ΚΑΙΖΕΡ, ΧΙΤΛΕΡ, ΜΕΡΚΕΛ, ΜΠΑΧΜΑΝ, Η ΑΙΩΝΙΑ ΡΟΠΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΓΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΥΤΑΡΧΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΚΑΙΖΕΡ, ΧΙΤΛΕΡ, ΜΕΡΚΕΛ, ΜΠΑΧΜΑΝ, Η ΑΙΩΝΙΑ ΡΟΠΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΓΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΥΤΑΡΧΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Φεβρουαρίου 18, 2016

Γραφεί ο ΑΛΩΠΗΞ

19-2-2016

Ο πρώτος διαβόητος αιματοβαμμένος και καταστροφικός τόσο για την Ευρώπη όσο και για όλο  τον κόσμο ηγέτης της Γερμανίας στον περασμένο αιώνα ήταν ο Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας, γνωστός και ως Κάιζερ, υπήρξε βασιλιάς της Πρωσίας και τελευταίος αυτοκράτορας της Γερμανίας (1888-1918). Ήταν γιος και διάδοχος του Φρειδερίκου Γ΄. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του η Γερμανία εισήλθε στο παιχνίδι του διεθνούς εμπορικού και αποικιακού ανταγωνισμού, που κατέληξε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος είχε σαν αποτέλεσμα είκοσι εκατομμύρια νεκρούς και άλλους τόσους τραυματίες, καθώς και άπειρες υλικές καταστροφές.

Γουλιέλμος είχε μια εκ γενετής αναπηρία, καθώς υπήρξαν επιπλοκές κατά τη γέννησή του, με αποτέλεσμα να έχει ατροφικό αριστερό χέρι. Παρόλα αυτά απέκτησε στρατιωτική μόρφωση και σπούδασε στη γνωστή την εποχή εκείνη στρατιωτική ακαδημία του Πότσνταμ, απ' όπου και αποφοίτησε ως αξιωματικός. Χαρακτηρίστηκε γενικά ως ανήσυχο πνεύμα και ασχολήθηκε και με τα πολιτικά δρώμενα της Γερμανίας.

Ενώ αρχικά υπήρξε υποστηρικτής της πολιτικής του συντηρητικού καγκελάριου Μπίσμαρκ, όταν ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία 19 ετών, ήλθε γρήγορα σε σύγκρουση μαζί του. Λόγω διαφωνιών σε ποικίλα θέματα, εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής ο Μπίσμαρκ αποπέμφθηκε από το αξίωμά του. Στην συνέχεια όμως ο Γουλιέλμος διέψευσε τις ελπίδες των υπηκόων του για μια συνταγματική μεταρρύθμιση καθώς και κοινωνικές παραχωρήσεις όπως απαιτούσε η σοσιαλδημοκρατική παράταξη της χώρας.

Επί καγκελάριου Κλόντβιχ φον Χόενλοχε-Σίλινγκσφυρστ η Γερμανία αναδείχτηκε σταδιακά στο παγκόσμιο στερέωμα και απέκτησε σειρά αποικιών στην Αφρική και την Ωκεανία. Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, οι σχέσεις με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν ήταν σταθερές. Το 1891 ανανεώθηκε η Τριπλή Συμμαχία μεταξύ Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας και Ιταλίας, ενώ επιχειρήθηκαν και αποσπασματικές προσεγγίσεις προς το Ηνωμένο Βασίλειο. Ταυτόχρονα έγιναν προσπάθειες για οικονομική διείσδυση προς την παρακμάζουσα πολιτικά Οθωμανική Αυτοκρατορία, με πλήθος επενδύσεων, εμπορικών συμφωνιών και κατασκευή δικτύου σιδηροδρόμων.

Η πολιτική αυτή όμως προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία μεταβλήθηκε όταν η περιοχή της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης πέρασε υπό Αυστριακό έλεγχο το 1908. Ο Γουλιέλμος ενώ αρχικά υποστήριζε την εδαφική ακεραιότητα της χώρας αυτής τελικά αναγκάστηκε βάσει των περιστάσεων να υποστηρίξει τις αυστριακές θέσεις. Έτσι ενώ οι σχέσεις με την Ρωσία ψυχράθηκαν με αυτή την κίνηση, από την άλλη πλευρά ενισχύθηκαν αυτές με την Αυστρία.

Το 1905-6 ξέσπασαν ταραχές στο Μαρόκο και ο Γουλιέλμος έσπευσε να το επισκεφτεί με σκοπό να προασπίσει τα συμφέροντα της Γερμανίας και ταυτόχρονα να περιορίσει τις αποικιακές βλέψεις της Γαλλίας στην περιοχή εκείνη. Γενικότερα, όμως, η εξωτερική πολιτική του Γουλιέλμου συνέβαλε στη σύμπραξη της Τριπλής Συμμαχίας (Αντάντ) μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας.

Κατά τα επόμενα έτη ήταν ιδιαίτερα έντονο ως φαινόμενο στην μεσαία κοινωνική τάξη της χώρας το εθνικό αίσθημα, το οποίο ενισχύονταν από την πεποίθηση ότι η Γερμανία είχε αναδειχθεί σε παγκόσμια υπερδύναμη που θα μπορούσε να επικρατήσει ακόμη και μετά από μια γενικευμένη σύρραξη στην περιοχή.

Η αφορμή για κάτι τέτοιο προκλήθηκε τον Ιούνιο του 1914, με την δολοφονία του αρχιδούκα της Αυστρίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου στο Σαράγεβο της Βοσνίας. Ο Κάιζερ εξώθησε την Αυστρία σε πόλεμο κατά της Σερβίας, ο οποίος εξελίχθηκε στον περίφημο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), με όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις να εισέρχονται σε κάποιες από τις δύο συμμαχίες (Αντάντ-Κεντρικές Δυνάμεις).

Ο Κάιζερ επίσης συμμετείχε και στις γενοκτονίες  των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυροχαλδαίων στην Τουρκία, μέσω του απεσταλμένου του εκεί, του στρατηγού Λίμαν φον Σάντερς, τόσο για να εξοντώσει πληθυσμούς που θεωρούσε εχθρικούς, όσο και για να μπορέσει το γερμανικό κεφάλαιο να εξοντώσει βίαια και πλήρως τόσο σωματικά, όσο και οικονομικά τους πιθανούς εμπορικούς ανταγωνιστές του σε αυτές τις περιοχές και να τους πάρει την θέση και τα περιουσιακά στοιχεία μαζί με τους Τούρκους συνεργάτες του.

Στενοί στρατιωτικοί συνεργάτες του Κάιζερ υπήρξαν οι Πάουλ φον Χίντενμπουργκ και Έριχ Λούντεντορφ. Τελικά, όμως, ο Γουλιέλμος, που θεωρούσε τον εαυτό του στρατιωτική ιδιοφυΐα, συνέβαλε στην ήττα της Γερμανίας: απέρριπτε συμβιβαστικές λύσεις ειρήνευσης, χρηματοδότησε το πραξικόπημα και την επικράτηση των μπολσεβίκων στην Ρωσία, ενώ ταυτόχρονα επέμενε στον εκτεταμένο υποβρυχιακό πόλεμο. Η τελευταία τακτική προκάλεσε την αντίδραση την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών προς το τέλος του πολέμου στο πλευρό της Αντάντ και εναντίον της Γερμανίας.

Επίσης ο Κάιζερ σκόπευε όταν κατακτούσε την Ευρώπη να δημιουργήσει μία οικονομική ένωση ελεγχόμενη από την Γερμανία, με κέντρο την Μεσευρώπη και όλες τις άλλες χώρες της ως οικονομικές αποικίες και δούλους της. Στην προσπάθεια του αυτή χρηματοδοτήθηκε εκτενώς από τις γερμανικές εταιρείες Κρουπ, IG Farben και Siemens. Τελικά αυτή η προσπάθεια απέτυχε.

Η ήττα της Γερμανίας το 1918 είχε ως αποτέλεσμα έντονες εσωτερικές ανατροπές και διαμαρτυρίες, που κορυφώθηκαν με στάση στο γερμανικό πολεμικό ναυτικό και οδήγησαν στην παραίτηση του Γουλιέλμου. Κατέφυγε στην Ολλανδία, όπου έζησε την υπόλοιπη ζωή του και συνέγραψε τα απομνημονεύματά του.

Ο δεύτερος ακόμα πιο διαβόητος, αιματοβαμμένος και καταστροφικότερος από τον πρώτο, τόσο για την Ευρώπη όσο και για όλο  τον κόσμο ηγέτης της Γερμανίας στον περασμένο αιώνα ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ της Γερμανίας, γνωστός με  την προσωνυμία Φύρερ ή στα Γερμανικά Führer (Ηγέτης). Γονείς του Αδόλφου Χίτλερ ήταν ο τελωνειακός υπάλληλος Αλοΐσιος Χίτλερ και η τρίτη γυναίκα του Κλάρα Χίτλερ (πατρικό Κλάρα Πελτσλ, Klara Pölzl).

Ο Αλοΐσιος ήταν εξώγαμο παιδί της, υπηρέτριας σε αγρόκτημα Άννας Μαρίας Σίκλγκρουμπερ (Schicklgruber). Οι Σίκλγκρουμπερ ήταν ανέκαθεν φτωχοί αγρότες από την περιοχή Βαλντφίρτελ (Waldviertel) της βορειοδυτικής Αυστρίας, στα σύνορα με τη Βοημία. Η Άννα Μαρία αργότερα παντρεύτηκε τον άνεργο πλανόδιο μυλωνά Γιόχαν Γκέοργκ Χίντλερ (Johann Georg Hiedler) από το Σπίταλ (Spital). Το επίθετο Hitler, Hiedler ή Hüttler φαίνεται να είναι τσεχικής προέλευσης και σημαίνει μικροϊδιοκτήτης αγρότης

Η Κλάρα ήταν ανιψιά του Αλοΐσιου. Ο Αδόλφος ήταν στενά συνδεδεμένος μαζί της. Αργότερα μιλούσε με τρυφερότητα για αυτή και, μέχρι τις τελευταίες μέρες του, είχα πάντα μια φωτογραφία της πάνω του. Ίσως μάλιστα η μητέρα του να ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που αγάπησε αληθινά σε όλη του τη ζωή.

Ο κατοπινός δικτάτορας γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1889, στα προάστεια του Μπράουναου αμ Ιν (Braunau am Inn), στα βόρεια σύνορα της Αυστρίας. Ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά του Αλοΐσιου και της Κλάρας. Από τα έξι παιδιά του Αλοΐσιου, μόνον ο Αδόλφος και η αδελφή του, Πάουλα, έφτασαν ως την εφηβεία. Ο Αλοΐσιος Χίτλερ είχε εκτός από αυτά και άλλα δύο παιδιά από τη δεύτερη γυναικα του, τον Αλοΐσιο τον νεότερο και την Ανγκέλα, τα οποία έμεναν μαζί τους. Λόγω και της εργασίας του Aλοΐσιου, η οικογένεια Χίτλερ μετακόμιζε συνεχώς, αλλάζοντας συνολικά 11 τουλάχιστον φορές τόπο κατοικίας. Μερικοί από τους πολλούς τόπους διαμονής τους ήταν το Πάσαου της Βαυαρίας, το Λάμπαχ (Lambach) και τελικά το Λέοντιγκ (Leonding) του Λιντς στην Αυστρία.

Οι επιδόσεις του Αδόλφου στα διάφορα δημοτικά σχολεία ήταν αρχικά καλές. Ήταν δραστήριος και ικανός μαθητής, που τον ευχαριστούσαν ιδιαίτερα τα θέματα αισθητικής. Τα προτερήματά του όμως αυτά φάνηκε νωρίς ότι υπονομεύονταν από αδυναμία στην εκτέλεση εργασιών που απαιτούσαν σταθερή και μακρόχρονη προσπάθεια. Επίσης τον διέκρινε τάση προς την τεμπελιά και πεισματάρικος χαρακτήρας, χαρακτηριστικά που ο συνδυασμός τους τον οδηγούσε να αγνοεί συμβουλές και παρατηρήσεις.

Με βάση την καλή του επίδοση στη στοιχειώδη εκπαίδευση, οι γονείς του τον έγραψαν στο τεχνικό γυμνάσιο (Realschule) του Λιντς, το οποίο ήταν προσανατολισμένο στις θετικές σπουδές. Εκεί όμως, απρόσμενα, ο νεαρός Χίτλερ απέτυχε τελείως. Δύο φορές έμεινε μετεξεταστέος και μια τρίτη φορά πέρασε μετά από ειδική εξέταση. Οι έλεγχοί του πάντα ανέφεραν «έλλειψη φιλοπονίας» και μόνο στη γυμναστική, τη μουσική και το σχέδιο είχε ικανοποιητικές ή καλύτερες επιδόσεις.

Το φθινόπωρο του 1905, οι βαθμοί του ήταν και πάλι κακοί και η μητέρα του του επέτρεψε να εγκαταλείψει οριστικά το σχολείο, σε ηλικία 16 ετών, χωρίς να πάρει απολυτήριο. Αν και αργότερα προσπάθησε να δικαιολογήσει την απόφαση του αυτή με τις καλλιτεχνικές του κλίσεις, ο κυριότερος λόγος που παράτησε το σχολείο φαίνεται να ήταν ότι απέτυχε και πάλι να προβιβαστεί.

Αργότερα (στο Mein Kampf) o Χίτλερ παρουσίασε τις αποτυχίες αυτές ως ένα είδος αντίστασης εναντίον του πατέρα του, ο οποίος επέμενε να τον κάνει κι αυτόν δημόσιο υπάλληλο, παρότι εκείνος ήταν αποτυχημένος. Στο Mein Kampf ο Χίτλερ περιγράφει τον πατέρα του ως μεθύστακα, αυστηρό, αυταρχικό και, καμιά φορά, οξύθυμο και βίαιο. Πάντως ο πατέρας του πέθανε στις 3 Ιανουαρίου του 1903, σε ηλικία 65 ετών, όταν ο Αδόλφος ήταν τότε 13 ετών. Παρόλο που δεν υπήρχε πια κανείς να τον πιέσει να ακολουθήσει σταδιοδρομία υπαλλήλου, συνέχισε να μη θέλει να τελειώσει το σχολείο και το εγκατέλειψε από ιδιοτροπία και με απέχθεια.

Φαίνεται πως σημαντικό ρόλο στις κακές του επιδόσεις έπαιξε η διαφορά του περιβάλλοντος καθώς οι συμμαθητές του προέρχονταν από μεσαία κοινωνικά στρώματα. Εκεί ο επαρχιώτης Χίτλερ αισθανόταν άξεστος και απομονωμένος και δεν κατάφερε να κάνει φίλους. Οι γνώσεις του από εκεί και πέρα, στην ουσία, δεν ήταν παρά συσσώρευση εκφράσεων και αυθεντιών που θα υποστήριζαν τις προκαταλήψεις του: αν και διάβαζε πολύ, δεν τον ενδιέφεραν ο αγώνας και η απόλαυση που συνοδεύουν τη διαδικασία απόκτηση της γνώσης.

Για δύο χρόνια, από το 1905 ως το τέλος του 1907, ο Χίτλερ περνούσε τον καιρό του χωρίς να προσπαθεί για κάτι συγκεκριμένο, ζώντας «μια ζωή παρασιτικής τεμπελιάς», όπως αναφέρει σύγχρονος ιστορικός. Η οικογένεια είχε μετακομίσει σε άνετο διαμέρισμα στο Λιντς. Ο Αδόλφος σχεδίαζε, ζωγράφιζε, διάβαζε και ονειροπολούσε. Τα βράδια πήγαινε με τον μοναδικό του φίλο, τον Άουγκουστ Κούμπιτσεκ (August Kubizek) στο θέατρο ή στην όπερα όπου παθιαζόταν με τα έργα του Βάγκνερ, και μετά έπεφτε αργά για ύπνο και κοιμόταν μέχρι αργά το πρωί. Αυτός ο νωθρός τρόπος ζωής, η ανικανότητα για συστηματική εργασία και η φαντασιοπληξία, όλα χαρακτηριστικά που συναντώνται και στον μετέπειτα Χίτλερ, διαφαίνονταν ήδη μέσα σε αυτά τα δύο ανέμελα χρόνια που πέρασε στο Λιντς.

Εκτός από την οικονομική βοήθεια που είχε από τη μητέρα του, έπαιρνε και κάποιο επίδομα, επειδή έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία. Η Μπριγκίτε Χάμαν (Brigitte Hamann) χαρακτηρίζει μύθο την άποψη πως ο νεαρός Χίτλερ δεν ήταν φτωχός. Εντοπίζει την αρχή του στον Φραντς Γέτσινγκερ (Franz Jetzinger), από τους πρώτους βιογράφους του Χίτλερ.

^. Παρόλες τις συμβουλές των συγγενών του να βρει κάποια δουλειά, ο Χίτλερ ήθελε να σπουδάσει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης. Η Ακαδημία απέρριψε δύο φορές την αίτησή του (1907 και 1908), λόγω έλλειψης ταλέντου. Συνειδητοποιώντας ότι ακόμη και η πραγματική του κλίση, η αρχιτεκτονική, ήταν πέρα από τις δυνατότητές του, ο Χίτλερ δεν ξαναπροσπάθησε να βρει δουλειά ή έστω να μάθει μια τέχνη. Έμενε αρχικά στη Βιέννη, αλλά ξαναγύρισε στο Λιντς, μετά τον θάνατο της μητέρας του από καρκίνο του μαστού, στις 21 Δεκεμβρίου 1907.

Τον Φεβρουάριο του 1908 εγκαταστάθηκε τελικά στη Βιέννη. Εκεί γνώρισε τις ψευδοεπιστημονικές και νεοθρησκευτικές θεωρίες του ρατσιστή και αντισημίτη ιδεολόγου Γιεργκ Λαντζ φον Λίμπενφελς (Jörg Lanz von Liebenfels). Επίσης αφομοίωσε τον αντισημιτισμό διάφορων πολιτικών, όπως του Γκέοργκ Ρίτερ φον Σένερερ (Georg Ritter von Schönerer) που ήταν «Führer» (ηγέτης) του Παγγερμανικού Κινήματος, καθώς και του δημάρχου της Βιέννης, δρα Καρλ Λύγκερ (Karl Lüger).  Η ιδέα του Χίτλερ για μια ανώτερη, αρία φυλή, την αποκαλούμενη «φυλή κυρίων» ('Herrenrasse'), πρέπει να σχηματίστηκε εκείνη την περίοδο.

Τον πρώτο χρόνο της παραμονής του στη Βιέννη, ο Χίτλερ παρακολουθούσε τις συνεδριάσεις του αυστριακού κοινοβουλίου. Στο Mein Kampf αναφέρει πως αρχικά όχι μόνο δεν είχε αντικοινοβουλευτικά αισθήματα αλλά αντίθετα θαύμαζε το βρετανικό κοινοβούλιο και θεωρούσε αδιανόητο ένα άλλο σύστημα διακυβέρνησης. Λέει πως άλλαξε γνώμη από αυτό που είδε στη Βιέννη.

Το 1907 η καθιέρωση καθολικού εκλογικού δικαιώματος για τους άνδρες 24 χρονών και άνω ανέτρεψε την κυριαρχία των πλούσιων και γερμανόφωνων και έφερε στο κοινοβούλιο περίπου τριάντα πολιτικούς σχηματισμούς. Κανένα κόμμα δεν διέθετε απόλυτη πλειοψηφία και η κυβέρνηση στηριζόταν στις ψήφους του Πολωνικού μπλοκ, των Ρουμάνων, των Ιταλών και διάφορων γερμανικών κομμάτων.

 Η αντιπολίτευση απαρτιζόταν από τους Σοσιαλδημοκράτες, τους Τσέχους, τους Σλοβένους, τους Παγγερμανούς και άλλους. Με βάση τη γλώσσα στο κοινοβούλιο υπήρχε μια πλειοψηφία 283 μη Γερμανών έναντι 233 Γερμανών. Με εξαίρεση τους Πολωνούς, τα εθνικά μπλοκ δεν ήταν συμπαγή και οι εσωτερικές διενέξεις ήταν συνηθισμένες. Κάθε βουλευτής μπορούσε να αγορεύει στη μητρική του γλώσσα, αλλά παρότι το κοινοβούλιο αναγνώριζε δέκα γλώσσες δεν διέθετε διερμηνείς. Τα πρακτικά τηρούνταν μόνο στα Γερμανικά και αν κάποιος μη Γερμανός ήθελε να συμπεριληφθεί σε αυτά η ομιλία του, έπρεπε να την παραδώσει μεταφρασμένη ο ίδιος. Επιπλέον η απουσία χρονικού ορίου στις αγορεύσεις και η προτεραιότητα των επίκαιρων ερωτήσεων έκαναν εύκολη την παρεμπόδιση του κοινοβουλευτικού έργου.

Όπως αναφέρει, όμως, ο Άουγκουστ Κούμπιτσεκ (August Kubizek), φίλος και συγκάτοικος του Χίτλερ εκείνου του καιρού, σε αυτά τα χρόνια υπάρχει και κάτι άλλο που ενθουσίαζε τον Χίτλερ ακόμη περισσότερο απ' όσο η πολιτική: Η όπερα, ιδιαίτερα, οι όπερες του Ρίχαρντ Βάγκνερ.

Όταν η Επιτροπή της Ακαδημίας τον απέρριψε για δεύτερη φορά, τα οικονομικά περιθώρια του Χίτλερ άρχισαν να στενεύουν. Το 1909 κατέληξε σε ένα ίδρυμα αστέγων στην οδό Μέλντεμαν (Meldemannstraße) και κέρδιζε λίγα χρήματα πουλώντας τις ζωγραφιές του με τα αξιοθέατα της Βιέννης. Στο Mein Kampf γράφει ότι εκείνο τον καιρό εξελισσόταν ο αντισημιτισμός του, πράγμα που είναι αμφίβολο. Στο ίδρυμα που ζούσε διατηρούσε σχέσεις με έναν Εβραίο, τον Γιόζεφ Νόιμαν (Josef Neumann), ο οποίος τον βοηθούσε στην πώληση των έργων του.

Αφού τον Μάιο του 1913 εκταμίευσε την κληρονομιά του πατέρα του, εγκαταστάθηκε στο Μόναχο. Στο Μein Kampf γράφει ότι νοσταλγούσε μια «γερμανική πόλη». Εδώ, στο Μόναχο, μελέτησε τα έργα του ρατσιστή συγγραφέα Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν. Επίσης, πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι, με τη μετακόμισή του, ο Χίτλερ απέφυγε τη στρατιωτική θητεία στην Αυστρία. Πρόκειται για την πρώτη του ξεκάθαρη πολιτική απόφαση: υπέρ του γερμανικού έθνους και κατά του αυστροουγγρικού πολυεθνικού κράτους. Δεν ήταν εναντίον της στρατιωτικής θητείας για λόγους αρχής και αυτό θα αποδειχθεί το 1914.

Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ κατατάχθηκε ως εθελοντής στον πρωσικό στρατό, στις 16 Αυγούστου 1914, και εστάλη στο δυτικό μέτωπο, με το του 16ο Βαυαρικό Σύνταγματος Εφέδρων Πεζικού Λιστ. Πήρε το βάπτισμα του πυρός κοντά στο Υπρ, σε μια μάχη όπου το σύνταγμά του έχασε το 70% της δύναμής του. ύμφωνα με το ημερολόγιο του Συντάγματος Λίστ, το σύνταγμα έχασε 1600 οπλίτες και όλους τους αξιωματικούς πλην ενός.

Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους προήχθη σε δεκανέα και αυτή ήταν η τελευταία προαγωγή του κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ως το φθινόπωρο του 1915, ο Χίτλερ ήταν το μοναδικός επιζών από τα αρχικά μέλη της διμοιρίας του. Στις 9 Νοεμβρίου έγινε αγγελιαφόρος του συντάγματος, ιδιότητα που στη συνέχεια αποσιώπησε όταν έγραψε το Mein Kampf, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πολέμησε στα χαρακώματα. Ωστόσο δεν θεωρούνται σωστές οι προσπάθειες των πολιτικών του αντιπάλων αργότερα να τον δυσφημίσουν ως λουφαδόρο και δειλό, επειδή ήταν αγγελιαφόρος. Οι αγγελιαφόροι περνούσαν μεν καλύτερα όταν υπήρχε ηρεμία στο μέτωπο αλλά οι απώλειές τους κατά τις μάχες ήταν σχετικά υψηλές.  Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου πήρε το παράσημο του Σιδηρού Σταυρού Δεύτερης Τάξης. Το 1916 ο Χίτλερ τραυματίστηκε στο πόδι, σε μια μάχη στη βόρεια Γαλλία ανάμεσα στις κωμοπόλεις Μπαπόμ και Λε Μπάρκ, όπου ολόκληρη η ομάδα των αγγελιοφόρων βγήκε κυριολεκτικά εκτός μάχης ενώ στις αρχές Μαρτίου του 1917, έχοντας αναρρώσει, επέστρεψε στο μέτωπο. Το 1918 παρασημοφορείται με τον Σιδηρούν Σταυρό Πρώτης Τάξης.

Λίγο πριν τη λήξη του πολέμου, στις 15 Οκτωβρίου 1918, μετά από μια επίθεση με αέρια (συγκεκριμένα με αέριο μουστάρδας) νότια του Βέρβικ, στη Φλάνδρα, ο Χίτλερ εισήχθη στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Πάζεβαλκ της Πομερανίας. Την παροδική τύφλωσή του την απέδιδε ο ίδιος σε βλάβη των ματιών του εξαιτίας της επίδρασης των αερίων. Κάτι τέτοιο είναι δυνατό, καθώς θύματα του αερίου της μουστάρδας συχνά έχαναν την όρασή τους.

Ο Χίτλερ ισχυρίστηκε αργότερα ότι η αγανάκτησή του για τον χαμένο πόλεμο και η «προδοσία των εγκληματιών του Νοέμβρη» ωρίμασαν μέσα του την απόφαση να γίνει πολιτικός («εγκληματίες του Νοέμβρη» εννοεί τους πολιτικούς που υπέγραψαν την παράδοση της Γερμανίας, ενώ ακόμα ο γερμανικός στρατός κατείχε εχθρικό έδαφος). Οι Γερμανοί εθνικιστές δεν παραδέχθηκαν τη στρατιωτική ήττα τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και για αυτό τον λόγο διαμόρφωσαν την αναληθή συνωμοτική θεωρία της προδοσίας, βάσει της οποίας η γερμανική πατρίδα προδόθηκε από τους πολιτικούς και τους μαρξιστές με τη λεγόμενη «μαχαιριά στην πλάτη» (Dolchstoßlegende). Αυτή την προδοσία παρουσιάζει ο Χίτλερ εκ των υστέρων ως κίνητρο για την απόφασή του να γίνει πολιτικός.

Ωστόσο, ο ισχυρισμός αυτός του Χίτλερ δεν είναι αληθής. Πολιτικές φιλοδοξίες, αμέσως μετά τον πόλεμο, ο Χίτλερ δεν είχε. Γύρισε στο στρατώνα του συντάγματός του, στο Μόναχο, και η μόνη του προσπάθεια ήταν να μην απολυθεί από τον στρατό. Εξελέγη ως ένας από τους αντιπροσώπους του συντάγματος και, με βάση αυτή την εκλογή, έγινε ένα είδος συνδέσμου με την επαναστατική Κομμουνιστική Κυβέρνηση του Μονάχου του Βαυαρού Πρωθυπουργού Κουρτ Άισνερ.

Στις ταραχές που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του Άισνερ το 1919, ο Χίτλερ δεν φαίνεται να ήταν ούτε με το μέρος του Κόμματος της Σοβιετικής Δημοκρατίας, αλλά ούτε και με το μέρος των αντιπάλων του, των ακραία εθνικιστικών και αντιδημοκρατικών Φράικορπς (όπως θα περίμενε κανείς, με βάση τη μετέπειτα εξέλιξή του). Φαίνεται να περιμένει επιφυλακτικά τις εξελίξεις. Ένα φιλμ της εποχής (1919), μάλιστα, δείχνει τον Χίτλερ στη νεκρική πομπή του δολοφονημένου Άισνερ, ο οποίος ήταν Εβραίος. Γι' αυτούς τους λόγους σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι πολιτικές απόψεις του Χίτλερ δεν είχαν φτάσει ακόμα, το 1918, στην εξέλιξη που κατέγραψε το 1924 στο πρώτο μέρος του Mein Kampf.

Μετά την αιματηρή συντριβή της Σοβιετικής Δημοκρατίας, ο Χίτλερ προσελήφθη από τη διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων (Ράιχσβερ, Reichswehr) του Μονάχου, που τότε ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας εξουσίας. Υπάρχουν ενδείξεις ότι εξαγόρασε την εύνοια των ισχυρών προδίδοντας παλιούς συντρόφους του, οι οποίοι ήταν με την πλευρά της Σοβιετικής Δημοκρατίας. Σημαντικές προσωπικότητες της αποκαλούμενης μαύρης Ράιχσβερ, όπως ο λοχαγός Ερνστ Ρεμ, διέκριναν σύντομα στον υποδεκανέα Χίτλερ έναν ενδεχόμενο προπαγανδιστή ο οποίος θα προκαλούσε ζυμώσεις στην εργατική τάξη με σκοπό την εξάπλωση της εθνικιστικής ιδεολογίας. Γι' αυτό τον λόγο τον έστειλαν να παρακολουθήσει μαθήματα προπαγανδιστικής ρητορικής. Παράλληλα κατασκόπευε τις δραστηριότητες πολιτικών κομμάτων και πολιτικών κύκλων, οι οποίες ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια στο μετεπαναστατικό Μόναχο.

Το 1919 πήρε μέρος για πρώτη φορά σε συνέλευση του Γερμανικού Εργατικου κόμματος (DAP, το οποίο αργότερα θα μετονομαζόταν σε NSDAP). Το κόμμα αυτό το είχαν ιδρύσει ο κλειδαράς Anton Drexler και ο δημοσιογράφος Karl Harrer και προπαγάνδιζε ιδέες ξενοφοβικές, αντισημιτικές και ψευδοσοσιαλιστικές. Ο Χίτλερ πήρε μέρος στην πολιτική συζήτηση και διακρίθηκε για το ρητορικό του ταλέντο. Για πρώτη φορά ανακάλυψε ένα ταλέντο στον εαυτό του, το οποίο αναγνώριζαν και άλλοι:

Το να συναρπάζει τους ακροατές του και να διεγείρει συναισθήματα. Ο Ντρέξλερ του πρότεινε την ίδια μέρα να γίνει μέλος του κόμματος. Σύντομα ο Χίτλερ έγινε, με εντολή των προϊσταμένων του, 55ο μέλος του DAP και όχι 7ο όπως ισχυριζόταν αργότερα. Εκείνο τον καιρό γνώρισε και τον αντισημίτη συγγραφέα Dietrich Eckart, o οποίος συνειδητοποίησε ότι ο Χίτλερ ήταν ικανός να κερδίσει τους εργάτες και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα υπέρ της ακροδεξιάς ιδεολογίας. Είναι ένας από τους πρώτους που το συνειδητοποίησε και γι' αυτό υποστήριξε τον Χίτλερ με λόγια και έργα.

ς.

Επειδή ο Χίτλερ με τους φλογερούς του λόγους προσέλκυε όλο και περισσότερους ακροατές και μέλη του κόμματος, απέκτησε μεγάλη δύναμη μέσα στο κόμμα, το οποίο εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από αυτόν. Την άνοιξη του 1920 συνέβαλε και αυτός στο νέο πρόγραμμα του κόμματος. Επίσης, με πρωτοβουλία του άλλαξε η ονομασία του κόμματος: το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP) λεγόταν πλέον Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP).

Τελικά, απολύθηκε από τον στρατό το 1920. Ήδη εκείνο το ζούσε άνετα με τα χρήματα που κέρδιζε ως πολιτικός ρήτορας. Γνώριζε πολύ καλά ότι το NSDAP εξαρτάται πλέον απόλυτα από αυτόν και το εκμεταλλεύτηκε: τον Ιούλιο του 1921 ανάγκασε, με ένα τελεσίγραφο, το παλιό προεδρείο να παραιτηθεί και ψηφίστηκε νέος πρόεδρος του κόμματος. Ο Χίτλερ ήταν πλέον τοπική πολιτική φυσιογνωμία. Εκτός της Βαυαρίας, όμως, προκαλούσε μάλλον θυμηδία παρά φόβο.

Ο Χίτλερ ισχυρίστηκε αργότερα ότι η αγανάκτησή του για τον χαμένο πόλεμο και η «προδοσία των εγκληματιών του Νοέμβρη» ωρίμασαν μέσα του την απόφαση να γίνει πολιτικός («εγκληματίες του Νοέμβρη» εννοεί τους πολιτικούς που υπέγραψαν την παράδοση της Γερμανίας, ενώ ακόμα ο γερμανικός στρατός κατείχε εχθρικό έδαφος). Οι Γερμανοί εθνικιστές δεν παραδέχθηκαν τη στρατιωτική ήττα τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και για αυτό τον λόγο διαμόρφωσαν την αναληθή συνωμοτική θεωρία της προδοσίας, βάσει της οποίας η γερμανική πατρίδα προδόθηκε από τους πολιτικούς και τους μαρξιστές με τη λεγόμενη «μαχαιριά στην πλάτη» (Dolchstoßlegende). Αυτή την προδοσία παρουσιάζει ο Χίτλερ εκ των υστέρων ως κίνητρο για την απόφασή του να γίνει πολιτικός.

Μετά τη συντριβή της "Σοβιετικής Δημοκρατίας" στη Βαυαρία^[ κυβερνά, ουσιαστικά, ο εθνικιστής και μοναρχικός Γκούσταβ Ρίτερ φον Καρ (Gustav Ritter von Kahr), ο οποίος δεν έκρυβε καθόλου την αντιπάθειά του για τη δημοκρατία και τη λεγόμενη «Κόκκινη Κυβέρνηση» (δηλαδή τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που, το 1918, μετά την πτώση της μοναρχίας, εγκαθίδρυσε την Δημοκρατία της Βαιμάρης). Ο Χίτλερ και ο πρώην Επικεφαλής Επισταθμίας του Γενικού Επιτελείου στρατηγός Erich Ludendorf, που ανήκε στους συμπαθούντες του κόμματος του Χίτλερ, είδαν στον Καρ έναν σύμμαχο για το σχέδιό τους: Τη βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης του Βερολίνου, κατά το πρότυπο της Πορείας προς την Ρώμη του Μουσολίνι, τον Οκτώβριο του 1922. Λόγω της κατοχής του Ρουρ από την Γαλλία, του τεράστιου πληθωρισμού και των σοβαρών ταραχών που είχαν ξεσπάσει στη Γερμανία, ο Χίτλερ πίστευε ότι θα έβρισκε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη.

Το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου 1923  ο Χίτλερ με μερικούς ένοπλους έκανε έφοδο σε μια μπιραρία, έξω από το Μόναχο, όπου εκφωνούσε λόγο ο Καρ. Αλλά μόνο με την απειλή των όπλων δέχτηκε αυτός, για τα μάτια του κόσμου, την πρόταση του Χίτλερ να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Βερολίνου. Το επόμενο πρωί, ο Χίτλερ με έναν αριθμό υποστηρικτών του επιτέθηκε στο Βαυαρικό Υπουργείο Στρατιωτικών, ως αρχή της ανατροπής της βαυαρικής κυβέρνησης. Η αστυνομία, όμως, έκανε χρήση όπλων και οι επιτιθέμενοι τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας πίσω τους 16 νεκρούς, μέλη του NSDAP. Ο Λούντεντορφ συνελήφθη στις 9 Νοεμβρίου, ο Χίτλερ μερικές μέρες αργότερα. Η δίκη για αυτούς που συμμετείχαν στο Πραξικόπημα Λούντεντορφ-Χίτλερ άρχισε στις 26 Φεβρουαρίου 1924.

Με βάση τη νομοθεσία της εποχής ο Χίτλερ θα έπρεπε να καταδικαστεί σε μακροχρόνια φυλάκιση για εσχάτη προδοσία ή, τουλάχιστον, να απελαθεί από τη Γερμανία, γιατί είχε ακόμα την αυστριακή υπηκοότητα. Αλλά, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης φερόταν με εξαιρετική επιείκεια στους ακροδεξιούς παραβάτες του νόμου.

Ενώ οι άλλοι πρωτεργάτες του πραξικοπήματος αποστασιοποιήθηκαν και δεν ανέλαβαν την ευθύνη για το πραξικόπημα, με αποτέλεσμα πολλοί να αθωωθούν, (όπως πχ. ο Λούντεντορφ), ο Χίτλερ, που ήξερε ότι δεν ριψοκινδυνεύει πολλά πράγματα, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να προβάλει τον εαυτό του ως μόνο εμπνευστή του πραξικοπήματος. Έτσι το πραξικόπημα περνά στην ιστορία με το όνομά του (Hitlerputsch ή, κατ' άλλους, « Πραξικόπημα της Μπυραρίας», Beer hall putsch). Τελικά ο Χίτλερ καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση, ποινή η οποία ήταν, στην προκειμένη περίπτωση, ιδιαίτερα επιεικής. Επίσης το NSDAP διαλύθηκε και κηρύχθηκε εκτός νόμου. Αργότερα, όμως, θα επανιδρυθεί με όλες τις νόμιμες διαδικασίες.

Από τα πέντε χρόνια της φυλάκισής του, ο Χίτλερ δεν εξέτισε ούτε το ένα πέμπτο. Απολύθηκε τον ίδιο χρόνο κιόλας, το 1924, λόγω της αμνηστίας που δόθηκε στους πολιτικούς κρατουμένους. Την παραμονή του στη φυλακή τη χρησιμοποίησε για να γράψει, μαζί με τον γραμματέα του Rudolf Hess, το πρώτο, αυτοβιογραφικό μέρος του βιβλίου του Ο Αγών μου. Στο βιβλίο αυτό εξηγεί με σαφήνεια τους πολιτικούς του στόχους και την ιδεολογία του. Το βιβλίο θα πουλήσει, μεταξύ 1925 και 1934, 240.000 αντίτυπα. Μέχρι το τέλος του πολέμου θα πουληθούν ή θα διανεμηθούν δωρεάν (σε νεόνυμφους και στρατιώτες) 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Ο Χίτλερ, λόγω συστηματικής φοροδιαφυγής για τα συγγραφικά του δικαιώματα, έφτασε να οφείλει 405.500 μάρκα (σημερινά 6 εκατομμύρια ευρώ), τα οποία και παραγράφηκαν όταν έγινε Καγκελάριος.

Χάρη στα ρεπορτάζ για τη δίκη, έγινε γνωστός και στη βόρειο Γερμανία ως ο πλέον ριζοσπάστης εθνικιστής  πολιτικός της Γερμανίας. Έτσι, έγινε διάσημος και απέκτησε επιρροή και σε πολλά άλλα εθνικιστικά κινήματα εκτός του NSDAP. Ενώ μέχρι τότε έβλεπε τον εαυτό του ως βοηθό («τυμπανιστή») του κινήματος, του οποίου η δουλειά είναι να ανοίξει τον δρόμο για τον «Σωτήρα της Γερμανίας» (για τον ρόλο του οποίου προοριζόταν ο Λούντεντορφ), άρχισε από εδώ και πέρα να βλέπει οριστικά τον εαυτό του στον ρόλο του μεγάλου ηγέτη (Führer).

Όμως, η ώρα του δεν είχε έρθει ακόμα. Το Ναζιστικό κόμμα επανιδρύθηκε, αλλά η οικονομία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης σταθεροποιήθηκε σιγά σιγά (μέχρι το 1929). Γι αυτό τα ριζοσπαστικά κόμματα και κινήματα δεν είχαν και πολύ υλικό για να κάνουν ζύμωση. Αυτό καθυστέρησε –προσωρινά– την πορεία του Χίτλερ, ο οποίος μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και τη φυλάκισή του αποφάσισε να εφαρμόσει τη «στρατηγική της νομιμότητας», δηλαδή να κερδίσει πρώτα την εξουσία με νόμιμα μέσα και ύστερα να εγκαθιδρύσει τη ναζιστική δικτατορία, την οποία οραματιζόταν.

Το 1925 έχασε την αυστριακή υπηκοότητα (ο ίδιος υπέβαλε την αίτηση η οποία εγκρίθηκε). Στα επόμενα επτά χρόνια έζησε ως ανιθαγενής, χωρίς υπηκοότητα. Εκείνο τον καιρό αφοσιώθηκε απόλυτα στην επανίδρυση και αναδιοργάνωση του NSDAP. Το κόμμα αυτό αποτέλεσε τη βάση της νέας του στρατηγικής, να αποκτήσει την κυβερνητική εξουσία με νόμιμα μέσα.

Παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις, στην αρχή το κόμμα στηριζόταν στις συνδρομές των μελών του και κάποιων λίγων πλούσιων υποστηρικτών. Η αριστοκρατία και η πλειοψηφία των μεγαλοαστών προτιμούσαν τα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου. Με τον καιρό φυσικά η κατάσταση άλλαξε και το NSDAP αρχίζει να αποκτά όλο και πιο μεγάλα ερείσματα στο στρώμα των βιομήχανων και τον στρατό.

Ο στρατός έλπιζε ότι με τον Χίτλερ στην Καγκελαρία θα πετύχει την εθνική ανόρθωση της Γερμανίας, την ακύρωση της συνθήκης των Βερσαλλιών και τον επανεξοπλισμό της Ράιχσβερ. Εθνικιστικά και συντηρητικά στελέχη της οικονομίας και της πολιτικής άρχισαν να τον υποστηρίζουν, επειδή νόμισαν ότι με την άνοδό του στην εξουσία η Γερμανία θα αποκτήσει πολιτική σταθερότητα και θα αναπροσανατολίσει τον πολιτικό της πολιτισμό στην κατεύθυνση μιας αυταρχικής μοναρχίας. Εξάλλου, φοβούνταν την εγκαθίδρυση σοσιαλιστικού καθεστώτος στη Γερμανία και έτσι υποστήριξαν τον Χίτλερ, ο οποίος ήθελε να εξαφανίσει τον μπολσεβικισμό. Ένας άλλος σημαντικός ευνοϊκός παράγοντας για τον Χίτλερ θα αποδειχτεί η νέα οικονομική κρίση. Αυτή τον βοηθά οριστικά στην αποσταθεροποίηση της ούτως η άλλως πολιτικά αδύναμης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Τέλη Φεβρουαρίου 1932  εγκρίθηκε επιτέλους η αίτησή του για απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας και απέκτησε έτσι το δικαίωμα να κατέβει υποψήφιος στις εθνικές εκογές του 1932. Σε αυτές, το NSDAP αναδείχθηκε ως το ισχυρότερο κόμμα και κέρδισε τις περισσότερες έδρες στη νέα Βουλή. Ο 85χρονος πρόεδρος Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, επηρεασμένος από την εθνικιστική κλίκα που είχε συγκεντρωθεί γύρω του, πίστεψε ότι μπορούσε να ελέγξει τους εθνικοσοσιαλιστές και κάλεσε τον Χίτλερ να αναλάβει την καγκελαρία (πρωθυπουργία). Στις 30 Ιανουαρίου 1933  ο Αδόλφος Χίτλερ διορίστηκε καγκελάριος της Γερμανίας. Η διαδικασία αναρρίχησης των Εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία ονομάζεται και Machtergreifung.

Στις 27 φεβρυαρίου 1933   πυρπολήθηκε το  Ράιχστάιγκ (Κοινοβούλιο). Ως δράστης συνελήφθη ο Κομμουνιστής Marinus van der Lubbe, που κατηγορήθηκε από τους ναζιστές ότι ήθελε έτσι να διαμαρτυρηθεί για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Στον αντιφασιστικό, όμως, κόσμο υπήρχε η πεποίθηση ότι ο εμπρησμός ήταν προβοκατσιά  της χιτλερικής κυβέρνησης. Πιστεύεται ευρύτατα ότι ο εμπρησμός στήθηκε από την ίδια τη νεοσχηματισμένη ναζιστική κυβέρνηση για να στρέψει την κοινή γνώμη ενάντια στους αντιπάλους της και να περιβληθεί με έκτακτες εξουσίες. Με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ δόθηκε η ευκαιρία στον Χίτλερ να πείσει τον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ να εκδώσει αναγκαστικό διάταγμα βάσει του άρθρου 48 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Με αυτό ο Χίντενμπουργκ εξουσιοδότησε στην ουσία τον Χίτλερ να καταργήσει τα κυριότερα πολιτικά δικαιώματα των Γερμανών για ένα διάστημα και να αρχίσει διωγμούς και συλλήψεις κομμουνιστών και αριστερών.

Καθώς η εξουσιοδότηση που είχε πάρει από τον Χίντεμπουργκ είχε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, ο Χίτλερ συγκάλεσετη Βουλή και ζητεί να του δοθούν έκτακτες εξουσίες βάσει του «Εξουσιοδοτικού νόμου» (Ermächtigungsgesetz, ο οποίος λεγόταν επίσημα και «Νόμος αποτροπής κινδύνου για τον λαό και το Ράιχ») και να παραχωρηθεί όλη η νομοθετική εξουσία στην κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το Ράιχσταγκ.

Για ενεργοποίηση του νόμου αυτού ο Χίτλερ χρειαζόταν όμως την υποστήριξη τουλάχιστον των δύο τρίτων της Βουλής. Για να το επιτύχει εκμεταλλεύτηκε την εξουσία του και τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ: οι βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD, 81 άτομα) καταζητούνταν ή συνελήφθησαν (και φυσικά δεν εμφανίστηκαν στη Βουλή) και οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος τρομοκρατήθηκαν από ομάδες των SA (Τάγματα Εφόδου).

Οι βουλευτές του SPD ψήφισαν παρόλα αυτά κατά του Χίτλερ. Όλοι οι άλλοι βουλευτές όμως (όπως κεντρώοι και φιλελεύθεροι) τον υποστήριξαν. Έτσι, στις 24 Μαρτίου 1933 το Ράιχσταγκ αποφασίζει, με βάση τον Εξουσιοδοτικό νόμο, την παραχώρηση όλης της νομοθετικής εξουσίας στη χιτλερική κυβέρνηση. Με την απόφαση αυτή αρχίζει στη Γερμανία η περίοδος της εθνικοσοσιαλιστικής δικτατορίας, που προπαγανδιστικά ονομάστηκε από τους εθνικοσοσιαλιστές "Τρίτο Ράιχ".

Μετά τον θάνατο του Προέδρου Χίντενμπουργκ στις 2 Αυγούστου 1934 ο γερμανικός στρατός (Ράιχσβερ, Reichswehr, που με την καθιέρωση της υποχρεωτικής θητείας το 1935 μετονομάζεται σε Βέρμαχτ, Wehrmacht) ορκιζόταν στο πρόσωπο του Χίτλερ, ο οποίος από εδώ και εμπρός ήταν και Αρχηγός του Κράτους, φέροντας τον τίτλο «Ηγέτης και Καγκελάριος» (Führer und Reichskanzler).

Με την ηγεσία του Χίτλερ οι εθνικοσοσιαλιστές εγκαθίδρυσαν στη Γερμανία τη δικτατορία του αποκαλούμενου Τρίτου Ράιχ. Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης κηρύχθηκαν εκτός νόμου, οι πολιτικοί αντίπαλοι καταδιώκονταν και δολοφονούνταν. Ο Χίτλερ και οι οπαδοί του εφάρμοσαν τη συστηματική στέρηση δικαιωμάτων και την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης, καθώς και άλλων θρησκευτικών, εθνικών ή κοινωνικών ομάδων. Μετά την απόρριψη από την Πολωνία των γερμανικών προτάσεων σχετικά με την "Ελεύθερη Πόλη του Ντάντσιχ" και τον "Πολωνικό Διάδρομο", ο Χίτλερ διέταξε επίθεση, την 1η Σεπτεμβρίου 1939, πυροδοτώντας τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μετά από μια σειρά στρατιωτικών επιτυχιών, βασισμένων κυρίως στην τακτική του «αστραπιαίου πολέμου» (Blitzkrieg), η ναζιστική Γερμανία είχε υπό τον έλεγχό της το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Το 1942 όμως, μετά την αποτυχία στο Ανατολικό Μέτωπο και τη μάχη του Ελ Αλαμέιν στη Βόρεια Αφρική, ο πόλεμος πήρε νέα τροπή και η Γερμανία του Χίτλερ βρέθηκε να αμύνεται ενάντια στους προελαύνοντες Συμμάχους

Και ο Χίτλερ σκόπευε όταν κατακτούσε την Ευρώπη να δημιουργήσει μία οικονομική ένωση ελεγχόμενη από την Γερμανία, με κέντρο την Μεσευρώπη και όλες τις άλλες χώρες της ως οικονομικές αποικίες και δούλους της. Στην προσπάθεια του αυτή, αλλά και για την πολιτική του άνοδο, χρηματοδοτήθηκε επίσης εκτενώς από τις γερμανικές εταιρείες Κρουπ, IG Farben και Siemens. Τελικά και αυτή η προσπάθεια απέτυχε.

Αντιμέτωπος με την ολοκληρωτική ήττα, ο Χίτλερ αυτοκτόνησε στο Βερολίνο τον Απρίλιο του 1945 λίγο πριν από την κατάληψη του υπόγειου καταφυγίου της Καγκελαρίας από τον Κόκκινο Στρατό. Το τέλος του σήμανε και το τέλος του καθεστώτος, το οποίο άφησε τη Γερμανία σε ερείπια. Ως συνέπεια αυτής της πολιτικής, μόνο στο ευρωπαϊκό θέατρο του πολέμου έχασαν τη ζωή τους τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ αυτών έξι εκατομμύρια Εβραίοι. Η Γερμανία και η Ευρώπη κατά μεγάλο μέρος έγιναν ερείπια και διαιρέθηκαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Ο τρίτος πιο  διαβόητος αιματοβαμμένος και καταστροφικός τόσο για την Ευρώπη όσο και για όλο  τον κόσμο ηγέτης της Γερμανίας στον αιώνα μας είναι η Γερμανίδα πολιτικός  και καγκελάριος Άνγκελα Δωροθέα (Κάσνερ) Μέρκελ,  γνωστός και ως «σιδηρά καγκελάριος». Η κόρη του λουθηρανού πάστορα Χορστ Κάσνερ και της δασκάλας Χέρλιντ Κάσνερ γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1954 στο Αμβούργο. Λίγο μετά τη γέννησή της, ο πατέρας της ανέλαβε θέση σε εκκλησία της Ανατολικής Γερμανίας. Έτσι η οικογένεια μετακόμισε στο Τεμπλίν, 80 χιλιόμετρα περίπου βόρεια του Βερολίνου. Η Άνγκελα Μέρκελ έζησε μέχρι το 1990 στην σοσιαλιστική Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία.

Όπως οι περισσότεροι μαθητές, έτσι και η Μέρκελ ήταν μέλος της επίσημης νεολαίας του σοσιαλιστικού κόμματος, της Ελεύθερης Γερμανικής Νεολαίας (και πολλοί λένε επίσης ότι αργότερα εργάστηκε και για την ΣΤΑΖΙ καρφώνοντας και καταδίδοντας τις κινήσεις των συμφοιτητών της). Αργότερα έγινε μέλος περιφερειακού προεδρείου και γραμματέας αγκίτ προπ της οργάνωσης, που έμεινε μέχρι το 1984. Από το 1973 μέχρι το 1978 σπούδασε φυσική στην Λειψία. Στο διάστημα αυτό (το 1977) παντρεύτηκε τον συμφοιτητή της Ούλριχ Μέρκελ. Ο γάμος αυτός διάρκεσε μέχρι το 1982. Από το 1978 μέχρι το 1990 εργάστηκε στο Κεντρικό Ινστιτούτο Φυσικής Χημείας (ZIPC) στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου γνώρισε τον χημικό Γιόαχιμ Σάουερ, τον οποίο παντρεύτηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1998.

Τον Δεκέμβριο του 1989, λίγες εβδομάδες μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, η Μέρκελ προσχώρησε στην Δημοκρατική Επαγρύπνηση (Demokratischer Aufbruch, DA), δημοκρατικό πολιτικό κόμμα της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας, που είχε ιδρυθεί πρόσφατα από τους πάστορες Ράινερ Έπελμαν, Φρίντριχ Σορλέμερ και τον δικηγόρο Βόλφγκανγκ Σνουρ.

 Δυο μήνες αργότερα έγινε υπεύθυνη ενημέρωσης τύπου του DA, το οποίο, ακολουθώντας την πορεία του δυτικογερμανικού CDU, είχε ως κύριους στόχους την επανένωση των γερμανικών κρατών και την εγκατάσταση της ελεύθερης οικονομίας στην ανατολική Γερμανία. Αφού το DA πήρε στις ανατολικογερμανικές κοινοβουλευτικές εκλογές του Φεβρουαρίου 1990 μονάχα 0,9% των ψήφων, ο πρόεδρος του συμμαχικού ανατολικογερμανικού CDU Λόταρ ντε Μεζιέρ, του κόμματος που είχε βγει πρώτη δύναμη του νέου κοινοβουλίου, διόρισε την Μέρκελ κυβερνητική εκπρόσωπο, ενώ ο ίδιος διατέλεσε τελευταίος πρωθυπουργός του ανατολικογερμανικού κράτους.

Με την επανένωση των γερμανικών κρατών τον Οκτώβριο του ίδιου έτους χάθηκε μαζί με το ανατολικογερμανικό κράτος και η θέση της Μέρκελ. Το DA, που είχε ενωθεί με το ανατολικό CDU, τώρα προσχώρησε στο δυτικό αντίστοιχό του. Με προώθηση του τότε καγκελαρίου της ενωμένης Γερμανίας Χέλμουτ Κολ (CDU), δόθηκε η ευκαιρία στον ντε Μεζιέρ, ο οποίος διορίστηκε υπουργός ιδιαιτέρων καθηκόντων, και μαζί του στη Μέρκελ να συμβάλλουν στην πολιτική της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Μέλος του CDU πλέον, η Μέρκελ υπέβαλλε υποψηφιότητα σε εκλογική περιφέρεια του κρατιδίου του Μεκλεμβούργου-Προπομερανίας στις κοινοβουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 1990.

Ο ενθουσιασμός για την επανένωση και ειδικά οι ανατολικές ψήφοι εξασφάλισαν στον Κολ θριαμβευτική νίκη και στον αντίπαλό του Όσκαρ Λαφοντέν (τότε SPD) το χειρότερο αποτέλεσμα του κόμματός του μετά το 1957. Έτσι ένα χρόνο μετά την προσχώρησή της στο DA και μετά από έξι μήνες περίπου συμμετοχή ως μέλος στο CDU, η Άνγκελα Μέρκελ έγινε ομοσπονδιακή υπουργός γυναικείων υποθέσεων και νεολαίας. Η μικρότερη σε ηλικία υπουργός στην ιστορία της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας ορκίστηκε στις 18 Ιανουαρίου 1991.

την κυβέρνηση Χέλμουτ Κολ ήταν από το 1991 μέχρι το 1994 υπουργός γυναικείων υποθέσεων και νεολαίας και από το 1994 μέχρι το 1998 υπουργός περιβάλλοντος. Σαν βουλευτής του CDU σύντομα αποδείχτηκε μέρος του συντηρητικού ρεύματος του κόμματος. Έτσι, π.χ., σχετικά με τον νόμο για την έκτρωση (παράγραφο 218) ήταν κατά του "κανόνα προθεσμίας" σύμφωνα με τον οποίο γυναίκες μπορούσαν να κάνουν έκτρωση εντός τριών μηνών.

Με το ανατολικογερμανικό παρελθόν της η Μέρκελ διέφερε από τους "κλασικούς" βουλευτές του CDU. Ενώ οι συνομήλικοι της βουλευτές στηρίζονταν στις κλίκες που είχαν δημιουργήσει στα χρόνια τους στην Χριστιανοδημοκρατική Νεολαία ("Junge Union"), η Μέρκελ στηρίζονταν αποκλειστικά στον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ (οι εφημερίδες της περιόδου εκείνης την χαρακτήριζαν "το κορίτσι του Κολ"). Πέραν αυτού δεν είχε καμία ιδιαίτερη θέση στην ιεραρχία του κόμματος.

Έτσι το Νοέμβριο του 1991 υπέβαλλε υποψηφιότητα για την προεδρία της κρατιδιακής κομματικής οργάνωσης του Βρανδεμβούργου, όπου όμως δεν ψηφίστηκε. Ένα μήνα αργότερα ο ομοσπονδιακός αναπληρωτής πρόεδρος του CDU και παλιός της υποστηρικτής Λόταρ ντε Μεζιέρ αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την θέση του λόγω αποκαλύψεων του γερμανικού τύπου σχετικά με την συνεργασία του με την ανατολικογερμανική υπηρεσία κρατικής ασφάλειας "Στάζι".

Η Μέρκελ ψηφίστηκε διάδοχός του στο συνέδριο της Δρέσδης στα τέλη του 1991. Αφού το 1993 ο πρόεδρος της κρατιδιακής κομματικής οργάνωσης Μεκλεμβούργου-Προπομερανίας και ομοσπονδιακός υπουργός Μεταφορών Γκίντερ Κράουζε (επίσης πρώην Ανατολικογερμανός πολίτης) αναγκάστηκε μετά από διάφορα σκάνδαλα να αποσυρθεί, η Μέρκελ ανέλαβε τον Μάιο, με την υποστήριξη του Κολ, την προεδρία του κρατιδιακού CDU Μεκλεμβούργου-Προπομερανίας.

τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1994 η κυβέρνηση Κολ κατάφερε να εξασφαλίσει μικρή πλειοψηφία και η Μέρκελ έγινε υπουργός περιβάλλοντος. Αφού τον Απρίλιο του 1995 επιστρατεύθηκε ισχυρή αστυνομική δύναμη (περισσότεροι από 7.000 αστυνομικοί) για την πρώτη μεταφορά φορτίου πυρηνικών αποβλήτων σε υπόγειες αποθήκες της πόλης Γκορλέμπεν, η Μέρκελ, σταθερή στο θέμα αυτό απέναντι στην πλειοψηφία του γερμανικού πληθυσμού και στην διαμαρτυρία του κρατιδίου της Κάτω Σαξωνίας απέκτησε την φήμη βοηθού της πυρηνικής βιομηχανίας. Το 2004 χαρακτήρισε στην συλλογή συνεντεύξεων Mein Weg ως μια από τις "μεγαλύτερες επιτυχίες" της την "επιβολή του μονοπωλίου δύναμης του κράτους" στην τότε κατάσταση.

Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1998 το CDU απέσπασε με 35,2% των ψήφων το χειρότερο αποτέλεσμα στην ιστορία του. Ενώ ο Γκέρχαρντ Σρέντερ (SPD) ανέλαβε την καγκελαρία, το κόμμα της Μέρκελ έπεσε σε βαθιά κρίση. Με την παραίτηση του Χέλμουτ Κολ από πρόεδρο του κόμματος άρχισαν μεγάλες εσωκομματικές διαμάχες. Το διάστημα αυτό, με πρόταση του νέου προέδρου Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η πρώην υπουργός Άνγκελα Μέρκελ έγινε γενική γραμματέας του κόμματος (Νοέμβριος 1998). Η θέση της αυτή στο ομοσπονδιακό κόμμα ήταν σημαντική στα πλαίσια του νέου αντιπολιτευτικού ρόλου του CDU.

Η αποκάλυψη του σκανδάλου των "μαύρων λογαριασμών" του CDU τον Νοέμβριο του 1999 σημάδεψε την πολιτική ζωή της χώρας το 2000 και αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στη σταδιοδρομία της Μέρκελ. Αποκαλύφτηκε ένα σύστημα παράνομης χρηματοδότησης της κομματικής οργάνωσης μέσω λογαριασμών στην Ελβετία. Οι ανώνυμες αυτές "δωρεές" ανέρχονταν συνολικά στα 6,1 εκατομμύρια περίπου ευρώ, ενώ ο Χέλμουτ Κολ κατηγορηματικά αρνιόταν να προβεί σε οποιαδήποτε αποκάλυψη σχετικά με την προέλευση των παράνομων δωρεών. Τον Δεκέμβριο του 1999 η Μέρκελ δημοσίευσε άρθρο στην γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), όπου (δίχως να έχει συμβουλευτεί πριν τον πρόεδρο Σόιμπλε) απαίτησε στο όνομα του κόμματος την ανεξαρτητοποίηση από τον Κολ.

Η ανοιχτή αυτή αποστασιοποίηση του "κοριτσιού του Κολ" από τον παλιό της υποστηρικτή εξέπληξε τον γερμανικό πληθυσμό. Επίσης στο άρθρο της FAZ παρουσίασε τον εαυτό της ως μέλος του προεδρείου, που ήταν αποφασισμένο όπως κανένα άλλο να θέσει ένα τέλος στο "σύστημα Κολ", παραπέμποντας έτσι στη διστακτικότητα του Σόιμπλε. Σχετικά με την αποστασιοποίηση από τον Κολ θα πει αργότερα σε συνέντευξη: "Εμείς οι Ανατολικογερμανοί μάθαμε να συμβιβαζόμαστε με τους εξουσιαστές, δίχως όμως να δημιουργούμε απόλυτες δεσμεύσεις.

Στις 18 Ιανουαρίου 2000 ο Χέλμουτ Κολ παραιτήθηκε από το αξίωμα του επίτιμου προέδρου της παράταξης (αξίωμα που του εξασφάλιζε μεταξύ άλλων θέση στο κομματικό προεδρείο) μετά τις πιέσεις και τις κατηγορίες που δέχτηκε από συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Στις 16 Φεβρουαρίου παραιτήθηκε και ο διάδοχος του Κολ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, από την ηγεσία του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας, αφού πριν παραδέχτηκε ότι και αυτός είχε δεχτεί παράνομη δωρεά για το κόμμα από εκπρόσωπο της πολεμικής βιομηχανίας. Στις 10 Απριλίου η Μέρκελ εκλέχτηκε στο συνέδριο του Έσσεν ομοσπονδιακή πρόεδρος του CDU. Ωστόσο η προέλευση των παράνομων δωρεών έμεινε άγνωστη μέχρι σήμερα (πολλοί λένε ότι η  Μέρκελ ενορχήστρωσε την γνωστοποίηση της υπόθεσης , δίνοντας κρυφά πληροφορίες στον τύπο,  προκειμένου να ξεφορτωθεί τους κύριους ανταγωνιστές στην  εξουσία του κόμματος της, τον Κολ και τον Σόιμπλε τον μικρανεψιό του Γκαίρινγκ).

Αμέσως μετά την ήττα του υποψήφιου καγκελαρίου Έντμουντ Στόιμπερ στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2002 ζήτησε και ανέλαβε την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας για να αντιμετωπίσει την κυβέρνηση Σρέντερ ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης.

Αξιοσημείωτη είναι η στάση της απέναντι στην απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης το 2003, να μην συμπράξει στον πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράκ. Ενώ το διάστημα εκείνο πραγματοποιήθηκαν πολλές αντιπολεμικές διαδηλώσεις και βάσει δημοσκοπήσεων περίπου τα 80% του γερμανικού πληθυσμού ήταν κατά του πολέμου, η ίδια, υποστηρίζοντας απόλυτα την θέση της κυβέρνησης Μπους, δημοσίευσε στις 22 Φεβρουαρίου 2003 άρθρο στην αμερικανική εφημερίδα Washington Post με τίτλο "Ο Σρέντερ δεν αντιπροσωπεύει όλους τους Γερμανούς".

Στις 20 Σεπτεμβρίου 2005 ξαναψηφίστηκε πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός της. Μετά από δύσκολες διαπραγματεύσεις συμφωνήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2005 ο μεγάλος συνασπισμός των κομμάτων CDU, CSU και SPD. Η Άνγκελα Μέρκελ αντικατέστησε ως επικεφαλής της νέας κυβέρνησης τον Γκέρχαρντ Σρέντερ (από εκείνη την στιγμή άρχισε η εφαρμογή του σχεδίου της για οικονομική κατάκτηση της Ευρώπης από την Γερμανία).

Μετά τη νίκη του CDU στις Γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές του 2009 στις 27 Σεπτεμβρίου ανανεώθηκε η θητεία της στην καγκελαρία, ενώ ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για συνασπισμό με το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα. Εξελέγη επίσημα καγκελάριος από το κοινοβούλιο στις 28 Οκτωβρίου 2009 (αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη και των κατοχικών μνημονίων πρώτα στην Ελλάδα και μετά στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ).Μετά τη νίκη της στις εκλογές του 2013, σχηματίστηκε η τρίτη κυβέρνησή της. Η Μέρκελ επανεξελέγη καγκελάριος και ορκίστηκε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού.

Και η Μέρκελ που έχει σχεδόν κατακτήσει σήμερα την Ευρώπη και έχει δημιουργήσει μία οικονομική ένωση ελεγχόμενη από την Γερμανία, με κέντρο της την Μεσευρώπη και έχει όλες τις άλλες χώρες της ως οικονομικές αποικίες και δούλους της. Στην προσπάθεια της αυτή, αλλά και για την πολιτική της άνοδο (όπως αντίστοιχα και του Σόιμπλε και του Κολ),  χρηματοδοτήθηκε επίσης εκτενώς από τις διάδοχες γερμανικές εταιρείες της Κρουπ, της IG Farben αλλά και από την Siemens. Και για την ώρα φαίνεται αυτή η προσπάθεια της να έχει πετύχει.

Στις 5 Φεβρουαρίου 2015 οι Anonymous δημοσίευσαν φωτογραφίες προηγούμενης δεκαετίας, στις οποίες η Άνγκελα Μέρκελ έχει φωτογραφηθεί κατά τις συναναστροφές της με νεοναζί. Ήταν μάλιστα γνωστή ως… «skinheadgirl».

Έτσι δεν είναι και τόσο παράξενο που ο ιδρυτής του κόμματος των χριστιανοκοινωνιστών και συνεργατών της Μέρκελ, ο Λίο Στράους, ο οποίος είχε δηλώσει για τις θέσεις του κόμματος του ότι πιο δεξιά από εμάς πρέπει να είναι μόνο ο τείχος, ήταν πρώην μέλος του Ναζιστικού κόμματος. Και δεν είναι επίσης παράξενο ότι από το κόμμα των χριστιανοκοινωνιστών προέρχονται τόσο ο Σόιμπλε, όσο και ο Μπερντ Λόυκε.

Ο τέταρτος πιο  διαβόητος και πιθανά καταστροφικός τόσο για την Ευρώπη όσο και για όλο  τον κόσμο ηγέτης της Γερμανίας αν πάρει την εξουσία είναι ο Γερμανός «οικονομικός» κυρίως ρατσιστής πολιτικός  Μπερντ Λούκε,  γνωστός και ως Γερμανός «Λούκι Λουκ».

Ο Λούκε, ο 52χρονος ηγέτης καθηγητής Οικονομικών και επικεφαλής του νεοσύστατου ευρωσκεπτικιστικού φιλελεύθερου και συντηρητικού πολιτικό ακροδεξιού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία», στα δεξιά της Μέρκελ. Το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD)  που συγκροτήθηκε μόλις πριν από ενάμιση χρόνο, τον Απρίλιο του 2013 από μια ομάδα οικονομολόγων και επιχειρηματιών με κύριο αίτημα τη διάλυση της ευρωζώνης.

Το κόμμα αυτό τάσσεται κατά του ευρώ, αλλά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κεντρικό επιχείρημα του κόμματος είναι ότι το ευρώ είναι ένα αποτυχημένο νόμισμα που απειλεί την ευρωπαϊκή ενοποίηση κάνοντας χώρες με λιγότερο ανταγωνιστικές οικονομίες πιο φτωχές και καταστρέφοντας χώρες με ανταγωνιστικές οικονομίες.

Ο Γερμανός «Λούκι Λουκ», όπως πολλοί τον αποκαλούν, ζητούσε έως πρόσφατα την έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη. Τώρα όμως, λίγες εβδομάδες πριν από την κάλπη, άλλαξε τροπάριο. Ο πρόεδρος του ΑfD δηλώνει πλέον αντίθετος στην επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο και λέει ότι «δεν είναι η Γερμανία που πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ, αλλά οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες».

Ο Λούκε ακούγεται περισσότερο όταν μιλάει σαν οικονομολόγος και λιγότερο ως ένας δύσκολος και επικίνδυνος αντίπαλος για την Μέρκελ. Ο ίδιος θεωρεί ότι η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη για τη χώρα του.  Εδώ και μήνες, ο Λούκε ισχυρίζεται ότι τα χρήματα που δίνονται στην Ελλάδα και σε άλλες υπερχρεωμένες χώρες του Νότου είναι ουσιαστικά δανεικά κι αγύριστα, που θα επιβαρύνουν, αργά ή γρήγορα, τους Γερμανούς φορολογούμενους.

Ο εκ δεξιών φόβος της Ανκελα Μέρκελ, Μπέρντ Λούκε πρόσθεσε πως το κούρεμα χρέους που ζητά η νέα κυβέρνηση στην Αθήνα είναι αναπόφευκτο, αλλά ζήτησε να συνδυαστεί με Grexit.  Οι Γερμανοί τον θεωρούν ως το αγκάθι που έχει στα πλευρά η Άνγκελα Μέρκελ. Είναι το κόμμα που στη ρητορική του συμπεριλαμβάνει πάντα πολεμικές ανακοινώσεις και δηλώσεις κατά της Ευρωζώνης, των μεταναστών και εσχάτως της Ελλάδας. Δεν αφήνει έξω από την κριτική του την Ελλάδα και μάλιστα η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι αρκετά σκληρή έως προσβλητική.

Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που το πράττει. «Δεν θα μας εκβιάσει μια μικρή, ασήμαντη χώρα που κατέχει μόλις το 2% του συνολικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της Ευρωζώνης», έχει πει κραυγάζοντας. Τα τελευταία δύο χρόνια ο Λούκε κατάφερε να βγάλει το AfD από την αφάνεια και να το τοποθετήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Γερμανίας ακολουθώντας ακαδημαϊκή προσέγγιση έτσι ώστε να δελεάσει μεγαλύτερους σε ηλικία ψηφοφόρους που κινούνται στο συντηρητικό πόλο

.

Όπως αναφέρει το Reuters στη συγκεκριμένη ομιλία του στο Αμβούργο θέλησε προφανέστατα να «ζεστάνει» το ακροατήριό του εξ ου και προειδοποίησε για τα δημοσιονομικά χάλια της Ελλάδας, τον αποπληθωρισμό στην Ευρωζώνη, την υπογεννητικότητα στη Γερμανία και το χαμηλό επίπεδο κατάρτισης των μεταναστών. «Τελικά ξεσήκωσε το κοινό του» λέγοντας ότι η Ελλάδα πρέπει να πεταχτεί έξω από το ευρώ, προέβλεψε ωστόσο ότι η Ανγκελα Μέρκελ θα προσπαθήσει να αποτρέψει κάτι τέτοιο, για να μην καταδειχθεί η αποτυχία των δικών της πολιτικών διάσωσης. «Εάν οι, υπό κρίση, χώρες αποχωρήσουν από το ευρώ, θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στο κοινό νόμισμα και δεν θα υπάρξουν σε καμία περίπτωση καταστροφικές συνέπειες», υποστηρίζει ο κ. Λούκε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Focus και προσθέτει ότι οι ίδιες αυτές οι χώρες, έχοντας την δυνατότητα να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα, θα καταφέρουν να ξαναγίνουν ανταγωνιστικές και να επιτύχουν οικονομική ανάπτυξη.

Πρόσφατα Μετά από διμερή συνάντηση εκπροσώπων της ευρωσκεπτικιστικής Εναλλακτικής για τη Γερμανία και του αντι-ισλαμικού κινήματος Pegida (Ευρωπαίοι Πατριώτες κατά της Ισλαμοποίησης της Ευρώπης), φαίνεται ότι βρήκαν κοινό έδαφος. «Έχουμε προσδιορίσει ότι προφανώς υπάρχει επικάλυψη περιεχομένου», δήλωσε η Frauke Petry, εκπρόσωπος του δεξιού λαϊκίστικου κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία.

http://afd-thl.de/2015/08/29/wegen-hitler/

Η Petry επεσήμανε ότι το αποτέλεσμα της συνάντησης με τα 7 μέλη του Pegida ήταν να διαπιστωθεί «επικάλυψη» στα περισσότερα ζητήματα. Σε ανακοίνωση μετά τη συνάντηση, το κίνημα Pegida τόνισε ότι βλέπει δυνητική συνεργασία με την Εναλλακτική για τη Γερμανία σε πολλά ζητήματα, όπως το μεταναστευτικό και η πολιτική ασύλου.«Και οι δύο συμφωνούμε ότι υπάρχει σημαντικός χώρος για βελτίωση αναφορικά με την εσωτερική ασφάλεια», είπε εκπρόσωπος του κινήματος Pegida. «Ένας σύγχρονος νόμος για τη μετανάστευση θα έκανε εξαιρετικά πράγματα για τη Γερμανία», πρόσθεσε. Επανέλαβε επίσης ότι απορρίπτει την άποψη των περισσότερων κομμάτων ότι το κίνημα Pegida και ο ηγέτης του Λουτς Μπάχμαν είναι υπέρ του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. «Θεωρούμε πως είναι λάθος», σημείωσε.

Πρόσφατα μάλιστα έγινε στο κόμμα αυτό (Εναλλακτική για την Γερμανία), τον Ιούλιο του 2015, ένα εσωτερικό "πραξικόπημα" (με αφορμή από τον Λούκε τις ιδιαίτερα ακροδεξιές θέσεις και επαφές με ναζιστικούς κύκλους του στελέχους του κόμματος Μπγιορν Χόκε, και τον οποίο ο Λούκε σκόπευε να διώξει από το κόμμα), αποτέλεσμα του οποίου ήταν η εκθρόνιση (μετά από συμμαχία του Χόκε, του Γκαλάντ, του Μόιτεν, του Μέιθεν και της Πέτρυ)  από την ηγεσία του κόμματος του Λούκε (η βασική θέση των οποίου ήταν κυρίως κατά του ευρώ), και η άνοδος στην εξουσία του κόμματος αυτού της  41χρονης (και μέλος της πιο δεξιάς πτέρυγας του κόμματος) Φράουκε Πέτρι μαζί με τον «διακοσμητικό» Γιοργκ Μόιτεν. Αμφότεροι, όπως και αρκετά άλλα στελέχη, κατηγορούσαν την ηγεσία Λούκε για στροφή σε μετριοπαθέστερες θέσεις και απώλεια του κινηματικού χαρακτήρα του κόμματος (ο Λούκε μαζι με τον συνεργάτη του Κόνραντ Αντάμ ίδρυσαν το νεό κόμμα ΑΛΦΑ που πάει άπατο σε όλες τις δημοσκοπήσεις).

Η Πέτρυ  έχει σπουδάσει χημικός στο πανεπιστήμιο του Reading στην Αγγλία και ασχολήθηκε με την τοξικολογία και τη φαρμακολογία. Είχε παντρευτεί έναν πάστορα με τον οποίο απέκτησε τέσσερα παιδιά. Ωστόσο τον Οκτώβριο του 2015 χώρισαν και επισημοποιήθηκε η σχέση της με τον επικεφαλής του κόμματος στο κρατίδι της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, Μάρκους Πρέτζελ (όχι και ότι πιο ιδανικό για το προφίλ του υποστηρικτή της παραδοσιακής οικογένειας που θέλει να προωθήσει το συγκριμένο κόμμα).

Με την άνοδο της, μαζί με άλλους ακροδεξιούς λαϊκιστές εντός του AfD (και κυρίως τον ισχυρό εσωκομματικό της σύμμαχο-αντίπαλο και συνεχώς ανερχόμενο στο κόμμα καθηγητή Μπγιορν Χόκε), μετέτρεψαν το κόμμα σε ξενοφοβικό και αντιμεταναστευτικό, κεφαλαιοποιώντας γεγονότα, όπως π.χ. τις μαζικές επιθέσεις σε γυναίκες στην Κολωνία το βράδυ της Πρωτοχρονιάς.

Σε δήλωση της τον Φεβρουαρίου του 2016 η Φράουκε Πέτρι ισχυρίστηκε πως σε έσχατη ανάγκη για να αποτρέψει το γερμανικό κράτος την παράνομη είσοδο λαθρομεταναστών στα σύνορα, θα πρέπει να κάνει χρήση των όπλων των αστυνομικών εναντίον τους. «Αυτό προβλέπει ο νόμος. Κανένας αστυνομικός δεν θέλει να πυροβολήσει έναν πρόσφυγα. Αλλά η χρήση όπλου αποτελεί την έσχατη λύση». Αυτή η φράση της προκάλέσε σάλο στην χώρα, ξεσηκώνοντας πλήθος αντιδράσεις από κυβέρνηση και κόμματα.  Ακόμα και εκπρόσωπος από το νεοναζιστικό κόμμα NPD της Βάδης-Βυρτεμβέργης απέρριψε τις αιτιάσεις της επικεφαλής της Εναλλακτικής ως «πολύ ακραίες».

Η Πέτρι τα βρήκε μπαστούνια και με το ίδιο της το κόμμα, αφού ο αντιπρόεδρος του, Αλεξάντερ Γκαόυλαντ, διαφοροποιήθηκε από τις απόψεις της. «Δεν τίθεται θέμα στοχευμένων πυροβολισμών εναντίον ανθρώπων για την Εναλλακτική για τη Γερμανία», ανέφερε.  Στο πλευρό της βρέθηκε η εξίσου σκληρή αντιπρόεδρος του κόμματος Μπέατριξ Φον Στορχ, αν και εκτιμάται πως η ακραία αυτή πρόταση, έστω και ως «ύστατη επιλογή», δεν βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση ούτε στο σώμα των δυνητικών ψηφοφόρων της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, αν και σε αυτό εντάσσονται και πολίτες με ακραία χαρακτηριστικά.

Το κόμμα τώρα εμφανίζεται σε συνεχή άνοδο (ιδίως μετά τα γεγονότα της Κολωνίας το 2015) και έχει 13% στις δημοσκοπήσεις, έχοντας πλέον την τρίτη θέση μετά τους χριστιανοδημοκράτες και τους σοσιαλδημοκράτες, έχει έδρες ήδη σε πέντε τοπικά κοινοβούλια και σύντομα θα αποκτήσει και σε άλλα τρία, ενώ το βασικό του σύνθημα είναι "να φύγει η Μέρκελ" λόγω μεταναστευτικού. Σε πολλές από τις έρευνες διαπιστώνεται και απευθείας μετακίνηση ψηφοφόρων από το κόμμα της Μέρκελ προς αυτό της Πέτρι, λόγω της προσφυγικής κρίσης που δοκιμάζει τα όρια της γερμανικής κοινής γνώμης.

Μάλιστα, εντός του Μαρτίου λαμβάνουν χώρα τρεις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις σε γερμανικά κρατίδια και στις περισσότερες περιπτώσεις, η Εναλλακτική για τη Γερμανία εμφανίζεται να παίρνει διψήφια ποσοστά και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και να ρυθμίζει τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Η προσφυγική κρίση συντέλεσε πολύ στις τωρινές θέσεις της Πέτρυ. Η Πέτρυ, η οποία είχε αναλάβει να γίνει το πρόσωπο της AfD είχε συνειδητοποιήσει αυτό που είχε διαπιστώσει και ο Λούκε: ότι, για να μεγαλώσει το κόμμα, θα έπρεπε να πάψει να τρομάζει ορισμένους συντηρητικούς μεν, πλην όμως αστούς, Γερμανούς. Έπρεπε να μετακινηθεί κάπως προς το κέντρο, πλην όμως το ξέσπασμα των τεράστιων προσφυγικών ροών την πέτυχε ακριβώς πάνω σε αυτή την προσπάθεια. Η AfD ξεκίνησε αργά, αλλά σταθερά, να υποστηρίζει πιο σκληρές μεταναστευτικές θέσεις, καρπούμενη ένα μεγάλο μέρος της λαϊκής δυσαρέσκεια για την πολιτική ανοιχτών συνόρων της Μέρκελ. Σε πρόσφατη μέτρηση που δημοσίευσε η Bild, η AfD για πρώτη φορά αγγίζει διψήφιο ποσοστό, έχοντας ένα αξιοσέβαστο 13%. Την ώρα που οι Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ καταποντίζονται στο 34% (σ.σ. το καλοκαίρι είχαν φτάσει να έχουν ποσοστά πάνω από το 42%).

Και τώρα η Εναλλακτική για την Γερμάνια (AfD) απέκτησε ένα καινούργιο αστέρι, με καθαρά ακροδεξιό λόγο, ονόματι Μπγιορν Χόκε. Ο Χόκε ( Höcke στα Γερμανικά), πατέρας 4 παιδιών όπως η Πέτρυ, είναι ο επικεφαλής του κόμματος στο κρατίδιο της Θουριγγίας και βουλευτής στο τοπικό κοινοβούλιο (και από τους ιδρυτές του τοπικού κομματικού παραρτήματος το 2013) και πολλοί παρομοιάζουν τους λόγους του με αυτούς του Χίτλερ και του Γκαίμπελς (κάποιοι αποκαλούν ειρωνικά το κίνημα υπό την ηγεσία του αντί για to Alternative fur Deutschland-AfD-Εναλλακτική για την Γερμανία σε Alternative fur Demokratie- Εναλλακτική για την Δημοκρατία). Η αλματώδης άνοδος των προσφυγικών ροών ήταν βούτυρο στο ψωμί του άλλοτε δασκάλου ιστορίας και γυμναστικής. Ολόκληρη η Γερμανία τον έμαθε τον Οκτώβριο, όταν εμφανιζόμενος στο δημοφιλέστερο talk show της χώρας στο ARD, με οικοδεσπότη τον Γκίντερ Γιάουχ, έβγαλε από το σακάκι του μια μικρή σημαία της Γερμανίας και την ακούμπησε στο μπράτσο της πολυθρόνας του, και μίλησε για τα 3.000 χρόνια Ευρωπαικού πολιτισμού και τα 1.000 χρόνια ιστορίας της Γερμανίας (παραπέμποντας στο χιλιλοχρονο ράιχ του Χίτλερ). Σε ολόκληρη την εκπομπή, η σημαία έμεινε εκεί.

Αυτό ήταν μόνο το πρώτο βήμα του Χόκε. Θα ακολουθούσε ένα άλλο, σημαντικότερο. Πέραν των γνωστών διαδηλώσεων του αντιισλαμιστικού και ξενοφοβικού κινήματος Pegida στη Δρέσδη, ο Χόκε ανέλαβε να κάνει κάτι παρόμοιο στην Ερφούρτην την πρωτεύουσα της Θουριγγίας. Κάθε Τετάρτη, ο Χόκε καλεί τους κατοίκους της Ερφούρτης σε διαδήλωση εναντίον της άλωσης της χώρας, στην οποία ο ίδιος μιλά με θέρμη στο συγκεντρωμένο πλήθος. Είναι υποστηρικτής των θέσεων του Θίλο Σαραζίν, και υποστηρικτής της άποψης πως δεν είναι όλα τα μέλη των νεοναζιστικών οργανώσεων απαραίτητα κακοί άνθρωποι. Είχε δηλώσει με την πτώση του Λούκε «Τώρα που έπεσε ο Λούκε θα πέσει και η Πέτρυ αργά ή γρήγορα και τότε θα έρθει η σειρά μου. Έχω όλο τον χρόνο και την υπομονή να περιμένω». Και πράγματι το έπραξε ισχυροποιώντας μέρα με την μέρα την θέση του στο κόμμα και ενισχυόμενος συνεχώς με νέους οπαδούς, αλλά και με την υποστήριξη και κομματικών στελεχών (π.χ, του Γκαλάντ).

Ο Χόκε είναι εκφραστής της καθαρής δεξιάς στροφής της AfD, ενώ ήδη από τον Μάρτιο είχε δημοσιεύσει μαζί με τον επικεφαλής του κόμματος στη Σαξωνία Αντρέ Πόγκενμπουργκ τη «Διακήρυξη της Ερφούρτης», στην οποία το κόμμα καλείτο σε αλλαγή πορείας επί τα δεξιά. Μάλιστα, την εν λόγω διακήρυξη είχε υπογράψει και μέλος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου της AfD, ο Αλεξάντερ Γκάουλαντ, επικεφαλής του κόμματος στο Βραδεμβούργο. Μάλιστα, ο Χόκε έχει αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις και με τον ακροδεξιό ακτιβιστή (φλέρταρε επί μακρόν με το νεοναζιστικό NPD και έχει διανύσει μεγάλη πορεία στον χώρο που ονομάζεται Νέα Δεξιά) Γκοτζ Κούμπιτσεκ, τον οποίο ο Λούκε είχε αποτρέψει από το να γίνει μέλος της AfD τον περασμένο Φεβρουάριο. Συν τοις άλλοις, ο Χόκε υιοθετεί και μια άκρως φιλική στάση προς το Pegida, καλώντας την ηγεσία του κόμματος να αγκαλιάσει τα αυθόρμητα λαϊκά κινήματα. Αλλωστε, λίγο πολύ, και αυτός την ίδια δουλειά κάνει (ο ίδιος είχε και πολύ στενές σχέσεις και με άλλα στελέχη της γερμανικής ακροδεξιάς, ενώ πρόσφατα αποκαλύφθηκε πως έγραφε και σε νεοναζιστικό περιοδικό το 2012 με το ψευδώνυμο Landolf Ladig). Παράλληλα συνεχάρη προσωπικά και την Λεπέν για την νίκη της στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών στην Γαλλία το 2015.

Σε μια συνεδρίαση του Götz Kubitschek ελεγχόμενη στο Ινστιτούτο του «Νέα Δεξιά  για την κρατική πολιτική» τον Νοέμβρης του 2015 ο Hocke έδωσε μια ομιλία στην οποία ισχυριζόταν ότι η εξέλιξη  στην Αφρική και την Ευρώπη, βασιζόταν σε δύο διαφορετικές αναπαραγωγικές στρατηγικές, λόγω διαφορετικών «φυλογενετικών τύπων» των ανθρώπων θα ζουν εκεί. Ο Hocke είπε περαιτέρω ότι «η αναπαραγωγική συμπεριφορά των Αφρικανών δεν θα αλλάξει σε τίποτα», εφ 'όσον «είμαστε έτοιμοι να αναλάβουν αυτό το πλεόνασμα του πληθυσμού τους».  Ο πολιτικός επιστήμονας Hajo Funke ονόμασε αυτές τις θέσεις ως "καθαρό βιολογικό ρατσισμό ».  Παρόλο που το κόμμα του, του είπε να περιορίσει τις εμφανίσεις του και ότι θα έχει «ηθικές» περιοριστικές ποινές, αυτός συνέχισε απτόητος παρά τον σάλο που προκλήθηκε στο ίδιο μοτίβο (στην συνέχεια συνέβησαν τα γεγονότα της Κολωνίας, τα οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ως σημείο καμπής και αλλαγής του ρου της ιστορίας σε σχέση με το προσφυγικό στην Γερμανία και οι δηλώσεις της Πέτρυ για πυροβολισμό των λαθρομεταναστών που «ξεφούσκωσαν» τον θόρυβο από τις δικές του δηλώσεις).

Άνθρωποι που παρακολουθούν την πορεία του κόμματος, εικάζουν πως η σύγκρουση κορυφής δεν θα αργήσει. Ο Χόκε στήριξε την Πέτρυ για να ανατρέψει τον Λούκε, πλην όμως πλέον είναι ο ίδιος ένα πρόσωπο με σημαντικό εκτόπισμα στη γερμανική (ακρο)δεξιά. Διατηρεί εξαιρετικές επαφές με τους συνδέσμους του κόμματος στα κρατίδια, ενώ συγκεντρώνει και τον θαυμασμό μελών της νεολαίας του κόμματος, της Junge Alternative. Ο Λούκε εικάζει πως ο Χόκε δεν θα προκαλέσει ευθέως την Πέτρυ, πλην όμως ο χρόνος μετράει υπέρ του. Άλλωστε, όσο μεγαλώνουν τα ποσοστά, τός θα διογκώνεται ο ρόλος του Χόκε και η Πέτρυ θα βρεθεί μπροστά από τη μεγάλη πρόκληση να κρατήσει το κόμμα της ενωμένο. Πλην όμως, είναι μια μάλλον απαθής πολιτικός, χαμηλών τόνων και συγκρατημένη. Όχι και ό,τι πιο ιδανικό για το νέο προφίλ της AfD που θέλουν να δημιουργήσουν ο Χόκε και οι (πολλοί) υποστηρικτές του.

Το πρόβλημα για κάποιους στην Γερμανία είναι όμως είναι το εξής: Μια AfD με ποσοστά στην περιοχή του 10% είναι ένα σημαντικό πολιτικό μέγεθος και μπαίνει άνετα στην επόμενη Γερμανική Βουλή. Με άλλα λόγια, μια AfD με ποσοστά στο +- 10% είναι ένα πρόβλημα για την γερμανική πολιτική σκηνή. Υπάρχει όμως και χειρότερο: μια υπερδιογκωμένη AfD με τον Χόκε επικεφαλής θα είναι πραγματικά ανεξέλεγκτο.

Το κόμμα AfD έχει επίσης υιοθετήσει τη λογική, και σχετικά πιο περιορισμένα τη ρητορική, του Pegida -το δεύτερο εμφανίζεται ως «απέναντι στο σύστημα των προδοτών πολιτικών» ή «των ψευτών δημοσιογράφων». Οι δημόσιες αναφορές του AfD μπορεί να είναι σχετικά μόνο πιο προσεκτικές, όμως το «κλείσιμο του ματιού» στους υποστηρικτές του Pegida είναι οφθαλμοφανές.

Ο σοσιαλδημοκράτης αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ επιτέθηκε το Σάββατο, εκτός από το Pegida, και εναντίον του AfD, παραλληλίζοντας την πολιτική τους παρουσία με την βιτριολική ρητορική του ναζιστικού NSDAP στο Μεσοπόλεμο. 

Ο νέος  «ανερχόμενος» και ίσως πέμπτος στο μέλλον πολιτικός «αστέρας» της Γερμανίας είναι ο Lutz Bachmann, του ξενοφοβικού Pegida, ο αυτό-ανακηρυσσόμενος νέος σωτήρας της Δύσης, ο οποίος έχει βαρύ παρελθόν και ζει στην περιοχή της Σαξονίας. Γεννήθηκε το 1973 και είναι γιός χασάπη.

Μεγάλωσε στην Δρέσδη της Σαξονίας έζησε στην σοσιαλιστική Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία. Ο Lutz Bachmann, έχει μια με­γάλη εμπειρία στο να οργανώνει εκδηλώσεις, αφού είχε σχεδιάσει και μια εκδήλωση το 1989 ενάντια στην DDR. Σπούδασε αρχικά σεφ και το 1996 κατηγορήθηκε για 16 απόπειρες διαρρήξεων και ληστείες σε επιχειρήσεις κλοπών εντός και πέριξ της Δρέσδης. Για αυτό τον λόγο ονομάστηκε από το περιοδικό BILD, ως ο μουργόλυκος της Δρέσδης.

Το 1998 καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκισης και προσπάθησε να αποφύγει τη φυλάκιση, διαφεύγοντας στην Νότιο Αφρική, όπου κυκλοφορούσε με ψεύτικο όνομα και με πλαστογραφημένα χαρτιά, και σπούδασε με ψεύτικο όνομα γραφίστας, ενώ ισχυρίστηκε παράλληλα και πως ίδρυσε και ένα κλαμπ. Συνελήφθη και εξέτισε ποινή 2 ετών στις γερμανικές φυλακές. Μόλις βγήκε συνελήφθη ξανά για διακίνηση κοκαΐνης, ξυλοδαρμό, οδήγηση υπό την επήρεια μέθης, βίαια συμπεριφορά, καθώς και άρνηση πληρωμής της διατροφής πρώην συζύγου του, αδικήματα  που του κόστισαν δύο ακόμη χρόνια στη φυλακή. To 2008 καταδικάζεται εκ νέου για διακίνηση κοκαϊνης, με αναστολή που λήγει τον Φεβρουάριο του 2015. Στο φάκελο του υπάρχει ακόμη η οδήγηση χωρίς άδεια και υπό την επήρεια αλκοόλ αλλά και η σωματική επίθεση.

Ο ίδιος στη σελίδα του στο Facebook αναφέρει τη θητεία του στις φυλακές, δεν δίνει όμως λεπτομέρειες για τις αιτίες που τον οδήγησαν πίσω από τα κάγκελα.  Έχει επίσης κατηγορηθεί ακόμη και για «εργολαβίες» στα «κόκκινα φανάρια» της Δρέσδης. Σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου, το σκοτεινό παρελθόν δεν είναι πια παρά παρελθόν και στο εξής διάγει ενάρετο βίο, με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία. Κύρια απόδειξη των αγαθών κινήτρων, η συγκρότηση του PEGIDA, στην οποία εμπλέκονται και άλλοι με ανάλογα βιογραφικά... Τώρα ο  Μπάχμαν διαχειρίζεται ένα πρακτορείο φωτογραφιών και δημοσίων σχέσεων. Στην ιστοσελίδα του αναγράφεται ότι αναλαμβάνει από απλές φωτογραφίες για διαβατήρια και φωτογραφίσεις γάμων μέχρι φωτογραφίες υψηλής τέχνης.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό, το όνομα Lutz Bachmann δεν έλεγε τίποτα και σε κανέναν, όχι μόνο στη Γερμανία αλλά ακόμη και στην πιο περιορισμένη περιοχή της Σαξονίας όπου ζει. Μέσα σε λίγες ημέρες όμως η φήμη του ονόματος του, ξεπέρασε τα σύνορα της Γερμανίας, αφού το ξενοφοβικό κίνημα το οποίο ίδρυσε μάζεψε χιλιάδες «πιστούς». Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως πατριώτης, δηλώνει ένθερμος οπαδός του νόμου και της τάξης και τάσσεται κατά των εγκληματιών μεταναστών. Ο ίδιος ο Μπάχμαν δηλώνει πως δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους ενσωματωμένους μουσουλμάνους μετανάστες στην Γερμανία, και μάλιστα έχει πολλούς Τούρκους της Γερμανίας φίλους και πάει συχνά στα στέκια τους με την παρέα του και τρώει εκεί κεμπάπ.

Το Pegida (Patriotische Europäer gegen die Islamisierung des Abendlandes/Πατριώτες Ευρωπαίοι ενάντια στην ισλαμοποίηση της Δύσης) είναι μια πρωτοβουλία εθνικιστών που ξεκίνησε στη Δρέσδη τον Οκτώβρη του 2014 και ιδρύθηκε από τον Lutz Bachmann. Όπως δηλώνει το μεσαίο κομμάτι του αρκτικόλεξου (gegen die Islamisierung), το PEGIDA στρέφεται κατά της όντως πραγματικής  ισλαμοποίησης και του υπαρκτού  κινδύνου που αυτή περιέχει για την Γερμάνια  και την Ευρώπη, υπό τη σκιά των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και της ανόδου των τζιχαντιστών. Ο Λουτς Μπάχμαν υποστηρίζει ότι εμπνεύστηκε την Pegida όταν είδε μια συγκέντρωση κούρδων οπαδών του PKK στην Δρέσδη τον Οκτώβριο του 2014.

 Αρχικά μόλις 200 άνθρωποι είχαν απαντήσει στο κάλεσμα του Bachmann στην πρώτη συνάντηση, αλλά πριν από λίγες ημέρες 17 χιλιάδες συγκεντρώθηκαν απαντώντας στις ξενοφοβικές κραυγές του, στη Δρέσδη, έξω από το City Opera, για να ψάλλουν τα κάλαντα, «ενάντια στην ισλαμοποίηση της Δύσης».

Κατά τις πρώτες κινητοποιήσεις του Pegida δεν υπήρχε μεγάλη συμμετοχή ενώ τώρα έχει πάνω από 50.000 φίλους στο facebook, όταν το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Μέρκελ έχει στη Σαξονία μόλις 661. Η κίνηση αυτή που δυνάμωσε ξαφνικά το κίνημα των Ευρωπαίων Πατριωτών κατά του Εξισλαμισμού της Δύσης (Pegida), έφερε στο επίκεντρο τον 41χρονο ο οποίος εκτός από ιδιοκτήτης φωτογραφικού πρακτορείου είναι και ένας άνθρωπος που δουλεύει ως  μπράβος και φύλακας σε κλαμπ αλλά και ως σχεδιαστής των διαφημίσεων τους.

Όμως οι ανακοινώσεις του γεννούν μίσος: «Οι αιτούντες άσυλο ζουν σε πολυτελή καταλύματα ενώ οι φτωχοί Γερμανοί συνταξιούχοι ζουν σε παγωμένα διαμερίσματα και δεν μπορούν να αγοράσουν πλέον ούτε ένα τσουρέκι» λέει ο Μπάχμαν. Και ενώ η άνοδος του ακροδεξιού κινήματος είναι ραγδαία, η σοβαρότητα αντιμετώπισής του από το πολιτικό σύστημα μοιάζει αντιστρόφως ανάλογη. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση ένας στους δύο Γερμανούς εκφράζει συμπάθεια σε τέτοια κινήματα.

Ο εντιμότατος κύριος Bachmann Αυτός είναι ο νέος «σωτήρας της Δύσης», ο οποίος μαζεύει τα πλήθη ενάντια στην μουσουλμανική απειλή σε μια περιοχή όπως η Σαξωνία όπου το ποσοστό των μουσουλμάνων προσφύγων είναι μόλις 0,1% σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού. Ο εντιμότατος κύριος Bachmann δηλώνει ότι δεν είναι ρατσιστής, απλώς άλλος ένας «αγανακτισμένος» πολίτης που δεν στοχεύει μόνο τους μετανάστες αλλά και τους πολιτικούς με χαρακτηρισμούς όπως «γουρούνι της Στάζι» για τον ηγέτη του Αριστερού κόμματος, ή «οικοτρομοκράτες» για τους Πράσινους και «μπάντα εγκληματιών» για τους Σοσιαλδημοκράτες.

Οι υποστηρικτές του λένε ότι ο κόσμος πρέπει να «ξυπνήσει» και να αντιληφθεί την απειλή από τους ισλαμιστές εξτρεμιστές. Θέλουν να περιοριστεί η μετανάστευση στη Γερμανία, καταγγέλλοντας ότι οι Αρχές δεν εφαρμόζουν την υπάρχουσα νομοθεσία. Μεταξύ των συνθημάτων στις συγκεντρώσεις είναι το «Wir sind das Volk» (είμαστε ο λαός) - μια σκόπιμη ηχώ των αντι-κομμουνιστικών παρελάσεων των πολιτών στην πρώην Ανατολική Γερμανία το 1989, καθώς και το gemeinsam sind wir stark (όλοι μαζί είμαστε ισχυροί).

Το Pegida λέει ότι υπερασπίζεται τις αξίες του «ιουδαιο-χριστιανισμού», αμφισβητώντας αυτό που θεωρεί ως προοδευτική πολιτική ορθότητα και πολυπολιτισμικότητα στη Γερμανία - τις αξίες που κυριάρχησαν στην πολιτική της Δυτικής Γερμανίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αριθμοί των μελών αυξήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σύντομα η ομάδα προσέλκυσε οπαδούς της Ακροδεξιάς, νεοναζιστές και χούλιγκαν των γηπέδων.

Αλλά με τις ιδέες του συμφωνούν και κάποιοι απλοί πολίτες, οι οποίοι ανησυχούν για τους φονταμενταλιστές του Ισλάμ και τις επιπτώσεις του μουσουλμανικού εξτρεμισμού στη γερμανική κοινωνία. Οι υποστηρικτές είναι επίσης αγανακτισμένοι με τους πολιτικούς του κατεστημένου. Μερικές νεοναζιστικές ομάδες έχουν επαινέσει το Pegida. Το υποστηρίζουν επίσης κάποια μέλη της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AFD) - ενός νέου δεξιού κόμματος που είναι κατά του ευρώ και θέλει αυστηρά μέτρα ελέγχου της μετανάστευσης. Χούλιγκαν του ποδοσφαίρου που συνδέονται με την ακροδεξιά σκηνή έχουν ενταχθεί επίσης στις τάξεις του Pegida. Τα μέλη τους συγκρούονται με ακραίος ισλαμιστές και σαλαφιστές, όπως έκαναν και τα freikorps με τα κομμουνιστικά τάγματα εφόδου στην Γερμανία το 1919, για την πλήρη νίκη και την απολυτή πολιτική επικράτηση.

Σύμφωνα με το PEGIDA, η υπερβολικά ανεκτική (!) μεταναστευτική πολιτική και πολιτική ασύλου στην Ευρώπη και τη Γερμανία συνιστά κίνδυνο για τη διάδοση του ισλαμισμού στον δυτικό κόσμο - όχι μόνο υπό την έννοια της δυνάμει επικίνδυνης δράσης των εισερχόμενων μουσουλμάνων, αλλά και της διάδοσης των 'φανατικών' ισλαμιστικών πεποιθήσεων στους Ευρωπαίους και τις Ευρωπαίες. Όλα αυτά, φυσικά, με μια ρητορική που εξισώνει το μουσουλμανικό θρήσκευμα των μεταναστών και προσφύγων με τις πρακτικές των τζιχαντιστών της Μέσης Ανατολής.

Συγκεκριμένα κατά τα λόγια του ίδιου του Μπάχμαν οι απόψεις του κινήματος του είναι οι εξής: «Το ΡEGIDA ήταν στην αρχή ένα κίνημα πολύ μικρό. Μάλιστα στην πρώτη εκδήλωση στην Δρέσδη ενάντια στην ισλαμοποίηση της Ευρώπης, δεν ήμασταν πάνω από 300 άτομα. Οι οργανωτές της ΡEGIDA, οι οποίοι δεν ανήκουν σε κανένα πολιτικό κόμμα, έχουν σαν στόχο από την αρχή την μη χρήση βίας στις εκδηλώσεις, την μη κατανάλωση αλκοόλ κατά την διάρκεια αυτών και  καμία δήλωση στους δημοσιογράφους. Επίσης απαγορεύουν η χρήση πολιτικών συμβόλων, γι αυτό και όλοι κρατούν τις γερμανικές σημαίες.

Η μη χρήση αλκοόλ αλλά και η μη χρήση βίας βοήθησε να γίνει συμπαθείς η PEGIDA στους κατοίκους της Δρέσδης αλλά και στην αστυνομία σε αντίθεση με ότι συνέβη στην Κολωνία με την εκδήλωση των χούλιγκανς εναντίον των Σαλαφιστών. Επίσης όλοι οι οργανωτές έφτιαξαν και ένα πρόγραμμα 19 σημείων μέσα από το οποίο ασκούν κριτική στην γερμανική πολιτική σε ότι αφορά το δικαίωμα του ασύλου. Ζητάνε να δέχεται το κράτος τους πολιτικούς και θρησκευτικούς πρόσφυγες, αλλά κριτικάρει έντονα τους λεγόμενους οικονομικούς πρόσφυγες, οι οποίοι καταφτάνουν στην Γερμανία σε απίστευτους ρυθμούς και όλοι παράνομα. Σχεδόν ποτέ δεν συλλαμβάνονται και ποτέ δεν τους ξαναστέλνουν πίσω.

 Οι πολιτικοί της Γερμανίας υποστηρίζουν ότι ποτέ δεν ασχολήθηκαν με το θέμα και επιμένουν να το αγνοούν. Επίσης λένε πως η PEGIDA λοιπόν είναι κάτι σαν απάντηση, σαν μια συνηθισμένη αντίδραση των πολιτών ενάντια στην αδιαφορία των πολιτικών στο θέμα του ασύλου. Ο αριθμός των μεταναστών έχει αυξηθεί αρκετά μετά το 2013 και δεν ήταν έτσι η κατάσταση στην περιοχή παλιότερα. Για να δοθεί στέγη στους μετανάστες έχουν κλείσει σχολεία και άλλα δημόσια κτήρια, χωρίς να αναφέρουμε την προβληματική εγκατάσταση τους. Το κράτος έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης.

Οι πολιτικοί θα έπρεπε πρώτα να παραδεχθούν την αποτυχία τους. Ακόμη και τα ΜΜΕ πολλές φορές σχολιάζουν την μετανάστευση με έναν τρόπο μονόπλευρο: οι εγκληματικές ενέργειες εναντίον των γερμανών πολιτών αποσιωπούνται σχεδόν πάντα. Στην Γερμανία λοιπόν δεν υπάρχει ελεύθερη συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα άρα δεν μπορεί να υπάρ­ξει καμιά αντίδραση ενάντια στην βία που δέχονται οι γερμανοί. Τους τελευταίους μήνες έχουν ανοίξει στην Γερμανία πολλές εγκαταστάσεις για αυτούς που ζητάνε άσυλο, ακόμη και στην Δρέσδη και πρόκειται να ανοίξουν και άλλα, ενώ στην συνοικία Kreuzberg του Βερολίνου, για δυο χρόνια ένα μεγάλο σχολείο είχε καταληφθεί από μετανάστες.

Η Ισλαμοποίηση της Ευρώπης σημαίνει ότι η Ευρώπη δέχεται αργά αλλά με ανοδική τάση μια ισλαμοποίηση των εθνών της με μια ραγδαία αύξηση των θρησκευτικών συγκρούσεων αλλά και των εθνικών. Στην Γερμανία το φθινόπωρο έγιναν τεράστια επεισό­δια μεταξύ κούρδων και υποστηρικτών της Isis. Αυτά όλα σημαίνουν ότι δεν παίρνονται τα κατάλληλα μέτρα για αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών με αποτέλεσμα στην Ευρώπη να μεταφέρονται οι διαμάχες των διαφόρων πληθυσμών από τρίτες χώρες. Και με όλα αυτά οι πολιτική γίνεται όλο και πιο αδύνατη.

 Αλλά η ορολογία Ισλαμοποίηση της Ευρώπης, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η γενική διείσδυση του ξένου στοιχείου μέ­σα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Σίγουρα αρκετοί μουσουλμάνοι είναι ειρηνικοί και ήσυχοι. Το πρόβλημα είναι από οργανωμένα γκρουπ ριζοσπαστικού χαρακτήρα τα οποία ανεβάζουν και την ένταση των συγκρούσεων. Στην συνοικία Neukolln της Βρέμης, οι παράλληλες κοινωνίες είναι μια πραγματικότητα και η αστυνομία δεν τολμά να μπει. Οι πολιτικοί που κυβερνούν για δεκαετίες χωρίς να ενδιαφέρονται για το τι χρειάζεται ο λαός.

Ακόμη και η καγκελάριος Μέρκελ, αντιπροσωπεύει την ελίτ όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και των ΗΠΑ, και εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα δικά μας. Δεν έχει κάνει τίποτε για να δείξει στον λαό ότι προστατεύει τα δικαιώματα του. Υπακούει τυφλά τις ΗΠΑ, όπως έγινε και στην περίπτωση των κυρώσεων ενάντια στην Ρωσία. Και αυτό στον κόσμο δεν άρεσε καθόλου. Ένα ακόμη παράδειγμα που αποδεικνύει ότι κοροϊδεύουν τους ψηφοφόρους είναι ο «κανόνας της τηλεόρασης και της ραδιοφωνίας» : όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων στην Γερμανία είναι υποχρεωμένοι να πληρώ­νουν στο κράτος ανεξάρτητα αν βλέπουν ή δεν βλέπουν τα κανάλια αυτά. Μερικοί διαδηλωτές της ΡΕGIDΑ διαμαρτυρήθηκαν και γι αυτό.

Είναι αλήθεια ότι η ανεργία στην Γερμανία είναι μικρή, περίπου 10% σύμφωνα με επίση­μες πηγές, με αυτήν των νέων στο 7%. Παρόλα αυτά οι στατιστικές της ανεργίας στην χώρα μου είναι ψεύτικες: ο αριθμός των εργαζομένων με χα­μηλό ημερομίσθιο συνεχίζει και ανεβαίνει. Επίσης το ποσοστό των γεννήσεων είναι πολύ χαμηλό και το συνταξιοδοτικό κάποια στιγμή θα έχει πρόβλημα. Οι πολιτικοί σκέφτονται μόνο να φέρνουν μετανάστες στις δουλειές για να λύσουν το πρόβλημα. Αλλά και αυτοί δεν μπορούν να κρατήσουν για πολύ καιρό το θέμα των συντάξεων. Είναι ένα λάθος πολύ επικίνδυνο. Οι πολιτικοί έπρεπε να ενισχύουν τις γερμανικές οικογένειες σε όλα τα θέματα.

Η ΡΕGIDΑ ελπίζει στο μέλλον όπως έκανε και η Lega Nord στο Μιλάνο, να κατεβάσει στους δρόμους από 40000 ως 100000 διαδηλωτές. Ακόμη και με κόμματα όπως το Alternative fur Deutscland τα πράγματα στην Γερμανία μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Ήδη σε χώρες όπως η Δανία, Ολλανδία, Γαλλία Νορβηγία, υπάρχουν αρκετοί υποστηρικτές της ΡΕGIDΑ».

Η Μέρκελ μοιάζει να κινείται όπως την πάει ο άνεμος. Το 2010 διακήρυττε την κυρίαρχη γερμανική κουλτούρα και ότι η πολυπολιτισμικότητα έχει πεθάνει. Το δημογραφικό πρόβλημα όμως ανάγκασε τους Χριστιανοδημοκράτες σε μια κεντρώα στροφή, καθώς η χώρα χρειαζόταν εργατικά χέρια και επομένως μετανάστες. Αυτό άφησε ένα κενό στους δεξιούς ψηφοφόρους, και παρά το γεγονός ότι η καγκελάριος διαμηνύει ότι στη Γερμανία «δεν υπάρχει χώρος για μίσος κατά πιστών, ούτε για ισλαμοφοβία και ξενοφοβία» προβληματίζει το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός δεξιού κόμματος.

Το «Spiegel» προειδοποιεί ότι η ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι ένα δεξιό κόμμα μπορεί να προκαλέσει μια συνολική δεξιά μετατόπιση του πολιτικού συστήματος, που θα οδηγήσει σε σκληρότερο μεταναστευτικό και μεγαλύτερη αποξένωση στην Ευρωπαϊκή ‘Ένωση. Απ’ την άλλη σχεδόν επτά στους δέκα Γερμανούς εκτιμούν ότι τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης δεν έχουν λάβει αρκετά υπόψη τους τις ανησυχίες των πολιτών.

 Πρόσφατη έρευνα του Ιδρύματος Bertelsmann δείχνει ότι το 57% των μη μουσουλμάνων Γερμανών θεωρούν το Ισλάμ απειλή. Υπάρχει γόνιμο έδαφος για τη δημιουργία τέτοιων κινημάτων και αλλού; Ερευνητές επισημαίνουν ότι σε πολλές πόλεις της Γερμανίας δημιουργήθηκαν ομάδες στο facebook τύπου Pegida. Σύμφωνα με μελέτη το ¼ των Γερμανών είναι ανοιχτό σε ακροδεξιές λαϊκιστικές ιδέες. Οι υποστηρικτές του Pegida πιστεύουν ότι η μετανάστευση και η εθνική ταυτότητα είναι κεντρικά ζητήματα, που απαιτούν ριζοσπαστικές λύσεις. Και εκμεταλλεύονται τη θηριωδία στο «Charlie Hebdo» για να ρίξουν λάδι στη φωτιά του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας.

Ο Μπάχμαν παραιτήθηκε από την ηγεσία του Pegida στις 21 Ιανουαρίου μετά την δημοσίευση στον Τύπο φωτογραφίας του στην οποία ποζάρει ως Αδόλφος Χίτλερ και την αποκάλυψη ξενοφοβικών δηλώσεων για τους πρόσφυγες. Τις 23 Φεβρουαρίου 2015, οι Ευρωπαίοι Πατριώτες κατά του Εξισλαμισμού της Δύσης επιβεβαίωσαν στη σελίδα τους στο Facebook την επιστροφή του ηγέτη τους. Το κίνημα Pegida δεν εξήγησε τους λόγους αυτής της αποκατάστασης, ωστόσο ο ίδιος ο Μπάχμαν είχε αμφισβητήσει προς την εφημερίδα The Guardian την αυθεντικότητα της επίμαχης φωτογραφίας, λέγοντας ότι στο πρωτότυπό της δεν είχε μουστάκι(ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΑΛΗΘΕΣ, ΑΦΟΥ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΟΤΙ ΤΗΝ ΟΝΤΩΣ ΨΗΦΙΑΚΑ ΠΑΡΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΜΟΥΣΤΑΚΙ ΕΙΧΕ ΣΤΕΙΛΕΙ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΜΠΑΧΜΑΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΘΕΣΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ).

Η εφημερίδα της Δρέσδης Dresdner Morgenpost δημοσίευσε επίσης αναρτήσεις από το Facebook, στο οποίο αποκαλεί τους πρόσφυγες απατεώνες, βοοειδή, καθάρματα, σκουπίδια και βρωμιάρηδες που απομυζούν τα επιδόματα και πως χρειάζονται πρόσθετα μέτρα για να προστατευτούν οι υπάλληλοι στις αρμόδιες υπηρεσίες «από αυτά τα ζώα». Στην ίδια ομιλία ισχυρίστηκε ότι «δεν υπάρχουν πραγματικοί πρόσφυγες πολέμου». Στην σελίδα του είχε αναρτήσει μια φωτογραφία της Κου Κλουξ Κλαν (της ρατσιστικής αμερικάνικης οργάνωσης που είναι υπεύθυνη για εκατοντάδες δολοφονίες μαύρων) με το σύνθημα “τρία κάπα την ημέρα τις μειονότητες τις κάνουν πέρα”.

Επίσης ο Μπάχμαν είχε επιχειρήσει να υποβαθμίσει τη σημασία μιας δήλωσής του το 2013 ότι η πρώην επικεφαλής των «οικο-τρομοκρατών» Γερμανών Πρασίνων, Κλαούντια Ροτ, θα πρέπει «να εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες» λέγοντας: «Είμαι παρορμητικός άνθρωπος. Ήταν χαζό. Δεν το εννοούσα έτσι. Εξακολουθώ όμως να πιστεύω ότι η κ. Κλαούντια Ροτ είναι ανυπόφορη για τον γερμανικό λαό. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, έκανα λάθος. Μετανιώνω που δεν χαλιναγώγησα τον αυθορμητισμό μου», εξήγησε.

Ο Μπάχμαν δεν είχε εξαφανισθεί μετά την παραίτησή του από το Pegida και έλαβε δημοσίως τον λόγο κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης πλέον συγκέντρωσης της Δευτέρας, στις 16 Φεβρουαρίου, στην Δρέσδη. Η άτυπη παραμονή του στην ηγεσία του κινήματος οδήγησε στην έξοδο, στις 28 Ιανουαρίου, πέντε στελεχών του Pegida, ανάμεσά τους και της πρώην εκπροσώπου Κατρίν Ερτέλ, σύμφωνα με τα γερμανικά Μέσα ενημέρωσης.

Πιο πρόσφατα το αντιισλαμικό κίνημα PEGIDA της Γερμανίας κάλεσε τους υποστηρικτές του σήμερα να υποστηρίξουν ένα στέλεχος του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) που αποστάτησε και θέτει υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Δρέσδης στην πρώτη απόπειρα του κινήματος να κερδίσει ένα πολιτικό αξίωμα (Μετά την αποκάλυψη της φωτογράφισης του Μπάχμαν σαν Χίτλερ ο Λούκε και η Εναλλακτική για την Γερμανία αποστασιοποιήθηκαν σταδιακά από αυτόν για να μην χαρακτηριστούν και αυτοί ρατσιστές και η όποια συνεργασία τους για την ώρα πάγωσε). Ο Μπάχμαν σε μια πορεία, η οποία προσέλκυσε 7.100 ανθρώπους, παρουσίασε την Τατιάνα Φέστερλινγκ ως υποψήφια του PEGIDA για τη δημαρχία της Δρέσδης κατά τις αυτοδιοικητικές εκλογές που θα πραγματοποιηθούν τον Ιούνιο.

Ο Μπάχμαν που είναι οπαδός της άμεσης δημοκρατίας, είναι κατά των κυρώσεων στην Ρωσία και υπέρ της συνεργασίας με την χώρα αυτή (ίσως σαν την συνεργασία του Χίτλερ με τον Στάλιν με το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ), πρόσφατα φιλοξένησε σε συγκέντρωση στην Δρέσδη και τον ηγέτη του Ολλανδικού ακροδεξιού κόμματος Γκερντ Ουίλντρες, συγκεντρώνοντας σχεδόν 10.000 οπαδούς για την ομιλία του. Επίσης το κίνημα Pegida επεκτάθηκε και απέκτησε παρατήματα και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου.

«Στη Δρέσδη, εμείς, ο λαός θα κερδίσουμε», δήλωσε η Φέστερλινγκ στο πλήθος που ζητωκραύγαζε. Σε ένα μήνυμα στο Facebook, το PEGIDA (Κίνημα των Ευρωπαίων Πατριωτών κατά του Εξισλαμισμού της Δύσης) ζήτησε από τους υποστηρικτές του να συγκεντρώσουν τις 240 υπογραφές που χρειάζονται ώστε η Φέστερλινγκ να υποβάλει επισήμως υποψηφιότητα.

Η Φέστερλινγκ εγκατέλειψε το AfD αφού δήλωσε ότι υποστηρίζει μια διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Κολωνία πέρυσι με το σύνθημα «Χούλιγκανς εναντίον σαλαφιστών». Αν και είναι μάλλον αδύνατο η Φέστερλινγκ να κερδίσει τη δημαρχία, πρόκειται για την πρώτη απόπειρα του PEGIDA, ενός κινήματος που υπερηφανευόταν ότι δημιουργήθηκε αυθόρμητα από τον κόσμο, να συμμετάσχει ενεργά στην πολιτική. Καθώς η PEGIDA έχει ιδρύσει παρατήματα σε όλη την Γερμανία, αν πάει ικανοποιητικά στις τοπικές εκλογές, στο μέλλον θα μπορέσει να προτείνει και άλλους υποψηφίους για τις εκλογές και στις άλλες πόλεις της Γερμανίας, και όπως οι Αγανακτισμένοι στην Ισπανία σχημάτισαν το κόμμα Podemos, να ιδρύσει ίσως στο μέλλον το δικό της πολιτικό κίνημα.

Πρόσφατα το κίνημα «Πεγκίντα» επέστρεψε και φαίνεται πως είναι πιο ισχυρό από ποτέ. Για κάποιο διάστημα, το ξενοφοβικό, αν όχι ρατσιστικό και ακροδεξιό, «Κίνημα Ευρωπαίων Πατριωτών κατά του Εξισλαμισμού της Δύσης» είχε σχεδόν εξαφανιστεί από τη δημόσια σκηνή. Το κλίμα μεταξύ των ιδρυτών του ήταν κάθε άλλο παρά θετικό ενώ ο επικεφαλής του κινήματος Λουτς Μπάχμαν αναγκάστηκε να παραιτηθεί έπειτα από τη δημοσίευση από την «Μπιλντ» μιας φωτογραφίας του στην οποία ποζάρει με μουστάκι και φράντζα α λα Φύρερ. Η συμμετοχή στις πορείες διαμαρτυρίας που διοργάνωνε το Κίνημα κάθε Δευτέρα στη Δρέσδη και άλλες πόλεις της Γερμανίας για σχεδόν έναν χρόνο είχε μειωθεί στο ελάχιστο. Την προηγούμενη εβδομάδα, ωστόσο, χιλιάδες άνθρωποι κατέλαβαν τους δρόμους της Δρέσδης φωνάζοντας άλλοτε «Απέλαση, Απέλαση» και άλλοτε «Εμείς είμαστε ο λαός».

Αλλά αυτήν την φορά το «Πεγκίντα» είναι πολύ πιθανό να μην περιοριστεί σε ειρηνικές πορείες (μίσους) και να περάσει από τα λόγια στις πράξεις με απρόβλεπτες συνέπειες. Απόδειξη αποτελεί το οδόφραγμα στο Κέμνιτς αλλά και η άκρως διχαστική ρητορική των στελεχών του «Πεγκίντα».

Κατά τη διάρκεια ομιλίας του ο Λουτς Μπάχμαν, ο οποίος επέστρεψε στην ηγετική ομάδα του κινήματος, αναφερόμενος στα στελέχη της γερμανικής κυβέρνησης έκανε λόγο για τους «δικτάτορές μας στο Βερολίνο». Πρόσφατα, η Τατάνια Φέστερλινγκ, στέλεχος του «Πεγκίντα» που έλαβε το 10% των ψήφων στις δημοτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Ιούνιο στη Δρέσδη, δήλωσε πως «βρισκόμαστε ήδη σε πόλεμο»ενώ πριν από μερικές ημέρες χαρακτήρισε την Άνγκελα Μέρκελ ως την πιο επικίνδυνη γυναίκα στην Ευρώπη απαιτώντας ένα «Saxit», κατά το «Grexit», ήτοι την απόσχιση της Σαξονίας από τη Γερμανία (http://www.tovima.gr/world/article/?aid=746287).

Το νεοσυσταθέν μόρφωμα PEGIDA, που ιδρύθηκε στη Δρέσδη από μια τοπική περιθωριακή οργάνωση ακροδεξιών και νεοναζιστών, και μετά τα όσα συνέβησαν την Πρωτοχρονιά στην Κολωνία είδε τα ποσοστά του στις τελευταίες δημοσκοπήσεις να «εκτοξεύονται» στο 11% σε όλη τη Γερμανία, καλεί σε ένα πανευρωπαϊκό συλλαλητήριο μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας σε «όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις», στις 6 Φεβρουαρίου (http://www.topontiki.gr/article/156876/olo-kai-pio-hamila-i-merkel).

Το νεοσυσταθέν μόρφωμα PEGIDA, που ιδρύθηκε στη Δρέσδη από μια τοπική περιθωριακή οργάνωση ακροδεξιών και νεοναζιστών, και μετά τα όσα συνέβησαν την Πρωτοχρονιά στην Κολωνία είδε τα ποσοστά του στις τελευταίες δημοσκοπήσεις να «εκτοξεύονται» στο 11% σε όλη τη Γερμανία, καλεί σε ένα πανευρωπαϊκό συλλαλητήριο μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας σε «όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις», στις 6 Φεβρουαρίου (http://www.topontiki.gr/article/156876/olo-kai-pio-hamila-i-merkel).

Το Pegida συσπειρώνει σταδιακά τους ομοϊδεάτες του ανά την Ευρώπη. Οι επιθέσεις εναντίον γυναικών που σημειώθηκαν το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, για τις οποίες ακούστηκαν πολλά σενάρια, ήταν η αφορμή να οργανωθούν για τις 6 Φεβρουαρίου αντιμεταναστευτικές διαδηλώσεις σε 14 ευρωπαϊκές πόλεις, κυρίως στην Τσεχία, την Εσθονία, τη Φινλανδία, τη Γερμανία, την Πολωνία, την Ελβετία, τη Σλοβακία και την Αυστρία.Με τους αιτούντες άσυλο το 2015 στη χώρα να έχουν ξεπεράσει το 1,1 εκατομμύριο, ανησυχητική για τις Αρχές είναι και η κινητοποίηση της άκρας Δεξιάς. Εδώ και έναν χρόνο, έχει σημειωθεί μεγάλη αύξηση στις επιθέσεις εναντίον κέντρων φιλοξενίας προσφύγων αλλά και στο ποσοστό των Γερμανών που εκφράζουν αντιμεταναστευτικές θέσεις και επικρίνουν την πολιτική των ανοικτών θυρών προς τους πρόσφυγες της Ανγκελα Μέρκελ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το ξενοφοβικό κίνημα Pegida, το οποίο ξεκίνησε με εβδομαδιαίες αντιμεταναστευτικές διαδηλώσεις στην πόλη της Δρέσδης, έχει γιγαντωθεί σε τέτοιον βαθμό, που πλέον έχει δικτυωθεί πανευρωπαϊκά και διοργανώνει σε μερικές ημέρες πανευρωπαϊκή διαμαρτυρία (http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64322751).

Ο ναζισμός επανέρχεται, αυτή τη φορά όχι για την άνοδο και την επιβολή εξουσίας από την «άρεια φυλή», αλλά ως μοναδικό ιδεολογικό αντίμετρο στην παράλογη εφαρμοζόμενη πολιτική των Βρυξελλών. Άραγε, το διευθυντήριο της Ευρώπης (βλ. Βερολίνο) επιθυμεί την επάνοδο του Ναζισμού ή απλώς αποτελείται από ανεπαρκείς νάνους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν αποφασίσει να ενδυναμώσουν το γηράσκων ευρωπαϊκό ανθρώπινο δυναμικό με νέους φτηνούς εργάτες, αδιαφορώντας για την αλλοίωση των δημογραφικών στοιχείων και των ταυτοτήτων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν είναι τυχαίο που ξεπουλά το εθνικό «μπεστ σέλλερ» των Γερμανών ο «Αγών μου» αυτές τις μέρες στην Γερμανία (http://www.tribune.gr/world/news/article/205245/xepoula-o-agon-tou-chitler-sti-germania.html), ούτε και το γεγονός του πως υποδέχονται οι Γερμανοί ακόμα και ηθοποιούς «μιμητές» του Χίτλερ (http://www.crashonline.gr/%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B6%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CE%B9/).

Ως αποτέλεσμα πέφτει (δικαίως) η ΕΕ στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών (http://www.freepen.gr/2016/01/blog-post_9048.html, http://agiotokos-kappadokia.gr/ft-%CE%B7-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CF%8C/,http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26511&subid=2&pubid=113906382), αλλά και τα ποσοστά όσων υπολθάπτουν ακραίες πολιτικές ανοιχτών συνόρων, ακόμα και στην ίδια την Γερμανία ( http://www.efsyn.gr/arthro/paraitisi-tis-merkel-thelei-40-ton-germanon, http://www.dw.com/en/merkels-approval-rate-slips-as-public-mood-hardens-in-election-season/a-19026450, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64326385), και λόγω της άθλιας οικονομικής κατάστασης σε αυτή την χώρα (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=113900378, http://www.rizopoulospost.com/ypo-katarrefsh-h-deutsche-bank/).  Πάραυτα οι Γερμανοί μυαλό δεν βάζουν (http://www.topontiki.gr/article/156793/i-germania-sikonei-kefali).

Βλέπουμε λοιπόν καθαρά ότι οι Γερμανοί πάντα όταν μπορούν, επιλέγουν μία αυταρχική και ρατσιστική προσωπικότητα να τους κυβερνήσει και είναι σχεδόν βέβαιο ότι στο προσεχές μέλλον θα δούμε την πλήρη καταστροφή της ΕΕ (κοινωνική, πολιτική,  οικονομική και ίσως και στρατιωτική) αν συνεχιστεί αυτή η τάση των Γερμανών (που είναι και το πιθανότερο), από έναν ηγέτη σαν την Μέρκελ, τον Λούκε, τον Μπάχμαν ή κάποιον άλλο καινούργιο που θα εμφανιστεί ίσως στο μέλλον, γιατί οι Γερμανοί δεν φαίνεται ικανοί να μάθουν από το παρελθόν τους και να αλλάξουν, κάτι που θα οδηγήσει όλο τον κόσμο και την Ευρώπη στον όλεθρο και την ίδια Γερμανία στην απόλυτη πολιτική, οικονομική και ιστορική καταστροφή, λήθη και απαξίωση.