Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ ΑΛ ΚΑΜΙΛ, Η ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΤΟΥ ΣΑΝΤΑΝΤ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ ΑΛ ΚΑΜΙΛ, Η ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΤΟΥ ΣΑΝΤΑΝΤ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Ιουλίου 08, 2015

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Capturing_Damiate.jpg

8-7-2015

To 1229 o Φρειδερίκος Β΄ Χοχενστάουφεν, βασιλιάς της Σικελίας και αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο ισχυρότερος μονάρχης στην Δυτική Ευρώπη, είχε δώσει την υπόσχεση να πραγματοποιήσει Σταυροφορία στους Αγίους Τόπους.

Όμως, αφού παντρεύτηκε την κόρη του έκπτωτου βασιλιά του Λατινικού βασιλείου της Ιερουσαλήμ, καθυστέρησε με διάφορες προφάσεις ως το 1227 να ξεκινήσει και αυτό επέφερε την οργή του Πάπα, ο οποίος τον αφόρισε.

Το 1228 αποβιβάστηκε στην Άκρα και ήρθε σε συνεννόηση τον Άραβα σουλτάνο της Αιγύπτου Αλ Καμίλ και ύστερα από έντονες διπλωματικές επαφές, κατέλαβε ειρηνικά τα Ιεροσόλυμα, τα οποία του παρέδωσε ο Σουλτάνος.

Στέφθηκε το 1229 βασιλιάς των Ιεροσολύμων, αλλά  κανένας αντιπρόσωπος του πάπα δεν παραβρέθηκε εκεί, ούτε και  ο Λατίνος Πατριάρχης. Επίσης  o Φρειδερίκος Β΄ Χοχενστάουφεν συνάντησε τεράστια αντίσταση και από τους βαρόνους και τελικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την περιοχή και να γυρίσει στην Ευρώπη. Επίσης λίγες δεκαετίες αργότερα τα Ιεροσόλυμα ανακαταλήφθηκαν από τις ισλαμικές στρατιές της Αιγύπτου.

Στην σύγχρονη εποχή ο Σαντάτ, πρόεδρος της Αιγύπτου, το 1973, οδήγησε την Αίγυπτο στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ έναντι του Ισραήλ, με σκοπό την απελευθέρωση των αιγυπτιακών εδαφών που είχε καταλάβει το Ισραήλ. 

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/7c/Al-Kamil_Muhammad_al-Malik_and_Frederick_II_Holy_Roman_Emperor.jpg

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Federico_II_di_Svevia,_Statua_Piazza_Plebiscito.png

Με σκοπό να προβεί σε νέα πολεμική αναμέτρηση με το Ισραήλ, ο Σαντάτ, προκειμένου να παραπλανήσει τους Ισραηλινούς, έδιωξε τους σοβιετικούς συμβούλους του και σχεδίασε μία αιφνιδιαστική εισβολή στο Ισραήλ, από κοινού με την Συρία, η οποία ήθελα να ανακαταλάβει τα εδάφη που είχε χάσει στην περιοχή του Γκολάν.

Έτσι τον Οκτώβριο του 1973, άρχισε τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, και αρχικά  αιφνιδίασε το Ισραήλ και κατάφερε ο στρατός του να  προελάσει σε βάθος 15 χιλιομέτρων μέσα στο κατεχόμενο Σινά.  Όμως μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό το Ισραήλ αντεπιτέθηκε στα αιγυπτιακά στρατεύματα και συριακά στρατεύματα και τα απέκρουσε.

Τον Οκτώβριο του 1973, υστέρα από διαπραγματεύσεις, ο Σαντάτ οδήγησε την Αίγυπτο στην απελευθέρωση των αιγυπτιακών περιοχών που είχε καταλάβει το Ισραήλ, αναδεικνυόμενος σε ήρωα της Αιγύπτου. Όμως όταν έκανε στροφή στην πολιτική του και υπόγραψε ισραηλινο-αιγυπτιακή Συνθήκη Ειρήνης και παραιτήθηκε από το όραμα των Αράβων να ανακαταλάβουν την Ιερουσαλήμ και εγκατέλειψε τους Παλαιστινίους και τον αγώνα τους, το γεγονός αυτό τον κατέστησε εξαιρετικά μισητό, κάτι που οδήγησε στην δολοφονία του ιδίου το 1981.

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Anwar_Sadat_cropped.jpg

Οι Άραβες συνέκριναν τον Σαντάντ με τον σουλτάνο της Αιγύπτου Αλ Καμίλ, ο οποίος ύστερα από έντονες διπλωματικές επαφές, παρέδωσε τα Ιεροσόλυμα στον αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Φρειδερίκος Β΄ Χοχενστάουφεν, και όπως τότε ο σουλτάνος  Αλ Καμίλ θεωρούταν προδότης του ισλάμ, έτσι και ο Σαντάντ θεωρούταν επίσης προδότης των μουσουλμάνων.

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Sadat_Carter_Begin_handshake_%28cropped%29_-_USNWR.jpg

Αντίστοιχα στην σύγχρονη εποχή, όποιος ηγέτης στον ισλαμικό κόσμο δεν βοηθά ενεργά τους Παλαιστίνιους θεωρείται προδότης. Οι ισλαμιστές είχαν την ελπίδα ότι με την άνοδο του ισλαμιστή Μόρσι στην εξουσία, θα μπορούσαν να ξαναδοκιμάσουν να αντιπαρατεθούν με το Ισραήλ, αλλά η τυραννική εξουσία του έστρεψε λαό και στρατό εναντίον του, με αποτέλεσμα να πέσει από την εξουσία και το πρόγραμμα αντιπαράθεσης με το Ισραήλ να εγκαταλειφθεί από τον νέο ηγέτη της Αιγύπτου Σίσι.

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Sisi_and_Putin_meeting_on_16_August_2014_%281%29.jpg

Τώρα οι ισλαμιστές συνεχίζουν τις προσπάθειες τους να ρίξουν τον Σίσι, αλλά αυτό δεν θεωρείται ιδιαίτερα πιθανό, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτοί θα συνεχίσουν ακάθεκτοι τα σχέδια τους να εγκαθιδρύσουν ισλαμικά καθεστώτα σε όλα τα κράτη της Μέσης Ανατολής και μόλις το επιτύχουν αυτό, είτε να εισβάλουν όλα μαζί (στο όντως για τους Παλαιστίνιους ιδιαίτερα καταπιεστικό) είτε στο Ισραήλ, είτε να επιτεθούν στην Ευρώπη, την Κίνα ή την Ινδία (μη φοβούμενοι για αντίποινα διότι αν πέσει και το Πακιστάν όπως θέλουν θα έχουν και αυτοί πυρηνικά) προς τέρψιν των χρηματοδοτών τους Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας (που χρηματοδοτούν επίσης και την παράνομη μετανάστευση ισλαμιστών και στην Δύση). Θα χρειαστεί μία συνεχής μάχη, διεθνής συνεργασία και μία ενεργώς εθνική πολιτική με σαφείς στόχους από όλα τα παραπάνω αναφερόμενα κράτη προκειμένου αυτοί να αποτύχουν στον εφιαλτικό αυτό στόχο τους.