Η ΚΟΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΕΥΝΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΩΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Η ΚΟΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΕΥΝΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΩΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό καθόλη την διάρκεια της ιστορίας υπήρξαν μεγάλες ομοιότητες των ευνούχων που διοικούσαν πολλές φορές, όπως της Περσίας, της Ρώμης, του Βυζάντιου, των Κινέζων, των Τούρκων, των Αράβων.

Όλοι αυτοί είχαν κοινή ιστορία, τους στόχους, εξουσιομανία και απληστία. Επίσης το ίδιο συνέβη κι για τους πιο σημαντικούς απελεύθερους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, των Αράβων, των Τούρκων και των Κινέζων και των Περσών που είχαν κοινή ιστορία, στόχους, εξουσιομανία και απληστία, με πολλούς ευνούχους.

Οι ευνούχοι  σαν κοινωνική θέση ήταν αρχικά συνήθως δούλοι ή αιχμάλωτοι και αποκομμένοι από οικογένεια τους με απόλυτη εξάρτηση από τον ηγεμόνα. Είχαν πρόσβαση σε ιδιωτικούς χώρους εξουσίας (χαρέμια, θησαυροφυλάκια, παλάτια) γιατί τους εμπιστεύονταν, δεν μπορούσαν να ιδρύσουν δυναστεία, δεν είχαν «φυσική» κοινωνική βάση και θεωρούνταν πολιτικά ακίνδυνοι, αλλα στην πράξη συχνά συνέβαινε το αντίθετο. Η κοινή τους στρατηγική ήταν ο έλεγχος πρόσβασης στον ηγεμόνα, οι συμμαχίες με αυλικούς, στρατό και γραφειοκρατία, η συγκέντρωση πλούτου, όπως και ο καθορισμός της διαδοχής,

Στην Περσία οι ευνούχοι στους Αχαιμενίδες ήταν διαχειριστές ανακτόρων, αγγελιοφόροι, μυστικοί σύμβουλοι και ο πιο σημαντικός ήταν ο  Βαγώας, ευνούχος του Αρταξέρξη Γ΄, δηλητηρίασε τον βασιλιά, έλεγξε την διαδοχή και τελικά δολοφονήθηκε όταν απέτυχε να ελέγξει τον Δαρείο Γ΄ και ήταν το πρότυπο ενός «σκιώδους βασιλιά».

Στην Πτολεμαική Αίγυπτο, ο ευνούχος Ποθεινός ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς και αμφιλεγόμενους παράγοντες στην αυλή των Πτολεμαίων στα τελευταία χρόνια του βασιλείου τους (http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_14.html). Ο ραδιούργος, χειριστικός και επικίνδυνος Ποθεινός ήταν ευνούχος και ανώτατος αυλικός αξιωματούχος (πιθανότατα επίτροπος ή διαχειριστής των βασιλικών οικονομικών). Υπήρξε βασικός σύμβουλος και κηδεμόνας του ανήλικου βασιλιά Πτολεμαίου ΙΓ΄, αδελφού και συζύγου της Κλεοπάτρας Ζ΄.

Μαζί με τον στρατηγό Αχιλλά και τον ρήτορα Θεόδοτο τον Χίο, σχημάτιζε το ισχυρό τρίο που κυβερνούσε ουσιαστικά την Αίγυπτο. Όταν η Κλεοπάτρα προσπάθησε να κυβερνήσει μόνη της (51–49 π.Χ.), ο Ποθεινός και οι σύμμαχοί του την εκδίωξαν από την Αλεξάνδρεια

Υποστήριξαν τον Πτολεμαίο ΙΓ΄ και κήρυξαν εμφύλιο πόλεμο εναντίον της Κλεοπάτρας, η οποία κατέφυγε στην Συρία και συγκέντρωσε στρατό. Μετά την ήττα του Πομπήιου από τον Ιούλιο Καίσαρα (48 π.Χ.), ο Πομπήιος κατέφυγε στην Αίγυπτο ζητώντας άσυλο.

Ο Ποθεινός, μαζί με τον Θεόδοτο και τον Αχιλλά, αποφάσισαν τη δολοφονία του Πομπήιου, πιστεύοντας ότι έτσι θα κέρδιζαν την εύνοια του Καίσαρα. Η πράξη αυτή αποδείχθηκε πολιτικό λάθος, γιατί ο Καίσαρας εξοργίστηκε.

Ο Καίσαρας παρενέβη στον αιγυπτιακό εμφύλιο και υποστήριξε την Κλεοπάτρα. Ο Ποθεινός προσπάθησε κρυφά να συντονίσει εξέγερση εναντίον των Ρωμαίων μέσα στην Αλεξάνδρεια. Όταν αποκαλύφθηκε, ο Καίσαρας διέταξε την σύλληψη και εκτέλεσή του.

Στην Ρώμη και στην Ρωμανία οι ευνούχοι είχαν σαν ρολό να είναι ανώτατοι αξιωματούχοι (παρακοιμώμενοι), στρατηγοί, διαχειριστές αυτοκρατορικής πολιτικής, με πιο σημαντικό τον Ναρσή, ευνούχος στρατηγό που κατέστρεψε τους Οστρογότθους και διοίκησε την Ιταλία.

Άλλος σημαντικός ευνούχος ήταν ο Ευτρόπιος, ένας πανίσχυρος δολοπλόκος αυλικός που κατέληξε τελικά σε δημόσιο εξευτελισμό και θάνατο[ΓΜ1]  (http://alophx.blogspot.com/2025/02/blog-post.html), ενώ η Ρωμανία ήταν η πιο «θεσμοποιημένη» κοινωνία ευνούχων.

Ο Χρυσαφιούς ήταν ευνούχος του Θεοδοσίου Β΄, ουσιαστικός κυβερνήτης του κράτους, με μέθοδούς τις δωροδοκίες, συμμαχίες με βαρβάρους και έλεγχος της Αυτοκρατορικής αυλής και στο τέλος εκτελέστηκε μετά  απαλλαγή εξουσίας και ήταν ένας κλασικός «άνθρωπος του παρασκηνίου» που κατέρρευσε όταν άλλαξε το πρόσωπο στην κορυφή.

Ο Ιωσήφ Βρίγγας που ήταν ένας ευνούχος, παρακοιμώμενος, με έλεγχο του στρατού και της διοίκησης με στόχο να κυβερνά χωρίς να φαίνεται, όμως υποτίμησε τον Νικηφόρο Φωκά και τελικά έπεσε και εκτοπίστηκε.

Ο Ιωάννης Ορφανότροφος ήταν ευνούχος και δημιουργός δυναστείας σαν αδελφός του Μιχαήλ Δ΄ με μέθοδούς τον έλεγχος της διαδοχής, τους διορισμούς και τις εκκαθαρίσεις και ήταν ο «αρχιτέκτονας» πίσω από τον θρόνο.

Ο Βασίλειος Λεκαπηνός ήταν ευνούχος και νόθος γιος του Αυτοκράτορα με 40 χρόνια πραγματικής εξουσίας, ακραία πλουτισμός με απόλυτο έλεγχο της γραφειοκρατίας και στο τέλος εξορίστηκε και η περιουσία του δημεύτηκε.

Στην Κίνα, υπήρχαν χιλιάδες ευνούχοι με παράλληλη εξουσία με τους λόγιους (μανδαρίνους), ενώ στην χωρά αυτή υπήρχε το κοινό πρόβλημα ότι οι  δυναστείες καταστρέφονταν όταν κυριαρχούν οι ευνούχοι. Οι πιο σημαντικοί από αυτούς ήταν ο Τζάο Γκάο (Qin) που παραποίησε διαδοχή, κατέστρεψε την δυναστεία Qin. Αλλά και ο Γουέι Τζονγκσιέν (Ming) που άσκησε απόλυτη τρομοκρατία, μαζικές εκτελέσεις και αυτοκτόνησε μετά την πτώση του.

Στον Αραβικό, τον Τουρκικό και τον ισλαμικό κόσμο ο ρόλος τους ήταν να φροντίζουν τα χαρέμια, την φρούρηση των χαλιών και ήταν πολιτικοί μεσάζοντες, με πιο σημαντικούς τον Καφούρ αλ-Ιχσίντι, έναν μαύρος ευνούχο, πρώην δούλο που κυβέρνησε την Αίγυπτο και έγινε ένας πλούσιος και απόλυτος άρχοντας.

Οι Οθωμανικοί Τούρκοι είχαν ρόλο οι μεν μαύροι ευνούχοι σε χαρέμι και οι λευκοί ευνούχοι στην διοίκηση, με πιο σημαντικό τον Κιζλάρ Αγάς που είχε μεγάλη εξουσία πάνω στην μητέρα του σουλτάνου και ανέπτυξε τεράστια διαφθορά.

Η κοινή ιστορική συμπεριφορά τους ήταν η υπερσυγκέντρωση εξουσίας, ο έλεγχος της πληροφορίας, ο πλουτισμός, η παράνοια των ηγεμόνων τους, ενώ οι ίδιοι συχνά οδήγησαν και στην τελική κατάρρευση των κρατών τους.

Οι απελεύθεροι είχαν ως κοινά χαρακτηριστικά ότι ήταν πρώην δούλοι, νομικά ελεύθεροι, αλλά κοινωνικά αμφίβολοι, ήταν απόλυτα πιστοί στον προστάτη τους, με τεράστια φιλοδοξία και υπεραναπλήρωση σε φιλαρχία και απληστία.

Στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι πιο σημαντικοί ήταν ο Νάρκισσος που ήταν ο απελεύθερος του Κλαύδιου, διαχειριζόταν το κράτος και εξόντωσε πολιτικούς τους αντιπάλους. Αλλα και ο Παλλάς που συγκέντρωσε τεράστιο πλούτο και ρύθμιζε διορισμούς, ενώ οι  Ρωμαίοι γερουσιαστές τους μισούσαν βαθιά, όπως και έναν άλλο σημαντικό απελεύθερο, τον Κάλλιστο.

Ο Κάλλιστος έγινε από δούλος απελεύθερος και διαχειριστής οικονομικών, κατηγορήθηκε για απάτες, ήταν προστατευόμενος ισχυρών. Στην Περσία και τον ισλαμικό κόσμο, οι Μαμελούκοι ήταν πρώην δούλοι που έγιναν άρχοντες, ήτα  σαν απελεύθεροι διοικητές επαρχιών, ενώ ακόμα και ολόκληρες δυναστείες προήλθαν από δούλους.

Ο Ρικίμαρος στην Ρώμη δεν ήταν Αυτοκράτορας (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_93.html, http://alophx.blogspot.com/2016/12/406.html, http://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_28.html), αλλα διόριζε και καθαιρούσε Αυτοκράτορες, ακριβώς όπως οι ευνούχοι, χωρίς βιολογικό περιορισμό. Ο εξίσου δολοπλόκος Δούκας του Γουόρικ στον Πόλεμο των Ρόδων με έλεγχο των βασιλέων, αλλαγή στρατοπέδων και ήταν ένας μεσαιωνικός πολίτικος «ευνούχος» και βασιλοποιός σαν τον Ρικίμαρο με στρατό αντί για παλάτι

Οι Οθωμανοί Τούρκοι εφάρμοσαν το παιδομάζωμα και μετά οι δούλοι όταν γίνονταν γενίτσαροι απελευθερώνονταν και μπορούσαν να γίνουν Μεγάλοι Βεζίρηδες όπως ο Σόκολου Μεχμέτ Πασάς που από χριστιανό παιδί έγινε πρωθυπουργός/ Μεγάλος Βεζίρηδες της Αυτοκρατορίας, όπως και ο Ιμπραήμ επί Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς.

Στην Κίνα, οι απελεύθεροι ήταν λιγότερο σημαντικοί, μιας και το σύστημα βασιζόταν περισσότερο σε ευνούχους.  Οι δε κοινοί στόχοι των απελεύθερων ήταν η κοινωνική εκδίκηση, η ασφάλεια μέσω πλούτου, η πολιτική επιβίωση, όπως και η πολύ συχνή ακραία διαφθορά.

Στην Γαλλία ο Ροβεσπιέρος ήταν ένας πολίτικος ευνούχος κατά τον Δαντών με ιδεολογική καθαρότητα και φανατισμό, έλεγχο μέσω φόβου και προσωπική ασκητικότατα και λόγω της πλήρους «αποσεξουαλικοποίησης» του λόγω της ολικής αφοσίωσης του στην εξουσία. Οι δολοπλόκοι Φουσέ και Ταυλεράνδος επί Ναπολέοντα επιβίωσαν όλων των καθεστώτων, ήταν πάντα χρήσιμοι και ποτέ πιστοί και ήταν οι απἐλεύθεροι του κράτους, όχι της κοινωνίας.

Ο Κουρτ Φον Σλάιχερ στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης στην Γερμανία ήταν ένας παρασκηνιακός στρατιωτικός, πίστευε ότι ελέγχει τον Χίτλερ και τελικά εκτελέστηκε και εκράν το  κλασικό λάθος κάθε «ευνούχου», να νομίζει ότι ελέγχει το τέρας που δημιούργησε και στο τέλος να καταστρέφεται από αυτό.

Οι δε Χίτλερ και ο Στάλιν σε Γερμανία και Ρωσία αντίστοιχα δεν ήταν κανονικά ευνούχοι, αλλά είχαν προσωπική αποξένωση από τους άλλους, καχυποψία, μανία για έλεγχος των πάντων και μια παράνοια για μη ελεγχόμενης από τους ιδίους διαδοχής.

Και σύγχρονοι πολιτικοί ελεγχόμενοι πολιτικά από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα σε Γερμανία και Ελλάδα και στην Γαλλία και την Μεγάλη Βρετανία που αντί για τα συμφέροντα των λαών τους ευνοούν μόνο τα συμφέροντα των πολυεθνικών που είναι άβουλοι και όργανα των επιχειρηματιών, όπως και η Ευρωβουλή με τα πρόσφατα σκάνδαλα της Κάλλας με αρπαγή κονδυλίων για την Ουκρανία, των Qatargate, Pfizergate, Εύα Καίλη και Μογκερίνι δεν είναι και αυτοί πολιτικά μόνο μιλώντας σαν ευνούχοι των ισχυρών του χρήματος για να κερδίσουν εξουσια και χρήμα.

Συγκεκριμένα, στην σύγχρονη πολιτική ο όρος πολιτικός ευνούχος χρησιμοποιείται όχι βιολογικά, αλλά για πολιτικούς που δεν έχουν αυτονομία στρατηγικής, δεν συγκρούονται με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα,  λειτουργούν ως διαχειριστές αποφάσεων άλλων και εξαρτώνται από χρηματοδότηση άλλων, λόμπι, ή μελλοντικές θέσεις (revolving doors και όπως οι ευνούχοι των Αυτοκρατοριών  δεν κυβερνούν τυπικά αλλά εξυπηρετούν ισχυρότερους από τους ίδιους.

Τέτοιοι πολιτικοί οδήγησαν σε μεγάλα σκάνδαλα στην ΕΕ, όπως και στην Ευρωβουλή και στην Ευρωπαϊκά Επιτροπή, π.χ. με το Qatargate το 2022 μ.Χ. που οδήγησε σε συλλήψεις, προφυλακίσεις, κατασχέσεις μετρητών, καταδίκες σε εξέλιξη

Η πολιτική ουσία ήταν ότι ένα ξένο κράτος επηρέαζε Ευρωπαϊκές αποφάσεις μέσω πολιτικών προσβάσεων και δικτύων κάτι που θυμίζει αυλικούς και μεσάζοντες και σιγουρά όχι λαϊκή αντιπροσώπευση.

Το Pfizergate με απευθείας επικοινωνία υψηλόβαθμων αξιωματούχων με πολυεθνική,  έλλειψη πλήρους διαφάνειας στα συμβόλαια, δικαστικές και θεσμικές έρευνες σε εξέλιξη, Κριτική, όχι καταδίκη,  συγκέντρωση εξουσίας, αδυναμία κοινοβουλευτικού ελέγχου σαν ένα μοντέλο τεχνοκρατικής αυλής, όχι μιας δημοκρατικής λογοδοσίας.

Στην Μεγάλη Βρετανία το City of London ασκεί χρηματοπιστωτική κυριαρχία και ισχυρό lobbying με συχνή κατηγορία ότι μέσω αυτού το Βρετανικό κράτος υπηρετεί τις αγορές και όχι την κοινωνική συνοχή και ενώ οι πρωθυπουργοί αλλάζουν, η οικονομική εξουσία μένει.

Στην Μεγάλη Βρετανία όλοι οι πρωθυπουργοί με στενή σχέση με το City που εφάρμοσαν υπερπροστασία χρηματοπιστωτικού τομέα και καμμιά  κοινωνική μέριμνα, ενώ η φράση «οι αγορές δεν θα το επιτρέψουν» είναι η σύγχρονη μορφή

Ένας πρωθυπουργός είχε/έχει στενή σχέση με το City, όταν προώθησε πολιτικές φιλικές προς τράπεζες,  hedge funds, χρηματοπιστωτικές αγορές στελέχη της κυβέρνησής του προέρχονταν από το City μετά (ή πριν) την πολιτική του καριέρα είχε επαγγελματική σχέση με τον χρηματοπιστωτικό τομέα, έθεσε την «ανταγωνιστικότητα του City» ως εθνική προτεραιότητα με πιο γνωστούς την Θάτσερ, τον Μπράουν, τον Κάμερον, ο Σουνάκ, τον Τζόνσον και τον Στάρμερ.

Στην Ελλάδα, υπάρχει μια διαχρονική κριτική για εξάρτηση των πολιτικών από τους δανειστές, τράπεζες, μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους,  περιορισμένη εθνική αυτονομία σε κρίσιμες αποφάσεις και πολλοί πολίτες μιλούν για  «εκλεγμένους διαχειριστές ξένων και εγχώριων συμφερόντων» και αυτό μεταφορικά ταυτίζεται με τον ρόλο του ευνούχου, αφού έχει αξίωμα, αλλά όχι πλήρη κυριαρχία.

Πολιτικοί ευνούχοι είναι σύγχρονοι πολιτικοί που εφαρμόζουν πολιτικές που δεν υποσχέθηκαν, δηλώνουν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», επικαλούνται αγορές, θεσμούς, επενδυτές και λειτουργούν περισσότερο ως διαχειριστές εντολών παρά ως ηγέτες

Χαρακτηρίστηκαν έτσι από επικριτές τους, η Κάγκελα Μέρκελ, ο Όλαφ Σολτς, ο Μερτς, ο Εμμανουέλα Μακρόν, ο Πρόεδρος των πλουσίων ελίτ με στενή σχέση με μεγάλες επιχειρήσεις και κοινωνική καταπίεση στα λαϊκά στρώματα.

Στην Ιταλία, ο Μάριο Μόντι, ο Λέτα, ο Ρέντσι και ο Ντράγκι, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ οι Λάιεν, Μισέλ, Ρούτε.  Στην Ελλάδα όλοι οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων ιδίως μετά το 2010 μ.Χ. και τα μνημόνια, όπως ΓΑΠ, Βενιζέλος, Καρατζαφέρης, Καμμένος, Παπαδήμος, Σαμαράς, Τσίπρας και ο Κούλης.

Πολιτικά και μεταφορικά πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί λειτουργούν όπως οι ευνούχοι των Αυτοκρατοριών, αφού υπηρετούν ισχυρότερους από τους ίδιους και ανταλλάσσουν την αυτονομία με ασφάλεια και ανταμοιβή, γιατί και είναι κακοί άνθρωποι και γιατί το σύστημα επιβραβεύει την υπακοή, όχι την σύγκρουση.

Όπως υπάρχουν πολιτικοί ευνούχοι (εξαρτημένοι διαχειριστές), υπάρχουν και πολιτικοί απελεύθεροι στις μέρες μας.  Στην Αρχαιότητα ο απελεύθερος ήταν πρώην δούλος, δεν ανήκε στην ελίτ, αλλά δεν όφειλε πια υπακοή γι’ αυτό ήταν απρόβλεπτος

Σήμερα, πολιτικός απελεύθερος είναι αυτός που δεν εξαρτάται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, δεν ανήκει πλήρως σε κομματικούς μηχανισμούς, δεν χρωστά καριέρα σε λόμπι, αντλεί νομιμοποίηση απευθείας από κοινωνικές ομάδες,  συγκρούεται ανοιχτά με κατεστημένα συμφέροντα και δεν είναι «καθαρός» ή «άγιος» και είναι εκτός ελέγχου.

Οι πολιτικοί απελεύθεροι δεν προβλέπονται από τους μηχανισμούς, δεν ελέγχονται με χρηματοδότηση, δεν πειθαρχούν εύκολα, μπορούν να σπάσουν συμβάσεις σιωπής και για αυτό συχνά γελοιοποιούνται, δαιμονοποιούνται, απομονώνονται ή ενσωματώνονται στο σύστημα.

Στην ΕΕ, πολιτικοί με χαρακτηριστικά «απελεύθερου» σε συγκεκριμένες φάσεις είναι πολιτικοί που συγκρούστηκαν με χρηματοπιστωτικούς θεσμούς,  μεγάλες πολυεθνικές και την Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία.

Συνήθη κοινά μοτίβα τους ήταν η έντονη λαϊκή στήριξη, η έλλειψη θεσμικών συμμάχων, η  γρήγορη σύγκρουση με το σύστημα, ενώ πολλοί ηττήθηκαν, όχι επειδή είχαν άδικο, αλλά επειδή ήταν μόνοι. Εκτός Ευρώπης ήταν ηγέτες που εθνικοποίησαν τομείς, συγκρούστηκαν με πολυεθνικές και περιόρισαν λόμπι.

Το δε σύστημα προσπαθεί να μετατρέψει έναν πολιτικο απελεύθερο σε πολιτικο ευνούχο  με αντίδραση εναντίον του μέσω της πίεσης των αγορών, με οικονομικό στραγγαλισμό, θεσμική απομόνωση, συμβιβασμό και ενσωμάτωση και με τον τρόπο αυτό πολλοί «απελεύθεροι» καταλήγουν διαχειριστές.

Στην ουσία, τόσο οι ευνούχοι, οι απελεύθεροι και οι βασιλοποιοί δρουν όλοι τους παρασκηνιακά και είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να κυβερνήσουν ανοιχτά, αλλά στα κρυφά, με εξουσιομανία, δεν στηρίζεται στην νομιμοποίηση,  αλλά στον φόβο, την πληροφορία και την ανάγκη των άλλων.

Συμπερασματικά, οι ευνούχοι και απελεύθεροι δεν είχαν τίποτα να χάσουν, εξαρτώνται από την εύνοια του μονάρχη, έγιναν ειδικοί στην χειραγώγηση και όταν κυριάρχησαν συχνά οδηγούσαν στην αποσταθεροποίηση κρατών που εξουσίαζαν, αλλα και στην πτώση τους όπως μπορεί με όλους τους πολιτικούς ευνούχους και απελεύθερους στην εποχη μας.

[Στην ουσία οι μεν δολοπλόκοι ευνούχοι, πολιτικοί και κανονικοί προσωποποιούνται στην διάσημη τηλεοπτική σειρά Game of Thrones από τον δολοπλόκο ευνούχο Λόρδο Βάρυς, ο οποίος όπως κάθε ευνούχος έπεσε τελικά με συνομωσία κατά του ηγεμόνα του, ενώ οι δολοπλόκοι απελεύθεροι, κανονικό και μη, που έπεσαν και αυτή στον πόλεμο για την εξουσία εκπροσωπούνται στην ίδια σειρά από τον Λόρδο Μπάλις, ενώ στην τηλεοπτική σειρά House of the Dragon από τον Λάρυς Στρονγκ και την Μυσάρια].

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.