Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΤΑΛΙΜΠΑΝ, Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ 11/09/2001 ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ISIS ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΕΝΩΜΕΝΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΜΕΤΑ ΤΙΣ 13/11/2015

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΤΑΛΙΜΠΑΝ, Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ 11/09/2001 ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ISIS ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΕΝΩΜΕΝΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΜΕΤΑ ΤΙΣ 13/11/2015

Νοεμβρίου 21, 2015

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

21-11-2015

Το 1973 ανατράπηκε στο Αφγανιστάν η μοναρχία και την διακυβέρνηση ανάλαβε με  πραξικόπημα ο Νταούντ, που ανατράπηκε, επίσης μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα, το 1978. Την εξουσία ανάλαβε το φιλοκουμμουνιστικό καθεστώς του Ταράκι, το οποίο τήρησε φιλοσοβιετική στάση. Το 1980 ανατράπηκε και αυτό. Ακολούθησε η εγκατάσταση νέου φιλοσοβιετικού καθεστώτος και η κατάληψη της χώρας από στρατεύματα της ΕΣΣΔ.

Στην πραγματικότητα, οι Σοβιετικοί χρησιμοποίησαν το Αφγανιστάν προκειμένου να εκμεταλλευτούν εκείνοι πρώτοι μια χώρα που πολλοί διεκδικούσαν λόγω της ευαίσθητης γεωγραφικής θέσης της, αλλά και να προλάβουν ενδεχομένως μια δική τους εσωτερική κρίση, δεδομένου ότι πολλές από τις ασιατικές επαρχίες της τότε Σοβιετικής Ένωσης εμφανίζονταν ευάλωτες στην εξάπλωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού (παράλληλα με την πρσπάθεια «οικειοποίησης» του χρυσού αξίας ενός τρις δολαρίων που υπήρχε στην χώρα).

Οι ΗΠΑ είχαν καθυστερήσει σημαντικά να αντιδράσουν στην εισβολή των Σοβιετικών, παρά τους φόβους του προέδρου Κάρτερ για την κρίση του «τόξου» και την δολοφονία του Αμερικανού πρέσβη στην Καμπούλ τον Φεβρουάριο του 1979. Οι υποψίες ωστόσο του Λευκού Οίκου σχετικά με την πρόθεση των Σοβιετικών να επιβάλουν συγκεκριμένη στρατηγική στην περιοχή με στόχο να αποκτήσουν πρόσβαση στον Ινδικό Ωκεανό αλλά και στα πετρέλαια του Περσικού Κόλπου, άρχισαν όμως να επιβεβαιώνονται.

Οι σοβιετικές δυνάμεις συνάντησαν σθεναρή αντίσταση από ένοπλες ομάδες ανταρτών μουτζαχεντίν. Στα πλαίσια της στρατηγικής του Ψυχρού Πολέμου οι μουτζαχεντίν υποστηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ, το Πακιστάν, την Κίνα, το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία. Οι πολεμικές συρράξεις ανάγκασαν χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Οι Σοβιετικοί αποχώρησαν το 1989 και ακολούθησε μια ακόμα περίοδος αστάθειας κατά την οποία αναδείχθηκε το ισλαμικό φονταμενταλιστικό κίνημα των Ταλιμπάν (με την ευγενική βοήθεια και χορηγία της μυστικής υπηρεσίας του Πακιστάν ISI, καθώς και της Αμερικάνικης CIA).

Η αποχώρηση της ΕΣΣΔ άνοιξε μία ακόμη «μαύρη σελίδα» στην ιστορία του Αφγανιστάν, καθώς ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίστηκε μεταξύ του καθεστώτος και των ανταρτών. Τελικώς ο τελευταίος κομμουνιστής ηγέτης του Αφγανιστάν, Νατζιμπουλάχ, εγκατέλειψε την εξουσία το 1992, η οποία πέρασε στα χέρια των ανταρτών. Οι εσωτερικές διαμάχες όμως για επιρροή και δύναμη κατέστησαν την ειρήνη και τη σταθερότητα μακρινό όνειρο για την πολύπαθη χώρα, καθώς οι συνεχείς αντιπαραθέσεις, είχαν ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί το Αφγανιστάν σε οικονομικό και πολιτικό χάος.

Με την πτώση της κομμουνιστικής κυβέρνησης, το κράτος φάνηκε να οδεύει στον πλήρη εξισλαμισμό του. Οι Ταλιμπάν εμφανίστηκαν το 1994, όταν το Ισλαμαμπάντ τους ανέθεσε την προστασία συνεργείου που προσπαθούσε να ανοίξει δρόμο μεταξύ του Πακιστάν και της Κεντρικής Ασίας. Η ομάδα των Ταλιμπάν αποτελείται από Αφγανούς με αυστηρή θρησκευτική εκπαίδευση και φιλοδοξίες για ηγετικό ρόλο στη χώρα. Κατέλαβαν την Καμπούλ τον Σεπτέμβριο του 1996 και μέχρι το 2001 έλεγχαν το 90% του κράτους. Η αιφνίδια υποστήριξη που ο αφγανικός λαός παρείχε αρχικώς στους Ταλιμπάν ανησύχησε ιδιαίτερα τις υπόλοιπες φατρίες των μουτζαχεντίν.

Ως έθνος με καταβολές από το Παστούν, ένα μεγάλο μέρος αυτής της υποστήριξης προήλθε από την κοινότητα των Παστούν στο Αφγανιστάν, αν και στην πραγματικότητα η δημοτικότητα του νέου καθεστώτος δεν οφειλόταν σε εθνικιστικούς λόγους. Οι Αφγανοί, κουρασμένοι από το μακροχρόνιο αγώνα, είδαν με ανακούφιση τις προσπάθειες των Ταλιμπάν να αποκαταστήσουν την ειρήνη στην περιοχή, να προωθήσουν το εμπόριο και να καταπολεμήσουν τη διαφθορά.

Οι ίδιοι ισχυρίζονταν ότι επιθυμούσαν να αναδείξουν το Αφγανιστάν σε ισλαμικό κράτος-πρότυπο και γι’ αυτό τον λόγο εισάγουν τον ισλαμικό νόμο που επιτρέπει δημόσιες εκτελέσεις και διαπομπεύσεις. Απαγορεύτηκε οποιαδήποτε πρόσβαση σε τηλεόραση ή ραδιόφωνο που θεωρήθηκαν απειλή για την ισλαμική «αγνότητα» των κατοίκων, ενώ οι Ταλιμπάν δεσμεύτηκαν να διακόψουν την καλλιέργεια οπίου και την παρασκευή ηρωίνης, σημαντικές πηγές εσόδων του κράτους. Το 2001 οι Ταλιμπάν ανατίναξαν δύο γιγάντια σκαλισμένα στο βράχο αγάλματα του Βούδα στην περιοχή Μπαμιγιάν.

Την ίδια περίοδο κάνει την εμφάνιση της στην περιοχή η τρομοκρατική ισλαμική οργάνωση Αλ Κάιντα με ηγέτη τον Μπιν Λάντεν. Αυτή είχε ιδρυθεί το  1979 στο Αφγανιστάν, χρηματοδοτούμενη, όπως και οι ισλαμιστές μουτζαχεντίν, για να πολεμήσει εναντίον των Σοβιετικών που είχαν εισβάλει στην χώρα, και η οποία στην συνέχεια εξελίχθηκε σε ένα διεθνές τρομοκρατικό δίκτυο με πολυπληθή μέλη  διάφορων εθνικοτήτων και θεωρείται υπεύθυνη για πολλές  τρομοκρατικές ενέργειες στην Ανατολή και την Δύση. Σύντομα όμως και αυτή, παρά την υποστήριξη που της παρείχε παλαιότερα η δύση αφειδώς,  στράφηκε εναντίον της, πραγματοποιώντας τρομοκρατικές ενέργειες στα εδάφη της, και προσπαθώντας να ρίξει τα καθεστώτα που αυτή υποστήριζε, κάτι που την ανάγκασε  (τις ΗΠΑ και την ΕΕ) να στραφεί βίαια εναντίον της.

Συγκεκριμένα το 2001, τρομοκράτες, της οργάνωσης Αλ Κάιντα, όπως αναφέρθηκε από τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ, με αρχηγό τους τον Οσάμα μπιν Λάντεν, που είχαν καταλάβει τέσσερα αεροπλάνα, πραγματοποίησαν επιθέσεις αυτοκτονίας εναντίον στόχων στις ΗΠΑ (από τρομοκράτες μάλιστα οι οποίοι είχαν εκπαιδευτεί και ζήσει, όπως και οι «δούλοι» του Αλάριχου εντός των ΗΠΑ), οι οποίες είχαν να δεχτούν εισβολή στο έδαφος τους από τον δεύτερο Αμερικανοβρετανικό πόλεμο του 1812.

Δύο από τα αεροπλάνα προσέκρουσαν στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, το τρίτο στο Πεντάγωνο, και το τέταρτο συνετρίβη στην Πενσυλβάνια. Οι επιθέσεις αυτές προκάλεσαν χιλιάδες θανάτους και καταστροφές στις ΗΠΑ και είχαν σαν συνέπεια τις αμερικανικές εισβολές σε Αφγανιστάν και Ιράκ με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.

(Ο τότε πρόεδρος Μπους, ο οποίος βρισκόταν σε ένα σχολείο την ώρα των επιθέσεων, όταν ενημερώθηκε επιτόπου από τον σύμβουλο του για την κατάσταση, δεν αντέδρασε για πάρα πολύ ώρα καθόλου  και συνέχισε σαν να μην συνέβη τίποτα, όταν τελικά καθυστερημένα αντέδρασε, αποφάσισε όταν συνειδητοποίησε τι έγινε σε κατάσταση πανικού, να το σκάσει με το Air Force One, ενώ ο αντιπρόεδρος του Ντικ Τσέινι,  το έσκασε και αυτός και έμεινε για βδομάδες κρυμμένος σε πυρηνικό καταφύγιο).

Έτσι μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 οι ΗΠΑ (τις οποίες αρκετοί υποστήριξαν ότι ήταν μια επιχείρηση «False-flag», όπως ήταν τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου η GLADIO, με την διαφορά ότι αντί να υπάρχουν τώρα κομμουνιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις, υπήρχαν στην θέση τους τώρα οι ισλαμικές), η Βρετανία και οι υπόλοιπες συμμαχικές δυνάμεις ανέλαβαν στρατιωτική δράση και ανέτρεψαν το καθεστώς των Ταλιμπάν. Με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στη χώρα εγκαθίσταται διεθνής στρατιωτική δύναμη, την διοίκηση της οποίας ανέλαβε το 2003 το NATO. Το 2004 διενεργούνται εκλογές και πρόεδρος εκλέγεται ο Χαμίντ Καρζάι.

Έκτοτε το κίνημα των Ταλιμπάν έχει ανασυγκροτηθεί και επιτίθεται στις ξένες στρατιωτικές δυνάμεις αλλά και στην κυβέρνηση της χώρας (με την σταθερή πάντα βοήθεια της μυστικής υπηρεσίας του Πακιστάν ISI). Μετά από δεκαετίες πολιτικής αστάθειας και πολεμικών επιχειρήσεων η ανθρωπιστική κρίση έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Εκατομμύρια Αφγανοί προσφυγές έχουν εγκαταλείψει τη χώρα και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες έχει συστήσει ειδική επιχείρηση για να διαχειριστεί την κρίση.

Όσο για την Αλ Κάιντα , το 2011 ο ηγέτης της αναφέρθηκε ότι εκτελέστηκε από Αμερικανικές δυνάμεις στο Πακιστάν και αντικαταστάθηκε από τον υπαρχηγό του Αλ Ζαουάχρι. Έκτοτε η οργάνωση αυτή έχει αποδυναμωθεί και αντικαταστάθηκε από την ακόμα πιο εξτρεμιστική (και πρώην παρακλάδι της) οργάνωση της ISIS.

Το 2011 αντίστοιχα, ιδρύθηκε και πάλι με την ευγενή χρηματοδότηση των πετρελαϊκών μοναρχιών του Κόλπου (ιδιαίτερα του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας που χρηματοδίοτησαν επίσης τους Μουτζαχεντίν και τους Ταλιμπάν), καθώς και της Τουρκίας, το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), το οποίο είναι μία τρομοκρατική ισλαμική και στρατιωτική οργάνωση στο έδαφος του Ιράκ και της Συρίας. Το 2014 ανακήρυξε την ίδρυση χαλιφάτου, ορίζοντας χαλίφη τον ηγέτη της Αμπού Μπακρ Μπαγκντάντι.  Στόχος του είναι η περαιτέρω εξάπλωση στον Λίβανο, την Ιορδανία, την Παλαιστίνη, το Κουβέιτ, την Τουρκία και γενικότερα σε όλο τον ισλαμικό και μη κόσμο.

Στα τωρινά σχέδια του είναι να εγκαθιδρυθούν ισλαμικά καθεστώτα σε όλα τα κράτη της Μέσης Ανατολής και μόλις γίνει αυτό, να εισβάλει είτε στο Ισραήλ, είτε στην Ευρώπη, την Κίνα ή την Ινδία σύμφωνα με τα σχέδια των χρηματοδοτών τους Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας (Παράλληλος στόχος είναι η πτώση του καθεστώτος της Δαμασκού, η καταστροφή του σιιτικού άξονα Ιράν-Ιράκ-Συρία-Λίβανος, η δημιουργία του πετρελαϊκού αγωγού Κατάρ-Σαουδική Αραβίας-Ιράκ-Συρίας-Τουρκίας ο οποίος στρέφονταν κατά του South Stream και η παράλληλη ματαίωση του αγωγού Ιράν-Ιράκ-Συρία που σχεδιαζόταν και η οποία πράγματι επιτεύχθηκε).

Όμως μετά την μεγάλη του εξάπλωση και την εκπεφρασμένη πρόσφατα επιθυμία του να επεκτείνει βίαια την επέκταση του και στα εδάφη όλων σχεδόν των πετρελαϊκών μοναρχιών (με εξαίρεση το Κατάρ) που μέχρι τώρα το στήριξαν, ιδίως της Σαουδικής Αραβίας (όπως ακριβώς ήθελε να κάνει και το Ιράν μετά την ισλαμική επανάσταση του 1979),  οι αραβικές πετρελαϊκές μοναρχίες για άλλη μία φορά στράφηκαν με βιαιότητα κατά του τέρατος που είχαν για τρίτη φορά δημιουργήσει, με έντονη βιαιότητα μόλις ένιωσαν πως έγινε ιδιαίτερα απειλητικό για την ύπαρξη τους.

Παράλληλα τις 13/11/2015 πραγματοποίηθηκε στο Παρίσι αιματηρή τρομοκρατική επίθεση της ISIS στο Παρίσι, με θύματα εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες (κατά ειρωνικό τρόπο την γκαντέμικη για τους δεισιδαίμονες Παρασκευή και 13, την ίδια μέρα που συνελήφθησαν οι Ναίτες Ιππότες το 1307, παραπέμποντας «έμμεσσα» σε μία επιστροφή στην εποχή των σταυροφόρων και των ασσασινών, ενώ ακόμα και ο πάπας χαρακτήρισε πρόσφατα την επίθεση αυτή, ως αρχή «Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου»). Είναι άραγε η επιλογή της ημερομηνίας αυτής τυχαίο γεγονός; Δεν νομίζω.

Γενικότερα η επίθεση στο Παρίσι, χαρακτηρίστηκε ως η ευρωπαική «11^η Σεπτεμβρίου», και όπως οι ΗΠΑ το 2001, η Γαλλία αντέδρασε βομβαρδίζοντας στόχους του ISIS σε Συρία και Ιράκ.  Έτσι μετά τις επιθέσεις αυές, η Γαλλία, οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες συμμαχικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, ετοιμάζονται να αναλάβουν στρατιωτική δράση και με χερσαίες δυνάμεις εναντίον της ISIS (και παράλληλα να προσπαθήσουν να αναντρέψουν  το καθεστώς του Άσαντ). Στον πρώτο στόχο, ίσως τους βοηθήσουν Ρωσία και Κίνα, ενώ στον δεύτερο θα τους αντιταχτούν αποφασιστικά.

Έτσι είναι πιθανό μία στρατιωτική επέμβαση από την πλευρά Γαλλίας, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ  (κάτι όμως που δεν θεωρείται πιθανό διότι αυτοί ουσιαστικά την δημιούργησαν) ή και ακόμα και της Ρωσίας με την Κίνα, να επηρεάσει άμεσα και καίρια τις εξελίξεις στον πόλεμο αυτό. Φαίνεται επίσης ότι η Μέση Ανατολή θα ησυχάσει μόνον αφότου η Σαουδική Αραβία και το Ιράν αναμετρηθούν απευθείας ή συνεννοηθούν πριν χαθεί ο έλεγχος.

Είναι επίσης πιθανόν ότι στο τέλος θα γίνουν διαπραγματεύσεις για την ειρήνη (αν και με βάση την ιστορία των λαών της περιοχής αυτό φαντάζει στην πραγματικότητα πολύ μικρή πιθανότητα). Αλλιώς οι αναμενόμενες (και επερχόμενες για πολλούς) εισβολές των Ρώσων και των Κινέζων στην Μέση Ανατολή, τόσο για στρατηγικούς, γεωπολιτικούς, λόγους εσωτερικής ασφαλείας και για τους ορυκτούς πόρους και το νερό, θα μπορούσαν να επιτύχουν (χρησιμοποιώντας την «απαραίτητη πάντα βία») την πλήρη εξάλειψη της απειλής του ISIS.

Σε κάθε περίπτωση αναμένεται ένταση των μαχών και των ανταγωνισμών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, με ιδιαίτερη βιαιότητα και ωμότητα από πλευράς των εμπλεκόμενων μερών και πρωταγωνιστών που θα συντελέσουν καίρια στην αιματηρή αναδιαμόρφωση της περιοχής (συνεπικουρούμενων και από τις μεγάλες δυνάμεις), που θα έχει ως άμεση συνέπεια την αναδιάταξη των συνόρων και της κατανομής των πόρων της περιοχής, καθώς και συνταρακτικά αποτελέσματα στο γεωγραφικό, γεωπολιτικό, εθνοτικό και θρησκευτικό επίπεδο της συγκεκριμένης περιοχής. Και σαν τελικο αποτέλεσμα όλες αυτές οι πολεμικές επιχειρήσεις θα έχουν, αν δεν προσεχθεί η διεξαγωγή τους, και η παράλληλη «άνοδος» της ισλαμικής τρομοκρατικής «φωτιάς», την ανάφλεξη όλης της περιοχής (με την τελική παράλληλη χρησιμοποίηση ακόμα και των πιο καταστροφικών όπλων, από όλους τους εμπλεκόμενους «πρωταγωνιστές» της), που μπορεί να επιφέρει (και θα συντελέσουν), τόσο στις χώρες της περιοχής, όσο και σε όλους τους λαούς της οικουμένης (εμπλεκόμενους και μη), ένα τρομακτικό παγκόσμιο φινάλε, με ένα «μοναδικό, εκρηκτικό τέλος».