Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΒΑΛΚΥΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΒΑΛΚΥΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Ιουλίου 19, 2016

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

19-7-2016

Η επιχείρηση Βαλκυρία (γερμ.: Operation Walküre) ήταν ένα σχέδιο του ναζιστικού στρατού σε περίπτωση γενικής διάλυσης της πολιτικής τάξης του έθνους, το οποίο στόχευε στη συνέχιση της άσκησης της εξουσίας από τους Ναζί.

Αργότερα, το σχέδιο αυτό χρησιμοποιήθηκε για την οργάνωση ενός πραξικοπήματος ενάντια στο χιτλερικό καθεστώς. Στο νέο αυτό σχέδιο περιλαμβανόταν και η δολοφονία του Χίτλερ. Η απόπειρα δολοφονίας πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου 1944, αλλά απέτυχε. Στη συνέχεια, το σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή αλλά οι πιστοί στον Χίτλερ στρατιωτικοί κατέπνιξαν το πραξικόπημα.

To αρχικό σχέδιο Βαλκυρία είχε προταθεί από το επιτελείο του Στρατηγού Φρίντριχ Όλμπριχτ, σε περίπτωση εσωτερικών αναταραχών, και είχε εγκριθεί από τον Χίτλερ. Το σχέδιο επρόκειτο να τεθεί σε εφαρμογή στην περίπτωση εξέγερσης των εκατομμυρίων αιχμαλώτων ή ξένων εργατών, που εργάζονταν στα κατεχόμενα εδάφη της Γερμανίας, ή ακόμη και από βομβαρδισμό της χώρας από τους Συμμάχους. Το σχέδιο απέβλεπε στη συνέχιση της άσκησης της εξουσίας από τον ναζιστικό καθεστώς.

Ήδη από το 1938, ο επιθετικός γερμανικός επεκτατισμός υποδαύλιζε συνωμοσίες κατά του Χίτλερ, στα ανώτατα κλιμάκια του στρατού. Η παθητική στάση της Βρετανίας και της Γαλλίας (Διάσκεψη του Μονάχου), επανέφερε τα σχέδια αυτά εκ νέου, με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Βασικοί πρωταγωνιστές των συγκεκριμένων δολοπλοκιών ήταν οι Λούντβιχ Μπεκ, Βίλχελμ Κανάρις και Έρβιν φον Βιτσλέμπεν. Ωστόσο, η επιτυχία του Blitzkrieg σε όλα τα μέτωπα, περιόρισε τον κύκλο των πρόθυμων συμμετεχόντων. Εξάλλου, απ' το 1934, όταν ο Χίτλερ κατέλαβε την εξουσία, ως το 1944 είχαν πραγματοποιηθεί 27 απόπειρες δολοφονίες εναντίον του.

Το 1942 ο Συνταγματάρχης Κλάους φον Στάουφενμπεργκ και ο Υποστράτηγος Χένινγκ φον Τρέσκοβ συνέλαβαν την ιδέα να χρησιμοποιήσουν το σχέδιο Βαλκυρία για να ανατρέψουν το χιτλερικό καθεστώς και να αναλάβουν την εξουσία. Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες της περιόδου, τα κίνητρα των συνωμοτών πήγαζαν κυρίως από την πρόθεση να προλάβουν την ολοσχερή καταστροφή της Γερμανίας και να περισώσουν -στα λογικά πλαίσια- το ηθικό της κύρος.

Το σχεδιαζόμενο πραξικόπημα είχε ως στόχο την πτώση του Χίτλερ, ως προϋπόθεση διαπραγματεύσεων με τους Συμμάχους. Επιπλέον, οι συμμετέχοντες του σχεδίου ήθελαν με το παράδειγμά τους να αποδείξουν στις επόμενες γενιές ότι πράγματι υπήρξαν Γερμανοί που είχαν συνείδηση του εγκληματικού ναζιστικού καθεστώτος.

Το σχέδιο προέβλεπε την κατάληψη των υπουργικών κτιρίων στο Βερολίνο, του αρχηγείου του Χίμλερ στην Ανατολική Πρωσία, ραδιοφωνικών σταθμών και τηλεγραφικών γραφείων. Επίσης, σχεδίαζαν την άμεση κατάληψη στρατοπέδων συγκέντρωσης, ώστε να τερματιστεί η εξόντωση των Εβραίων. Προϋπόθεση για την επιτυχία της επιχείρησης και την κατάληψη της εξουσίας ήταν η τυφλή υπακοή των διοικητών των μονάδων στους συνωμότες.

Ο Στρατηγός Λούντβιχ Μπεκ και ο Καρλ Γκέρντελερ είχαν από κοινού καταρτίσει προσχέδιο Συντάγματος για την επόμενη μέρα της πτώσης του Ναζισμού, και προέβλεπαν σχηματισμό κυβέρνησης εκ προσωπικοτήτων. Μόλις οι πραξικοπηματίες αναλάμβαναν τις τύχες της χώρας, θα προχωρούσαν στη στοιχειώδη αποκατάσταση των θεμελιωδών δημοκρατικών ελευθεριών, όχι όμως και στην άμεση αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού. Στη νέα κυβέρνηση, Καγκελάριος της νέας κυβέρνησης θα ήταν ο Καρλ Γκέρντελερ.

Οι εμπλεκόμενοι στη συνωμοσία είχαν προσεγγίσει τουλάχιστον μια φορά τον Χάινριχ Χίμλερ, προσφέροντάς του την προστασία τους, εφόσον βοηθούσε στην απομάκρυνση του Χίτλερ και εξασφάλιζε διαπραγματεύσεις ειρήνης με τον εχθρό. Αξίζει να σημειωθεί ότι την εξόντωση του Χίτλερ είχαν θέσει πολλοί αξιωματικοί ως όρο για τη συμμετοχή τους.

Όλες τις γραπτές εντολές χειριζόντουσαν η σύζυγος του Τρέσκοβ, Έρικα, και η γραμματέας του, Μαργκαρέτε φον Όβεν. Και οι δυο γυναίκες φορούσαν γάντια, για να μην αφήσουν δακτυλικά αποτυπώματα.

Μετά την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία τον Ιούνιο του 1944, οι γερμανικές δυνάμεις ήταν ανάμεσα στις δυνάμεις των δυτικών και των Σοβιετικών, χωρίς έτσι να ελπίζουν σε μια θετική κατάληξη του πολέμου. Η απόπειρα επομένως, είχε ελάχιστη σημασία για τους Συμμάχους, οι οποίοι ήταν αποφασισμένοι να επιβάλουν στο Τρίτο Ράιχ την άνευ όρων παράδοση και όχι να διαπραγματευτούν με μια στρατιωτική χούντα. Με βάση, ωστόσο, τα τεράστια στρατιωτικά πλεονεκτήματα που θα αποκόμιζαν οι συμμαχικές δυνάμεις, θεωρείται δεδομένο πως με αυτόν τον τρόπο θα επεσπεύδετο το τέλος του πολέμου και θα σώζονταν εκατομμύρια άνθρωποι.

Στις αρχές Ιουλίου του 1944, το σχέδιο ήταν έτοιμο να τεθεί σε εφαρμογή (η επιτάχυνση του αποφασίσθηκε λόγω του ότι η Gestapo είχε μάθει για το πραξικόπημα και είχε αρχίσει να «πλησιάζει» τους συνωμότες). Ο στρατηγός Χέλμουτ Στιφ θα δολοφονούσε τον Χίτλερ στις 7 του μήνα κοντά στο Σάλτσμπουργκ, αλλά την τελευταία στιγμή αρνήθηκε. Τελικά, αποφασίστηκε ότι ο Στάουφενμπεργκ θα δολοφονούσε τον Χίτλερ τοποθετώντας εκρηκτικά στην αίθουσα συσκέψεων, καθώς ήταν ο μόνος από τους συνωμότες που είχε ως επιτελικός αξιωματικός άμεση πρόσβαση στον Χίτλερ.

Στις 11 Ιουλίου, όμως, από τη συνάντηση του επιτελείου απουσίαζαν ο Χάινριχ Χίμλερ και ο Χέρμαν Γκέρινγκ, τους οποίους οι συνωμότες σχεδίαζαν επίσης να σκοτώσουν. Έτσι, ακυρώθηκε και η απόπειρα αυτή. Άλλη μια απόπειρα θα πραγματοποιούνταν στις 15: στην αίθουσα συσκέψεων, ο Χίμλερ και ο Γκέρινγκ ήταν παρόντες, αλλά ο ίδιος ο Χίτλερ έφυγε την τελευταία στιγμή.

Τελικά, η απόπειρα δολοφονίας πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1944, στο καταφύγιο του Χίτλερ, Wolfsschanze, στη σημερινή Πολωνία. Ο ίδιος ο Στάουφενμπεργκ τοποθέτησε την εκρηκτική ύλη, κρυμμένη σε χαρτοφύλακα, κοντά στον Χίτλερ και έφυγε από την αίθουσα. Μόνο τέσσερις από τους 24 παρευρισκόμενους τραυματίστηκαν θανάσιμα, ενώ ο στόχος σώθηκε. Εν τω μεταξύ, ο Στάουφενμπεργκ κατέφθασε αεροπορικώς στο Βερολίνο, προκειμένου να οδηγήσει το πραξικόπημα. Τελικά οι συνωμότες απέτυχαν καθώς πολλοί αξιωματικοί αρνήθηκαν να εκτελέσουν τις διαταγές, αφότου μαθεύτηκε ότι ο Φύρερ παρέμενε ζωντανός.

Μετά την αντιμετώπιση του πραξικοπήματος, η Gestapo προχώρησε στη σύλληψη τουλάχιστον 7.000 ατόμων, από τα οποία τα 4.980 εκτελέστηκαν. Οι Κλάους φον Στάουφενμπεργκ, Βέρνερ φον Χέφτεν, Φρίντριχ Όλμπριχτ και Άλμπρεχτ φον Κβιρνχάιμ εκτελέστηκαν στο Βερολίνο. Ακόμη και στις παραμονές πτώσης του ναζιστικού καθεστώτος, δηλαδή την άνοιξη του 1945, τα SS δολοφόνησαν συνωμότες όπως τον Βίλχελμ Κανάρις και τον Ντίτριχ Μπονχέφερ.

Η αποτυχία ανατροπής του καθεστώτος αποτέλεσε την τελευταία δράση της ενδογερμανικής αντίστασης κατά του Ναζισμού. Ο Χίτλερ, πεπεισμένος ότι σώθηκε από θεία πρόνοια, αποφάσισε να πολεμήσει μέχρις εσχάτων και έτσι συνεχίστηκε ο πόλεμος.

Αντίστοιχα στην εποχή μας στην Τουρκία πραγματοποιήθηκε στις 15 Ιουλίου μία απόπειρα πραξικοπήματος (με λιγότερο ευγενή κίνητρα από αυτά του Στάουφενμπεργκ μιας και οι Τούρκοι συνωμότες ήθελαν μόνο την κατάληψη της εξουσίας για την πάρτη τους) στην Τουρκία κατά του Ερντογάν με στόχο την ανατροπή, αλλά και την δολοφονία του.

Και εδώ οι συνωμότες σχεδίαζαν, όσο ο Ερντογάν ήταν στην «Φωλιά-ξενοδοχείο των διακοπών» στην Αλικαρνασσό να τον σκοτώσουν με μία βροχή από βόμβες (αντί για μόνο μία του Στάουφενμπεργκ), και εφόσον είχε βεβαιωθεί πως είναι νεκρός να προχωρήσουν στην κατάληψη καίριων κτιρίων και την σύλληψη σημαντικών ηγετών (Δεν υπήρξε κανένας σοβαρός σχεδιασμός να συλληφθεί και να εξουδετερωθεί η υπάρχουσα πολιτική ελίτ. Ο μόνος σχεδιασμός ήταν η προσπάθεια σύλληψης ή δολοφονίας του Tayyip Erdoğan. Οι αναφορές λένε ότι γλύτωσε για μερικά λεπτά της ώρας.).

 Όμως σύμφωνα με τον Καλλεντερίδη (http://www.pentapostagma.gr/2016/07/%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA.html) οι Τούρκοι συνωμότες (όπως και οι Γερμανοί στην Βαλκυρία), είχαν αρχίσει να εντοπίζονται ύστερα από την ανακάλυψη από την ΜΥΤ της «Βαριοπούλας-2», και έτσι αυτοί «αναγκάστηκαν» να θέσουν το σχέδιο τους για πραξικόπημα 4 ώρες νωρίτερα από το αναμενόμενο προκειμένου να μην συλληφθούν.

Αυτό (η βιασύνη τους λόγω ανάγκης να μην συλληφθούν), τους «υποχρέωσε» να υποπέσουν σε μία σωρεία λαθών (http://www.analystsforchange.org/2016/07/t-7.html), τα οποία σαν τελικό αποτέλεσμα είχαν την ολοσχερή τους ήττα και την συντριβή της προσπάθειας πραξικοπήματος. Παράλληλα δεν υπήρξε ουσιαστική στήριξη από μεγάλες δυνάμεις (αν και κάτι τέτοιο θα τις συνέφερε- http://www.pronews.gr/portal/20160718/defencenet/toyrkia-politiki/63/giati-oi-ipa-kai-i-ee-protimoysan-tin-anatropi-toy), ενώ στρατηγοί που ήταν μέλη του πραξικοπήματος όταν είδαν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά αποφάσισαν να γυρίσουν την πλάτη στους υπόλοιπους κινηματίες και να τα βρουν με τον Ερντογάν (http://www.analystsforchange.org/2016/07/blog-post_206.html, http://tvxs.gr/news/kosmos/o-stratos-isos-esose-ti-zoi-toy-erntogan).

Σαν συνέπεια όλων των παραπάνω άρχισαν διώξεις κατά όλων των αντιφρονούντων του καθεστώτος (http://www.analystsforchange.org/2016/07/blog-post_501.html, http://www.analystsforchange.org/2016/07/m.html) με μαζικές εκκαθαρίσεις και απώλειες (http://www.aixmi.gr/index.php/90-nekroi-1-194-travmaties/) από φανατικούς ισλαμιστές και οπαδούς του Ερντογάν (ανάλογες με αυτές των Ναζί μετά το πραξικόπημα Βαλκυρία).

Λόγω αυτών των εκκαθαρίσεων η εναπομείνασα άρχουσα τάξη των αντι-ερντογανικών στρατηγών (κεμαλικών και μη), αλλά και των απλών στρατιωτών στην Τουρκία, το αξιόμαχο του στρατεύματος της θα αποδυναμωθεί πλήρως (όπως της Γερμανίας που μετά την επιχείρηση Βαλκυρία εξόντωσε τους καλύτερους στρατηγούς και στρατιώτες της), κάτι που θα έχει και άμεσο αντίκτυπο και στην ποιότητα του στρατού της Τουρκίας, ο οποίος επιχειρεί (έχοντας υπερ-επεκταθεί) εκτός χώρας (στηρίζοντας και τον ΙΣΙΣ σε Συρία-Ιράκ), ενώ παράλληλα εσωτερικά αντιμετωπίζει και το αντάρτικο των Κούρδων.

Και σαν τελικό αποτέλεσμα πιθανώς σε σύντομο διάστημα, η Τουρκία και ο Ερντογάν θα έχουν το αντίστοιχο της Χιτλερικής Γερμανίας και του Χίτλερ, δηλαδή μιας χώρας τελικά ηττημένης, κατεστραμμένης και διαμελισμένης, και έναν ηγέτη, ο οποίος στο τέλος λόγω των εμμονών και του φανατισμού του θα έχει καταστρέψει ολοκληρωτικά, αμετάκλητα και απόλυτα τον εαυτό και την χώρα του, έχοντας καταφέρει να στρέψει τους πάντες εναντίον του, εντός και εκτός χώρας (που κατά μία ειρωνική σύμπτωση είναι όσοι πολεμούσαν τους Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, μέρος της ΕΕ).