για εξοπλισμούς, θα μπορούσαν οι Μεγάλες δυνάμεις, να παρέχουν ένα πακέτο ανθρωπιστικής βοήθειας για την βασική ανθρώπινη υγεία, το οποίο θα μπορούσε να σώσει σχεδόν δέκα εκατομμύρια ανθρώπους από σίγουρο θάνατο.

Φαίνεται λοιπόν, ότι αν υπάρχει θέληση, μπορούν να βρεθούν λύσεις, οι οποίες με ελάχιστο (συγκριτικά) οικονομικό κόστος, θα μπορούσαν να δώσουν λύση σε πολλά προβλήματα, τα οποία δημιουργούνται λόγω του έντονου υπερπληθυσμού.