ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 20

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 20

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει μόνο τα σημαντικότερα και διασημότερα περιστατικά και προσωπικότητες της ιστορίας, τα οποία την επηρέασαν και διαμόρφωσαν σημαντικά με τις πράξεις τους, και των οποίων πολλές φορές ο βίος και οι πράξεις μοιάζουν καταπληκτικά. Όμως υπάρχουν και λιγότερο γνωστές ιστορικές ομοιότητες προσώπων και γεγονότων στην ιστορία που διαμόρφωσαν σημαντικά σε αυτή. Κάποιες από αυτές αναφέρονται και στο παρόν άρθρο.

Έτσι, η Αλβανία έκλεψε για την σημαία της το σήμα της σημαίας της Ρωμανίας, τον Δικέφαλο Αετό, όπως ακριβώς και η Τουρκιά έκλεψε για την σημαία ένα από τα σήματα του Βυζάντιου, την ημισέληνο.

Ο βουδιστής μονάχος Ντόντιο στην Ιαπωνία έκανε ότι και ο ψευτο-μονάχος Ρασπούτιν στην Ρωσία ηθικά και στην πολιτική.

Οι προγονοί του Καμνού στην Ιαπωνία έκαναν έναν σύστημα οχυρών σαν το Σινικό Τείχος ενάντια στους βάρβαρους.

Οι Ιάπωνες ηττήθηκαν σε εισβολή του στην Κορέα, επί Σαμέι και Νάκα από την Κίνα των Τανγκ, όπως και επί Χιντεγιόσι, αλλα και στον Β΄ΠΠ.

Επί Νάκα στην Ιαπωνία άνθισαν οι τέχνες και τα γράμματα και η ποίηση χάρις στην βοήθεια του μονάρχη, όπως έγινε στην Ρώμη με τον Αύγουστο και στην Ιταλία στην Αναγέννηση.

Κάηκε η βιβλιοθήκη των Ιαπωνικών χρονικών στην Ιαπωνία, όπως και η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας.

Ο πρίγκιπας Νάκα στην Κίνα εξόντωσε τους Σουκά με παγίδα στο παλάτι σαν το Black Dinner στην Σκωτία που ελέγχαν την εξουσία για να αποκτήσει ξανά ο μονάρχης την απόλυτη εξουσία στους ευγενείς, τους οποίους μετέφερε για να ελέγχει στην πρωτεύουσα, όπως  Λουδοβίκος ο ΙΔ΄ ο βασιλιάς ήλιος της Γαλλίας και ο Αυτοκράτορας Βασίλειος ο Β΄ ο Βουλγαροκτόνος στην Ρωμανία.

Πέθανε με πτώση από άλογο ο Γιοριτόμο, ο Αλέξανδρος ο Α΄ της Σκωτίας και ο Θεοδόσιος ο Β΄.

Η κορη του Τάιρα Κιγιομόρρι έπεσε με τον μικρό της γιο και Αυτοκράτορα στην θάλασσα με άλλες γυναίκες για να μην την πιάσουν οι Μιναμότο, όπως και οι Σουλιώτικές στο Ζάλογγο έπεσαν στον γκρεμό για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων.

Ο Νέρωνας είχε ικανούς στρατηγούς όπως τον Κάρβουνων και τον Βεσπασιανό, όπως και ο Χίτλερ τον Γκουντέριαν, τον Ρόμελ, τον Μάινστάιν και άλλους.

7 ΘΑΛΑΣΣΕΣ. Αρχαίες και Μεσαιωνικές Ερμηνείες: Αραβική Παράδοση (Μεσαιωνική): Περιλάμβανε: Περσικό Κόλπο, Αραβική Θάλασσα, Κόλπο της Βεγγάλης, Στενό της Μαλάκα, Στενό της Σιγκαπούρης, Κόλπο της Ταϊλάνδης, και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.  Άλλες Ερμηνείες: Συχνά αναφέρονταν: Ατλαντικός, Μεσόγειος, Ερυθρά, Αραβική, Περσικός, Ινδικός, και Κίτρινη/Νότια Κίνας Θάλασσα.

Ο Λένιν έπαιζε σκάκι συστηματικώς, ενώ ο Χίτλερ περιστασιακώς.

Το εν τρίτο ευγενών Ιαπωνίας Μεσαίωνα έλεγε πως είχε καταγωγή από την Ασία, όπως έλεγε μεγάλο μέρος των Άγγλων ευγενών πως κατάγονταν από την Γαλλία.

Υπάρχει Εκκλησιά στην Κόνιτσα, της Αγίας Παρασκευής, που έχει κλίση σαν την κλίση του Πύργου της Πίζας.

Τόσο στον δικτάτορα Κάστρο, όσο και στον τυραννικό Ρωμαίο Αυτοκράτορα Νέρωνα, οι υποτελείς τους ήταν υποχρεούμενοι να τους παρακολουθούν και να τους ακούν για ώρες χωρίς να μπορούν να φύγουν επί ποινή τιμωρίας.

Στην μάχη της Βωβούσα το 1.940 μ.Χ., οι Έλληνες πολέμησαν τους Ιταλούς, όπως ο Κολοκοτρώνης τους Τούρκους του Δράμαλη στα Δερβενάκια και ο Γώγος Μπακόλας τους Τούρκους στα Θεοδώριανα.

Αν και ήταν κανονικά Αυτοκράτορας και Τσάρος ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης και ο Μιχαήλ Β΄ Ρωμανόφ, επειδή και οι 2 κράτησαν για λίγες ώρες το στέμμα χωρίς πλήρως επίσημες στέψεις και μετά παρέδωσαν και οι 2 την εξουσία και παραιτήθηκαν και για τον λόγο αυτό κάποιοι ιστορικοί δεν τους αριθμούν μέσα στους επίσημους Αυτοκράτορες και Τσάρους της Ρωμανίας και της Ρωσίας.

Σφαγές αιχμάλωτων έγιναν από τον Σαλαδίνο Χαττίν, τον Ριχάρδος Λεοντόκαρδος στην Άκρα και από Γερμανούς σε Αμερικάνους στις Αδένες.

Οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες της Ιουλιοκλαυδιανή δυναστείας, όπως και οι Ετρούσκοι υποστήριζαν ότι ειχαν καταγωγή από την Τροία και τον Αννίβα και μετά την καταστροφή της Τροίας ήλθαν και εγκαταστάθηκαν στην Ρώμη και αποτέλεσαν μια από τις ηγετικές αριστοκρατικές της οικογένειες.

Αντίστοιχα και Βρετανοί μονάρχες υποστήριζαν (ψευδώς φυσικά) ότι κατάγονταν από τους Τρώες, αλλα και από τις χαμένες φυλές του Βασίλειου του Ισραήλ που χάθηκαν μετά την κατάκτηση του από τους Ασσύριους για να νομιμοποιούν, ενώ κατάγονταν κυρίως από τους βάρβαρους Νορμανδούς απογόνους του Γουλιέλμου του Κατακτητή.

Είναι δε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός πως όλοι σχεδόν οι Αμερικανοί Προέδροι των ΗΠΑ με βάση ένα διάγραμμα έχουν μακρινή αλλα συγγενική καταγωγή με όλους τους Άγγλους βασιλείς, κάτι που τους κάνει να λένε ότι είναι η νέα αριστοκρατία στις ΗΠΑ.

Οι Adolf Hitler & Kaiser Wilhelm II (Γερμανία, Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος/Μεσοπόλεμος). Κοινά στοιχεία στην βιογραφία: Και οι δύο ήταν Γερμανοί ηγέτες, με το Wilhelm II αυτοκράτορας πριν και κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και ο Hitler καγκελάριος/δικτάτορας κατά το Μεσοπόλεμο και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και οι δύο είχαν εμπλοκή σε περιόδους μεγάλης κρίσης για την Γερμανία: Wilhelm II στον Α’ Παγκόσμιο και Hitler στην Μεγάλη Ύφεση. Και οι δύο ήρθαν σε εξουσία σε σχετικά νεαρή ηλικία (Wilhelm έγινε αυτοκράτορας στα 29, Hitler στην εξουσία στα 43).

Κοινές απόψεις: Ιδεολογική έμφαση στην Γερμανική υπερηφάνεια/εθνικισμό. Δυνατή πίστη στην στρατιωτική ισχύ και στην έννοια της ηγεμονίας της Γερμανίας στην Ευρώπη. Κοινή πολιτική: Προώθηση στρατιωτικής δύναμης και επεκτατικής πολιτικής.

Αν και ο Wilhelm II ήταν συνταγματικός μονάρχης (αλλά με μεγάλη επιρροή στην πολιτική), και ο Hitler ήταν δικτάτορας με ολοκληρωτικό έλεγχο, και οι δύο χρησιμοποιούσαν την εξουσία τους για να επηρεάσουν τη στρατηγική και τον πόλεμο. Σημείωση: Η κύρια διαφορά είναι ότι ο Hitler ανέπτυξε ρατσιστικές και ολοκληρωτικές πολιτικές που ο Wilhelm II δεν είχε ως επίσημη πολιτική γραμμή.

Οι. Emperor Hirohito (Ιαπωνία) & Kaiser Wilhelm II. Κοινά στοιχεία στην βιογραφία: Και οι δύο ήταν Αυτοκράτορες με τεράστια συμβολική και πολιτική δύναμη, αλλά σε διαφορετικό πλαίσιο: Wilhelm II στην Γερμανία, Hirohito στην Ιαπωνία.

Αντιμετώπισαν μεγάλες διεθνείς κρίσεις: Wilhelm II τον Α’ Παγκόσμιο, Hirohito τον Β’ Παγκόσμιο. Και οι δύο κυβέρνησαν κατά την περίοδο του πολέμου, με σημαντική στρατιωτική εστίαση. Κοινές απόψεις:

Ιδεολογία που προβάλλει την ισχύ του έθνους και της ηγεμονίας. Αν και Hirohito θεωρείται παραδοσιακά πιο συμβολικός και λιγότερο προσωπικά υπεύθυνος για τη στρατηγική, και οι δύο υποστήριξαν (άμεσα ή έμμεσα) επεκτατικά σχέδια.

Κοινή πολιτική: Στρατιωτική επέκταση και εμπλοκή σε πολέμους. Προώθηση εθνικής ενότητας γύρω από τον ηγέτη και την παραδοσιακή εξουσία. Σημείωση: Ο Hirohito δεν ήταν τόσο πολιτικά ενεργός όσο ο Wilhelm II, και σίγουρα λιγότερο από τον Hitler, αλλά η δομή της εξουσίας τους είχε κοινά χαρακτηριστικά.

3. Victor Emmanuel III (Ιταλία) & Kaiser Wilhelm II. Κοινά στοιχεία στην βιογραφία: Και οι δύο ήταν μοναρχικοί ηγέτες που κυβέρνησαν κατά την περίοδο μεγάλων πολέμων: Wilhelm II (Α’ Παγκόσμιος), Victor Emmanuel III (Α’ και Β’ Παγκόσμιος). Και οι δύο είχαν περιορισμένη προσωπική εξουσία μπροστά σε ισχυρούς πρωθυπουργούς ή στρατιωτικούς (Wilhelm με κυβερνήσεις, Victor Emmanuel με Mussolini).

Κοινές απόψεις: Προώθηση εθνικού συμφέροντος, έμφαση στην ενότητα και στην εθνική υπερηφάνεια. Δέχτηκαν, ή δεν εμπόδισαν, την ανάδυση αυταρχικών/επεκτατικών πολιτικών (Wilhelm II με στρατιωτική πολιτική με Χίντενμπουργκ και Λούντεντορφ, ενώ ο Victor Emmanuel με φασισμό του Mussolini).

Κοινή πολιτική: Οικονομική και στρατιωτική πολιτική που στηρίζεται στην ενίσχυση του κράτους κατά την περίοδο πολέμου. Συμμετοχή ή ανοχή σε επεκτατικές ενέργειες (Wilhelm II σε Ευρώπη, Victor Emmanuel III στην Αιθιοπία και Αλβανία μέσω Mussolini).

Και οι δυο έπεσαν και έχασαν τον θρόνο τους μαζί και οι δυναστείες τους, ο 1^ος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο 2^ος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και οι δυο έπεσαν και έχασαν τον θρόνο τους μαζί και οι δυναστείες τους, ο 1^ος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο 2^ος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και ο Κάιζερ Γουλιέλμος ο Δεύτερος και ο Χίτλερ έλεγαν ότι για όλα τα δεινά του κόσμου φταίνε οι Εβραίοι ενώ με την λήξη των δυο Παγκοσμίων Πολέμων έπεσαν ο Victor Emmanuel III (Ιταλία) & Kaiser Wilhelm II από τους θρόνους τους, ενώ για λίγο γλίτωσαν την δική και την κρεμάλα ο Χιροχίτο και ο Kaiser Wilhelm II με την λήξη των πολέμων αυτών.

Τον Κάιζερ Wilhelm II και τον Χιροχίτο ήθελαν πολλοί νικητές να τους δικάσουν και να τους εκτελέσουν, σε στυλ ίσως των δικών της Νυρεμβέργης, αλλα σωθήκαν λόγω πολιτικών συμφερόντων των νικητών και επειδή ειχαν σχέσεις και με τις νικήτριες μοναρχίες στους δυο Παγκοσμίους Πολέμους, αλλα και για να μην γίνουν μάρτυρες και ξεσηκωθούν οι λαοί τους κατά των νικητών.

Οι Μύθοι του Αισώπου ήταν οι πρώτες παραβολές.

Ο Ακαμούτα στην Ιαπωνία πίστευε ότι ήταν μια ενσάρκωση του Χριστού, όπως ο ηγέτης των Τάιπινγκ Χον Σινγκ Χουάν και οι δύο επαναστάτησαν ενάντια στους μονάρχες των κρατών τους έχοντας πολλές νίκες και οπαδούς και στο τέλος όμως και οι 2 ηττήθηκαν.

Ο Ακαμούτα ξεκίνησε την εξέγερση στην Ιαπωνία όταν ο τοπικός Ιάπωνας τύραννος σκότωσε την κορη του και την οικογένεια του, όπως και ο Ουάλας στην Σκωτία ξεκίνησε την εξέγερση του κατά των Άγγλων όταν ο τοπικός Άγγλος τύραννος σκότωσε την σύζυγο του, με τους 2 τυράννους να έχουν φρικτό τέλος.

Με αιφνιδιαστική επίθεση διέλυσε ο Νέλσον τον στόλο των Δανών στην Κοπεγχάγη και των Γάλλων στο Αμπουκίρ και στο Τραφάλγκαρ, όπως ακριβώς έκανε με τον Αθηναϊκό στόλο ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Λύσανδρος στους Αιγός Ποταμούς.

Ο Ιεγιάσου συγκέντρωσε την αυλή του στην πρωτεύουσα του Έντο, όπως και ο Λουδοβίκος ο ΙΔ’ στις Βερσαλλίες για να τους ελέγχουν από κοντά λόγω και του συγκεντρωτισμού τους.

Οι Ινδιάνοι Κομανέτσι όπως και οι Ουννοι έκαναν προσποιητές υποχωρήσεις και αντεπιθέσεις.

Όλες τις συζύγους του εγκατέλειψε ο Βλαδίμηρος ο Μέγας για την Άννα την Πορφυρογέννητη, όπως και όλες τις γυναίκες εγκατέλειψε ο Σουλτάνος Αχμέντ που ήταν σύζυγος της Κιοσέμ.

Βασιλιάς που τρελάθηκε ξαφνικά και έγινε τύραννος και έγινε επανάσταση από την τυραννία του ήταν ο Ερρίκος ο ΣΤ΄ στην Αγγλία με τον πόλεμο των Ροδών, όπως και ο Γεώργιος ο Γ΄ που προκάλεσε την Αμερικανική Επανάσταση με τις πράξεις του.

Στάθης Ψάλτης και Σωτήρης Μουστάκας. Και οι δύο άφησαν έντονη «σφραγίδα» στη μνήμη του Ελληνικού κοινού — μέσα από ταινίες, θέατρο και τηλεόραση · πολλοί τους θυμούνται με νοσταλγία ακόμη και σήμερα. Κοινά στοιχεία — «παρόμοια πορεία» και… μοίρα. Υπάρχουν αρκετά πράγματα που συχνά αναφέρονται ως κοινά — ή ως «παραξενιές της μοίρας» — για τους δύο:

Και οι δύο υπήρξαν σημαντικοί κωμικοί ηθοποιοί, με μεγάλη επιρροή στο ευρύ ελληνικό κοινό. Κοινά στοιχεία — «παρόμοια πορεία» και… μοίρα. Υπάρχουν αρκετά πράγματα που συχνά αναφέρονται ως κοινά — ή ως «παραξενιές της μοίρας» — για τους δύο: Και οι δύο υπήρξαν σημαντικοί κωμικοί ηθοποιοί, με μεγάλη επιρροή στο ευρύ Ελληνικό κοινό.

Η τελευταία ταινία που γύρισαν ήταν και για τους δύο μία βιογραφική ταινία σκηνοθετημένη από τον ίδιο σκηνοθέτη, Γιάννης Σμαραγδής: για τον Μουστάκα ήταν η ταινία Ελ Γκρέκο, και για τον Ψάλτη η ταινία Νίκος Καζαντζάκης. Και οι δύο δεν πρόλαβαν να δουν την ταινία τους να προβληθεί στον κινηματογράφο — ο Μουστάκας πέθανε πριν την πρεμιέρα του «Ελ Γκρέκο» και ο Ψάλτης πριν την πρεμιέρα του «Νίκος Καζαντζάκης».

Σύμφωνα με τον Σμαραγδή, υπήρχε και μια πιο στενή «παράλληλη» μοίρα: και οι δύο, όταν συμμετείχαν στα γυρίσματα, ήταν περίπου 66 χρόνων, και οι δύο έπασχαν από καρκίνο.  Αυτά τα στοιχεία κάνουν την ιστορία τους να μοιάζει — όχι τόσο ως φυγόκεντρο καριέρας, αλλά ως μία «σύμπτωση ζωής» συνδεδεμένη με το τέλος.

Η «μοίρα» τους — μια παράξενη σύμπτωση. Όπως είπα, και οι δύο πέθαναν πριν προλάβουν να δουν την τελευταία τους ταινία να βγαίνει στους κινηματογράφους.  Ο σκηνοθέτης της ταινίας τους, Γιάννης Σμαραγδής, έχει σχολιάσει πως αυτό δείχνει πώς «ήρθαν για να αποθέσουν το τελευταίο τους καλλιτεχνικό ίχνος». Το γεγονός ότι και οι δύο πέθαναν στα 66 (ή κοντά σε αυτό — ανάλογα την πηγή) δίνει μια δραματική «παράλληλη μοίρα» στην ζωή τους.

Αν εξαιρέσουμε την τέχνη και τις συμπτώσεις, αυτό — η κοινή μοίρα, οι παρόμοιες τελευταίες στιγμές, η κοινή συμμετοχή σε ταινίες του ίδιου σκηνοθέτη — είναι ίσως το πιο συγκινητικό «σημείο επαφής» ανάμεσά τους.

Ο Πεισίστρατος ήταν ένας «Καίσαρας» (και γιατί έχεις δίκιο). Ο Πεισίστρατος κατέλαβε την εξουσία επανειλημμένα, κυβέρνησε χωρίς να καταλύσει τυπικά την δημοκρατία, σεβάστηκε θεσμούς (Άρειος Πάγος, άρχοντες), είχε λαϊκή βάση και προσωπική φρουρά, χρησιμοποίησε προπαγάνδα, συμβολισμό και κοινωνική πολιτική. Αυτό είναι καθαρά καισαρικό μοντέλο. Μάλιστα ο Πεισίστρατος πέτυχε ό,τι ο Καίσαρας δεν πρόλαβε: σταθερή, ειρηνική μονοκρατορία, χωρίς εμφύλιο. Αν ο Καίσαρας είχε πεθάνει φυσικά το 44 π.Χ., θα έμοιαζε ακόμη περισσότερο με Πεισίστρατο.

Γιατί ο Αλκιβιάδης δεν έγινε ποτέ Πεισίστρατος. Η εποχή είχε αλλάξει, η δημοκρατία του 5^ου Αιώνα π.Χ. ήταν πολύ πιο ώριμη και καχύποπτη. Ο Αλκιβιάδης εμφανίστηκε σε πόλεμο φθοράς, με κοινωνική κόπωση, με ισχυρούς πολιτικούς αντιπάλους. Και κυρίως δεν ήθελε να φαίνεται τύραννος, αλλά σωτήρας.

Ο Πεισίστρατος ήταν ο πραγματικός “Καίσαρας της Αθήνας. Ο Αλκιβιάδης ήταν ο άνθρωπος που θα μπορούσε να γίνει κάτι παρόμοιο, αλλά, χωρίς την σταθερότητα, χωρίς τον θεσμικό έλεγχο και με μεγαλύτερο ρίσκο αυτοκαταστροφής.

Αν ο Πεισίστρατος ήταν ο Αύγουστος πριν τον Αύγουστο, τότε ο Αλκιβιάδης ήταν ένας Καίσαρας χωρίς Ρώμη και χωρίς λεγεώνες. Ο Πεισίστρατος ήταν ο Αύγουστος πριν τον Αύγουστο. Ο Πεισίστρατος μοιάζει περισσότερο με τον Αύγουστο παρά με τον Ιούλιο Καίσαρα, και μάλιστα αιώνες πριν.

Γιατί ο Πεισίστρατος θυμίζει Αύγουστο. Ο Αύγουστος: κυβέρνησε μόνιμα, όχι προσωρινά, δεν κατήργησε επίσημα την Δημοκρατία, συγκέντρωσε εξουσία σιωπηλά, προώθησε ειρήνη, ευημερία και πολιτισμό, απέφευγε τον τίτλο του μονάρχη. Ο Πεισίστρατος έκανε ακριβώς αυτά — στον 6^ο Αι. π.Χ.

Συγκριτικός πίνακας Πεισίστρατου – Αυγούστου.

Στοιχείο Πεισίστρατος (Αθήνα)/ Αύγουστος (Ρώμη).

Τρόπος ανόδου.   Λαϊκή στήριξη + προσωπική φρουρά.           Στρατός + πολιτική νομιμοποίηση.

Θεσμοί. Τους διατήρησε.  Τους διατήρησε.

Τίτλοι.   Απέφυγε τον «τύραννος». Απέφυγε τον «rex».

Σταθερότητα.      Μακρόχρονη.      Μακρόχρονη.

Κοινωνική πολιτική.          Υπέρ μικροκαλλιεργητών. Υπέρ πληβείων/βετεράνων.

Πολιτισμός.         Μεγάλα έργα, τέχνες.        Pax Romana, λογοτεχνία.

Διαδοχή Κληρονομική (προβληματική).       Δυναστική αλλά ελεγχόμενη.

Αυτό δεν είναι σύμπτωση· είναι ίδιο πολιτικό ένστικτο.

Η μεγάλη διαφορά ήταν ότι ο Πεισίστρατος: δεν βγήκε από εμφύλιο πόλεμο μεγάλης κλίμακας, δεν είχε παγκόσμια Αυτοκρατορία η εξουσία του βασίστηκε σε προσωπικό κύρος, όχι σε θεσμοποιημένο κράτος.

Ο Αύγουστος κυβέρνησε έναν μετα-εμφυλιακό, στρατιωτικοποιημένο κόσμο,  οικοδόμησε ένα ανθεκτικό αυτοκρατορικό σύστημα. Άρα ο Πεισίστρατος είναι “Αύγουστος σε μικρότερη κλίμακα”.

Ναι, ο Πεισίστρατος μπορεί εύλογα να χαρακτηριστεί “Αύγουστος πριν τον Αύγουστο”, εφόσον μιλάμε για πολιτικό ύφος και μέθοδο, όχι για ιστορική κλίμακα, κατανοούμε ότι πρόκειται για αναλογία, όχι ταύτιση. Αν ο Αύγουστος ήταν ο άνθρωπος που έκανε τη μοναρχία να μοιάζει με δημοκρατία, τότε ο Πεισίστρατος ήταν ο άνθρωπος που έκανε την τυραννία να μοιάζει με νομιμότητα.

Υπήρξε “Αύγουστος” και σε άλλες Ελληνικές πόλεις; Τι εννοούμε «Ελληνικός Αύγουστος» Όχι απλώς τύραννος, αλλά: σταθερός μονοκράτορας, που κυβερνά μέσω θεσμών, όχι με ωμή βία, με λαϊκή νομιμοποίηση, κοινωνική και πολιτιστική πολιτική, και σχετική ειρήνη.

Πιο κοντινά παραδείγματα.

🔹 Πολυκράτης της Σάμου (6^ος Αι. π.Χ.)

Τι τον κάνει “Αύγουστο”: Μακρόχρονη και αποτελεσματική εξουσία, μεγάλα έργα (Ευπαλίνειο όρυγμα), ναυτική ισχύς, ευημερία, διεθνές κύρος. Τι του λείπει, η περισσότερη ωμή βία, λιγότερή θεσμική νομιμοποίηση, πιο “ανατολικός δεσποτισμός”.

➡️ Αύγουστος χωρίς ρεπουμπλικανικό προσωπείο.

🔹 Γέλων των Συρακουσών (αρχές 5ου αι.)

Υπέρ: Σταθερότητα, λαϊκή στήριξη, στρατιωτική επιτυχία (Ιμέρα), θεσμική συνέχεια.

Κατά: Στρατιωτικός τύραννος, μετακινήσεις πληθυσμών (αυταρχικό).

➡️ Αύγουστος μέσω νίκης, όχι μέσω πολιτικής λεπτότητας.

🔹 Ιέρων Α΄ των Συρακουσών. Πιο κοντά στον “πολιτισμικό Αύγουστο»: Προστάτης ποιητών (Πίνδαρος, Βακχυλίδης), ειρήνη και λάμψη, θεσμική σταθερότητα.

Αλλά λιγότερη λαϊκή νομιμοποίηση και περισσότερο αυλικός μονάρχης.

Οριακά παραδείγματα.

🔸 Περίανδρος της Κορίνθου, κράτος αποτελεσματικό, εμπορική ακμή, αλλά σκληρός, αυταρχικός.

➡️ Περισσότερο Νερών παρά Αύγουστος.

🔸 Λύσανδρος της Σπάρτης, όχι τύραννος, αλλά de facto εξουσία σε πολλές πόλεις, εγκαθίδρυσε φιλολακωνικά καθεστώτα, όμως χωρίς νομιμοποίηση και διάρκεια.

➡️ Αντι-Αύγουστος.

4. Ο μεγάλος Ελληνικός «Αύγουστος» που δεν έγινε Αλκιβιάδης  με χάρισμα, λαϊκή στήριξη. Και στρατιωτική δόξα. Αλλα δεν πρόλαβε, δεν σταθεροποίησε και  δεν είχε θεσμική αυτοσυγκράτηση.

Γιατί οι Έλληνες σπάνια παρήγαγαν «Αύγουστους». Η πόλις-κράτος ήταν μικρή και καχύποπτη ισχυρή αντιτυραννική μνήμη. Έλλειψη μόνιμων στρατών πιστών σε πρόσωπο. Πολιτική κουλτούρα ισοτιμίας, όχι μαζικής πελατείας. Η Ρώμη χρειαζόταν Αύγουστο. Οι Ελληνικές πόλεις τον ανέχονταν μόνο προσωρινά.

Ο Φίλιππος ο Β΄ της Ελληνικής Μακεδονίας δεν θυμίζει και αυτός πολύ τον Καίσαρα και τον Αύγουστο; Απόλυτα σωστή παρατήρηση — ο Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας μοιάζει και με τον Καίσαρα και με τον Αύγουστο, αλλά με μακεδονικό χαρακτήρα και κλίμακα. Ας το αναλύσουμε συστηματικά.

Η προσωπικότητα του Φιλίππου Β’. Στρατηγός-στρατιωτικός: αναδιοργάνωσε τον μακεδονικό στρατό (φάλαγγα, συνδυασμός πεζικού-ιππικού). Πολιτικός: ένωσε τις Ελληνικές πόλεις με διπλωματία, γάμους, φόρους, φόβο. Λαϊκός χειρισμός: είχε κύρος, επιρροή, και προσωπική «αύρα» σε συμμάχους και εχθρούς.

Δηλαδή: στρατιωτική δόξα + πολιτική νομιμοποίηση + συμμαχίες μέσω προσωπικού κύρους.

2. Σύγκριση με Καίσαρα.

Στοιχείο Φίλιππος Β’.        Ιούλιος Καίσαρας.

Στρατιωτική δόξα.             Αναδιοργάνωσε στρατό, νίκησε αντιπάλους Λεγεώνες, Γαλατία.

Πολιτική βάση.   Μακεδονική αριστοκρατία + σύμμαχοι.        Σύγκλητος + λαός Ρώμης.

Προσωπική επιρροή.         Μεγάλη, χειραγώγησε συμμάχους. Μεγάλη, προσωπική πελατεία.

Νομιμοποίηση.    Βασιλική παράδοση + πανελληνική διπλωματία.        Δημοκρατικοί θεσμοί + στρατός.

Σκοπός  Ένωση Ελλάδας + πανελληνική ηγεμονία.    Πραγματική. πολιτική κυριαρχία + μεταρρυθμίσεις.

Ο Φίλιππος είναι «Καίσαρας» με το Ελληνικό/Μακεδονικό στυλ: συνδυάζει στρατό, διπλωματία και προσωπικό κύρος.

Σύγκριση με Αύγουστο

Στοιχείο Φίλιππος Β’.        Αύγουστος.

Σταθερή εξουσία. Ναι, βασιλική + στρατιωτική.          Ναι, μονοκράτορας.

Θεσμική νομιμοποίηση.    Βασιλική παράδοση., Ομοσπονδίες Ρωμαϊκοί θεσμοί.

Μακροχρόνια ειρήνη.        Ναι, εντός Μακεδονίας και συμμάχων.         Ναι, Pax Romana.

Πολιτισμός.         Προστασία ελληνικών τεχνών, Ολυμπία.      Λογοτεχνία, τέχνες, μνημεία.

Διάδοχος.             Αλέξανδρος, δυναστική συνέχεια.   Τιβέριος, θεσμοποιημένη συνέχεια.

Ο Φίλιππος είναι «Αύγουστος πριν τον Αύγουστο» στο μέγεθος: σταθερή εξουσία, ειρήνη και πολιτιστική στήριξη, αλλά χωρίς θεσμούς όπως στην Ρώμη.

Η μεγάλη διαφορά. Ο Καίσαρας/Αύγουστος ήταν προσωπικότητα εντός θεσμικού πλαισίου ή οικοδομεί θεσμούς. Φίλιππος Β’: βασιλεύει παραδοσιακά, βασιλικά, αλλά με στρατηγική ευφυΐα και διπλωματική λεπτότητα. Ο Αύγουστος χρειάστηκε εμφύλιο για να εδραιωθεί. Ο Φίλιππος δημιούργησε την πανελλήνια ηγεμονία χωρίς μαζικό εμφύλιο, μέσω γάμων, συμμάχων και φόβου.

Τελική κρίση. Ο Φίλιππος Β’ είναι ένας «Καίσαρας/Αύγουστος ελληνικού τύπου» — ένας βασιλιάς που συνδύασε στρατιωτική ισχύ, διπλωματική τέχνη και προσωπικό κύρος, προετοιμάζοντας τον δρόμο για τον Αλέξανδρο και μια πανελλήνια μονοκρατορία.

Ο Σηιανός είχε μετατρέψει την Πραιτοριανή Φρουρά σε ουσιαστικό πολιτικό εργαλείο — σχεδόν σαν προσωπικό του «στρατό» εντός Ρώμης.  Ο Μουσολίνι έκανε το ίδιο με τα παραστρατιωτικά Blackshirts, οργανώνοντας επιθέσεις σε πολιτικούς αντιπάλους και στην συνέχεια κατεβάζοντας ή παρεμβαίνοντας στην κυβέρνηση.

Ο αρχηγός της Πραιτοριανής Φρουράς, τύραννος και ύπατος Σηιανός εκτελέστηκε δια στραγγαλισμού μετά την καταδίκη του από την Σύγκλητο και τον Τιβέριο. Μετά την εκτέλεση του, το σώμα του πετάχτηκε στις Gemonian Stairs (στα Σκαλιά της Γεμονίας) στο κέντρο της Ρώμης — ένα σημείο που χρησιμοποιούνταν για την εκτέλεση και δημόσια έκθεση ενόχων για προδοσία.

Εκεί παραδόθηκε στο πλήθος για τρεις ημέρες: πολίτες και πολιτικοί εχθροί του το κακομεταχειρίστηκαν, το χτύπησαν και το ταπείνωσαν, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την οργή τους, όπως συνέβη και στην νεότερη ιστορία με το πτώμα του δικτάτορα Μουσολίνι μετά την πτώση, την σύλληψη και την εκτέλεση του.

Στο τέλος το σώμα του ρίχτηκε στον ποταμό Τίβερη, φεύγοντας από την Ρώμη και ουσιαστικά εξαφανίστηκε από την ιστορία, όπως αργότερα του Βιτέλιου. Ο Τιβέριος δεν αρκέστηκε απλώς στο να δολοφονήσει τον Σηιανό — διέταξε και την damnatio memoriae εναντίον του:

Ό λα τα αγάλματα και οι αναφορές του ονόματός του αφαιρέθηκαν ή καταστράφηκαν όπως έγινε με την πτώση του Μουσολίνι, νομίσματα που έφεραν το όνομά του αποσύρθηκαν και το όνομα «L. Aelio Seiano» αφαιρέθηκε από αυτά.  Αυτή η πρακτική σήμαινε ότι οι Ρωμαίοι ήθελαν να “σβήσουν” την ύπαρξη του Σηιανού από τη μνήμη της πόλης, όχι μόνο να τον εξοντώσουν, όπως έγινε και με τον Νέρωνα όταν έπεσε.

Η πτώση του Μουσολίνι και ο Ελληνικός εμφύλιος έφεραν δημοψήφισμα για την μοναρχία και δημοκρατική διακυβέρνηση.

Ο Τιγγελίνος έγινε Αστικός Έπαρχος των τριών Αστικών Κοόρτων, της παραστρατιωτικής αστυνομικής δύναμης του Νέρωνα, όπως ο Χίμλερ έγινε αρχηγός της παραστρατιωτικής αστυνομικής δύναμης του Χίτλερ, των SS, ενώ και οι δύο εξόντωσαν πάμπολους εχθρούς του Νέρωνα και του Χίτλερ βοήθησαν στην φωτιά στο Ράιχσταιγκ και στο κάψιμο της Ρώμης, ενώ δίωξαν Χριστιανούς και Εβραίους αντίστοιχα.

Το 68 μ.Χ., όταν η πτώση του Νέρωνα φαινόταν επικείμενη όπως και η αυτοκτονία του, ο Τιγγελίνος τον εγκατέλειψε, υποτίθεται ότι έπασχε από «ανίατες σωματικές ασθένειες». (Πιθανώς είχε καρκίνο). Ο επόμενος Αυτοκράτορας, ο Όθων , κατά την άνοδό του στο θρόνο τον Ιανουάριο του 69 μ.Χ., ήταν αποφασισμένος να απομακρύνει κάποιον που ήταν τόσο έντονα μισητός από τον λαό.

Γνωρίζοντας ότι θα αντιμετώπιζε τον θάνατο, προσπάθησε να σώσει την ζωή του καταφεύγοντας σε δωροδοκία - είχε αγκυροβολημένα πλοία στον κόλπο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.  Όταν αυτό απέτυχε, έδωσε τα χρήματα της δωροδοκίας ως δώρο στον αγγελιοφόρο του Όθωνα και του επετράπη να διοργανώσει ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι. Στην συνέχεια, με το πρόσχημα ότι έπρεπε να ξυριστεί πριν φύγει, ο Τιγγελινος αυτοκτόνησε κόβοντας τον λαιμό του με ξυράφι.

Αντίστοιχα το 1.945 μ.Χ., όταν η πτώση του Χίτλερ όπως και η αυτοκτονία του φαινόταν επικείμενη, ο Χίμλερ τον εγκατέλειψε, Οι Σύμμαχοι το 1.945 μ.Χ., ήταν αποφασισμένοι να απομακρύνουν κάποιον που ήταν τόσο έντονα μισητός από τον λαό.

Γνωρίζοντας ότι θα αντιμετώπιζε τον θάνατο, ο Χίμλερ προσπάθησε ερχόμενος σε συνεννόηση με τους Συμμάχους.  Όταν αυτό απέτυχε συνελήφθη. Στην συνέχεια, χρησιμοποιώντας δηλητήριο σε μια κάψουλα που είχε κρυμμένη στο δόντι του.

Η ιστορία, άνοδος, τυραννία και πτώση του Σηιανού από τον Τιβέριο θυμίζει την ιστορία, άνοδο, τυραννία και πτώση του Γάιου Φούλβιου Πλαυτιανού από τον Σέπτιμο Σέβηρο.

Σηιανός και Πλαυτιανός (Gaius Fulvius Plautianus). Υπάρχει ιστορική αναφορά ότι ο Gaius Fulvius Plautianus, στρατιωτικός διοικητής που υπηρέτησε υπό τον Αυτοκράτορα Σέβηρο (Septimius Severus), είχε παρόμοια μοτίβα με τον Σηιανό — δηλαδή βίαιη άνοδο, συγκεντρωτική εξουσία ως Πραιτοριανός Ύπατος και μεγάλη επιρροή πάνω στις πολιτικές αποφάσεις.

Σύμφωνα με ιστορικές πηγές: Ο Plautianus έγινε πολύ ισχυρός κοντά στον αυτοκράτορα Σέβηρο, ελέγχοντας τους Πραιτοριανούς και άλλες στρατιωτικές δυνάμεις.  Οι σύγχρονες αφηγήσεις τον συγκρίνουν με τον Σηιανό λόγω της τεράστιας επιρροής που είχε στην αυτοκρατορική διοίκηση και έτσι στον βαθμό που χαρακτηρίζεται ως “δεύτερος άνδρας στο κράτος” πριν την πτώση του.

Ο Σηιανός και ο Plautianus μοιάζουν πολύ ως προς τον ρόλο τους ως “πραγματικοί άρχοντες πίσω από τον αυτοκράτορα”, αν και σε διαφορετικούς αυτοκρατορικούς χρόνους, και η πτώση τους ήταν αποτέλεσμα της θέσης που απέκτησαν — πολύ πάνω από την θέση που τους επέτρεπε η θεσμική τάξη.

Ο Άρουνς Ταρκύνιος Λ. φ. Λ. ν., ο δεύτερος γιος του Ταρκύνιου του Υπερήφανου, ηγήθηκε του Ετρουσκικού ιππικού στην Μάχη της Σίλβα Άρσια το 509 π.Χ., όπου αυτός και ο ξάδερφός του, ο ύπατος Βρούτος, τραυμάτισαν θανάσιμα ο ένας τον άλλον, όπως ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης στους Επτά επί Θήβας και οι Οράτιοι – Κουριάτιοι με συλλογικό αλληλοσκοτωμό και οι ‘’θεοί’’ δήθεν του Ράγκναροκ.

Υπάρχουν λίγες αλλά πολύ γνωστές ιστορικές μάχες όπου μεγάλοι ηγέτες ή βασιλιάδες σκοτώθηκαν στην ίδια σύγκρουση (ή ως άμεσο αποτέλεσμά της). Οι πιο χαρακτηριστικές είναι οι εξής, η Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1.389 μ.Χ.

Ο Τζέιμς Γουλφ και ο Μαρκήσιο ντε Μονκάλμ στην μάχη του Κεμπέκ ή μάχη των Πεδιάδων του Αβραάμ, μάχη κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου το 1.759 μ.Χ.

Από τις πιο διάσημες περιπτώσεις αμοιβαίου θανάτου ηγετών, όπως ο Σουλτάνος Μουράτ Α΄ (Οθωμανική Αυτοκρατορία) που δολοφονήθηκε στο πεδίο της μάχης και ο Πρίγκιπας Λάζαρος της Σερβίας που αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε. Και οι δύο ανώτατοι ηγέτες πέθαναν, κάτι εξαιρετικά σπάνιο.

Στην Μάχη των Τριών Βασιλιάδων (Αλκάσερ Κιμπίρ, 1.578 μ.Χ. στο Μαρόκο), ίσως το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα που σκοτώθηκαν τρεις βασιλιάδες, ο Σεβαστιανός Α΄ της Πορτογαλίας, ο  Αμπού Αμπντάλα Μοχάμεντ Β΄ (Σουλτάνος του Μαρόκου) και ο  Αμπντ αλ-Μαλίκ (εκθρονισμένος σουλτάνος, πέθανε κατά την διάρκεια της μάχης). Μοναδικό ιστορικό γεγονός με τρεις νεκρούς μονάρχες.

Η Μάχη των Φιλίππων (42 π.Χ.), ο Μάρκος Ιούνιος Βρούτος και ο Γάιος Κάσσιος Λογγίνος.  Οι δύο ηγέτες των Δημοκρατικών Ρωμαίων αυτοκτόνησαν μετά την ήττα τους, τερματίζοντας την αντίσταση κατά του Οκταβιανού και του Μάρκου Αντώνιου.

Ο Άρουνς Ταρκύνιος έγινε γνωστός ως Εγέριος, ο άπορος, όπως ο κακός βασιλιάς της Αγγλίας  Ιωάννης και αδελφός του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου είχε το προσωνύμιο Ακτήμων.

Προσπάθησαν να το σκάσουν μεταμφιεσμένοι αλλα ανακαλύφθηκαν και εκτελέστηκαν ο Βιτέλιος, ο Κόλα Ντε Ριέντζο και ο Μουσολίνι.

Η δουλεία λόγω χρέους καταργήθηκε το 326 π.Χ., απελευθερώνοντας τους πληβείους από την πιθανότητα δουλείας από τους πατρικίους πιστωτές, όπως έγινε με τον Σόλωνα στην Αρχαία Αθήνα. Στρατιωτικές ακαδημίες των Ηνωμένων Πολιτειών. Πληβείοι (πρωτοετείς φοιτητές) παρελαύνουν μπροστά από το Bancroft Hall, Ναυτική Ακαδημία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Στον αμερικανικό στρατό, οι πληβείοι είναι πρωτοετείς στην Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ, στην Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ, στην Στρατιωτική Ακαδημία και Κολλέγιο Valley Forge, στην Στρατιωτική Ακαδημία Πεζοναυτών, στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού των ΗΠΑ, στο Στρατιωτικό Κολλέγιο της Τζόρτζια (μόνο για το πρώτο τρίμηνο) και στην Ναυτική Ακαδημία της Καλιφόρνια .

Στρατιωτική Ακαδημία Φιλιππίνων. Από την ίδρυση της Στρατιωτικής Ακαδημίας των Φιλιππίνων , το σύστημα και οι παραδόσεις προγραμματίστηκαν με τον ίδιο τρόπο όπως και της Στρατιωτικής Ακαδημίας των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι Πρωτοετείς Δόκιμοι στην PMA ονομάζονται Πληβείς ή Πληβείοί (εν συντομία για τους Δόκιμους Τέταρτης Τάξης) επειδή εξακολουθούν να είναι πολίτες και αναμένεται να κατακτήσουν πρώτα το πνεύμα της Ακόλουθης Αγωγής . Ως πληβείοι, αναμένεται επίσης να γίνουν η «εργατική δύναμη» (άνδρες της δύναμης ή «πόρσμεν» ) στο Σώμα Δόκιμων.

Χρήση στην Βρετανία και την Κοινοπολιτεία. Στα Βρετανικά, Ιρλανδικά, Αυστραλιανά ,Νεοζηλανδικά και Νοτιοαφρικανικά Αγγλικά, ο σχηματισμός pleb, μαζί με την πιο πρόσφατα παράγωγη επιθετική μορφή plebby, χρησιμοποιείται ως υποτιμητικός όρος για κάποιον που θεωρείται απλός, ακαλλιέργητος ή κατώτερης τάξης.

Όλες οι προαναφερόμενες ιστορικές αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, που εξελίχθηκαν με παρόμοιο τρόπο, είναι μόνο λίγες από τις πολλές που συνέβησαν στον διάβα των Αιώνων, και συνέλαβαν σημαντικά στην διαμόρφωση της ιστορίας όπως την γνωρίζουμε σήμερα.