ΤΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΙ Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

ΤΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΙ Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

Μαΐου 10, 2015

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Το 1917 πραγματοποιήθηκε η πτώση του τσαρικού καθεστώτος και η εγκαθίδρυση δημοκρατίας στην Ρωσία και ακολούθησε κομμουνιστικό πραξικόπημα υπό τον Λένιν (με την αμέριστη χρηματική υποστήριξη της Γερμανίας), το όποιο βαφτίστηκε από αυτούς που το εξετέλεσαν επανάσταση, κάτι που είχε ως συνέπεια την έναρξη ενός αιματηρού εμφυλίου στην χώρα που διήρκησε 5 έτη και έληξε το 1922 με την επικράτηση των κομμουνιστών. Παράλληλα πολλές επαρχίες ανεξαρτητοποιηθήκαν από την Ρωσία και στην χώρα επικράτησε το απόλυτο χάος με τους κομμουνιστές που επικράτησαν να εφαρμόζουν ένα κύμα τρομοκρατίας και να νέμονται, να αρπάζουν και να οικειοποιούνται με την υποστήριξη του Λένιν τον πλούτο όλης της χώρας, ενώ η φτώχεια του ντόπιου πληθυσμού πήρε τεράστιες διαστάσεις.

Το 1989 πραγματοποιήθηκε η πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος (με πρωτεργάτη κυρίως τον Γιέλτσιν) και η εγκαθίδρυση δημοκρατίας στην Ρωσία (η οποία βαφτίστηκε από τους αντιπάλους της αντεπανάσταση), μετά από μία προσπάθεια  κομμουνιστικού πραξικοπήματος από την KGB (με την αμέριστη χρηματική υποστήριξη της Αμερικής), κάτι που είχε ως συνέπεια την έναρξη ενός αιματηρού πολιτικού «εμφυλίου» στην χώρα που διήρκησε 5 έτη και έληξε το 1994, με την στρατιωτική εισβολή του Γιέλτσιν στο κοινοβούλιο της Ρωσίας και την οριστική αιματηρή εγκαθίδρυση της εξουσίας του. Παράλληλα πολλές επαρχίες ανεξαρτητοποιηθήκαν από την Ρωσία και στην χώρα επικράτησε το απόλυτο χάος με τους φιλελεύθερους που επικράτησαν να εφαρμόζουν ένα κύμα τρομοκρατίας και να νέμονται, να αρπάζουν και να οικειοποιούνται με την υποστήριξη του Γιέλτσιν τον πλούτο όλης της χώρας (γινόμενοι είτε ολιγάρχες, είτε μαφιόζοι, είτε και τα δύο), ενώ η φτώχεια του ντόπιου πληθυσμού πήρε τεράστιες διαστάσεις.

Πέντε χρόνια μετά το 1917, το 1922, ήρθε η απάντηση στην κομμουνιστική ιδεολογία από το άλλο άκρο του πολιτικού συστήματος με την εγκαθίδρυση του φασιστικού κόμματος στην εξουσία της Ιταλίας από τον Μουσολίνι, ενός λαϊκιστή  και εθνικιστή πολιτικού (που στο τέλος κατάντησε και εθνικός γελωτοποιός της χώρας), ο οποίος είχε ιδρύσει το κόμμα του 3 χρόνια πριν, και όντας δημοσιογράφος είχε μάθει καλά την τέχνη του λόγου και να ξεσηκώνει τις μάζες, με συνθήματα κατά της αριστερά και του κομμουνισμού και του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, υποσχόμενος δουλεία και δόξα για την Ιταλία και εγκαθιδρύοντας στην χώρα του ένα εξίσου καταπιεστικοί και τυραννικού με το κομμουνιστικό καθεστώς.

Πέντε χρόνια μετά το 1989, το 1994, πραγματοποιήθηκε  επίσης η εγκαθίδρυση ως κυβέρνησης στην εξουσία της Ιταλίας του κόμματος του Μπερλουσκόνι, ενός λαϊκιστή  και εθνικιστή πολιτικού (που στο τέλος κατάντησε και εθνικός γελωτοποιός της χώρας), ο οποίος είχε ιδρύσει το κόμμα του 3 μήνες πριν, και όντας ο ίδιος ηγέτης δημοσιογραφικών και τηλεοπτικών ομίλων είχε μάθει καλά την τέχνη του λόγου και να ξεσηκώνει τις μάζες, με συνθήματα κατά της αριστερά και του κομμουνισμού και του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, υποσχόμενος δουλεία και δόξα για την Ιταλία και εγκαθιδρύοντας στην χώρα του ένα παντελώς διεφθαρμένου πολιτικού καθεστώς.     

Το 1927 (πέντε έτη μετά το 1922) μετά από πολλές εσωτερικές διαμάχες ύστερα από τον θάνατο του Λένιν το 1924, ο τυπικός διάδοχος του Στάλιν πήρε οριστικά την εξουσία εξοντώνοντας όλους τους αντιπάλους του και εφαρμόζοντας ένα ακραίο πολιτικό καθεστώς καταπίεσης ακόμα πιο σκληρού και αυταρχικού από ότι του προκατόχου του, αρχίζοντας παράλληλα την διαδικασία εθνικοποίησης του πλούτου της Ρωσίας (τότε ονομαζόμενης ΕΣΣΔ) και εκβιομηχανοποίησης της  και την εκ νέου μετατροπή της σε μεγάλη δύναμη.

Το 1999 (πέντε έτη μετά το 1994) μετά από πολλές εσωτερικές διαμάχες που κατέληξαν στην παραίτηση του Γιέλτσιν το 1999, ο τυπικός διάδοχος του Πούτιν πήρε οριστικά την εξουσία εξοντώνοντας όλους τους αδίστακτους πολιτικούς και οικονομικούς αντιπάλους του (που είχαν την υποστήριξη της Δύσης και είχαν κλέψει τον πλούτο της χώρας) και εφαρμόζοντας ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς, πιο σκληρού από ότι του προκατόχου του, άρχισε παράλληλα την διαδικασία εθνικοποίησης του πλούτου της Ρωσίας και εκβιομηχανοποίησης της και την εκ νέου μετατροπή της σε μεγάλη δύναμη.

Το 1933 (11 έτη μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος του Μουσολίνι) μετά από την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929 και της ακραίας νεοφιλελεύθερης και αντιλαϊκής οικονομικής πολίτικης που εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση Μπρύνινγκ στην Γερμανία, καγκελάριος εκλέχτηκε στις εκλογές που ακολούθησαν ο ηγέτης του Ναζιστικού κόμματος Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού και άρχισε να καταστρώνει τα σχέδια του για την ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη και τον κόσμο, χρηματοδοτούμενος από τους μεγάλους γερμανικούς επιχειρηματικούς ομίλους Κρουπ, IG FARBEN και Siemens.

Το 2005 (11 έτη μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος του Μπερλουσκόνι) μετά από μεγάλη οικονομική κρίση στην χώρα και της ακραίας νεοφιλελεύθερης και αντιλαϊκής οικονομικής πολίτικης που εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση Σρέντερ στην Γερμανία με την ατζέντα 2010, καγκελάριος εκλέχτηκε στις εκλογές που ακολούθησαν η ηγέτης του Χριστιανοδημοκρατικου κόμματος Άνγκελα Μέρκελ, η οποία σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού και άρχισε να καταστρώνει τα σχέδια της για την ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη και τον κόσμο, χρηματοδοτούμενη και αυτή από τους διαδόχους των μεγάλων γερμανικών επιχειρηματικών ομίλων Κρουπ και IG FARBEN αλλά και από την Siemens.

Το 1939 (έξι έτη μετά το 1933) άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος με την εισβολή των Γερμανών στην Πολωνία και την άγρια κατάκτηση της, με την επιβολή ενός βίαου και τυραννικού καθεστώτος πλήρους υποταγής στην χώρα, της φτωχοποίησης του πληθυσμού της και της αρπαγής του πλούτου και των εδαφών της, με την εγκαθίδρυση ενός γερμανού γκάουλάιτερ στην χώρα. Παράλληλα υπήρχαν και δωσιλογικές πολιτικές αρχές στην χώρα, ενώ άρχισαν να εμφανίζονται και ομάδες αντίστασης.

Το 2011 (έξι έτη μετά το 2005) άρχισε ο μεγάλος οικονομικός και πολιτικός πόλεμος με την οικονομική εισβολή των Γερμανών και της τρόικας στην Ελλάδα και την άγρια κατάκτηση της, με την επιβολή του βίαου και τυραννικού καθεστώτος των μνημονίων και της πλήρους οικονομικής και πολιτικής υποταγής της χώρας, της φτωχοποίησης του πληθυσμού της και της αρπαγής του πλούτου και των εδαφών της, με την εγκαθίδρυσης γκάουλάιτερ στην χώρα (των εποπτών της Τρόικας). Παράλληλα υπήρχαν και δωσιλογικές πολιτικές κυβερνήσεις στην χώρα (Παπανδρεόυ, Παπαδήμος, Σαμαράς), ενώ άρχισαν να εμφανίζονται και πολιτικές ομάδες αντίστασης στο μνημόνιο (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΚΚΕ).

Το 1940 ακολούθησε η πτώση και κατάκτηση της Γαλλίας από την Γερμανία μετά την πτώση της ανίκανης κυβέρνησης του Νταλαντιέ στην χώρα και η επιβολή ενός καθεστώτος υποταγής με πρόεδρο και ηγέτη τον Πεταίν και πρωθυπουργό του τον Λαβάλ, που έφτασε την χώρα σε πρωτοφανή σημείο δωσιλογισμού, ανικανότητας, ξεπεσμού και πρωτοφανούς μίσους και αντιδημοφιλίας από την πλευρά του λαού.

Το 2012 ακολούθησε η πλήρης οικονομική πτώση και κατάκτηση της Γαλλίας από την Γερμανία μετά την πτώση της ανίκανης κυβέρνησης του Σαρκοζί στην χώρα μετά τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν το ίδιο έτος, και η επιβολή ενός καθεστώτος υποταγής με πρόεδρο και ηγέτη τον Ολάντ και πρωθυπουργό του τον Βαλς, που έφτασε την χώρα σε πρωτοφανή σημείο δωσιλογισμού, ανικανότητας, ξεπεσμού και πρωτοφανούς μίσους και αντιδημοφιλίας από την πλευρά του λαού.

Στις 17 Οκτωβρίου 1941 πρωθυπουργός της Ιαπωνίας έγινε ο Τότζο Χίντεκι, ένας λαϊκιστής  και εθνικιστής πολιτικός, ο οποίος σχεδίασε τον υπέρμετρο πολεμικό επανεξοπλισμό της χώρας αυτής και ήρθε σε σύγκρουση με την Κίνα, εμπλέκοντας την χωρά του στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ως σύμμαχος της Γερμανίας και υπογράφοντας συμμαχία κατά της ΕΣΣΔ (Ρωσίας).

Στις 26 Δεκεμβρίου 2012 (κάτι που οριστικοποιήθηκε με την πλήρη πολιτική του επικράτηση στις για την ανάδειξη των μελών της Γερουσίας, οι οποίες διεξήχθησαν στις 21 Ιουλίου 2013) πρωθυπουργός της Ιαπωνίας έγινε ο Σίνζο Άμπε, ένας λαϊκιστής  και εθνικιστής πολιτικός (και εγγονός υπουργού της κυβέρνησης του Τότζο Χίντεκι), ο οποίος σχεδίασε τον πολεμικό επανεξοπλισμό της χώρας αυτής και ήρθε σε σύγκρουση με την Κίνα, εμπλέκοντας την χωρά του στον οικονομικό πόλεμο κατά της Ρωσίας ως σύμμαχος της Γερμανίας και των ΗΠΑ.

Το 1943 πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα το σαμποτάζ και η πτώση της γέφυρας του Γοργοπόταμου, μετά από την προσωρινή συμμαχία και συνεργασία των αντιστασιακών οργανώσεων ΕΑΜ και ΕΔΕΣ, με την συνεργασία και των Άγγλων, την ίδια χρονιά κορυφώθηκαν τα θύματα της κατοχικής πείνας στην χώρα και άρχισε ο πρώτος εμφύλιος όταν το ΕΑΜ άρχισε να επιτίθεται στις άλλες ανταρτικές οργανώσεις, έτσι ώστε μετά την απελευθέρωση να μείνει η μόνη πολιτική δύναμη στην χώρα και να μπορεί να επιβάλει βίαια στην χώρα τις ακραίες πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις της, παρόλο που πολλά μέλη του δεν ήταν καν ακροαριστεροί αλλά πολεμούσαν μόνο για την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς και όχι για την εφαρμογή των πολιτικών σχεδιασμών της κομμουνιστικής ηγεσίας του ΕΑΜ και το κλείσιμο προσωπικών η πολιτικών  λογαριασμών.

Παράλληλα την ίδια περίοδο άρχισαν σε παγκόσμια κλίμακα οι σημαντικές ήττες της Γερμανίας στο Στάλινγκραντ από τους Ρώσους και στο Ελ Αλαμέιν από τους Άγγλους και ακολούθησε η απόβαση των Αμερικανών στην Αφρική και ύστερα στην Ιταλία και η πτώση του φιλογερμανικού καθεστώτος της χώρας που άλλαξαν τον ρου του πολέμου και οδήγησαν μετά από δύο χρόνια, το 1945, στην οριστική ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας και όλων των συμμάχων της (κυρίως της Ιαπωνίας). Τελικό αποτέλεσμα ήταν η διάλυση της Ευρώπης και ο διαμοιρασμός της ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ.

Το 2015 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα εκλογές, και μετά από την προσωρινή συμμαχία και συνεργασία των αντιμνημονιακών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, σχηματίστηκε κυβέρνηση με την έμμεση συνεργασία και των Αμερικανών, ενώ την ίδια χρονιά κορυφώθηκαν αριθμητικά τα θύματα της πείνας λόγω της μεγάλης ανεργίας στην χώρα και φαίνεται να ετοιμάζεται πολιτικός εμφύλιος (αρχικά),  επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να επιτίθεται πολιτικά στις άλλες πατριωτικές και μη πολιτικές δυνάμεις (και αυτές σε αυτόν), έτσι ώστε να μείνει η μόνη πολιτική δύναμη στην χώρα και να μπορεί να επιβάλει βίαια στην χώρα τις ακραίες πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις των συνιστωσών του (τις οποίες δεν συμμερίζεται η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού), παρόλο που πολλοί από όσους των ψήφισαν ή ακόμα και μέλη του δεν ήταν καν ακροαριστεροί αλλά τον επέλεξαν μόνο για την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς και όχι για την εφαρμογή των ακραίων πολιτικών σχεδιασμών της ηγεσίας του και το κλείσιμο προσωπικών η πολιτικών  λογαριασμών. 

Παράλληλα την ίδια περίοδο άρχισαν σε παγκόσμια κλίμακα οι σημαντικές ήττες της Γερμανίας στην Νέα Ρωσία από τους Ορθόδοξους ντόπιους και Ρώσους εθελοντές, ενώ οι Αμερικανοί σχεδιάζουν με την εφαρμογή  πρώτα της αμερικανικής έμπνευσης συνθήκης TTIP (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων) με την Ευρώπη κάτι που θα υποδουλώσει την Γερμανία και την ΕΕ πλήρως στις ΗΠΑ και την αντίστοιχη συνθήκη TPP (Δια-Ειρηνική Εμπορική Συμφωνία Συνεργασίας) για την Ασία και τον Ειρηνικό που θα έχει στις χώρες της περιοχής (π.χ. Ιαπωνία) τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα. Αν αυτές οι συμφωνίες δεν υπογραφούν υπάρχει πάντα η δυνατότητα από μεριάς ΗΠΑ (αλλά και της Ρωσίας) να υποστηρίξουν αντιευρωπαικά, ευρωσκεπτικιστικά και αντιγερμανικά εθνικιστικά κόμματα να καταλάβουν την εξουσία στις χώρες της ΕΕ (κάτι σχετικά εύκολο λόγω της τυραννικής πολιτικής των Γερμανών), και ύστερα να αποχωρήσουν από αυτή διαλύοντας την και ύστερα να συμμαχήσουν με τις ΗΠΑ, καταστρέφοντας έτσι την πολιτική δύναμη της Γερμανίας και έναν ενδεχόμενα ισχυρό πολιτικό και οικονομικό ανταγωνιστή. Για να συμβεί αυτό όμως θα χρειαστεί να φύγει μία πολύ ισχυρά οικονομική χώρα στην ΕΕ και την ευρωζώνη, όπως είναι π.χ. η Ιταλία.

Θα είναι άραγε το 2015 η χρονιά που θα αλλάξει ο ρους του παγκόσμιου οικονομικού (και όχι μόνο) πολέμου και θα οδηγήσει, όπως στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, μετά από δύο χρόνια (2017) στην οριστική ήττα της Γερμανίας και όλων των συμμάχων της; Πιθανό τελικό αποτέλεσμα θα είναι πάλι η διάλυση της Ευρώπης (ΕΕ) και ο διαμοιρασμός της ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία; Είναι άραγε τυχαίο ότι ακόμα και στην Ισπανία έχουμε αντίστοιχη άνοδο ενός ακροαριστερού κόμματος, του Podemos (όπως ήταν τον Λαϊκό Μέτωπο λίγο πριν τον Ισπανικό Εμφύλιο) και της νέμεσης του, του Ciudadanos (όπως η Φάλαγγα του Χοσέ Αντωνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, και βλέπουμε και εδώ πάλι το όνομα Ριβέρα ως αντίπαλο σε ακροαριστερό κόμμα, μια ειρωνική σύμπτωση του τότε με το τώρα, αφού ο τωρινός ηγέτης του Ciudadanos ονομάζεται Άλμπερτ Ριβέρα);

Άγνωστο αλλά σε αυτή την περίπτωση ισχύει το ρητό του Άρθουρ Σοπενχάουερ ότι «το γενικότερο δίδαγμα της ιστορίας είναι: «τα ίδια γεγονότα, με διαφορετικό τρόπο», κάτι που φαίνεται να επιβεβαιώνεται απόλυτα στην σημερινή εποχή και την σύγκριση της με τα γεγονότα που συνέβησαν πριν έναν αιώνα και από ότι φαίνεται τα πράγματα θα  λυθούν άλλη μία φορά μόνο με πόλεμο, γιατί ο πόλεμος είναι η μαμή της ιστορίας και μόνο αν γνωρίσει κανείς την ιστορία του θα μπορέσει να αποφύγει τις κακοτοπιές της, γιατί ως γνωστόν όποιος έθνος δεν έχει μάθει την ιστορία του και τα λάθη του (π.χ. σήμερα η Γερμανία) είναι καταδικασμένο να τα ξαναεπαναλάβει.