ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό καθόλη την διάρκεια της ιστορίας υπήρξαν σημαντικές ομοιότητες της μιας εποχής με την άλλη. Έτσι, στην Μεγάλη Βρετάνια υπήρξαν μεγάλες ομοιότητες του Τσόρτσιλ που διαδέχθηκε τον Τσάμπερλεϊν που αν και Βρετανός πρωθυπουργός είχε μετοχές στήν Γερμανική IG Farben με τον Φάρατζ που αναμένεται να διαδεχθεί τον Στάρμερ και έχει συμφέροντα με την Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η σύγκριση ανάμεσα σε αυτά ιστορικά πρόσωπα, του δημοσιογράφου, ιστορικού, στρατιωτικού και πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ, του Νάιτζελ Φαράτζ και του τον δημοσιογράφου, ιστορικού και πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον είναι ενδιαφέρουσα γιατί όλοι τους εμπλέκονται σε κρίσιμες στιγμές της Βρετανικής πολιτικής ιστορίας.

Καταρχάς υπάρχουν οι ομοιότητες των Τσόρτσιλ, Φαράτζ  και Τζόνσον είναι ότι όλοι αντιμετώπισαν τα Γερμανικά συμφέροντα στην Γερμανία και απέτρεψαν την υποταγή της Βρετάνιας στην Γερμανία με την επιχείρηση Θαλάσσιος Λέων ο Τσόρτσιλ και ο Τζόνσον με τον Φάρατζ με τήν εκστρατεία τους υπερ του απέτρεψαν τήν οικονομική υποταγή των Βρετανών στήν Ευρωπαϊκή Ένωση που ελέγχει οικονομικά και πολιτικά στις μέρες μας η Γερμανία.

Και στις 2 περιπτώσεις υπήρξε κύμα πολίτικων συνεργασίας με την Γερμανία και οι πρωθυπουργοί που το ήθελαν αυτό Τσάμπερλεϊν και Καμερών έπεσαν τελικά από την εξουσια και λιγο μετα πήραν την θέση τους ο Τσόρτσιλ και ο Τζόνσον. 

Συγκεκριμένα, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ως πρωθυπουργός της Βρετανίας ήταν ηγετική φιγούρα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και απέτρεψε την υποταγή της Βρετανίας στην Γερμανία, κυρίως μέσω της διάσημης Επιχείρησης «Θαλάσσιος Λέων» (Operation Sea Lion), η οποία αποσκοπούσε σε γερμανική απόβαση στην Βρετανία. Ενδεικτικά, η πολιτική του ήταν να αντισταθεί στην Γερμανική απειλή, ακόμα και με μεγάλες θυσίες για την χώρα του.

Ο Νάιτζελ Φαράτζ, ο ηγέτης του UKIP και μετά του Brexit Party, ενώ δεν είχε ποτέ κυβερνητική θέση, επηρέασε βαθιά την πολιτική σκηνή της Βρετανίας μέσω του αγώνα του για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ.

Παρότι η πολιτική του δεν είχε σχέση με πολεμικές αναμετρήσεις, προώθησε την διακοπή των οικονομικών και πολιτικών εξαρτήσεων με την Γερμανία και την ΕΕ, που, κατά την άποψή του, επικρατούσε υπερβολικά στον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο της Ευρώπης.

Ο δε Μπόρις Τζόνσον, ως πρωθυπουργός της Βρετανίας, προώθησε την έξοδο από την ΕΕ μέσω του «Brexit». Η πολιτική του για τον διαχωρισμό από την ΕΕ και η επικριτική στάση απέναντι στην Γερμανική ηγεσία και την οικονομική επιρροή της Γερμανίας στην ΕΕ ήταν ανάλογη, αν και σε διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο (οικονομικό και πολιτικό αντί για στρατιωτικό).

Όλοι αυτοί οι ηγέτες εμφανίζονται σε κρίσιμες στιγμές για την χώρα τους, όπου η Βρετανία βρισκόταν υπό απειλή ή πίεση από την Γερμανία. Ο Τσόρτσιλ ηγήθηκε κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Φαράτζ προσπάθησε να αποτρέψει τη Γερμανική κυριαρχία μέσω της ΕΕ/Δ’ Ράιχ και της επιρροής της, ενώ ο Τζόνσον ανέλαβε την εξουσία εν μέσω της κρίσης του Brexit, όταν η Βρετανία αντιμετώπιζε την οικονομική και πολιτική εξάρτηση από την ΕΕ και κυρίως από την Γερμανία.

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ανήκε στο Συντηρητικό Κόμμα (Conservative Party), αν και αρχικά υπηρέτησε και ως μέλος του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Ο Τσόρτσιλ υπήρξε υπέρμαχος της έντονης βρετανικής εξωτερικής πολιτικής, ενώ αναγνωρίστηκε για τον εθνικισμό και την αποφασιστικότητά του κατά την διάρκεια του Β΄ΠΠ.

Ο Νάιτζελ Φαράτζ ήταν αρχικά μέλος του Κόμματος των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, αλλά μετέπειτα ίδρυσε το UKIP (UK Independence Party), το οποίο υποστήριζε τη βρετανική αποχώρηση από την ΕΕ και μια πιο απομονωτική εξωτερική πολιτική. Ανήκε στο λαϊκό δεξιό ρεύμα της πολιτικής και επικεντρώθηκε στην αντι-ευρωπαϊκή στάση.

Ο δε Μπόρις Τζόνσον ανήκει στο Συντηρητικό Κόμμα και υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς υποστηρικτές του Brexit. Ήταν και είναι υπέρ της ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και του ελέγχου των συνόρων, ενώ η στάση του απέναντι στην ΕΕ είχε πολλές ομοιότητες με την πολιτική του Φαράτζ, αν και με πιο επισημοποιημένο και μετριοπαθή τρόπο, λόγω της θέσης του ως πρωθυπουργός.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσάμπερλεϊν είχε μετοχές στήν Γερμανική IG Farben κάτι που ίσως τον ώθησε και αυτό ως εάν βαθμό σε φιλογερμανικές θέσεις. Ο Στάρμερ που και αυτός έχει συμφέροντα με την Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μετοχές και αυτές σε εταιρείες ή τράπεζες της Γερμανίας ή της Δύσης; Είχε και ο Καμερών συμφέροντα και μετοχές σε Γερμανικές ή άλλες τράπεζες ή εταιρείες;

Έτσι, ο προκατοχός του Τσόρτσιλ Νέβιλ Τσάμπερλεϊν ως πρωθυπουργός υπήρξε σημαντική προσωπικότητα στη διαχείριση της περιόδου πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, προσπαθώντας να επιτύχει συμφωνία με τους Ναζί, με τη συμφωνία του Μονάχου. Επειδή αυτή η πολιτική αποδείχθηκε ανεπαρκής, αποσύρθηκε από την εξουσία και στην θέση του ήρθε ο Τσόρτσιλ.

Ο δε Νέβιλ Τσάμπερλεϊν, ο Βρετανός πρωθυπουργός που ηγήθηκε της πολιτικής "συμφιλίωσης" με τη Ναζιστική Γερμανία πριν από τον Β΄ΠΠ (και της συμφωνίας του Μονάχου), όντως είχε οικονομικούς δεσμούς με Γερμανικές εταιρείες, όπως η IG Farben. Η IG Farben που ήταν μια Γερμανική χημική βιομηχανία που είχε στενούς δεσμούς με το ναζιστικό καθεστώς και εμπλέκονταν σε παραγωγικές δραστηριότητες που σχετίζονταν με τον πόλεμο.

Ωστόσο, το γεγονός ότι ο Τσάμπερλεϊν είχε μετοχές στην IG Farben (μέσω προσωπικών ή οικογενειακών επενδύσεων) έχει θεωρηθεί από αρκετούς ιστορικούς ως πιθανό σημείο τριβής, το οποίο ίσως επηρέασε τη φιλογερμανική του πολιτική.

Η ύπαρξη τέτοιων οικονομικών συμφερόντων, φυσικά, υπογραμμίζει τη σημασία των προσωπικών και οικονομικών συμφερόντων για την πολιτική του Τσάμπερλεϊν και τις πολιτικές του επιλογές. Αυτά τα συμφέροντα συχνά επικρίθηκαν πως ενδεχομένως να τον ώθησαν προς την πολιτική υποχωρητικότητας απέναντι στην Ναζιστική Γερμανία.

Αντίστοιχα ο Ντέιβιντ Κάμερον, αν και πρωθυπουργός των Συντηρητικών, έχασε την ηγεσία μετά την ήττα του στην ψηφοφορία για το Brexit το 2016 μ.Χ. Το γεγονός αυτό άνοιξε τον δρόμο για τον Μπόρις Τζόνσον, που υπήρξε βασικός υποστηρικτής της αποχώρησης από την ΕΕ. Αλλα και στην περίπτωση του Φάρατζ αν ο Στάρμερ πέσει από την εξουσία ο Φάρατζ μπορεί να γίνει ο νέος πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας.

Ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο πρώην πρωθυπουργός, είχε και αυτός μετοχές και οικονομικά συμφέροντα μέσω διάφορων επενδύσεων και οικογενειακών σχέσεων. Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες περιπτώσεις ήταν η εμπλοκή του στην Panama Papers το 2016 μ.Χ., όπου φάνηκε ότι είχε μετοχές σε εταιρείες που σχετίζονταν με offshore επενδύσεις.

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι ο Κάμερον είναι προσωπικά φιλοευρωπαϊστής/φιλογερμανός, είχε και έχει ισχυρούς δεσμούς με επιχειρηματίες και τράπεζες, τόσο στην Βρετανία όσο και διεθνώς, μέσω της πολιτικής του καριέρας και των προσωπικών του επενδύσεων.  Οι οικονομικές του σχέσεις και συμφέροντα υπήρξαν αντικείμενο έντονης κριτικής και έθεσαν ζητήματα διαφάνειας.

Όσον αφορά τον Κιρ Στάρμερ, τον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας, υπάρχουν αποδείξεις που δείχνουν ότι έχει συμφέροντα ή έχει υποστηριχτεί για την άνοδο του στην εξουσία από τις δυτικέ ελίτ (http://alophx.blogspot.com/2023/11/blog-post.html).που ανέβασαν και τον Κάμερον στην εξουσία.

Επίσης, ο Στάρμερ, όπως και πολλοί πολιτικοί, έχει σχέσεις με εταιρείες και οργανισμούς μέσω των επαγγελματικών του ρόλων ως δικηγόρος και πολιτικός. Όπως και πολλοί άλλοι πολιτικοί έχει επαγγελματικούς ή πολιτικούς δεσμούς με μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και αυτά τα συμφέροντα επηρεάζουν την πολιτική του στάση και έχει διατυπώσει συνεχώς φιλογερμανικές θέσεις, αλλά η σύνδεσή του με συγκεκριμένες οικονομικές ή τραπεζικές εταιρείες δεν είναι τόσο διαφανής ή καταγεγραμμένη στον δημόσιο λόγο ή τα μέσα ενημέρωσης.

Στην περίπτωση του Τσόρτσιλ, η Βρετανία έπρεπε να αντισταθεί στην οικονομική και στρατιωτική πίεση της Γερμανίας. Η άρνηση του να συνεργαστεί με το ναζιστικό καθεστώς ήταν ουσιώδης για την διατήρηση της Βρετανικής κυριαρχίας.

Στην εποχη μας, οι πολιτικές του Φαράτζ και του Τζόνσον επικεντρώνονται στην ιδέα ότι η Γερμανία, μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξασκεί υπερβολική οικονομική και πολιτική επιρροή στην Βρετανία. Η έξοδος από την ΕΕ θεωρείται από αυτούς μια κίνηση για την αποφυγή «οικονομικής υποταγής» στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και την ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας.

Μπορεί δε να γίνει άνοδος του Νάιτζελ Φαράτζ στην Μεγάλη Βρετανία, αφού η Μεγάλη Βρετανία υποστεί σοβαρές οικονομικές πιέσεις λόγω της αυξημένης κυριαρχίας της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και της εφαρμογής οικονομικών μέτρων λιτότητας που επηρεάζουν άμεσα την Βρετανική κοινωνία, ο Νάιτζελ Φαράτζ μπορεί να επανέλθει στο προσκήνιο ως ηγέτης του Βρετανικού πολιτικού σκηνικού με ένα νέο παγκόσμιο οικονομικό κραχ (http://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_23.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/1873-1929-2008.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_48.html, http://alophx.blogspot.com/2022/08/blog-post_2.html).

Ο Φαράτζ ενώνει τις δυνάμεις του με τα μεγαλύτερα εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά κινήματα στην Βρετανία, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως τον σύγχρονο Ουίνστον Τσόρτσιλ που στέκεται ενάντια στην Ευρωπαϊκή ενοποίηση και την κυριαρχία της Γερμανίας στην ΕΕ. Δηλώνει ότι η Βρετανία δεν μπορεί να παραμείνει υπό οικονομική και πολιτική εξάρτηση από το Βερολίνο και ότι η επιστροφή της χώρας σε μια εθνική οικονομία είναι η μόνη λύση για την ευημερία της.

Ο Φαράτζ ακολουθεί μια πολιτική σφοδρής κριτικής κατά της Γερμανίας καθώς και μια αντιγερμανική Στρατηγική:, καταγγέλλοντας την κυριαρχία της στην ΕΕ και την επιβολή οικονομικών μέτρων που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του Βερολίνου σε βάρος των Βρετανικών εργαζομένων και της μεσαίας τάξης. Υποστηρίζει ότι η Γερμανία, μέσω της ΕΕ, έχει δημιουργήσει μια μορφή οικονομικής αυτοκρατορίας και ότι η Βρετανία πρέπει να αποσυρθεί εντελώς από αυτήν την δομή.

Για να εξισορροπήσει τη δύναμη της Γερμανίας, ο Φαράτζ στρέφεται σε ισχυρές συμμαχίες με τις ΗΠΑ και την Ρωσία. Αν και οι ΗΠΑ είναι παραδοσιακοί σύμμαχοι της Βρετανίας, ο Φαράτζ προσπαθεί να ενισχύσει την στρατηγική σχέση με την Ρωσία, προσδιορίζοντας την ΕΕ και την πολιτική της κυριαρχία στη Γερμανία ως κοινό εχθρό.

Η Ρωσία, από την πλευρά της, βλέπει τη Γερμανία ως έναν ανταγωνιστή και σύμμαχο του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, ενώ οι ΗΠΑ προσβλέπουν σε μια Βρετανία που να είναι ανεξάρτητη και χωρίς να εξαρτάται από τη γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ.

Ο Φαράτζ, με την εσωτερική ατζέντα του να επικεντρώνεται στην επιστροφή της Βρετανίας στην Βρετανική κυριαρχία και την αποδοχή μιας πιο ανεξάρτητης οικονομίας, αντιμετωπίζει την εσωτερική αντίσταση από τον κυρίαρχο πολιτικό κατεστημένο, που είναι υποστηρικτές της παραμονής στην ΕΕ και της συνεργασίας με την Γερμανία. Η απόφαση του να συνεργαστεί στενά με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία προκαλεί αντιδράσεις, αλλά ο Φαράτζ παραμένει αποφασισμένος να φέρει την Βρετανία σε μια πιο ισχυρή και ανεξάρτητη θέση στον παγκόσμιο χάρτη.

Ο Φαράτζ μπορεί να λάβει ισχυρή υποστήριξη από την αμερικανική κυβέρνηση του Τραμπ, η οποία βλέπει το Brexit και την αποδυνάμωση της ΕΕ ως μια ευκαιρία για μια πιο ελεύθερη, παγκόσμια οικονομία χωρίς περιορισμούς από τις Βρυξέλλες.

Και η Ρωσία μπορεί να ενισχύσει την υποστήριξή της στην κυβέρνηση του Φαράτζ ως μέρος της στρατηγικής της να αποσταθεροποιήσει την ΕΕ και να επηρεάσει τις πολιτικές του δυτικού κόσμου προς τη δική της κατεύθυνση.

Η Βρετανία θα απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από την ΕΕ και αναπτύσσει πιο στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την Ρωσία. Ενισχύεται η εθνική οικονομία με πολιτικές προστατευτισμού και ενίσχυσης της βιομηχανίας. Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα υπονομευτεί, και η Γερμανική κυριαρχία στην ΕΕ θα εξασθενήσει (http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_93.html, http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_34.html) και με στόχο την διάλυση της ΕΕ και επάνοδο εθνικιστών στήν εξουσία της (http://alophx.blogspot.com/2023/10/blog-post_46.html, http://alophx.blogspot.com/2024/09/blog-post_83.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_72.html).

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι όλοι αυτοί οι ηγέτες (Τσόρτσιλ, Φαράτζ, Τζόνσον) διακρίθηκαν για την αντίθεσή τους στην υπερβολική επιρροή της Γερμανίας, είτε αυτή εκδηλώνεται μέσω στρατιωτικής απειλής (στην περίπτωση του Τσόρτσιλ), είτε μέσω οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας μέσω της ΕΕ (στην περίπτωση του Φαράτζ και του Τζόνσον).

Οι ηγεσίες τους προήλθαν μετά από πολιτικές αποτυχίες προηγούμενων ηγετών (Τσάμπερλεϊν, Κάμερον), που θεωρήθηκαν αδύναμοι να διαχειριστούν τις αυξανόμενες πιέσεις από την Γερμανία και την ΕΕ.

Λίγους μήνες αργότερα μετά την νίκη του Brexit στο δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο και με την νίκη του Τραμπ. Αντίστοιχα στην εποχη μας λιγο μετά την νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ και την επανεκλογή του μπορεί να ακολουθήσει μια μεγάλη νίκη του Φάρατζ στην Μεγάλη Βρετανία και αυτός να γίνει ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας διαδεχόμενος τον Στάρμερ, σαν τον Τσόρτσιλ ου διαδέχθηκε τον Τσάμπερλεϊν (http://alophx.blogspot.com/2017/05/brexit_7.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/to-brexit-kai-to-game-of-thrones-season.htm, l http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_38.html).

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.