ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ 1974 ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 2016

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ 1974 ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 2016

Ιουλίου 28, 2016

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

27-7-2016 

Είναι γνωστό ότι το 1974 το καθεστώς του δικτάτορα Ιωαννίδη είχε να αντιμετωπίσει μία έντονη κοινωνική αναταραχή, οικονομικές δυσκολίες, μαζί με εξεγέρσεις (Πολυτεχνείο), συνδυασμένες με έντονες τάσεις αυταρχισμού και καταπίεσης από μέρους του δικτάτορα. Και όπως κάθε γνήσια αποτυχημένο καθεστώς ζήτησε «περιπέτειες» στο «εγγύς εξωτερικό», προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή του Ελληνικού λαού από τα εσωτερικά προβλήματα. Αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με τις έντονες εμμονές του Ιωαννίδη, οδήγησε την χώρα στην καταστροφή.

Έτσι το ίδιο έτος, ο δικτάτορας Ιωαννίδης, ο οποίος ήθελε να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα, πήρε διαβεβαιώσεις από τους Αμερικανούς ότι θα εμποδίσουν την Τουρκία να επέμβει στα σχέδια του και επίσης τον παρακίνησαν, τον ενθάρρυναν και τον υποκίνησαν να συνεχίσει με τους σχεδιασμούς του εναντίον της Κύπρου και νόμιμου ηγέτη της Αρχιεπίσκοπου Μακαρίου. 

Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο οποίος ήταν παράλληλα εθνάρχης και καθολικά δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Κύπρου εκείνη την εποχή, προσπάθησε να εφαρμόσει μία ανεξάρτητη από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής του Ψυχρού Πολέμου πολιτική (ΗΠΑ-ΕΣΣΔ), κάτι που δεν ήταν αρεστό σε αυτές, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Η ΕΣΣΔ (Σοβιετική Ένωση) προσπάθησε με την χρήση φιλικών προς την Κύπρο διπλωματικών πρωτοβουλιών, εμπορικών συμφωνιών, αλλά και πωλήσεων όπλων, να «δελεάσει» τον Μακάριο και τους Κύπριους να έρθουν με το μέρος της, φιλοδοξώντας να τον κάνει έναν «Κάστρο» της Μεσογείου.

Αυτές οι κινήσεις ενόχλησαν σφόδρα τις ΗΠΑ, και αυτές αποφάσισαν να «ξεφορτωθούν» τον Μακάριο και να εγκαταστήσουν στο νησί ένα πιο φιλικό για αυτές καθεστώς. Έτσι, όταν τις προσέγγισε ο Ιωαννίδης, αυτές άκουσαν με ευχαρίστηση την πρόταση του να ρίξει τον Μακάριο και να εγκαταστήσει εκεί σαν «πρόεδρο-μαριονέτα-δικτάτορα» τον Σαμψών.

Φυσικά δεν δίστασαν να δώσουν στον εντελώς ανόητο δικτάτορα Ιωαννίδη ψεύτικες βεβαιώσεις-υποσχέσεις, ότι δηλαδή τάχα «συναινούσαν» στο να επιτρέψουν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα μετά το πραξικόπημα και πως θα «συγκρατούσαν» τους Τούρκους, έτσι ώστε αυτοί να αποδεχτούν τα τετελεσμένα και να μην εισβάλλουν στο νησί. 

Και εννοείται πως οι ΗΠΑ, σαν «προνοητικές» καθώς ήταν, είχαν ήδη καταστρώσει «Plan B», ώστε σε περίπτωση που το σχέδιο δεν πήγαινε καλά, και ο Μακάριος είτε ξέφευγε από την απόπειρα δολοφονίας του κατά το πραξικόπημα και φυγαδευόταν (όπως έγινε), είτε οι πραξικοπηματίες «αδρανοποιούταν» και το πραξικόπημα κατέρρεε, έτσι ώστε σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα του τα θα συμβεί και του τι τροπή θα πάρουν τελικά τα πράγματα, αυτοί να είναι πλήρως καλυμμένοι.

Έτσι ο δικτάτορας Ιωαννίδης στρατολόγησε άντρες της οργάνωσης ΕΟΚΑ Β', που ήταν ακέφαλη μετά τον θάνατο του αρχηγού της Γρίβα, και προχώρησε σε πραξικόπημα κατά του νόμιμου πρόεδρου Μακαρίου στην Κύπρο (ο Μακάριος πρόλαβε να διαφύγει παρά τον βομβαρδισμό του προεδρικού του μεγάρου, να φυγαδευθεί στο εξωτερικό, και να κινητοποιήσει από εκεί τον κόσμο κατά των πραξικοπηματιών, οι οποίοι εγκαταλείφτηκαν από τις ΗΠΑ μετά την αποτυχία τους, και έτσι αυτές προχώρησαν στο «Plan B», δηλαδή τον διαμελισμό της Κύπρου, την στιγμή που δεν μπορούσαν να έχουν ένα πλήρες «υπάκουο» σε αυτές καθεστώς σε όλο το νησί), διορίζοντας ως πρόεδρο Μαριονέτα του στην Κύπρο τον Σαμψών, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να βρουν οι Τούρκοι την αφορμή που ήθελαν, για να εισβάλλουν στο νησί, και να καταλάβουν μεγάλο μέρος των εδαφών του, διαπράττοντας άπειρα εγκλήματα πολέμου και γενοκτονίας και από τότε να παραμείνει σκλαβωμένο ένα μεγάλο μέρος του νησιού στα χέρια τους.

Φυσικά οι ΗΠΑ από την στιγμή που είχαν πετύχει αυτό που ήθελαν, άφησαν τον δικτάτορα Ιωαννίδη στην τύχη του και φυσικά δεν παρενέβησαν καθόλου για να σταματήσουν την τουρκική εισβολή, αλλά την ενθάρρυναν και την υποστήριξαν δυναμικά κιόλας (παρά τα όσα είχαν υποσχεθεί).

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να μην επέμβει η Ελλάδα στο πλευρό της Κύπρου κατά των Τούρκων, αλλά να την εγκαταλείψει στην τύχη της, ενώ στην Ελλάδα το ανίκανο και προδοτικό καθεστώς του Ιωαννίδη να καταρεύσσει και οι προδότες στρατηγοί που είχε υπό την εξουσία του, πανικόβλητοι να καλέσουν τους πολιτικούς (συγκεκριμένα τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο) από την εξορία, ενώ οι ίδιοι προσπαθούσαν να το σκάσουν και να κρυφτούν, την στιγμή μάλιστα που δεν είχαν φροντίσει ούτε για τον επαρκή οπλισμό της χώρας. Φυσικά και ο Καραμανλής τα ίδια έπραξε λέγοντας «η Κύπρος είναι μακριά».

Έτσι πραγματοποιήθηκε η οριστική πτώση της Χούντας και η περίφημη μεταπολίτευση (πρώτα με τον Καραμανλή και μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου) στην χώρα μας που παρά την ενθαρρυντική για πολλούς αρχή της, επέφερε τελικά στην χώρα μας πολλά δεινά.

Στην εποχή μας άλλο ένα εξίσου αποτυχημένο πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε στην περιοχή μας, εναντία στο ολοένα και πιο αυταρχικά μεταβαλλόμενο καθεστώς της Τορκίας του Ερντογάν.

Σε μία εποχή που το καθεστώς του Ερντογάν είχε να αντιμετωπίσει μία έντονη κοινωνική αναταραχή, οικονομικές δυσκολίες, μαζί με εξεγέρσεις μειονοτήτων (Κούρδων), συνδυασμένες με έντονες τάσεις αυταρχισμού και καταπίεσης από μέρους του, μαζί με πολλές «γεωπολιτικές ήττες», έτσι και η Τουρκία, όπως κάθε γνήσια αποτυχημένο καθεστώς ζητούσε «περιπέτειες» μεγαλοϊδεατισμού στο «εγγύς εξωτερικό» (Συρία, Ιράκ), προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή του λαού της από τα έντονα εσωτερικά της προβλήματα. Αυτή την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε μία μερίδα του στρατού (με την γνώση ή μη του ίδιου του Ερντογάν) και οδήγησε την χώρα της στην καταστροφή.

Ο Ερντογάν, ο οποίος είναι καθολικά δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Τουρκίας, προσπάθησε να εφαρμόσει μία ανεξάρτητη από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας πολιτική (ΗΠΑ-Ρωσία), κάτι που δεν ήταν αρεστό σε αυτές, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Η Ρωσία προσπάθησε (και φαίνεται να πέτυχε αρκετά μέχρι ενός σημείου) με την χρήση φιλικών προς την Τουρκία διπλωματικών πρωτοβουλιών, εμπορικών-ενεργειακών (αγωγοί-Turkish Stream) συμφωνιών, αλλά και πωλήσεων όπλων, να «δελεάσει» τον Ερντογάν και τους Τούρκους  να έρθουν με το μέρος της, φιλοδοξώντας να τον κάνει έναν γεωπολιτικό «σύμμαχο» της στην Μεσογείου.

Αυτές οι κινήσεις ενόχλησαν σφόδρα τις ΗΠΑ, και αυτές «φαίνεται» ότι αποφάσισαν να «ξεφορτωθούν» τον Ερντογάν και να εγκαταστήσουν ένα πιο φιλικό για αυτές καθεστώς στην Τουρκία. Έτσι, όταν τις προσέγγισε η ομάδα των υποψήφιων πραξικοπηματιών στην Τουρκία, αυτές άκουσαν με ευχαρίστηση τις προτάσεις τους να ρίξουν τον Ερντογάν και να εγκαταστήσουν εκεί έναν πιο φιλικό και υπάκουο σε αυτές «πρόεδρο-μαριονέτα-δικτάτορα».

Φυσικά δεν δίστασαν να τους δώσουν εντελώς ψεύτικες βεβαιώσεις-υποσχέσεις, ότι δηλαδή τάχα συναινούσαν πλήρως στο πραξικόπημα και πως θα «έπειθαν» τους συμμάχους τους, έτσι ώστε αυτοί να αποδεχτούν τα τετελεσμένα στην Τουρκία. 

Και εννοείται πως οι ΗΠΑ, σαν «προνοητικές» καθώς ήταν, είχαν ήδη καταστρώσει «Plan B», ώστε σε περίπτωση που το σχέδιο δεν πήγαινε καλά, και ο Ερντογάν είτε ξέφευγε από την απόπειρα δολοφονίας του κατά το πραξικόπημα και φυγαδευόταν (όπως έγινε), είτε οι πραξικοπηματίες «αδρανοποιούταν» και το πραξικόπημα κατέρρεε, έτσι ώστε σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα του τα θα συμβεί και του τι τροπή θα πάρουν τελικά τα πράγματα, αυτοί να είναι πλήρως καλυμμένοι.

Έτσι οι πραξικοπηματίες προχώρησαν στο πραξικόπημα, που ως γνωστόν απέτυχε, αφού ο Ερντογάν πρόλαβε να διαφύγει παρά τον βομβαρδισμό του ξενοδοχείου του στην Αλικαρνασσό, να φυγαδευθεί, και να κινητοποιήσει τον κόσμο κατά των πραξικοπηματιών, οι οποίοι εγκαταλείφτηκαν από τις ΗΠΑ μετά την αποτυχία τους, και έτσι αυτές προσχωρούν από ότι φαίνεται στο «Plan B», δηλαδή τον διαμελισμό της Τουρκίας (με την αποδυνάμωση του τουρκικού στρατού από τις διώξεις, την ατμόσφαιρα επικείμενου εμφυλίου πολέμου που πλανάται στην χώρα, αλλά και την ένταση του αγώνα των Κούρδων για ανεξαρτησία), από την στιγμή που δεν μπορούν για την ώρα να έχουν ένα πλήρες «υπάκουο» σε αυτές καθεστώς σε όλη την χώρα αυτή.

Θα έχει άραγε η Τουρκία την μοίρα που είχε τότε η Κύπρος με την απώλεια σημαντικού μέρους των εδαφών της; Και θα υπάρξει μία νέα «μεταπολίτευση» στην Τουρκία, είτε ειρηνική (εξαιρετικά απίθανο), είτε αυταρχική με μία νέα προσπάθεια των τούρκων στρατηγών για μία ρεβάνς από τον Ερντογάν; Άγνωστο, αλλά πολύ πιθανόν να ισχύσει για τον Ερντογάν το γνωστό ρητό: «μια του κλέφτη (Βαριοπούλα 1), δυο του κλέφτη (Βαριοπούλα 2-προσπάθεια πραξικοπήματος 15 Ιουλίου 2016 στην Τουρκία)», τρεις και η κακή του μοίρα (μία πιθανή Βαριοπούλα 3 που θα ρίξει τον Ερντογάν και θα εγκαθιδρύσει μια εξίσου βίαιη δικτατορία σαν του Ερντογάν, αλλά των στρατηγών αυτή την φορά στην Τουρκία).