ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗΣ ΤΗΣ HEARTLAND ΤΗΣ ΕΥΡΑΣΙΑΣ

ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗΣ ΤΗΣ HEARTLAND ΤΗΣ ΕΥΡΑΣΙΑΣ

Ιανουαρίου 30, 2016

29-12-2014
 Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ο Μάκιντερ ήταν ο άνθρωπος  που στην σύγχρονη εποχή κατασκεύασε την έννοια της Πλανητικής Νήσου (της Heartland) που ήταν κατά τον ίδιο η Ευρώπη μαζί με την Ασία και την Αφρική, οι οποίες αποτελούσαν συνολικά έναν ενιαίο χώρο.

Η Αγγλοσαξωνική γεωπολιτική σκέψη βασίζεται στο θέμα της ασφάλειας και εφαρμόζει γεωγραφική διαίρεση της υδρογείου. Η Heartland είναι η κεντρική και πιο σημαντική περιοχή της Ευρασίας. Όποιος την κατέχει μπορεί να ελέγξει τον κόσμο. Η θεωρία καταλήγει σε ανάσχεση της Heartland, ώστε να εμποδιστεί η απρόσκοπτη πρόσβαση στη θάλασσα.

Επομένως σύμφωνα με τον Mackinder για τη σύσταση της απόλυτης παγκόσμιας κυριαρχίας είναι απαραίτητη η κυριαρχία της Ευρασίας όπως και για την κυριαρχία της Ευρασίας απαιτείται η κυριαρχία της ευρασιατικής ενδοχώρας (Heartland), ενώ για την κυριαρχία της ευρασιατικής ενδοχώρας επιβάλλεται η κυριαρχία της Ανατολικής Ευρώπης και γενικότερα η Μέση Ανατολή τοποθετείται στο κέντρο του εσωτερικού δακτύλιου που περικλείει τα εδάφη της Ευρασίας που μένουν εκτός της ενδοχώρας.

http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2013/07/ratzel-kjellen-mackinder-haushofer.html

Και αυτό γιατί κατά την γνώμη του η δύναμη που κυριαρχεί σε αυτή την περιοχή (τα σύνορα και την έκταση της πρώην ΕΣΣΔ και του πρώην συμφώνου της Βαρσοβίας), αν  προετοιμαστεί μεθοδικά, γίνει ισχυρή και αρχίσει την κάθοδο προς τις «θερμές θάλασσες» της Μεσογείου και του Ινδικού Ωκεανού και τις καταλάβει, θα γίνει τόσο ισχυρή και αν καταφέρει να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την ‘Πλανητική Νήσο’, η οποία είναι και το σημαντικότερο εδαφικά, σε φυσικούς πόρους και πληθυσμό τμήμα της γης και στο τέλος μέσω της χρήσης των πόρων του θα καταφέρει να κυριαρχήσει και νομοτελειακά και σε όλο τον κόσμο.

Ως γνωστόν η δύναμη που κυριαρχεί σε αυτήν την περιοχή εδώ και πολλούς αιώνες είναι η Ρωσία. Αυτή τη δυναμική της Ρωσίας προσπάθησαν σε όλη την διάρκεια της ιστορίας να ανακόψουν οι μεγάλες αγγλοσαξονικές ναυτικές δυνάμεις και οι στεριανές τευτονικές δυνάμεις αντίστοιχα, δημιουργώντας μια ζώνη αποκλεισμού, την επονομαζόμενη και Rimland, η οποία βρίσκεται περιμετρικά γύρω από την χώρα αυτή και προσπαθεί να την περικυκλώσει και να την απομονώσει οριστικά εντός της περιοχής της, μην δίνοντας της το περιθώριο να εξέλθει και να επεκταθεί εκτός αυτής.

Πιο συγκεκριμένα η Heartland περιβάλλεται από έναν Δακτύλιο (Rimland), που ανακόπτει τις προσβάσεις της προς τις ανοικτές θάλασσες. Η Κεντροχώρα μαζί με τον Δακτύλιο αποτελούν τη λεγόμενη «Νήσο του Κόσμου», που συνίσταται από τη μεγαήπειρο της Ευρασίας και την Αφρική. Η «Νήσος του Κόσμου» καταλαμβάνει τα 2/3 της ξηράς, κατοικείται από το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού και κατέχει το 70% της παγκόσμιας οικονομίας. Όποιος λοιπόν κυριαρχεί στη «Νήσο του Κόσμου» ελέγχει γεωπολιτικά τον πλανήτη μας.

Είναι απόλυτα φυσικό ότι τον αποκλεισμό προσπαθεί συνεχώς να διαρρήξει η Μόσχα κάνοντας συμμαχίες και συμφωνίες με άλλες μεγάλες ή μεσαίες δυνάμεις που βρίσκονται γύρω της και έχουν την δυνατότητα αν συμμαχήσουν με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να την εγκλωβίσουν εντός της Μαύρης Θάλασσας και της Ανατολικής Ευρώπης και Βόρειας Ασίας, αφήνοντας την απομονωμένη στα γεωγραφικά της όρια, χωρίς διέξοδο προς τον Νότο, τον Βορρά ή και τη Δύση κάτι που θα οδηγήσει μαζί με παράλληλο οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό εμπάργκο εναντίον της στον  θάνατο της λόγω υπέρμετρης πίεσης και ασφυξίας.

http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2013/07/ratzel-kjellen-mackinder-haushofer.html

Αντίστοιχες ιδέες είχε αναπτύξει και ο Χαουσχόφερ για την διαίρεση της υδρογείου. Η δική του θεωρεία χρησιμοποιεί ευρύτατα την έννοια του ζωτικού χώρου για την διαίρεση του κόσμου, ο οποίος όμως και εδώ συνέπιπτε με τον στρατηγικής σημασίας χώρο της Ευρασίας που κατά την γνώμη του Μακίντερ θα έπρεπε να ελέγχει μία ισχυρή δύναμη για να εμποδίσει την επέκταση της δύναμης που κατέχει την Heartland και να μπορεί παράλληλα να κυριαρχεί πλήρως αυτή στον κόσμο. Αυτή η περιοχή ήταν η Μεσευρώπη (Mitteleuropa), η οποία αποτελείτο από την δυτική Ρωσία και την Ουκρανία.

Για αυτό τον λόγο τόσο η Αυτοκρατορική όσο και η ναζιστική Γερμανία προσπάθησε να κατακτήσουν αυτή την περιοχή για να κυριαρχήσουν πλήρως στον κόσμο, αλλά στο τέλος απέτυχαν και έχασαν τον πόλεμο κατάκτησης που διεξήγαγαν.

Kατά την γεωπολιτική σκέψη του Χαουσχόφερ, δεν τίθεται θέμα κατανομής ισχύος μεταξύ «ναυτικών» και «χερσαίων» μαζών του πλανήτη, αλλά διαίρεσης όλης της επιφάνειας της Γης, σύμφωνα με τις ανάγκες «ζωτικού χώρου» των ισχυρών δυνάμεων που δρουν ως «ζωντανοί οργανισμοί»: α) Η ευρωπαϊκή και αφρικανική ζώνη υπό την γερμανική κηδεμονία β) Η Πανρωσική ζώνη που έχει πρόσβαση στον Ινδικό Ωκεανό.γ). Η Άπω Ανατολική ζώνη με κεντρική δύναμη την Ιαπωνία δ) Η αμερικανική ήπειρος με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ. Mε βάση αυτή την αντίληψη, η γεωστρατηγική προβληματική του Aνατολικού Zητήματος καταργείται μέσα από μια «φυσική» διαίρεση του κόσμου, σύμφωνα με τέσσερις κάθετους άξονες στον παγκόσμιο χάρτη, οι οποίοι δημιουργούν τέσσερις «σφαίρες ζωτικού χώρου» (Lebensraum).

Κατά την γνώμη του  Χαουσχόφερ η Γερμανία έπρεπε να παραμείνει σύμμαχος με τις ναυτικές δυνάμεις, να καταλάβει απαραίτητα η Γερμανία την Μέση Ανατολή, ώστε να περικυκλωθεί η κεντρική ήπειρος και να αποκοπούν οι ναυτικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Αγγλία) από τις θαλάσσιες διόδους της και αργότερα έπρεπε να προβεί και στην σύναψη ενός διηπειρωτικού συμφώνου με την Κίνα και την Ιαπωνία, ενώ  έβλεπε την Ουκρανία ως προμηθευτή προϊόντων για την χώρα του και πίστευε πως μόνο μια μεγάλη δύναμη θα μπορούσε να αξιοποιήσει πλήρως την ικανότητά της στην παραγωγή τροφίμων και για αυτό τον λόγο θα έπρεπε να προβεί παράλληλα και σε μια εξοντωτική στρατιωτική επιχείρηση κατά της Ρωσίας.

http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2013/07/ratzel-kjellen-mackinder-haushofer.html

Με την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση «καταβρόχθισε» τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία - οι χώρες της Βαλτικής είχαν έρθει υπό έλεγχο ήδη από το 1940. Αμέσως μετά, κινήθηκε προς τις δύο πλευρές του Αιγαίου - Ελλάδα και Τουρκία, επιδιώκοντας τη μετατροπή της εν λόγω γεωστρατηγικής τοποθεσίας σε σοβιετικά ελεγχόμενα κράτη - ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα και η ταυτόχρονη έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, της πάλης της ηπειρωτικής έναντι της ναυτικής δύναμης για την παγκόσμια ηγεσία. Κατά τη διάρκεια λοιπόν του ψυχρού πολέμου, η Σοβιετική Ένωση που ήλεγχε πλήρως την ευρασιατική «ενδοχώρα» της Heartland (δηλαδή την ανατολική Ευρώπη, την Ουκρανία καθώς και την δυτική Ρωσία) προσπάθησε αλλά τελικά δεν κατόρθωσε να πάρει τον έλεγχο της Ευρασίας.  

http://zenithmag.files.wordpress.com/2014/03/russia-geopolitics.jpg

Και αυτό συνέβη γιατί κάποιο γεωπολιτικοί ερευνητές της τότε εποχής, όπως ο Spykman και ο Κέναν πίστευαν ότι η πραγματική δυνητική ισχύς κυριαρχίας βρίσκεται στην περίμετρο της Ευρασίας (Rimland), η οποία αποτελείται από την Δυτική Ευρώπη, την Τουρκία, το Ιράκ, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, την Κίνα, τη Κορέα και την Ανατολική Σιβηρία, και υποστηρίζει τη ότι όποιος κυριαρχήσει σε αυτή τη ζώνη θα κυριαρχήσει στον κόσμο και συμβούλεψαν τις Δυτικές δυνάμεις να ενστερνιστούν τις ιδέες τους.

Πραγματικά οι θεωρίες τους αυτές εφαρμόστηκαν επιτυχώς στον Ψυχρό πόλεμο όταν οι ΗΠΑ ακούγοντας τις συμβουλές τους εφάρμοσαν την περικύκλωση της Ευρωπαϊκής ηπείρου μέσω αμυντικών συμφωνιών (NATO-CENTO-SEATO), προκειμένου να περιορίσουν την ΕΣΣΔ εντός του χώρου της (μία πολιτική που εφάρμοσαν επιτυχώς τόσο ο Νίξον όσο και ο Κίσινγκερ με το διπλωματικό άνοιγμα-συμμαχία των ΗΠΑ με την Κίνα) και επιδιώχθηκε να δημιουργηθεί μια στρατηγική ζώνη περικύκλωσης που να συνδέεται στρατηγικά στα επιμέρους της τμήματα και να εκτείνεται με το ΝΑΤΟ από τη Νορβηγία ως την Τουρκία, με το CENTO από τη Τουρκία ως το Πακιστάν και το SEATO από το Πακιστάν ως τις Φιλιππίνες στον Βορρά και ως τη Νέα Ζηλανδία στο Νότο, μια πολιτική που εξακολουθούν να εφαρμόζουν μέχρι σήμερα.

Την ίδια πολιτική προσπάθησαν να εφαρμόσουν και σήμερα οι ΗΠΑ, η Γερμανία και γενικότερα η Δύση, ιδίως μετά την Ουκρανική κρίση που είχε σαν σκοπό την «κατάληψη» της Ουκρανίας από την Δύση και αντίστοιχα της Rimland, θα είχε ως συνέπεια την περικύκλωση και απομόνωση της Ρωσίας οριστικά εντός της περιοχής της, μην δίνοντας της το περιθώριο να εξέλθει και να επεκταθεί εκτός αυτής, την οικονομική και γεωπολιτική ασφυξία και τον θάνατο της και την πλήρη επικράτηση των ΗΠΑ στον αγώνα για παγκόσμια κυριαρχία μέσω της κατάληψης της κρίσιμης γεωπολιτικά περιοχής για την παγκόσμια κυριαρχία, της Rimland. Έτσι μετά το υποκινούμενο από την Δύση (κυρίως τις ΗΠΑ και την Γερμανία) πραξικόπημα κατά του νόμιμου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτωρ Γιανουκόβιτς (μέσω της χρήσης ομάδων μισθοφόρων, ακροδεξιών ναζιστών, ισλαμιστών Τατάρων, «αναρχικών» και χρηματοδοτούμενων από την Δύση «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ), το καθεστώς ανδρεικέλων των Δυτικών που εγκαταστάθηκε στο Κίεβο άρχισε μία άγρια εκστρατεία γενοκτονίας και βίαιης εθνοκάθαρσης κατά των ρωσόφωνων (και ρωσόφιλων) περιοχών της νοτιοανατολικής Ουκρανίας με σκοπό την πλήρη κατάληψη αυτών, την εκκένωση αυτών από τον Ρωσόφιλο πληθυσμό τους και την ιδιοποίηση από την νεοναζιστική κυβέρνηση στο Κίεβο και τους Δυτικούς υποστηρικτές της, των πρώτων υλών, των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου,  του ανθρώπινου δυναμικού, των καλλιεργειών και των εργοστασίων της περιοχής.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK5knUKLm5YBugbYOrb1UtZ7_EnXC4s1YGazV9O0jXZJjzpAwrcmaUnZ9d7C0Kbu901j3qO1ZCyVNcQ5s0SKfNs_2Y16PzqKQ-wtDUV9TiqcgZwTrHV15HgsfmxLIhXaoBsAZic5J5Sh8/s1600/heartland.gif

Παράλληλα η Δυτικόφιλη κυβέρνηση θα προωθούσε την άμεση ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, φέρνοντας έτσι τα νατοϊκά στρατεύματα και την αντιπυραυλική ασπίδα των Αμερικανών στα σύνορα της Ρωσίας, οι οποίοι θα αποκτούσαν παράλληλα στα σύνορα τους έναν εχθρό με πληθυσμό 40 εκατομμυρίων κάτοικων, ενώ θα έχαναν παράλληλα και τις οικονομικές συμφωνίες και ανταλλαγές που υπήρχαν ήδη ανάμεσα στις δύο αυτές χώρες.  Παράλληλα οι ΗΠΑ θα κατάφερναν να πάρουν εκδίκηση για την αποτροπή της εισβολής τους στην Συρία, που είχαν επιτύχει οι Ρώσοι το 2013, ενώ παράλληλα θα ανάγκαζαν τους Ρώσους να στρέψουν την προσοχή τους στα σύνορα τους, μακριά από την περιοχή της Μέσης Ανατολής που αυτοί είχαν επιλέξει να επικεντρωθούν. Στον Πούτιν έμειναν έτσι δύο επιλογές: Είτε να αφήσει τους Ρωσόφωνους, τόσο της Κριμαίας όσο και της Ρωσόφιλης Νοτιανατολικής Ουκρανίας, οι οποίοι είχαν εν τω μεταξύ εξεγερθεί κατά της καταπίεσης της νεοναζιστικής κυβέρνησης του Κιέβου στην τύχη τους, χάνοντας παράλληλα και το κύρος τους και επιτρέποντας στους Δυτικούς να επιτύχουν μία πλήρη Γεωπολιτική νίκη και περικύκλωση της Ρωσίας (παράλληλα με μία πλήρη εκστρατεία λάσπης από τα ΜΜΕ της Δύσης που έκαναν τα πάντα για να πείσουν ότι είτε οι Ρώσοι ή οι Ρωσόφωνοι είχαν καταρρίψει το επιβατηγό αεροσκάφος στον εναέριο χώρο της Ουκρανίας, έγκλημα που στην πραγματικότητα πραγματοποίησαν οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου), είτε να βοηθήσει άμεσα τους συμπατριώτες του στην Ουκρανία που κινδύνευαν άμεσα με αφανισμό. Επέλεξε να κάνει το δεύτερο περιμένοντας όμως τον κατάλληλο χρόνο. Πρώτα μετά από την εξέγερση του ντόπιου κατά συντριπτική πλειοψηφία Ρωσόφωνου πληθυσμού της Κριμαίας, ο οποίος εξεγέρθηκε ενάντια στην καταπίεση και στον διωγμό που είχαν κηρύξει εναντίον του οι «κυβερνητικοί» του Κιέβου (σε πλήρη συνεργασία με νατοϊκούς πράκτορες, και ισλαμιστές και μισθοφόρους, χρηματοδοτούμενοι και εξοπλιζόμενοι παράλληλα από αυτούς) και τους εκδίωξε από τα μέρη αυτά,  και ζήτησε από τον Πούτιν την προσάρτηση της περιοχής στην Ρωσική ομοσπονδία, πραγματικά ο Ρωσικός στρατός εισήλθε  στην περιοχή, αφόπλισε τις εναπομείναντες ομάδες Ουκρανών, και μετά από την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος,  στο οποίο οι κάτοικοι κατά συντριπτική πλειοψηφία ψήφισαν την προσχώρηση στην Ρωσική ομοσπονδία, η περιοχή προσαρτήθηκε σε αυτήν.

Ύστερα άρχισε μία εισροή πολεμοφοδίων, τροφίμων και εθελοντών στις πολιορκημένες περιοχές της μέχρι τώρα απελευθερωμένης Νέας Ρωσίας (Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ) και όταν η Ρωσία υπέγραψε συμφωνία 400 δις δολαρίων με την Κίνα (σαν αντιστάθμισμα στις κυρώσεις του εμπάργκο που της είχαν εν τω μεταξύ επιβάλλει οι Δυτικοί με υποκίνηση των ΗΠΑ και οι οποίες με έναν πολύ έξυπνο τρόπο δεν επέφεραν ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα στις ΗΠΑ αλλά κυρίως στην ΕΕ και την Ρωσία), παράλληλα με την ίδρυση ενός νέου νομισματικού ταμείου από τα μέλη της BRICS με απόθεμα δις δολαρίων σε αποθεματικό, (προσέχοντας παράλληλα να μην έρθει η ίδια σε άμεση πολεμική σύγκρουση με τους Ουκρανούς, παρά τις έντονες προβοκάτσιες που επιχείρησαν αυτοί),  άρχισε να ενισχύει αποφασιστικά τους πατριώτες της Νέας Ρωσίας, οι οποίοι υπό την καθοδήγηση ικανών ηγετών (όπως ο Συνταγματάρχης Ιγκόρ Ιργκίν Στρέλκοφ) κατάφεραν όχι μόνο να αποκρούσουν την εισβολή των νεοναζιστών του Κιέβου αλλά και να αντεπιτεθούν, απωθώντας τα στρατεύματα τους και φτάνοντας μέχρι την Μαριούπολη. Μόνο η εκεχειρία έσωσε τον ουκρανικό στρατό από την διάλυση και την προέλαση των στρατιωτών της Νέας Ρωσίας ως την Οδησσό. Έτσι το σχέδιο των ΗΠΑ απέτυχε.

http://zenithmag.files.wordpress.com/2012/11/heartland_rimland.jpg

Ύστερα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προσπάθησαν να συμμαχήσουν με όλες τις χώρες περιμετρικά της Ρωσίας, προκειμένου να την περικυκλώσουν, να την απομονώσουν και να την σπάσουν μέσω οικονομικών, εμπορικών και πολιτικών κυρώσεων και διεθνούς πολιτικής απομόνωσης όπως είχαν κάνει και στον Ψυχρό πόλεμο με την ίδρυση στρατιωτικών συνασπισμών σε Ευρώπη και Ασία (ΝΑΤΟ και ΣΕΑΤΟ) και την συμμαχία τους με την Κίνα, την Τουρκία, το Ιράν (πριν την ισλαμική επανάσταση), το Πακιστάν και την Ιαπωνία. Και αυτή η πολιτική τους απέτυχε.

http://zenithmag.files.wordpress.com/2012/11/map_germanyandeurope_800.jpg

Πρόσφατα η Ρωσία υπέγραψε με την Ινδία πολιτική και οικονομική συμφωνία αξίας 300 δις (αντισταθμίζοντας με αυτήν την οικονομική συμφωνία και την αντίστοιχη των 400 δις που υπέγραψε πρόσφατα με την Κίνα τις οικονομικές ζημιές από τις κυρώσεις της Δύσης λόγω της Ουκρανίας), συμμαχώντας πολιτικά και με αυτήν την χώρα όπως και με την Κίνα, έχει ήδη υπογράψει και συνάψει πολιτικές και οικονομικές συμμαχίες με το Ιράν και πολύ πρόσφατα και με την Τουρκία (επιτρέποντας έτσι την πρόσβαση της Ρωσίας σε μεσόγειο και ινδικό ωκεανό αφού αυτές οι δύο χώρες είναι φυσικό φράγμα για την έξοδο της Ρωσίας προς αυτές τις περιοχές), σπάζοντας έτσι πολλά κομμάτια της ζώνης ανάσχεσης της Rimland, ενώ και η αντίθεση πολλών χωρών της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής περιοχής της Ευρώπης στην αντιρωσική πολιτική των ΗΠΑ, Γερμανίας, ΝΑΤΟ και ΕΕ με την παράλληλη πολύ πιθανή ανάληψη της εξουσίας αντιευρωπαικών φιλορωσικών κομμάτων σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης (Φαράτζ σε Μεγάλη Βρετανία, Λεπέν σε Γαλλία, Στράσε σε Αυστρία, Σαλβίνι ή Γκρίλλο σε Ιταλία, Ινγκλεσίας σε Ισπανία και πιθανώς μελλοντικά και Λούκε σε Γερμανία, τα κόμματα των οποίων χρηματοδοτούνται από τους Ρώσους) θα μπορούσαν όχι απλά να διαρρήξουν αυτή την ζώνη ανάσχεσης, αλλά να την θρυμματίσουν πλήρως χάρις στην έξυπνη πολιτική της Ρωσίας υπό την ηγεσία του Πούτιν.