H ΟΡΓΑΝΩΣΗ ODESSA ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΦΥΓΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΧΟΥΝΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ

H ΟΡΓΑΝΩΣΗ ODESSA ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΦΥΓΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΧΟΥΝΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ

Φεβρουαρίου 18, 2017

H ΟΡΓΑΝΩΣΗ ODESSA Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ
7-1-2015

Η ODESSA ήταν μια επιχείρηση από την παντοδύναμη μυστική οργάνωση των SS της Ναζιστικής Γερμανίας που είχε σκοπό να φυγαδεύσει και να προστατεύσει τους Ναζιστές μέλη της μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου πολέμου ώστε να μην δικαστούν και εκτελεστούν για εγκλήματα πολέμου. Η Επιχείρηση "ODESSA" είχε απλωθεί σε όλο τον κόσμο.

Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η κατάσταση στη Γερμανία ήταν χαοτική. Το ναζιστικό κράτος είχε καταρρεύσει και τα τελευταία απομεινάρια ήταν τα μέλη των SS στο Βερολίνο, όπου προσπαθούσαν όπως-όπως να ξεφύγουν από τους Σοβιετικούς και τους Συμμάχους. Αγαπημένος προορισμός όλων ήταν και Μέση Ανατολή, η Αργεντινή,  η Βραζιλία, δύο χώρες που ήταν δικτατορίες εκείνη την εποχή και εύκολα προσβάσιμες μέσω της Ισπανίας του Φράνκο, αλλά και του Βατικανού, το οποίο είχε αρκετούς ιερείς με ιδιαίτερη συμπάθεια στο ναζιστικό καθεστώς.

Επίσης μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου έγιναν ορισμένες προσπάθειες έτσι ώστε οι Ναζί και οι συνεργάτες τους να έρθουν ενώπιον της δικαιοσύνης. Μερικοί από τους πιο υψηλόβαθμους Ναζί δικάστηκαν στις Δίκες της Νυρεμβέργης, από δικαστές των Συμμάχων στο πρώτο διεθνές δικαστήριο του είδους του. Στο σύνολο, 5.025 Ναζί εγκληματίες καταδικάστηκαν από το 1945 έως το 1949 στους αμερικανικούς, βρετανικούς και γαλλικούς τομείς της Γερμανίας.

Ωστόσο πολλοί Ναζί κατάφεραν και την γλύτωσαν με μικρές ποινές με τη δικαιολογία ότι «εκτελούσαν διαταγές» ως σαν ελαφρυντικό, και πολλοί επέστρεψαν στην κοινωνία σε σύντομο χρονικό διάστημα. Σε μερικούς άλλους Ναζί που αρχικά φυγαδεύτηκαν από την Οργάνωση ODESSA εδόθη Χάρη. Επέστρεψαν στη Γερμανία. Τους επετράπη να γίνουν μέλη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Κουρτ Γκεόργκ Κίσινγκερ ( Kurt Georg Kiesinger)  που έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας στη δεκαετία του 1960. Επίσης ο Χάνς Φίλμπινγκερ (HansFilbinger) έγινε  πρωθυπουργός του κρατιδίου της Βάδης- Βυτεμβέργης. Και ο Κούρτ Βαλντχάμ (KurtWaldheim)που έγινε Πρόεδρος της Αυστρίας αλλά και Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις πολλών Ναζιστών που ενώ διέπραξαν μεγάλα εγκλήματα πολέμου κατάφεραν να διαφύγουν και να μην δικαστούν ποτέ για τα εγκλήματά τους. Αυτό οφείλεται στην οργάνωση " ODESSA ".

Σύμφωνα με τον πρώην διώκτη ναζί, Simon Wiesenthal, η οργάνωση ODESSA ιδρύθηκε μέσα 1946 σαν ενίσχυση  στον πρόσφυγες Ναζί. Σκοπός ήταν να φυγαδεύσει τους κορυφαίους Ναζί και πρώην μέλη των SS στην Νότια Αμερική, μέσω ενός κρυφού δικτύου, που τους παρείχε όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να δημιουργήσουν νέες ταυτότητες, χρησιμοποιώντας χρήματα που είχαν φυγαδευτεί στο τέλος του πολέμου προς λογαριασμούς στην Ελβετία. Μάλιστα, ο Βίζενταλ υποστήριξε ότι οι Αυστριακοί ερευνούσαν για χρόνια την ύπαρξη της ODESSA προτού αποκαλυφτεί από τον ίδιο.

Η ύπαρξη της ODESSA βοηθούσε στο να εξηγήσει πώς βρέθηκαν τόσα πολλά μέλη των Ναζί στη Νότια Αμερική μετά το τέλος του πολέμου. Συγκεκριμένα, ο «γιατρός» των διαβόητων πειραμάτων στο Αούσβιτς, Γιόζεφ Μένγκελε, ο αρχιβασανιστής των SS και υπεύθυνος για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση της «τελικής λύσης του εβραϊκού προβλήματος» - δηλαδή ο υπεύθυνος για τον θάνατο τουλάχιστον 4,5 εκ. Εβραίων, Άντολφ Άιχμαν, ο σφαγέας της Λυόν, Κλάους Μπάρμπι, ο Κροάτης «Κουίσλινγκ» Άντε Πάβελιτς και άλλα σημαίνοντα μέλη των SS κατάφεραν να ξεφύγουν από την αιχμαλωσία και τον βέβαιο θάνατο και να βρουν καταφύγιο στην Αργεντινή του Περόν και στον Αμαζόνιο στη Βραζιλία.

Φήμες υπήρξαν και για τον Μάρτιν Μπόρμαν, το νούμερο 2 του Χίτλερ τον τελευταίο χρόνο στο Βερολίνο, αλλά ακόμη και για τον ίδιο τον Χάινριχ Χίμλερ, τον υπεύθυνο των SS στα χρόνια του πολέμου, ο οποίος όμως είχε αιχμαλωτιστεί από τους Συμμάχους και πρόλαβε να αυτοκτονήσει προτού δικαστεί. Άλλες πηγές, όπως πολλές συνεντεύξεις στον Γερμανικό τηλεοπτικό  σταθμός ZDF από πρώην άτομα SS, αωαφέρουν ότι η ODESSA δεν ήταν ποτέ η ενιαία παγκόσμια μυστική οργάνωση που Wiesenthal περιέγραψε, αλλά ότι υπήρξαν διάφορες οργανώσεις, προστάτες και κρησφύγετά (συμπεριλαμβανομένης της CIA και διάφορων λατινοαμερικανικών δικτατορικών κυβερνήσεων), ενισχυμένα από πρώην-SS.

Η ODESSA ήταν μία εγκληματική συνωμοσία που προστάτευε και διακινούσε λαθραία εκτός Ευρώπης εγκληματίες πολέμου ή ένα άτυπο δίκτυο από το οποίο τα διάφορα γερμανικά στοιχεία προστάτευσαν τους "χρήσιμους" προηγούμενους αντι-κομμουνιστές SS από τις δίκες για πολεμικά εγκλήματα.

Πολύ πριν από το δίκτυο TV ZDF, η βιογράφος Gitta Sereny έγραψε το 1974 στο βιβλίο της:  «Σε εκείνο το σκοτάδι» ότι το δίκτυο της ODESSA ήταν δευτερεύουσας σπουδαιότητας. Απέδωσε το γεγονός ότι διάφοροι εγκληματίες των SS θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να δραπετεύσουν λόγω του μεταπολεμικού χάους και την παροχή μέσων από την Καθολική εκκλησία, τον Ερυθρό Σταυρό και Αμερικανικούς στρατιωτικούς και πολιτικούς. Ο γερμανός επίσκοπος Aloοs Hudal βοήθησε εσκεμμένα διάφορους πρώην-SS να δραπετεύσουν από την Ευρώπη. Τελικά, πάνω από 10.000 πρώην γερμανοί στρατιωτικοί δραπέτευσαν στην Νότια Αμερική μέσω των διαδρομών διαφυγής της  ODESSA και της Deutsche Hilfsverein.

Ο Βέγκσμπεργκ, ο οποίος μετανάστευσε στην Αμερική και έγινε μέλος της OSS (της πρώιμης CIA), έγραψε ότι  κορυφαίοι Ναζί, υποστήριξαν ότι είχαν ήδη γίνει σχέδια για μετά το τέλος του πολέμου και τη συνέχιση του ναζιστικού καθεστώτος και των ιδεών τους, σε κάποιες αποικίες, με απώτερο σκοπό την ίδρυση του τέταρτου Ράιχ και ότι αυτό επρόκειτο να εφαρμοστεί από την αναδιοργάνωση σε απομακρυσμένες ναζιστικες αποικίες στο εξωτερικό
Η ODESSA ήταν ένα οργανωμένο ενδελεχές, αποτελεσματικό δίκτυο. Τμήματα του στήθηκαν κατά μήκος ολόκληρων των Αυστρο-γερμανικών συνόρων, κοντά στην Ελβετία, ενώ είχε δημιουργηθεί και μια εταιρεία «εισαγωγών-εξαγωγών» με τους εκπροσώπους στο Κάιρο και τη Δαμασκό.

Στην διαφυγή των ναζί εγκληματιών πολέμου βοήθησαν σημαντικά και οι Ratlines.  Αυτές ήταν συστήματα των διαδρομών διαφυγών για Ναζί και άλλους φασίστες μετά το τέλος του Β Παγκόσμιου  πόλεμος και των ναζιστικών συνεργατών τους. Αυτές οι διαδρομές διαφυγών θεωρούνται οδηγούσαν κυρίως προς ασφαλή λιμάνια στην Νότια Αμερική, ιδιαίτερα στην Αργεντινή. Άλλοι προορισμοί μπορεί να ήταν ο Καναδάς και Μέση Ανατολή.

 Η επιχείρηση Paperclip  (1949-1990)  από το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS), που ήταν ένα πρόγραμμα χάρις στο οποίο πάνω από 1.500 Γερμανοί επιστήμονες, τεχνικοί και μηχανικοί από την ναζιστική Γερμανία και άλλες χώρες του εξωτερικού μεταφέρθηκαν κρυφά στις Ηνωμένες Πολιτείες για απασχόληση στο απόηχο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, βοήθησε στην διαφυγή ναζί εγκληματιών πολέμου. Ένας από τους σκοπούς της επιχείρησης Paperclip ήταν να εμποδιστείη διαρροή γερμανικής επιστημονικής εμπειρίας και γνώσεις προς την Σοβιετική Ένωση και το Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και να επιτευχθεί και να αποφευχθεί η ανάπτυξη της μεταπολεμικής Γερμανίας

Οι ΗΠΑ διέγραψαν  από την δημόσια εγγραφή στα αρχεία του Ναζιστικού Κόμματος τις συνδρομές των επιστημόνων αυτών. Μόλις γινόταν "λεύκανση" του ναζισμού τους, στους επιστήμονες αυτούς, χορηγούταν άδειες ασφαλείας από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για να εργαστούν στις Ηνωμένες Πολιτείες, ψευδείς απασχόλησης και πολιτικές βιογραφίες.

Η Σοβιετική Ένωση είχε ανταγωνιστικά προγράμματα προσεταιρισμού γερμανών επιστημόνων, πρακτόρων, βασανιστών και πολιτικών προσώπων (όπως ακριβώς και η CIA),  γνωστά ως «ταξιαρχίες τρόπαιων» και Λειτουργία Osoaviakhim ( το πιο διάσημο «απόκτημα» της επιχείρησης Paperclip, ο Βέρνερ φον Μπράουν, πατέρας του Αμερικάνικου διαστημικού προγράμματος,  δούλευε για τις ΗΠΑ, ενώ ο αδερφός του Μάγκνους φον Μπράουν δούλευε για την Σοβιετική Ένωση και το αντίστοιχο διαστημικό πρόγραμμα υπό τον Κορολιώφ).

Υπήρχε πίσης η θυγατρική οργάνωση (και παράρτημα της ODESSA) Die Spinne, που μεταφράζεται ως η αράχνη, θεωρείται από κάποιους ως μια μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε και καθοδηγήθηκε εν μέρει από τον Otto Skorzeny, τον κομάντο επικεφαλής του Χίτλερ, καθώς και από τον Ναζί αξιωματικό των μυστικών υπηρεσιών Reinhard Gehlen, και η οποία βοήθησε όσο 600 πρώην άνδρες των SS να ξεφύγουν από τη Γερμανία στην Ισπανία, την Αργεντινή, την Παραγουάη, τη Χιλή, τη Βολιβία και άλλες χώρες.

Χρησιμοποιώνταςγια καλυψη τα ονόματα  Robert Steinbacher και Otto Steinbauer, και υποστηριζόμενοι από ναζιστικά κεφάλαια και σύμφωνα με ορισμένες πηγές από την Αυστριακή Intelligence, ο Skorzeny και ο Gehlen και το δίκτυο των συνεργατών τους αποκτήσαν σημαντική επιρροή σε μέρη της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Ο Skorzeny είχε επαφές με τον  Φράνκο στην Ισπανία και την Αργεντινή, όπου ενέργησε ως σύμβουλος του Προέδρου Χουάν Περόν και σωματοφύλακας της Εύα Περόν, ενώ παράλληλα δουλευε για  την αναβίωση του «Τέταρτου Ράιχ»  με ορμητήριο την Λατινική Αμερική.

Η ιδέα για το δίκτυο Die Spinne ξεκίνησε το 1944 από τον επικεφαλής αξιωματικό πληροφοριών του Χίτλερ Reinhard Gehlen (και την οικονομική υποστήριξη του Francois Genoud), όταν  προέβλεψε την πτώση του Τρίτου Ράιχ  λόγω των Ναζιστικών στρατιωτικών αποτυχιών στην Ρωσία. Ο Τ.Η. Tetens, ειδικός σε θέματα για την γερμανική γεωπολιτική και μέλος της Επιτροπής των ΗΠΑ για Εγκλήματα Πολέμου 1946-1947,  αναφέρεται στην ομάδα αυτή ως ένα είδος πολιτικής μαφίας, με έδρα τη Μαδρίτη . Μέλος της ήταν και ο Δρ Hans Globke, ο οποίος κατείχε την θέση του διευθυντή της Γερμανικής Καγκελαρίας από το 1953 μέχρι το 1963, υπηρετώντας ως σύμβουλος για Κόνραντ Αντενάουερ.

Κατά την περίοδο 1945-1950, ο  ηγέτης  της Spinne , ο Skorzeny, διευκόλυνε τη διαφυγή των ναζί εγκληματιών πολέμου  μέσω της Αυστρίας και της Ελβετίας στην Ιταλία. Ορισμένες αμερικανικές στρατιωτικές αρχές γνώριζαν την διαφυγή, αλλά δεν έλαβαν κανένα μέτρο. 
Η  έδρα του Die Spinne ως το 1948 ήταν στο Gmunden, στην Αυστρία.

 Ένα συντονιστικό γραφείο για τις διεθνείς επιχειρήσεις της Spinne υπήρχε στην Μαδρίτη, στην Ισπανία, από τον Otto Skorzeny, υπό τον έλεγχο του αρχιστράτηγου Φρανσίσκο Φράνκο, του οποίου η νίκη στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο ήταν εγγυημένη και από την  οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.  Μέσω του Die Spinne κατάφερε να διαφύγει ο ναζιστής γιατρός Joseph Mengele στην Αργεντινή το 1949.

Ο Skorzeny ζήτησετο 1951 και την βοήθεια του Γερμανού βιομήχανου Alfried Krupp, του οποίου η εταιρεία έλεγχε 138 ιδιωτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Τρίτο Ράιχ. Ο Skorzeny έγινε εκπρόσωπος της Krupp σε βιομηχανικές επιχειρηματικές μονάδες και δραστηριότητες του στην Αργεντινή, μία χώρα που έβλεπε φιλικά τον Ναζισμό καθ όλη την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, ανεξάρτητα από την  δήλωση νομιμοφροσύνης προς τους Συμμάχους όταν έληξε ο πόλεμος.

Οι ηγέτες της Spinne στην Ισπανία, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 είχαν επιρροή στην Αργεντινή, την Χιλή και την Παραγουάη του δικτάτορα Αλφρέντο Στρέσνερ. Ο ερευνητής για Εγκλήματα Πολέμου Simon Wiesenthal ισχυρίστηκε ότι ο Joseph Mengele είχε μείνει στο περιβόητο Colonia Dignidad, αποικία Ναζί στην Χιλή το 1979, και τελικά φιλοξενήθηκε στην Παραγουάη μέχρι τοΝ θάνατό του.

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Enemy_of_My_Enemy

http://www.democraticunderground.com/110823824

Κατά την διάρκεια του πολέμου, υπηρσία πληροφοριών του επικεφαλής αξιωματικού πληροφοριών του Χίτλερ Reinhard Gehlen και μετέπειτα ιδρυτή της Die Spinne   είχε συγκεντρώει μεγάλη ποσότητα πληροφοριών σχετικά με την Σοβιετική Ένωση και τις τακτικές μάχης του Κόκκινου Στρατού. Όταν το Σιδηρούν Παραπέτασμα εγκαθιδρύθηκε το 1946,  η τεράστια παρακαταθήκη πληροφοριών του Gehlen, τον έκανε ιδιαίτερα πολύτιμο πρόσωπο.

Ο Gehlen συνειδητοποιώντας από νωρίς ότι η Γερμανία τελικά θα ηττηθεί έκανε προετοιμασίες για να διασφαλίσει τη δική του επιβίωση μετά την πτώση του Τρίτου Ράιχ. Διέταξε τα μικροφίλμ που είχε υπό την κατοχή του να τοποθετηθούν σε στεγανά βαρέλια, τα  οποία έθαψε σε διάφορα σημεία στις Αυστριακές Άλπεις.  Στις 22 Μαΐου του 1945, ο Gehlen παραδόθηκε στο US Army Counter Intelligence Corps (CIC) στην Βαυαρία. Ανακρίθηκε από τον Λοχαγο John R. Boker κοντά Oberursel.

 Λόγω των γνώσεων και των επαφών του στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ιδιαίτερα πολύτιμος για τους Αμερικανούς. Τους πρόσφερε τα αρχεία, την  ευφυΐα του και το δίκτυο των επαφών του με αντάλλαγμα την ελευθερία του και την ελευθερία των συναδέλφων του που φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου της Αμερικής στη Γερμανία. 
Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1945, ο Gehlen και τρεις στενοί συνεργάτες του αναχώρησαν για τις ΗΠΑ όπου θα άρχιζαν μια νέα καριέρα.

Τον Ιούλιο 1946 ο Gehlen γύρισε πίσω στην Γερμανία, όπου με Αμερικάνικη υποστήριξη άρχισε την σύσταση της πρώτης Γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ως μία μυστική επιχείρηση και δίκτυο κατασκοπείας. Ο Gehlen είχε αρχικά σαν βοηθούς 350 πρώην Γερμανούς ναζί πράκτορες, ένας αριθμός που τελικά έφτασε τους 4.000.

Ο Gehlen ήταν πάντα υπό την αιγίδα του Αμερικανικού Στρατού, αλλά κατάφερε να βοηθήσει και στην εγκαθίδρυση σύνδεσης με την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA), που ιδρύθηκε το 1947. Η CIA κράτησε μυστικές τις σχέσεις της της με την ομάδα Gehlen. Για πολλά χρόνια, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ναζί πράκτορες του Gehlen ήταν τα μάτια και τα αυτιά της CIA στο σοβιετικό μπλοκ.

Δέκα χρόνια μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, την 1η Απριλίου 1956 η μυστική υπηρεσία που είχε δημιουργήσει ο Gehlen αποδόθηκε επίσημα στην κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας,  με καγκελάριο τον Κόνραντ Αντενάουερ. Αυτή αποτέλεσε και τον πυρήνα του νεοσυσταθέντος Bundesnachrichtendienst (BND ή ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών). Ο Gehlen ανέλαβε την ανώτατη ηγεσία της BND, και είχε θεαματικές επιτυχίες αλλά και αποτυχίες, μέχρι να παραιτηθεί από το 1968.

Πολλοί φυγάδες ναζί με την βοήθεια της ODESSA,  κατέφυγαν παράλληλα και στην Βίλα Baviera στην Χιλή . Η Βίλα Baviera ή Βαυαρικό Χωριό, παλαιότερα γνωστή ως Colonia Dignidad (αποικία της Αρετής), η οποία ιδρύθηκε το 1961, ήταν μια κοινότητα γερμανών εξόριστων με επικεφαλής τον πρώην ναζί αξιωματικό Paul Schäfer, φυγά (με την βοήθεια της ODESSA φυσικά) λόγω της κακοποίησης παιδιών στην Δυτική Γερμανία. Το πλήρες όνομα της αποικίας ήταν Σοσιεδάδ Benefactoray Educacional Dignidad, όπως και η πρόδρομος της, στην οποία οι πρώτοι άποικοι-μετανάστες άρχισαν να φτάνουν στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Ο πληθυσμός της ήταν 198 άτομα στην απογραφή του 2002.

http://en.mercopress.com/data/cache/noticias/27100/0x0/colonia-dignidad.jpg

http://en.mercopress.com/data/cache/noticias/27100/0x0/r-colonia-4.jpg

Στην κοινότητα αυτή πήρχαν σπίτια για τριακόσια περίπου άτομα γερμανικής κυρίως αλλά και Χιλιανής καταγωγής, και κάλυπτε έκταση σχεδόν 137 τετραγωνικά χιλιόμετρα (53 τετραγωνικά μίλια). Η κύρια οικονομική δραστηριότητα της αποικίας ήταν η γεωργία, περιλάμβανε επίσης ένα σχολείο, ένα  νοσοκομείο, δύο αεροδιαδρόμους, ένα εστιατόριο, και ακόμη και ένα σταθμό παραγωγής ενέργειας. Η αποικία ήταν μυστικοπαθής, περιβαλλόταν από αγκαθωτά συρματοπλέγματα, προβολείς, και ένα παρατηρητήριο, και περιείχε μυστικές κρύπτες.

Τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2005, η αστυνομία της Χιλής βρήκε δύο κρύπτες όπλων μέσα ή γύρω από την αποικία.Στις κρύπτες υπήρχαν κρυμένα  πολυβόλα, αυτόματα τουφέκια, εκτοξευτήρες ρουκετών, καθώς και μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών, εκτοξευτές πυραύλων και χειροβομβίδες.Το οπλοστάσιο συμπεριλάμβανε ακόμα και ένα άρμα μάχης

Οι περίεργη αυτή ναζιστική κοινότητα περιγραφόταν ως μια ομάδα "ακίνδυνων εκκεντρικών" μέχρι που η κυβέρνηση της Χιλής αποκάλυψε τις κρύτες των όπλων αλλά και το ιστορικό της εγκληματικής δραστηριότητας της μυστικοπαθούς κοινότητας  που περιλάμβανε ακόμα και σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. 

  

http://www.history.co.uk/biographies/josef-mengele

http://uncyclopedia.wikia.com/wiki/File:Josef-mengele.jpg

http://ethicsalarms.com/2011/02/28/home-grown-mengeles-and-what-we-must-learn-from-them/

 Οι κάτοικοι δεν είχαν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν την αποικία, και ότι ζούσαν απολύτως διαχωριζομένοι ανά φύλο. Τηλεόραση, τηλέφωνο και ημερολόγια είχαν απαγορευτεί. Οι άποικοι εργαζόταν φορώντας περιβολή αγροτών της Βαυαρίας και τραγουδούσαν γερμανικά λαϊκά τραγούδια. Το σεξ είχε απαγορευτεί, και ορισμένοι κάτοικοι αναγκάζονταν να λαμβάνουν φάρμακα για τη μείωση των επιθυμιών τους. Φάρμακα χορηγήθηκαν επίσης ως μια μορφή καταστολής, κυρίως σε νεαρά κορίτσια, αλλά και σε άνδρες.  Επιβαλλόταν σοβαρή πειθαρχία και μορφές ξυλοδαρμών και τα βασανιστήρια ήταν κοινός τόπος. Ο Schäfer επέμεινε ότι η πειθαρχία ήταν πνευματικά εποικοδομητική.

Κατά την διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοσέτ το Colonia Dignidad, η ναζιστική αποικία, υπηρέτησε ως ειδικό κέντρο βασανιστηρίων. Το 1991, η Εθνική Επιτροπή της Χιλής για την Αλήθεια και τη Συμφιλίωση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «ένας ορισμένος αριθμός των ατόμων που συλλαμβάνονται από την DINA (την μυστική υπηρεσία της χούντας της χώρας) είχαν πραγματικά ληφθεί από την Colonia Dignidad, και κρατούνται εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα, και ότι ορισμένοι από αυτούς υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια, και ότι εκτός από DINA παράγοντες, και μερικοί από τους κατοίκους εκεί συμμετείχαν σε αυτές τις ενέργειες».

Τόσο η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών και Simon Wiesenthal έχουν παρουσιάσει στοιχεία για την παρουσία στην αποικία του διαβόητου ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης γιατρό Josef Mengele, που είναι γνωστός ως "Άγγελος του Θανάτου" για τα θανατηφόρα πειράματά του σε ανθρώπινα υποκείμενα κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Η Συγγραφέας Peter Λεβέντα γράφει ότι η αποικία χρησιμοποιήθηκε ως ένα ασφαλές σπίτι για πολλούς ναζί εγκληματίες πολέμου και ότι η θέση της κοντά στα σύνορα Χιλής-Αργεντινής, την έκανε μια ιδανική τοποθεσία ακόμα και για διαφυγή από αυτή αν χρειαζόταν. 

  

Υπάρχουν περισσότεροι από 1.100 αγνοούμενοι στην Χιλή, και πολλά είχαν «ληφθεί» από την αποικία όπου βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν, και ένας από αυτούς είναι πολίτης των ΗΠΑ - Μπόρις Weisfeiler, ενός Αμερικανού μαθηματικού καθηγητής Ρωσο- εβραϊκής καταγωγής, στο Pennsylvania State University, που εξαφανίστηκε σε ένα ταξίδι πεζοπορίας κοντά στα σύνορα μεταξύ Χιλής και Αργεντινής στις αρχές του Ιανουαρίου του 1985. Θεωρείται ότι Weisfeiler απήχθη και μεταφέρθηκε στην αποικία-κοινότητα των ναζιστών Colonia Dignidad, όπου βασανίστηκε και θανατώθηκε.  Το 2012, ένας δικαστής στη Χιλή διέταξε τη σύλληψη οκτώ πρώην αστυνομικών και τους στρατιωτικών για την απαγωγή Weisfeiler κατά τη διάρκεια των χρόνων του Πινοσέτ, επικαλούμενη στοιχεία από αποχαρακτηρισμένα αρχεία των ΗΠΑ. 

Ο Paul Schäfer, πρώην νοσηλευτής Luftwaffe, ιδρυτής και ο πρώτος ηγέτης της Colonia Dignidad στην Χιλή, είχε αποδράσει από τη Γερμανία το 1961, αφού κατηγορήθηκε για σεξουαλική κακοποίηση δύο αγοριών. Στις 20 Μάη του 1997, έφυγε και από την Χιλή, λόγω κατηγοριών από τις αρχές ότι είχε κακοποιήσει 26 παιδιά της αποικίας. Τον Μάρτιο του 2005, ο Paul Schäfer, συνελήφθη στην Αργεντινή και εκδόθηκε στην Χιλή. Πέθανε στη φυλακή στις 24 Απρίλη 2010, λόγω καρδιακών παθήσεων, ενώ εξέτιε 20ετή ποινή κάθειρξης.
 

Σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει η αποικία στην περιοχή, αλλά οι σημερινοί ηγέτες της επιμένουν ότι αλλαγές έχουν λάβει χώρα. Ο σημερινός ηγέτης είναι ο Peter Müller, ο οποίος προσπάθησε να εκσυγχρονίσει την αποικία, επιτρέποντας στους κατοίκους να φύγουν για να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο και το άνοιγμα της αποικίας με τον τουρισμό. Τον Απρίλιο του 2006, πρώην μέλη της αποικίας εξέδωσαν μια δημόσια συγγνώμη και ζήτησε συγχώρεση για σαράντα χρόνια της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών και τις άλλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είκοσι-δύο άλλα μέλη της Colonia Dignidad, συμπεριλαμβανομένου του Δρ. Hartmut Ηορρ, το δεύτερο στην ιεραρχία, έχουν κριθεί ένοχοι για υποβοήθηση της παιδικής κακοποίησης. Στις 25 Μαΐου 2011, ο Δρ Hartmutt Ηορρ, δεξί χέρι του Paul Schäfer, μια κορυφαία φυσιογνωμία στην αποικία, διέφυγε της Χιλής σε ένα ελικόπτερο και πιστεύεται ότι είναι στην Γερμανία.

  

Την 28η Ιανουαρίου, 2013, έξι πρώην ηγέτες της αποικίας καταδικάστηκαν σε φυλάκιση από το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής, αλλά η υπόθεση, η οποία διώκονται Χιλιανοί και Γερμανοί πολίτες για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη δεκαετία του 1990, δεν είχε ακόμα τελειώσει.

Ο κύριος οικονομικός χορηγός και αρχηγός της ODESSA ήταν ο νομικός και δικηγόρος FrancoisGenoud από την Λωζάνη, στην Ελβετία.

Το 1934 Genoud εντάχθηκε στο φιλο-ναζιστικό Εθνικό Μέτωπο, και δύο χρόνια αργότερα ταξίδεψε στην Παλαιστίνη, όπου συναντήθηκε με τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ Αμίν ελ-Husseini. Ο Francois Genoud ήταν μέλος του Ελβετικού Ναζιστικού Κόμματος κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, και  βοήθησε τον Allen Dulles από το 1943 έως το 1945 στις διαπραγματεύσεις για την φύλαξη των πληροφοριών και άλλων μυστικών σχεδίων και  επιτευγμάτων  των Ναζί σε ασφαλή καταφύγια για μελλοντική χρήση. Δουλεύοντας για τις ελβετικές και γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, ο Genoud ταξίδεψε εκτενώς στη Μέση Ανατολή.

Ο Genoud ταξίδευε συχνά στο Βερολίνοκαι στην Βηρυτό   κατά την διάρκεια του πολέμου για να έρχεται σε επαφή με το φίλο του, τον Μεγάλο Μουφτή των Παλαιστινίων . Ο Μεγάλος Μουφτής ανέθεσε στον Genoud την διαχείριση των  οικονομικών υποθέσεων του. 
 Στο τέλος του πολέμου, ο Genoud αντιπροσώπευε το Ελβετικό Ερυθρό Σταυρό, στις Βρυξέλλες.

Ο Genoud έγινε γνωστός ως ο εκτελεστής της διαθήκης του ναζιστή προπαγανδιστή Joseph Goebbels, και φέρεται να έκανε περιουσία από την δημοσίευση των ημερολογίων του Γκέμπελς,  των οποίων τα διακαιώματα κατείχε . Ο κυνηγοί Ναζί Serge Κλαρσφελντ και Σιμόν Βίζενταλ, ο δημοσιογράφος David Lee Preston και άλλοι, υποστήριξαν ότι ο ρόλος του ως ευεργέτη και υποστηρικτή για την επιβίωση του Εθνικού Σοσιαλιστικού κινήματος πήγαινε πολύ πιο βαθιά, προσφέροντας ενδείξεις ότι Genoud δεν ήταν τίποτε λιγότερο από ότι ο κύριος οικονομικός διευθυντής των κρυμμένων Swiss assets (σουηδικών κεφαλαίων των ναζί, τα οποία ήταν το μεγαλύτερο μέρος του κλεμμένου χρυσού από τις κατεχόμενες χώρες, ενώ το υπόλοιπο στάλθηκε κυρίως στην Ισπανία) του Τρίτου Ράιχ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Ο Genoud έγινε ένας παθιασμένος υποστηρικτής της αραβικής απελευθέρωσης, για διάφορες αιτίες, και βοήθησε στην χρηματοδότηση πολλών εθνικιστικών και αριστερών οργανώσεων. Στην  Αίγυπτο, στην δεκαετία του 1950, μέσω επαφών με την κυβέρνηση του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, έγινε ως ένας από τους ηγέτες του Αλγερινού Απελευθερωτικού Μέτωπο, το οποίο χρηματοδότησε από το 1954 . Το 1958 ίδρυσε την Αραβική Εμπορική Τράπεζα, η οποία δραστηριοποιούταν στον τομέα των δανείων προς τις αραβικές εθνικιστικές ομάδες και ως κύριο χρηματοδότη του Αλγερινού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.  Στην δεκαετία του 1960 ο Genoud άρχισε να προμηθεύει όπλα και τους Παλαιστίνιους. 

Τον Απρίλιο του 1969 ο Genoud εκτός οικονομική στήριξη προς τις παλαιστινιακές ομάδες    τις έθεσε σε επαφή πρώην Ναζί που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την στρατιωτική τους εκπαίδευση, και υποσχέθηκε υποστήριξη για την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της  Παλαιστίνης.  Ήταν στενός συνεργάτης του Habash και Jacques Verges, και τον Σεπτέμβριο του 1969 συνέβαλε οικονομικά  τα νομικά έξοδα των τριών Παλαιστινίων από το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης μετά από την επίθεσή τους σε πτήση της El Al στη Ζυρίχη .

Ο Genoud ήταν στενός φίλος του Skorzeny, του Karl Wolff, και Klaus Barbie κατά την διάρκεια των χρόνων του Τρίτου Ράιχ. Χρηματοδότησε και την νομική υπεράσπιση του Άντολφ Άιχμαν και Κλάους Μπάρμπι. Ο ίδιος χρηματοδότησε την οργάνωση του Bruno Breguet κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 για μια αποστολή βομβαρδισμού στο Ισραήλ το 1970. Βοήθησε και τον γνωστό τρομοκράτη Ίλιτς Ramírez Sánchez το 1994, γνωστό ως Κάρλος το Τσακάλι,  και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία των αποστολών του στις προηγούμενες δεκαετίες. Παρείχε οικονομική στήριξη και στον τότε σε εξορία λόγω του Σάχη, Αγιατολάχ Χομεϊνί στην Γαλλία.

Καθ 'όλη τη δεκαετία του 1970 είχε χρηματοδοτησεί πολλές αριστερές παλαιστινιακές ομάδες  

 Από το 1996 Ισραηλινές και ελβετικές αρχές είχαν αρχίσει ερευνά για τις οικονομικές δραστηριότητες του κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Ο Genoud είπε ότι «οι απόψεις μου δεν έχουν αλλάξει από τότε που ήμουν ένας νεαρός άνδρας. Ο Χίτλερ ήταν ένας μεγάλος ηγέτης, και αν είχε κερδίσει τον πόλεμο ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος σήμερα.» Ο Genoud αυτοκτόνησε, (σύμφωνα με την οικογένειά του) με την βοήθεια της ελβετικής ομάδας Exit υπέρ της ευθανασίας, στην ηλικία των 81, στις 30 Μαΐου 1996.

Τον διαδέχτηκε ως οικονομικός χορηγός και αρχηγός της ODESSA, ο Ahmed Huber. Ο Ahmed Huber (1927 - 1915 Μάιος 2008) ήταν ένας Ελβετός γερμανός δημοσιογράφος, που ασπάστηκε το Ισλάμ, και έδρασε υπέρ των ισλαμιστών και της ακροδεξιάς στην  πολιτική. Απέκτησε διεθνή φήμη το 2001, όταν κατηγορήθηκε από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών για χρηματοδότηση των τρομοκρατικών δραστηριοτήτων της Αλ Κάιντα μέσω της  τράπεζας Al Taqwa, της οποίας ήταν ένας από τους πέντε διευθυντές (και της οποίας ιδρυτής ήταν ο Francois Genoud). Οι αρχές πιστεύουν ότι ο Genoud ίδρυσε την τράπεζα al Taqwa και παρείχε μεγάλους οικονομικούς πόρους της για την υποστήριξη διεθνών τρομοκρατών, όπως ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ραμίρεζ, γνωστός Κάρλος το Τσακάλι, και του Μπιν Λάντεν.

Ο Albert Friedrich Huber Armand Fribourg γεννήθηκε και  ανατράφηκε σε μια πιστή προτεσταντική οικογένεια. Ως μέλος του ελβετικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Huber ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της Αλγερίας κατά την διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας και, ενώ κάλυπτε την σύγκρουση ως δημοσιογράφος,ήρθε σε επαφή με ομάδες ανταρτών. Μέσω αυτής της σύνδεσης του άρχισε να ενδιαφέρεται για το Ισλάμ και «αγκάλιασε» αυτή την θρησκεία.

Επιστρέφοντας στην Ελβετία, ήρθε σε επαφή με τον Φρανσουά Genoud και λόγω της φιλίας του με τον ακροδεξιό αυτό χρηματοδότη σε αντι-ισραηλινές δραστηριότητες, τον έδιωξαν από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Σύντομα μπλέχτηκε στην ακροδεξιά πολιτική, δαπανούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του στην Γερμανία, όπου ήταν πάντα κοντά στο Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (NPD) και σε μικρότερες νεοναζιστικές ομάδες, μιλώντας τακτικά σε συνέδρια και σεμινάρια, αλλά και ακροδεξιών πολιτικών, όπως της Γαλλίας, τον Jean-Marie Le Pen.

Ειλικρινής θαυμαστής του Αγιατολάχ Χομεϊνί, δήλωσε ότι ο Ιρανός ηγέτης είναι η «ζωντανή συνέχιση του Αδόλφου Χίτλερ" ως μέρος των προσπαθειών του να συνδέσει την ευρωπαϊκή ακροδεξιά στο ριζοσπαστικό ισλαμισμό. Έχοντας δεσμούς με την Μουσουλμανική Αδελφότητα, ο Huber ενεπλάκη στην Al Taqwa Bank στην Ελβετία. Σε αυτό το ρόλο κατηγορήθηκε από Ηνωμένες Πολιτείες ως χρηματοδότης της τρομοκρατικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου και το Πεντάγωνο, τον Σεπτέμβριο του 2001 (οι οποίες σχεδιάστηκαν το 1996, λίγο πριν τον θάνατο και πιθανώς εν γνώσει του Francois Genoud).

 Κατ 'εντολή του Προέδρου Μπους, οι ελβετικές αρχές  ερευνούν μια πιθανή συμμαχία μεταξύ ισλαμιστών μαχητών και των ευρωπαϊκών νεο-ναζί που φέρονται ότι παρέχουν χρηματοδοτική στήριξη στον Οσάμα Μπιν Λάντεν και το δίκτυο Αλ Κάιντα. Η Nada Management, εταιρία του Huber στην Βέρνη βοήθησε άμεσα, είχε δηλώσει δημοσίως ο Πρόεδρος Μπους. «Αυτό ισοδυναμεί με ένα γάμο μεταξύ της σβάστικα και της (ισλαμικλης) ημισελήνου», έγραψε ο Bührer.

Οι ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας βοήθησαν στη ίδρυση της Al Taqwa. Αυτή η τράπεζα αργότερα θα κατηγορηθεί ότι είναι ο μεγαλύτερος οικονομικός υποστηρικτής της αλ-Κάιντα, της Χαμάς, της GIA στην Αλγερία, και άλλων οργανώσεων που έχουν ορισθεί επισήμως από τις ΗΠΑ ως ομάδες που υποστηρίζουν την τρομοκρατία. Για παράδειγμα, το Υπουργείο Οικονομικών θα ισχυριστεί αργότερα ότι 60 εκατομμύρια δολάρια θα περάσουν μέσω της Al Taqwa σε χρηματοδότηση της Χαμάς το 1997.

Η τράπεζα βρίσκεται κυρίως στις δύο πλευρές των συνόρων μεταξύ Ελβετίας και Ιταλίας, αλλά σημαντικά υποκαταστήματα της είναι εγκατεστημένα στο Λιχτενστάιν και τις Μπαχάμες όπως υπεράκτιους φορολογικούς παραδείσους. Η Αλ Taqwa, που σημαίνει «Ο φόβος του Θεού, ξεκίνησε από τον Francois Genoud  και τους ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ως μια μυστική κοινωνία που είχε σκοπό (από την πλευρά της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) την  δημιουργία σε όλο τον κόσμο μιας ισλαμικής κυβέρνησης. Η Αδελφότητα θέλησε να δημιουργήσει ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα στο οποίο ευσεβείς μουσουλμάνοι θα μπορούσαν να επενδύσουν τα χρήματά τους. Λειτουργεί υπό αυστηρό ισλαμικό νόμο, ο οποίος απαγορεύει στις τράπεζες να χρεώνουν τόκους. Αλλά οι ερευνητές πιστεύουν ότι η περίπλοκη δομή της Αλ Taqwa την κατέστησε  ως   μηχανισμό νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το 1995, η Αλ Taqwa και οι των σχετικοί φορείς της είναι η πιο σημαντική οικονομική δομή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και των ισλαμικών τρομοκρατικών οργανώσεων» [Salon, 15.04.2002].  Έξι μέλη της οικογένειας Μπιν Λάντεν είναι μεταξύ των αρχικών χρηματοδοτών του κλάδου της στις Μπαχάμες. [Wall Street Journal, 01/17/2002].  Ένας αριθμός των ηγετών της τράπεζας έχουν δεσμούς με το Ναζισμό ή τον Φασισμό. Για παράδειγμα ο τωρινός πρόεδρος της Youssef Nada όταν ήταν νεαρός , φέρεται να συνεργάστηκε τόσο με το ένοπλο τμήμα της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όσο και της ναζιστικής Γερμανίας. 

Όπως αναφέρεται λεπτομερώς στην μεταπολεμική ιστορία της τρομοκρατία των Ναζί, οι Ναζί παρείχαν γενναιόδωρη οικονομική υποστήριξη και εκπαίδευση για τρομοκρατική δράση, νομική υπεράσπιση για Αραβικά ισλαμικά κινήματα και τρομοκράτες. Η συμμετοχή τους σε αυτά ήταν αποτελεσματικά κρυμμένη μέσα στην υποτιθέμενη πειστική χρήση της φιλελεύθερης, μαρξιστικής, «αντι-ιμπεριαλιστικής» και αντι-ρατσιστικής «απελευθερωτικής» ρητορικής, που παρείχε την απαραίτητη κάλυψη για τις εγκληματικές και τρομοκρατικές δραστηριότητες τους. Με λίγα λόγια, στον απόηχο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου αυτές οι τρομοκρατικές οργανώσεις συνέχισαν να λειτουργούν ως "απάτριδες" πολιτοφυλακές και τάγματα θανάτου για τους Ναζί μετά τον πόλεμο. 

Το όφελος για τη Γερμανία υπήρξε σημαντικό. Χάρη σε αυτά τα ενθουσιώδη Αραβο - Ισλαμικούς συμμάχους του γερμανικού φασισμού, οι Ναζί ήταν σε θέση να συνεχίσουν τον αγώνα χωρίς σημαντικό κίνδυνο να θυσιάσουν πολύτιμες και γερμανικές ζωές. Πράγματι, οι οπαδοί του Ισλάμ, ιδιαίτερα οι Άραβες, έχουν αποδείξει ότι είναι πάρα πολύ πρόθυμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, ακόμα και των παιδιών τους - τις πόλεις τους, τα σχολεία και τους τόπους λατρείας για την υλοποίηση των στόχων των ναζιστικής τους «ευεργετών» τους. 

,

Φαίνεται ότι από το 1943, ο Genoud (και ο Gehlen) άρχισε να χρησιμοποιεί τις τραπεζικές διασυνδέσεις του για να θέσει σε κίνηση τα δίκτυα που αργότερα έγιναν γνωστή ως Die Spinne / ODESSA. Η μεταφορά των εκατομμυρίων  από την Γερμανία σε ελβετικές τράπεζες, και η διαφυγή των βασικών ηγετών των SS και των Ναζί στο Μαρόκο, την Ισπανία και την Λατινική Αμερική ήταν οι κύριες πτυχές αυτής της λειτουργίας. Για τον σκοπό αυτό, μια εταιρεία γνωστή ως Deithelm Brothers ιδρύθηκε στην Λωζάννη κάτω από την προσωπική χορηγία του προσωπικού γραμματέα του Αδόλφου Χίτλερ Μάρτιν Μπόρμαν, και λειτούργησε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1940, και μετέφερε έξω από την Ευρώπη χιλιάδες ηγέτες των Ναζί. Φαίνεται ότι Genoud συνελήφθη λίγο μετά τον πόλεμο, αλλά απελευθερώθηκε λόγω των πιέσεων του πρώην υπάλληλος της Γκεστάπο και αργότερα επικεφαλής της Interpol Paul Dickopf.

Με τα παλαιό-Ναζί κεφάλαιά του, τις νέες πηγές εσόδων από τα όπλα, τον χρυσό των ναζί, τα ναρκωτικά και το θησαυροφυλάκιο του, ο Genoud ίδρυσε η Arab Banque Commerciale στην Λωζάνη. Αυτό το σημείο της Λωζάννης έγινε το κέντρο χρηματοδότησης του FLN,  πολυάριθμων συμφωνιών παροχής όπλων, που συνήθως γινόταν στην Γερμανία από τον πρώην Ναζί που είχαν γίνει έμποροι όπλων ή μισθοφόροι (και συμμετείχαν στην διενέργεια πραξικοπημάτων σε Μέση Ανατολή και Λατινική Αμερική, ως σύμβουλοι δικτατόρων, μυστικοί πράκτορες, πολιτικοί ή και βασανιστές). Ο Otto Skorzeny, με έδρα του την Μαδρίτη, έλαβε μέρος μέσω του έμπορου Guy Amaudruz, όταν ο Genoud έφερε τεράστια φορτία όπλων στην Μέση Ανατολή μέσω του Λιβάνου.

Κλειδί για το σύνολο του ελβετικού τραπεζικού λειτουργίας σε συνδυασμό με Genoud είναι ο Δρ. Alfred Schaeffer, ο πρώην πρόεδρος της Ένωσης Τράπεζων της Ελβετίας και ο έμπιστος του Hjalmar Schacht. Ο Schaeffer ήταν στο κέντρο των προ- και μεταπολεμικών οικονομικών διακανονισμών των Ναζί με την IG Farben και άλλες εταιρίες. Η σχέση του Schaeffer με τον Genoud παρέχει το κλειδί στην ανάπτυξη συνόλου της χρηματοδότησης της λειτουργίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας 

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες. Στην Ιταλία «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας».

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χώρες που θα εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ μετά την εκπόνηση του σχεδίου για την επιχείρηση «Stay Behind» ήταν υποχρεωμένες να υπογράφουν σχετικό μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο αναλάμβαναν την υποχρέωση να δημιουργήσουν το δικό τους παραστρατιωτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της επιχείρησης. Και εκεί τα μέλη της οργάνωσης ODESSA  συνείσφεραν σημαντικά (με κύριο παράδειγμα τον διαβόητο Otto Skorzeny, όπως και ο Gehlen). Αυτό αποδεικνύεται σήμερα, αφού πρόσφατα αποκαλύφθηκε πως μυστικό στρατό οργάνωναν, μετά από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στελέχη των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων (Βέρμαχτ) και των Waffen SS, σύμφωνα με τα μυστικά αρχεία της Γερμανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, τα οποία ήρθαν στο φως σχεδόν 60 έτη αργότερα.

Βάσει των εγγράφων που ήρθαν στο φως περίπου 2.000 Γερμανοί, πρώην αξιωματικοί, όλων των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων και των Waffen SS, αποφάσισαν την οργάνωση ενός μυστικού στρατού, το 1949, με σκοπό την προστασία των Γερμανών από τους Σοβιετικούς κατακτητές. Η μυστική αυτή οργάνωση δημιούργησε δίκτυο πληροφοριών σε όλη τη Γερμανία, παρακολουθώντας, ακόμα και σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς. Η συνολική δύναμη του έπρεπε να αποτελείται από περίπου 40.000 στρατιώτες.

Τα άγνωστα έγγραφα αποκαλύφθηκαν συμπτωματικά από τον ιστορικό Άγκιλοφ Κέσερλινγκ (εγγονός του γνωστού στρατάρχη της Luftwaffe), ο οποίος ερευνούσε τα αρχεία της Οργάνωσης Γκέλεν. Η υπηρεσία αυτή ονομάστηκε έτσι από τον υποστράτηγο Ράινχαρτ Γκέλεν, ο οποίος ήταν επικεφαλής του Γραφείου Πληροφοριών Ανατολής, του Γερμανικού Στρατού, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το 1946 πέρασε στην υπηρεσία των Αμερικανών.

Βάσει των εγγράφων που ο Γερμανός ιστορικός ανακάλυψε, η γερμανική κυβέρνηση του Αντενάουερ, , ανακάλυψε την ύπαρξη της οργάνωσηςμόλις το 1951, την οποία όμως δεν διέλυσε. Βάσει πάντα των εγγράφων, είχε σχηματιστεί ένας μυστικός στρατός 40.000 μαχητών. Στην δημιουργία, δε, του μυστικού αυτού στρατού, είχαν εμπλακεί και πολλοί από τους μετέπειτα ηγέτες του Δυτικογερμανικού Στρατού.

Ένας από αυτούς ήταν ο Άλμπερτ Ζνετς, ο οποίος υπηρέτησε ως συνταγματάρχης, στον Β’ ΠΠ και ο οποίος εντάχθηκε στη Bundeswehr, το 1955 και ήταν υπασπιστής του τότε υπουργού Άμυνας, φτάνοντας στον βαθμό του αντιστράτηγου. Το όλο σχέδιο ήταν γνωστό και από τον Χανς Σπάιντελ, ο οποίος ήταν ένας από τους στρατηγούς που προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον Χίτλερ, το 1944 και ο οποίος, το 1957, ανέλαβε την ανώτατη διοίκηση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην κεντρική Ευρώπη.

Η όλη κίνηση ξεκίνησε, βάσει των αρχείων, στην περιοχή της Σουαβίας, όπου ο Ζνετς οργάνωνε συναντήσεις βετεράνων της 25ης Mεραρχίας Panzergrenadier, στην οποία είχε υπηρετήσει στο Ανατολικό Μέτωπο. Το ερώτημα που βασάνιζε τους οργανωτές ήταν τι θα συνέβαινε αν οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στη Δυτική Γερμανία, που ήταν ανυπεράσπιστη, μετά τη αποχώρηση της πλειοψηφίας των αμερικανικών δυνάμεων από το έδαφός της.

Έτσι άρχισε να ωριμάζει η σκέψη δημιουργίας ενός μυστικού στρατού, σκέψη που αποδείχθηκε ιδιαίτερα δημοφιλής. Στην Δυτική Γερμανία δεν επιτρέπονταν ένπλες δυναμεις μεχρι το 1955. Έτσι, όλο αυτό το διάστημα, ο μυστικός στρατός, αποτελούσε τη μόνη δύναμη άμυνας της χώρας. Ο Ζεντς κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη και ισχυρών οικονομικών παραγόντων που ενίσχυσαν τον μυστικό στρατό. Παράλληλα ήρθε σε επαφή και με πολλούς άλλους συλλόγους βετεράνων, στρατολογώντας μέλη τους.

 Σχημάτισε ακόμα και ένα μηχανοκίνητο τμήμα, έκτακτης ανάγκης, με πολιτικά, εννοείται, οχήματα, τα οποία όμως μπορούσαν να εξοπλιστούν. Το ζήτημα της απόκτησης όπλων επιλύθηκε από τον απόστρατο στρατηγό Άντον Γκράσερ, ο οποίος είχε διοριστεί γενικός επιθεωρητής της γερμανικής αστυνομίας, από την κυβέρνηση της Βόννης.

Ο Ζνετς πλησίασε ακόμα και τον περίφημο Ότο Σκορτσένι, αλλά και τον υποστράτηγο Γκέλεν, μέσω του οποίου εξασφαλίστηκε η υποστήριξη της υπηρεσίας πληροφοριών στον μυστικό στρατό του Ζνετς. Αυτό έγινε το 1953. Δύο χρόνια αργότερα συγκροτήθηκαν εκ νέου οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις και άρα εξέλιπε ο σκοπός για τον οποίο δημιουργήθηκε ο μυστικός στρατός. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς ο μυστικός στρατός διαλύθηκε. Ο Ζνετς πέθανε το 2007, χωρίς ποτέ να πει λέξη για όλο αυτό.

Τέλος θα πρέπει να ειπωθεί το πιο γνωστό σήμερα παράρτημα της ODESSA, είναι η οργάνωση Stille Hilfe (Σιωπηλή Βοήθεια), της οποίας αυτή την στιγμή (και παράλληλα και όλης της οργάνωσης ODESSA μετά τους θανάτους των Genoud και Huber) είναι η «ναζί πριγκίπισσα», η Γκούντρουν Μπούρβιτς, κόρη του Χάινριχ Χίµλερ, του αρχηγού των Ες Ες. Είναι η μοναδική στον κόσµο οργάνωση για την υποστήριξη δολοφόνων υπεύθυνων για µαζικές σφαγές, είναι µικρή, όµως έχει εκατοντάδες ανώνυµους υποστηρικτές στη Γερµανία.

Η οργάνωση Stille Hilfe (Στίλε Χίλφε - Σιωπηλή Βοήθεια) ήρθε στην επικαιρότητα µε τον θάνατο στη Γερµανία ενός πρώην µέλους των Ες Ες και µε το ένταλµα για την σύλληψη ενός άλλου. ∆ρα παρασκηνιακά προκειμένου να σταµατήσει την έκδοση στη Χάγη του 88χρονου Κλάας Κάρελ Φάµπερ, ο οποίος καταζητείται από τις ολλανδικές αρχές για να εκτίσει ποινή ισοβίων για τον φόνο 22 Εβραίων και µαχητών της αντίστασης στη διάρκεια του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου. Επίσης, σύµφωνα µε τους «Τάιµς» του Λονδίνου που επικαλούνται πηγές των υπηρεσιών πληροφοριών, η ίδια οργάνωση κάλυπτε τα νοµικά έξοδα του 89χρονου Σάµουελ Κουντς, ο οποίος κατηγορούνταν στη Γερµανία ότι συμμετείχε στους φόνους 433.000 Εβραίων µέχρι που ο θάνατος πριν από δύο εβδομάδες τον έσωσε από τη δικαιοσύνη.

Μολονότι τον πυρήνα της Στίλε Χίλφε αποτελούν µόνο 25-40 πρόσωπα, η οργάνωση έχει πολλές εκατοντάδες ανώνυµους υποστηρικτές. Στον πυρήνα της ανήκει η «ναζί πριγκίπισσα», η κόρη του Χάινριχ Χίµλερ, του αρχηγού των Ες Ες, ο οποίος αυτοκτόνησε στις 23 Μαΐου 1945 στο κέντρο όπου ανακρινόταν από τους Συµµάχους στο Λούνεµπουργκ. Η Γκούντρουν Μπούρβιτς, όπως είναι γνωστή, είναι 86 χρόνων, κι έχει αφιερώσει τη ζωή της στη µνήµη τουπατέρα της τον οποίο λάτρευε και στην υποστήριξη όσων δούλεψαν µαζί του. Μάλιστα επιµένει πως τον πατέρα της τον σκότωσαν οι Βρετανοί.

Η Μπούρβιτς σήµερα γνωρίζει για τους ξυλοδαρµούς, τον λιµό, τους φόνους, τα κρεµατόρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ωστόσο εξακολουθεί να τιµά τον πατέρα της και αυτούς που υπηρέτησαν µαζί του. Ζει σ’ ένα προάστιο του Μονάχου, το Φούρστενριντ, και εµφανίζεται ελάχιστα.

Αφιερώνει το µεγαλύτερο µέρος του χρόνου της σ’ έναν µυστικό κόσµο που δεν επιτρέπει την πρόσβαση σε παρείσακτους, ιδιαίτερα στους δηµοσιογράφους. Ο Ολιβερ Σροµ, συγγραφέας ενός βιβλίου για τη Στίλε Χίλφε, την περιγράφει ως µια «εκτυφλωτική ναζί πριγκίπισσα, µια θεά γι’ αυτούς που πιστεύουν στον παλιό καιρό».

Στην διάρκεια της θητείας της στον πυρήνα της οργάνωσης, η Στίλε Χίλφε διευκόλυνε την «κοινωνική ένταξη» πολλών ναζί εγκληµατιών πολέµου. Ο Κλάους Μπάρµπι, ο «Χασάπης της Λυών», ο Εριχ Πρίµπκε, φονιάς 335 ιταλών αµάχων στην σφαγή των Αρδεατικών Σπηλαίων, και ο Αντον Μάλοτ, φρουρός του στρατοπέδου συγκέντρωσης Τερέζιενστατ στην πρώην Τσεχοσλοβακία, είναι µερικοί από τους πολλούς. Ο Κλάους Μπάρμπι προστατευόταν από τους Άγγλους και τη CIA ως το 1955, Κατόπιν έφυγε και πήγε στη Νότια Αμερική. Το 1980 βοήθησε στο πραξικόπημα της Κοκαΐνης του Λούις Γκαρσία Μέσα Τεχάδα στη Βολιβία. Τελικά ο Μπάρμπι συνελήφθη το 1983 και καταδικάστηκε σε Ισόβια δεσμά.

Η Στίλε Χίλφε λειτουργούσε µυστικά από το 1946. Αρχικά βοηθούσε να διαφύγουν οι ναζί φυγάδες, κυρίως στη Νότια Αµερική. Το 1951 η οργάνωση δηλώθηκε επισήµως στις γερµανικές αρχές ώστε ναµπορεί νασυγκεντρώνειχρήµατα για την αρωγή «αιχµαλώτων πολέµου και εγκλείστων». Πιθανολογείται ότι έχει στενές σχέσεις µε πολλά παράνοµα κινήµατα και οι αντιπολιτευόµενοι σοσιαλδηµοκράτες ζητούν να ερευνηθεί γιατί της έχει δοθεί καθεστώς φιλανθρωπικής οργάνωσης. Όµως το Βερολίνο αρνείται να αναλάβει δράση εναντίον της.

Έγγραφο που αποχαρακτηρίστηκε το 2009 με την κωδική ονομασία Red House Report αποκαλύπτει τις προθέσεις των γερμανών βιομηχάνων να συνεχίσουν την κυριαρχία τους με οικονομικά μέσα μετά την ήττα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, για μια «ισχυρή γερμανική αυτοκρατορία», με άλλα λόγια ένα Τέταρτο Ράιχ. 

Σύμφωνα με το έγγραφο: «στις 10 Αυγούστου τοu 1944 οι σημαντικότεροι γερμανοί βιομήχανοι με συμφέροντα στην Γαλλία, συναντήθηκαν στο Ξενοδοχείο Rotes Haus στο Στρασβούργο. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν: ο προεδρεύων Δρ Scheid, Διευθυντής της Εταιρείας Heche (Hermandorff & Schönburg), που κατέχει το αξίωμα του SS Obergruppenfuhrer». Αναφέρονται τα ονόματα άλλων 10 που εκπροσωπούν τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις (Volkswagen, Krupp, Messerschmitt) και αξιωματούχων των υπουργείων ναυτικού και εξοπλισμών.

Αυτές οι τρεις δακτυλογραφημένες σελίδες αποτελούν μια υπενθύμιση ότι η σημερινή κίνηση προς ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος είναι συνυφασμένα με τα σχέδια των SS και των Γερμανών βιομηχάνων, οι οποίοι σχεδίαζαν στο τέταρτο Ράιχ μια οικονομική και όχι στρατιωτική αυτοκρατορία”.

«Ο Δρ Scheid δήλωσε ότι ο πόλεμος χάθηκε και η γερμανική βιομηχανία πρέπει να προετοιμαστεί για μια μεταπολεμική εμπορική εκστρατεία…. Στο μέλλον η κυβέρνηση θα διαθέτει μεγάλα ποσά στους βιομηχάνους ώστε μεταπολεμικά να δημιουργήσουν ασφαλή θεμέλια σε ξένες χώρες. Τα υπάρχοντα οικονομικά αποθέματα σε χώρες του εξωτερικού πρέπει να τεθούν στην διάθεση του Κόμματος ώστε μια ισχυρή γερμανική αυτοκρατορία να δημιουργηθεί μετά την ήττα».

«Από τις συναντήσεις προέκυψε ότι η απαγόρευση που ίσχυε για την εξαγωγή κεφαλαίων έχει αποσυρθεί και αντικατασταθεί από μια νέα ναζιστική πολιτική, βάση της οποίας με την βοήθεια της κυβέρνησης οι βιομήχανοι θα εξάγουν, όσο το δυνατόν περισσότερα κεφάλαια, ώστε να σωθούν και να προωθήσουν τα σχέδια για την μετά τον πόλεμο επιχείρηση….

Οι γερμανοί βιομήχανοι τοποθετούν τα κεφάλαιά τους σε ουδέτερες χώρες στο εξωτερικό. Η εξαγωγή κεφαλαίων γίνεται μέσω της Basler Handelsbank και της Schweizerische Kreditanstalt της Ζυρίχης….»

Το έγγραφο εστάλη άμεσα στον Walter K. Schwinn στο Ανώτατο Συμμαχικό Εκστρατευτικό Αρχηγείο. Αλλά κατά περίεργο τρόπο είδε το φως της δημοσιότητας έπειτα από 65 χρόνια και λίγο μετά το Α΄ δημοψήφισμα στην Ιρλανδία, όταν οι πολίτες είπαν όχι στην συνθήκη της Λισσαβόνας. Απευθύνεται μάλιστα σε ένα κοινό ευρωσκεπτικιστών. Οι σκοπιμότητες μπορεί να υποβαθμίσουν την αξία του, αλλά το  γερμανικό Denkweise παραμένει επεκτατικό.

Οι ναζί είχαν σχεδιάσει, ευτυχώς ανεπιτυχώς, την κυριαρχία τους στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η αλήθεια όμως είναι ότι εξέχοντα μέλη της γερμανικής οικονομικής και πολιτικής ζωής του ναζιστικού παρελθόντος που ανέλαβαν ρόλους στην νέα οικονομική τάξη της χώρας και της ΕΕ, και η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη είναι γεγονός.

Στα τέλη του 1943, ο OttoOhlendorf, διοικητής του παραστρατιωτικού τάγματος θανάτου των SS, D Einsatzgruppen, υπεύθυνος εσωτερικής ασφάλειας και πληροφοριών, ανέλαβε υφυπουργός οικονομικών, με στόχο την ανοικοδόμηση της γερμανικής οικονομίας μετά τον πόλεμο.

Ο υπεύθυνος εξοπλισμού των ναζί Άλβερτ Σπέερ, στις 30 Ιανουαρίου 1945 έστειλε στον Χίτλερ την εξής αναφορά: ‘‘ο πόλεμος εχάθη’’ (με την απώλεια της Σιλεσίας  από τον στρατάρχη Ζούκοφ). Ωστόσο η πλειοψηφία των γερμανών αξιωματούχων το γνώριζε από το καλοκαίρι του 44 και προετοιμαζόταν.

Οι ισχυρότεροι ναζί βιομήχανοι είχαν διαταχθεί από τον αξιωματούχο των SS Obergruppenfuhrer Scheid να συγκροτήσουν κοινό μέτωπο οι εταιρείες τους στο εξωτερικό και να προβάλλονται ως δημοκράτες, ώστε να επιτευχθεί η οικονομική διείσδυση και να θέσουν τα θεμέλια για την επανεμφάνιση του ναζιστικού κόμματος, γράφει ο Lebor.

Οι πλούσιοι ναζί βιομήχανοι, όπως ο Alfried Krupp της Krupp και ο βιομήχανος Friedrich Flick, καθώς και κορυφαίες εταιρείες όπως η BMW, η Siemens και η Volkswagen, εργάστηκαν για την οικοδόμηση μιας νέας πανευρωπαϊκής αυτοκρατορίας. Σύμφωνα με τον ιστορικό Dr Michael Pinto-Duschinsky, “η συνέχεια της οικονομίας της Γερμανίας και των οικονομιών της μεταπολεμικής Ευρώπης είναι εντυπωσιακή. Ορισμένες από τις ηγετικές οικονομικές φυσιογνωμίες των Ναζί έγιναν οικοδόμοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. “

Μετά την υπογραφή παράδοσης της Γερμανίας οι σύμμαχοι συνέλαβαν, όσους θεωρούσαν υπεύθυνους για εγκλήματα πολέμου, μια συγκεκριμένη ελίτ γύρω από τον Χίτλερ. Το 1949 ο John McCloy, ανέλαβε ύπατος αρμοστής των ΗΠΑ στην Γερμανία, ο οποίος και υπό την πίεση του καγκελαρίου Κόνραντ Αντενάουερ ελευθέρωσε ναζί βιομηχάνους και πολιτικούς. Από τα πιο σημαντικά ονόματα που ξέφυγαν από την δικαιοσύνη ήταν ο Herman Josef Abs.

Ο Herman Josef Abs , ταμίας του Χίτλερ, εξέχων στέλεχος του διοικητικού συμβουλίου της Deutsche Bank (1940-1945), ήταν υπεύθυνος για την Αριανοποίηση  (Arisierung -υποχρεωτική εκποίηση) των εβραϊκής ιδιοκτησίας τραπεζών της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας. Επίσης ήταν ο υπεύθυνος για την «σύναψη» των κατοχικών δανείων στις χώρες που εισέβαλε το Γ’ Ράιχ, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδος. Η μεταφορά πλούτου από τις κατεχόμενες χώρες στο Ράιχ, το 1943, τετραπλασίασε την περιουσία της Deutsche Bank, προς μεγάλη ικανοποίηση του Χίτλερ. Η τράπεζα χρηματοδότησε και την κατασκευή του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς.

Ο Abs, ήταν και στο συμβούλιο της IG Farben, της Daimler-Benz (οχήματα στρατού), της Siemens (εξοπλισμός -εργάτες αιχμάλωτοι στρατοπέδων ) των Federal Railways, και της Lufthansa. Μετά τον πόλεμο ο Abs κρατήθηκε αιχμάλωτος από τους συμμάχους, αλλά τελικά οι αμερικανοί τον «συγχώρησαν» και ανέλαβε οικονομικός σύμβουλος στην κατεχόμενη από τους βρετανούς ζώνη. Το 1948 τέθηκε επικεφαλής της διαχείρισης, των κονδυλίων του Σχεδίου Marshall.

(περισσότερες πληροφορίες για τις εταιρείες αυτές και την σχέση τους με την ΕΕ στην διεύθυνση http://www.relay-of-life.org/gr/chapter.html).

Ο Abs ήταν επίσης μέλος του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Οικονομικής Συνεργασίας (European League for Economic Co-operation), που δημιουργήθηκε το 1946. Στην ιδρυτική πράξη της οποίας αναφέρεται για πρώτη φορά η γράφουσα διάβασε την λέξη mondialisation – παγκοσμιοποίηση. Τα μέλη του περιλάμβαναν βιομηχάνους και χρηματιστές και ανέπτυξαν πολιτικές που είναι εντυπωσιακά οικείες σήμερα – για την νομισματική ολοκλήρωση, τα κοινά δίκτυα μεταφορών και ενέργειας. Όταν ο Κόνραντ Αντενάουερ, ανέλαβε καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, το 1949, ο Abs έγινε ο σημαντικότερος οικονομικός του σύμβουλος και δούλεψε σκληρά για να ανασυστήσει την Deutsche Bank, κάτι που έγινε το 1957. Την ίδια χρονιά υπεγράφη και η ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ στην Ρώμη. Το Τρίτο Ράιχ σε επίπεδο στρατού είχε ηττηθεί, αλλά οι ισχυροί τραπεζίτες και βιομήχανοι της ναζιστικής εποχής, επανεμφανίστηκαν ως δημοκράτες και σύντομα ευημερούσαν στη νέα Δυτική Γερμανία. Εκεί εργάστηκαν για ένα νέο σχέδιο: την ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση: την Ευρωπαϊκή Ένωση!

Στον τραπεζικό τιτάνα Hermann Abs, ο οποίος συμμετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο της Deutsche Bank κατά την άνοδο των Ναζί, και μέλος του εποπτικού συμβουλίου της IG Farben, (της εταιρείας που κατασκεύαζε τους φούρνους στα στρατόπεδα συγκεντωσης) ανατέθηκε η κατανομή της οικονομικής ενίσχυσης του σχεδίου Marshall και η ανασυγκρότηση της γερμανικής βιομηχανίας! Το 1948 κιόλας, η γερμανική οικονομία είχε ανακάμψει, γράφει ο Lebor. «Είναι μεγάλης σημασίας, το ότι ο Abs ήταν επίσης μέλος της Ευρωπαϊκού Συνδέσμου για την Οικονομική Συνεργασία το 1946. Η δράση της συνεργασίας αυτής αποσκοπούσε στη δημιουργία μιας κοινής αγοράς, τον πρόδρομο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο ναζισμός με την ΕΕ έχουν κάποιες πολύ ανησυχητικές ομοιότητες. Πράγματι, και τα δύο είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, όταν η προέλευση της ΕΕ μπορεί να αναχθεί απευθείας στους Ναζί. Το γεγονός ότι η ΕΕ είναι ένα πνευματικό τέκνο των ναζιστών οικονομολόγων και βιομηχάνων, που θεσμοθετήθηκε ως μέσο διατήρησης δικτατορικής εξουσίας και στη συνέχεια τέθηκε σε εφαρμογή από ένα πρώην ναζί που εργάζονταν υπό την αιγίδα της Ομάδας Bilderberg το 1955, ερμηνεύει το ότι το σύνολο του συστήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δηλητηριασμένο από τους στόχους του ολοκληρωτισμού.

Το μπεστ-σέλερ του Φρέντερικ Φόρσαϊθ «Το αρχείο ODESSA» έκανε γνωστό το δίκτυο στο ευρύ κοινό και μάλιστα έγινε και ταινία με πρωταγωνιστή τον Γιον Βόιτ, πατέρα της Αντζελίνα Τζολί. Στο βιβλίο γίνεται αναφορά και σε προστασία των Ναζί που έμειναν στη Δυτική Γερμανία μετά το τέλος του πολέμου, με σκοπό να επηρεάσουν την πολιτική ζωή στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Το εξαιρετικό θρίλερ του Ίρα Λιβάιν, «Τα παιδιά από τη Βραζιλία» με επίκεντρο τον Γιόζεφ Μένγκελε, τον «γιατρό» του Άουσβιτς κάνει αναφορές στο δίκτυο «ODESSA», ενώ μέχρι και σήμερα δεκάδες μυθιστορήματα και θρίλερ κάνουν αναφορά στο μυστικό αυτό δίκτυο.

Επίσης οι φανταστικές διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις HYDRA (στο σύμπαν της Μάρβελ στις ταινίες Κάπτεν Αμέρικα και με αρχηγούς τον Red Skull και τον βαρόνο Wolfgang Von Strucker, ο οποίος είναι ολόιδιος με τον πολύ υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας Σόιμπλε), η Spectre στο σύμπαν του James Bond με ιδρυτή και αρχηγό τον πρώην συνεργάτη των ναζί Ernst Stavro Blofled, ο οποίος είναι και αυτός ολόιδιος με τον πολύ γνωστό μας υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας Σόιμπλε), αλλά και ο χαραχτήρας Dr. Klaus Schmidt στο X-Men: First Class, έχουν εμπνευστεί καίρια από την οργάνωση ODESSA.

Αλλά πλέον -και παρόλο που είναι αμφίβολο πλέον εάν ζει κανείς από τους φυγόδικους για εγκλήματα πολέμου Ναζί- φουντώνουν φήμες για... "επανεργοποίηση" της οργάνωσης Odessa προκειμένου να... ξανα-θέσει τα θεμέλια για την ίδρυση νέας... "χιτλερικής αυτοκρατορίας" (4ο Ραϊχ). Μιλούν για αφανείς χρηματοδοτήσεις νεοναζιστικών οργανώσεων όπου γης. Μιλούν για "χέρι" της ODESSA στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ.. Μιλούν για "ειδικές" σχέσεις με οίκους πολυεθνικών και Μεγάλων Τραπεζών... Τίποτα όμως σίγουρο δεν έχει επιβεβαιωθεί (αφού οι όποιες "ενδείξεις" δεν συνιστούν σοβαρά στοιχεία τεκμηρίωσης)...

Έχουν άραγε αυτές οι φήμες βάση; Τίποτα δεν είναι σίγουρο, αλλά το μόνο που μπορεί να πει κανείς σε αυτή την περίπτωση είναι ότι η οργάνωση ODESSA με βάση τα νέα στοιχεία που έχουν έρθει στο φως μόνο φανταστική δεν είναι (αν και δεν είναι τόσο πανίσχυρη όσο οι φανταστικές απεικονίσεις της) και οι πρόσφατη άνοδος ακροδεξιών κινημάτων στην Ευρώπη (Ουίλντερς σε Ολλανδία, Λεπέν σε Γαλλία, Λούκε και Μπάχμαν σε Γερμανία, Γκρίλλο και Σαλβίνι σε Ιταλία, Στράσε σε Αυστρία, Φαράτζ σε Μεγάλη Βρετανία), μόνο τυχαίες δεν είναι και είναι πιθανό σύντομα αν καταρεύσσει τελικά η ΕΕ, να δούμε και πάλι την άνοδο ενός Δ’ Ράιχ, όχι μόνο οικονομικού όπως τώρα (την Ευρωπαϊκή Ένωση), αλλά ενός ακριβώς ίδιου με το τρίτο. Για αυτό οι πολιτικοί της Ευρώπης και οι λαοί της θα πρέπει να προσέξουν να μην επαναλάβουν ξανά τα ίδια λάθη με το παρελθόν, τα οποία οδήγησαν στον Β Παγκόσμιο πόλεμο και την πλήρη καταστροφή της Ευρώπης τότε, γιατί είναι γνωστό ότι όποιος λαός δεν μαθαίνει από το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.