Η ΕΙΒΟΛΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΝ 7ο ΚΑΙ 8ο ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

Η ΕΙΒΟΛΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΝ 7ο ΚΑΙ 8ο ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

Δεκεμβρίου 18, 2015

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

18-12-2015

Ως γνωστόν τον 7^ο και τον 8^ο αιώνα η Χριστιανική Ευρώπη απειλούταν από τις συνεχώς επεκτεινόμενες και απειλητικές διαθέσεις του τότε αραβικού ισλαμικού χαλιφάτου, το οποίο υπό την ηγεσία των Ρασιντούν και των Ομεϋαδών. Οι Άραβες κατέλαβαν την Συρία, την Παλαιστίνη, την Μεσοποταμία, την Περσία, την Αίγυπτο, την Βόρεια Αφρική, ενώ άρχισαν να προελαύνουν στην Μικρά Ασία, και αφού εισέβαλαν και κατέλαβαν την Ισπανία, άρχισαν να προωθούνται και προς τα εδάφη της Γαλλίας.

Στο ανατολικό μέτωπο, μετά την Ναυμαχία του Φοίνικα το 655, οι Άραβες άρχισαν να απειλούν το Βυζάντιο και από θαλάσσης. Από το 663 ξεκίνησαν ετήσιες εκστρατείες στην Μικρά Ασία λεηλατώντας και πυρπολώντας τα μέρη που διάβαιναν. Το 669 τα αραβικά στρατεύματα έφτασαν μέχρι την Χαλκηδόνα της Κωνσταντινούπολης, ενώ το 670 αραβικός στόλος διαχείμασε στη χερσόνησο της Κυζίκου. Αυτές οι επιτυχίες ενθάρρυναν τον χαλίφη Μωαβία Α' να καταστρώσει σχέδιο για να κυριεύσει την Πόλη. Το 672 τρεις αραβικοί στόλοι επέδραμαν στα παράλια της Μικράς Ασίας και κατέλαβαν την Σμύρνη, ενώ την επόμενη χρονιά καταλήφθηκε η Ρόδος, όπου εγκαταστάθηκε ισχυρή φρουρά, και η Ταρσός στην Κιλικία.

Οι Άραβες δεν προχώρησαν σε στενή πολιορκία της πόλης, αλλά προτίμησαν να διατηρούν ένα χαλαρό αποκλεισμό, σε συνδυασμό με περιοδικές επιθέσεις κατά των τειχών. Οι Βυζαντινοί, υπό την ικανή ηγεσία του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Δ’ του Πωγωνάτου όμως, απέκρουαν τις επιθέσεις, ενώ με τη χρήση του υγρού πυρός διατηρούσαν τις θαλάσσιες οδούς ανεφοδιασμού ανοιχτές. Το χειμώνα οι Άραβες επέστρεψαν στην Κύζικο και ζήτησαν ενισχύσεις από την Συρία, ενώ άρχισαν να ξαναχτίζουν τον στόλο τους.

Την επόμενη άνοιξη επιτέθηκαν ξανά, αλλά και πάλι δεν επέτυχαν το σκοπό τους. Επί πενταετίας επαναλάμβαναν το σκοπό τους χωρίς επιτυχία, μέχρι που το 678 έλυσαν την πολιορκία και αποχώρησαν. Μεγάλο μέρος του στόλου των Σαρακηνών κατά την επιστροφή του έπεσε θύμα των φθινοπωρινών καταιγίδων και καταστράφηκε μπροστά στις ακτές της Παμφυλίας.

Ο χαλίφης Μωαβίας υπέγραψε συμφωνία το 679 με τον Κωνσταντίνο. Οι όροι της συνθήκης ήταν να αφήσει ελεύθερα τα νησιά του Αιγαίου και να πληρώσει ετήσιο φόρο πενήντα σκλάβων, 50 ίππων και 3.000 οκάδες χρυσό. Οι Βυζαντινοί απέτρεψαν την κυρίευση της Κωνσταντινούπολης, και την κατάλυση του Βυζαντίου. Το Βυζάντιο απέκρουσε αποτελεσματικά και για πρώτη φορά την διείσδυση των Αράβων στην Ευρώπη.

Στην δύση η αραβική διείσδυση αποτράπηκε μέσω της μάχης του Πουατιέ. Η μάχη του Πουατιέ (732) ή μάχη της Τουρ (όπως είναι επίσης γνωστή) ήταν μια μάχη μεταξύ των ενωμένων δυνάμεων των Φράγκων και των Βουργουνδών υπό την ικανή ηγεσία του Κάρολου Μαρτέλου ενάντια στους Άραβες υπό τον Αμπντούλ Ραχμάν Ιμπίν Αλ Γκαφίκι που ήδη είχαν προωθηθεί και καταλάβει την Ισπανία. Η μάχη έληξε με νίκη των πρώτων.

 Για την ακρίβεια, η μάχη διεξήχθη μεταξύ των πόλεων Τουρ και Πουατιέ και αποτελεί ορόσημο για την ευρωπαϊκή μεσαιωνική ιστορία, καθώς αυτή έκρινε την αποσόβηση του κινδύνου από την αραβική εξάπλωση στην Δυτική Ευρώπη. Ο Κάρολος, νικώντας κατά κράτος την αραβικό στρατό και διακόπτοντας την αραβική προέλαση στην καρδιά του δυτικού ευρωπαϊκού μεσαιωνικού χώρου, εδραίωσε την ισχύ του και αποκλήθηκε Μαρτέλος, δηλ. σφυροκόπος, από το ανελέητο σφυροκόπημα των αντιπάλων του. Αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την σταδιακή πορεία μιας αντεπίθεσης-ανακατάληψης των εδαφών που ήταν κατακτημένα από τους Άραβες , η οποία ολοκληρώθηκε το 1492, με την εκδίωξη των Αράβων και την ενοποίηση της Ισπανίας.

Η τελευταία προσπάθεια στην Ανατολή για την κατάκτηση της Ευρώπης, έγινε με την δεύτερη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες το 717-718. Αυτή υπήρξε κορυφαίο γεγονός των αραβοβυζαντινών πολέμων, καθώς ήταν η δεύτερη και τελευταία απόπειρα του Χαλιφάτου των Ομεϋαδών να καταλάβει την βυζαντινή πρωτεύουσα και να καταλύσει το βυζαντινό κράτος. Η εκστρατεία αυτή αποτέλεσε το αποκορύφωμα είκοσι χρόνων επιτυχών αραβικών επιδρομών κατά βυζαντινών εδαφών, βοηθούμενων και από την περίοδο αναρχίας στο Βυζάντιο μεταξύ 695 και 717.

Οι αραβικές δυνάμεις, υπό την ηγεσία του περίφημου στρατηγού Μασλαμά ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ (ο Μασαλμάς των Βυζαντινών), εισέβαλαν στην Μικρά Ασία το 716. Αρχικά οι Άραβες ήλπιζαν να εκμεταλλευθούν την εσωτερική διαμάχη των Βυζαντινών και υπολόγιζαν στην υποστήριξη του στρατηγού Λέοντα του Iσαύρου (πολύ ικανός στρατιωτικός, αλλά όχι και τόσο ικανός σε θρησκευτικά και πολιτικά ζητήματα), ο οποίος διεκδικούσε το θρόνο από τον Θεοδόσιο Γ΄. Ο Λέων όμως ακολουθούσε τις δικές του φιλοδοξίες, τους εξαπάτησε και εξασφάλισε τον βυζαντινό θρόνο για τον εαυτό του.

Αφού διαχείμασαν στη δυτική Μικρά Ασία, το θέρος του 717 οι Άραβες διέσχισαν τον Ελλήσποντο, προωθήθηκαν στη Θράκη και απέκλεισαν την Κωνσταντινούπολη από ξηράς μέσω οχυρωματικών γραμμών. Ο αραβικός στόλος όμως, που συνόδευε το στρατό ξηράς και θα συμπλήρωνε την πολιορκία, γρήγορα εξουδετερώθηκε από τους Βυζαντινούς με τη χρήση του υγρού πυρός. Ο χειμώνας που ακολούθησε ήταν εξαιρετικά βαρύς και οι πολιορκητές υπέφεραν πολύ από λιμό, καθώς και από ασθένειες που εκδηλώθηκαν στο στρατόπεδό τους.

Την άνοιξη του 718 δυο νέοι αραβικοί στόλοι έφτασαν για να ενισχύσουν την πολιορκία, αλλά καταστράφηκαν ολοσχερώς από το βυζαντινό ναυτικό μετά την αυτομόληση των χριστιανικών τους πληρωμάτων. Ταυτόχρονα, μια αραβική στρατιά καταστράφηκε σε ενέδρα στην Βιθυνία και οι Βούλγαροι εξαπέλυσαν σφοδρές επιθέσεις κατά των Αράβων. Έτσι οι Άραβες αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία στις 15 Αυγούστου 718. Ο εναπομείνας αραβικός στόλος καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς κατά την επιστροφή του από φυσικά φαινόμενα και βυζαντινές ενέργειες (συνολικές απώλειες των Αράβων 500.000 νεκροί και 1500 πλοία).

Η αποτυχία της πολιορκίας είχε σημαντικές επιπτώσεις. Εξασφάλισε την συνεχιζόμενη ύπαρξη του Βυζαντίου, ενώ οι Άραβες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν δια παντός το στόχο της ολοσχερούς κατάκτησης του βυζαντινού κράτους. Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης ανέκοψε την ισλαμική επέκταση προς την Ευρώπη, και γι' αυτό θεωρείται μια από τις σημαντικότερες μάχες στην παγκόσμια ιστορία. Η νίκη αυτή ουσιαστικά έσωσε τότε την Ευρώπη, εξασφαλίζοντας την ιστορική συνέχεια αυτής και του Χριστιανισμού.

Στις μέρες μας, για άλλη μία φορά, όπως τότε, σημειώνεται μία νέα ισλαμική εισβολή λαθρομεταναστών στην Ευρώπη, τόσο σε Ανατολή (Ελλάδα), όσο και στην Δύση (Ιταλία, Ισπανία), χρηματοδοτούμενη και επιδοτούμενη από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία (οι οποίες χρηματοδοτούν και το λεγόμενο «ισλαμικό χαλιφάτο της ISIS» σε Ιράκ και Συρία, μαζί την δημιουργία εξτρεμιστικών δικτύων τρομοκρατών και τζαμιών, τόσο στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο), με σκοπό την σταδιακή ισλαμοποίηση της και κατάληψη της εκ’ των έσω, μεταμορφώνοντας την σε αυτό που η γνωστή συγγραφέας  Οριάννα Φαλάτσι αποκαλούσε ως «Eurabia» (πρόσφατα η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ συγκρότησαν και συνασπισμό 30 μουσουλμανικών κρατών υπό την ηγεσία τους για να αντιμετωπίσουν τους σιΐτες και όχι μόνο αντιπάλους τους, στην Συρία, το Ιράκ, την Υεμένη και ίσως και τον Λίβανο-

Θα μπορέσουν άραγε να επιτύχουν αυτή την φορά οι ισλαμιστές και τα κράτη που τους χορηγούν τους στόχους τους; Ή μήπως οι Ευρωπαϊκοί λαοί για άλλη μία φορά αφυπνισμένοι, αποφασισμένοι και ενωμένοι υπό ικανές πατριωτικές και στιβαρές ηγεσίες θα αντισταθούν στην επέκταση του ισλαμισμού και θα προστατέψουν τον Χριστιανισμό, απελαύνοντας τους παράνομα εισαγόμενους μετανάστες και καταπολεμώντας τους ισλαμιστές τρομοκράτες, τόσο στα εδάφη που αυτοί κατέχουν, όσο κυρίως και τις χώρες που τους εξοπλίζουν και τους χρηματοδοτούν (Σαουδική Αραβία, Τουρκία και το Κατάρ);  

Άγνωστο, αλλά μόνο η πνευματική και πατριωτική αφύπνιση μπορεί να σώσει μονάχα την Ευρώπη από μία νέα ισλαμική κατάκτηση και έναν μεσαίωνα, και να αποτραπεί ο στόχος κάποιων κρυμμένων και αφανών «παικτών» για την «τάξη μέσω του χάους».