Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Είναι γνωστό, πως κατά το χρονικό διάστημα 1814 έως και 1824, ξέσπασαν βίαιες εξεγέρσεις των κατοίκων των χωρών της Λατινικής Αμερικής κατά της Ισπανικής και Πορτογαλικής κυριαρχίας, και είχαν ως τελικό αποτέλεσμα, την απελευθέρωση των λαών αυτών.

Για να επιτύχουν όμως οι εξεγερθέντες επαναστάτες ηγέτες, στον αγώνα τους κατά της Ισπανικής κυριαρχίας, αναγκάστηκαν να λάβουν από τις ΗΠΑ (και την Αγγλία), πολλά δάνεια (σε χρήματα ή όπλα), προκειμένου να μπορέσουν να εξοπλιστούν στον αγώνα τους αυτό.

Ακριβώς για τον λόγο αυτό, δέσμευσαν, όπως ακριβώς έκαναν και οι Έλληνες στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821 (http://www.triklopodia.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%bc%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b5%cf%83-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%be%ce%b5%ce%bd%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b5%cf%83/), τον εθνικό τους πλούτο ως ενέχυρο στις ΗΠΑ, με αντάλλαγμα τα χρήματα (τοκογλυφικά δάνεια) και οπλισμό.

Επίσης, υποσχέθηκαν να δώσουν εμπορικά προνόμια στις ΗΠΑ, αν απελευθερώνονταν (π.χ. παροχή σε αυτές πλουσίων ορυχείων μετάλλων, καλλιεργήσιμων εδαφών, εθνικών γαιών, ορυκτών πόρων, τον έλεγχο των εμπορικών τους οδών και λιμανιών, κ.λπ.).

Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών, στην Κεντρική και Νότια Αμερική, ιδρύθηκαν σχεδόν είκοσι κράτη, την περίοδο αυτή (1814-1824), κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η απελευθέρωση της πλειοψηφίας των κρατών της Λατινικής Αμερικής (Κεντρικής και Νότιας), υπό την ηγεσία των ικανών στρατηγών Σιμόν Μπολιβάρ και Χοσέ σαν Μαρτίν (η Βραζιλία ανεξαρτητοποιήθηκε το 1820).

Στον τομέα αυτό, συντέλεσαν σημαντικά οι ΗΠΑ, οι οποίες προσπαθούσαν να βρουν νέες αγορές, προκειμένου  να εξάγουν τα προϊόντα του εμπορίου τους (π.χ. βαμβακιού, σιτηρών, φρούτων, βιομηχανικών αγαθών), για την εύρεση πρώτων υλών, για την εύρεση φτηνού ανθρώπινου δυναμικού, αλλά συνάμα και για τον έλεγχο των θαλάσσιων εμπορικών δρόμων (π.χ. σε Μεξικό, Κεντρική Αμερική, Παναμά και Βενεζουέλα).

[Η Γαλλία βοήθησε επίσης την ανεξαρτησία των χωρών αυτών για τους ίδιους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους.

Αρχικά όμως, η ίδια αυτή χώρα συμμάχησε τελικά με την Ισπανία, προκειμένου να καταπνίξει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Λατινική Αμερική. Τότε η Αγγλία και οι ΗΠΑ, συμφώνησαν από κοινού να απειλήσουν τους Γαλλοισπανούς με πόλεμο σε μία τέτοια περίπτωση.

Αυτή ήταν και η περίοδος, που οι ΗΠΑ, διατύπωσαν το γνωστό τους δόγμα, το οποίο έφερε το όνομα «Δόγμα Μονρόε».

Σύμφωνα με αυτό, στις 2 Δεκεμβρίου του 1823, ο Αμερικανός πρόεδρος Τζέιμς Μονρόε, διακήρυξε απευθυνόμενος στο Κογκρέσο, ότι οι ΗΠΑ δεν θα επιτρέψουν στις ευρωπαϊκές δυνάμεις να αναμιχθούν στις υποθέσεις του δυτικού ημισφαιρίου και συγκεκριμένα στην Βόρεια και Νότια Αμερική.

Προειδοποίησε, επίσης, τους ευρωπαίους να μην προσπαθήσουν να εγκαταστήσουν μοναρχικά καθεστώτα στα νέα κράτη της αμερικανικής ηπείρου, τα οποία είχαν αποκτήσει την ανεξαρτησία τους, κυρίως από την Ισπανία.

Η διακήρυξη αυτή του Αμερικανού προέδρου, έμεινε γνωστή στη διπλωματική ιστορία ως «Δόγμα Μονρόε» και αποτελεί έκτοτε έναν από τους πυλώνες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Ήταν η πρώτη μεγάλη προειδοποίηση προς την διεθνή κοινότητα, ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να αποτελέσουν «ουρά» των ευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλά θα ασκήσουν τη δική τους αυτόνομη εξωτερική πολιτική, που θα εξυπηρετεί τα εθνικά τους συμφέροντα.

Τελικά, η αλλαγή κυβέρνησης το 1820 στην Ισπανία, έδωσε ένα «ικανό» πρόσχημα στην Γαλλία, για μια «εύσχημη υποχώρηση», μιας και η κυβέρνηση με την οποία συμφώνησε δεν υπήρχε πια (πραγματοποιήθηκε πραξικόπημά στην χώρα αυτή), προκειμένου να αναγνωρίσει τα νέα ανεξάρτητα κράτη].

Στην συνέχεια, οι ΗΠΑ άρχισαν να επεκτείνονται εδαφικά στα εδάφη του Μεξικού (εκμεταλλευόμενες την επανάσταση κατά των Ισπανών στην περιοχή), προσαρτώντας την περιοχή της Λουϊζιάνας.

Με την «απελευθέρωση» των χωρών της Λατινικής Αμερικής από τους Αμερικάνους, απέτυχε παράλληλα και το σχέδιο του Μπολιβάρ για μια Ενωμένη Νότια Αμερικάνικη Ήπειρο, μιας και εμφανίσθηκαν τεράστιες διαφορές, ανταγωνισμοί, συγκρούσεις και εθνικισμοί, εν μέσω των απελευθερωμένων κρατών της περιοχής.

Όσοι πολιτικοί των νέων αυτών κρατών, υπήρξαν πράκτορες και πιόνια, των «απελευθερωτικών Μεγάλων Δυνάμεων» (ΗΠΑ-Αγγλία), φρόντισαν να υποτάξουν τις χώρες τους σε αυτές (με το αζημίωτο φυσικά), «ελευθερώνοντας» τες από την κυριαρχία των Ισπανών, και βάζοντας τες σε μία νέα, των ΗΠΑ.

Αλλά αυτή η αποικιοκρατία, όχι με στρατιωτική κατοχή αυτή την φορά, αλλά με μια εξίσου σκληρή οικονομική κατοχή, ήταν το ίδιο σκληρή.

Η δε Μεγάλη Βρετανία, από παλιά ενίσχυε τα επαναστατικά κινήματα σε χώρες που είχε υπογράψει εμπορικές συμφωνίες, προνόμια και είχε ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, π.χ. στις ισπανικές αποικίες της Αμερικής, από τα έτη 1822 και μετά, παρά τα ανταλλάγματα που της έδωσε το Ισπανικό στέμμα για την βοήθεια της στην διατήρηση του θρόνου και την απελευθέρωση της χώρας τον καιρό της υποδούλωσης στον Ναπολέοντα.

Έτσι, προκειμένου ο Ισπανός μονάρχης να ανταμείψει τους Άγγλους, τους έδωσε άδεια ελευθέρου εμπορίου στις (μονοπωλιακές κανονικά για την Ισπανία), στις αποικίες της στην Αμερικανική Ήπειρο.

Επειδή η Αγγλία όμως φοβόταν, ότι αν η Ισπανία επέβαλε ξανά την κυριαρχία της στις αποικίες της, θα ανακαλούσε τα προνόμια αυτά και θα επέβαλε προστατευτική πολιτική σε αυτές, για τον λόγο αυτό, υποκίνησαν ή υποστήριξαν τις εξεγέρσεις πολλών επαναστατών στην Νότια Αμερική, προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντα τους σε αυτές, υστέρα από συμφωνίες με τις νέες επαναστατικές ηγεσίες.

[Είχαν άλλωστε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα εκεί (http://www.triklopodia.gr/%cf%80%cf%89%cf%83-%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%bb%ce%b9%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b9%ce%bc%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b7%cf%83%ce%b5-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%ba/), εξάγοντας προϊόντα αξίας 1.104.500 στερλίνων προς το Ριο ντε λα Πλάτα, 430.950 προς το Περού, αλλά έχοντας επίσης τεράστια εξαγωγικά κέρδη προς την Κολομβία και το Μεξικό, καθώς και σε άλλες χώρες της Νότιας Αμερικανικής Ηπείρου.

Επιπλέον, οι Άγγλοι, διεξήγαγαν λαθρεμπόριο με τους υπηκόους των Ισπανών στην Νότια Αμερική, αφού αυτός ήταν ο μόνος τρόπος, προκειμένου οι τελευταίοι να αποκτήσουν βιομηχανικά αγαθά, τα οποία δεν υπήρχαν στην Ισπανική Αυτοκρατορία.].

Ταυτόχρονα, η κατάσταση αυτή, αποδυνάμωνε την γεωπολιτική και στρατιωτική δύναμη της Ισπανίας, η οποία έχανε εμπορικές οδούς, λιμάνια, ορυκτούς πόρους (πρώτες ύλες), εδάφη και πληθυσμούς, τα οποία τώρα «οικειοποιήθηκε» η Αγγλία (μέσω συμφωνιών, για πώληση όπλων, αλλά και την χορήγηση δανείων, όπως ακριβώς έκαναν με την Ελλάδα στην Επανάσταση του 1821-http://www.triklopodia.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%bc%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b5%cf%83-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%be%ce%b5%ce%bd%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b5%cf%83/).

Γενικά, εκείνη την περίοδο, η ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής, είχε σαν συνέπεια την αναζήτηση νέων αγορών από τις Μεγάλες δυνάμεις, για διάθεση των περισσευούμενων παραγόμενων προϊόντων από την αγορά του εσωτερικού στο εξωτερικό (π.χ. τρόφιμα ή επεξεργασμένα προϊόντα), το μεγάλο κύμα εσωτερικού αποικισμού κατέκλυσε κάθε διαθέσιμο χώρο και χρειάζονταν νέα εδάφη για καλλιέργεια και εγκατάσταση για τον συνεχώς αυξανόμενο δημογραφικά πληθυσμό.

Αντίστοιχα, η παράλληλη ανάγκη για εύρεση πρώτων υλών (π.χ. χρυσός, διαμάντια, πετρέλαιο, φυσικό αέριο), καθώς και για την διάθεση τους σε  (τοκογλυφικές-ληστρικές) «επενδύσεις» των «περισσευούμενων» διαθέσιμων κεφαλαίων των Τραπεζών, συντέλεσαν επίσης σημαντικά στην εξέλιξη της αποικιοκρατίας (τόσο των ευρωπαϊκών κρατών, όσο και των ΗΠΑ).

Οι ΗΠΑ συγκεκριμένα, (μέσω των Αμερικανών επιχειρηματιών), την περίοδο της απελευθέρωσης των λατινοαμερικανικών κρατών (ακόμα και πριν), «αιτούνταν» την ανάληψη δημόσιων κατασκευών από τα κράτη αυτά, καθώς και των ορυχείων, των καλλιεργήσιμων εδαφών, την «αποστολή» (με το αζημίωτο πάντα) τραπεζικής βοήθειας (με τόκο) στις χώρες αυτές (για την κατασκευή δημοσίων έργων).

Αν δε οι χώρες αυτές, δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα δάνεια αυτά, όλος ο πλούτος τους, «κατακρατούταν» για αξιοποίηση από τις ΗΠΑ, ως την πλήρη αποπληρωμή των δανείων αυτών α(αν δε αυτά δεν μπορούσαν με τίποτα να ξεχρεωθούν, απλά ο «δεσμευμένος» πλούτος των χωρών αυτών, κατασχόταν από τους Αμερικάνους για πάντα).

Αν τα συμφέροντα των ΗΠΑ στις χώρες αυτές απειλούταν, ή ο πλούτος των Αμερικανικών επιχειρήσεων, διέτρεχε τον κίνδυνο κατάσχεσης (π.χ. ορυχεία ή καλλιεργήσιμες εκτάσεις), τότε οι ΗΠΑ επεμβαίνουν δυναμικά σε αυτές (με δική τους πρωτοβουλία ή και με αίτηση των πολιτικών των λατινοαμερικάνικων κρατών).

Η επέμβαση αυτή, περιλάμβανε, όχι μόνο «επιθετικές διαπραγματεύσεις», αλλά ακόμα και ένοπλη επέμβαση, εθνικές, μειονοτικές ή ιδεολογικές επαναστάσεις (υποκινούμενες ή μη-http://www.prlogos.gr/%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/) ή πραξικοπήματα (υποκινούμενα ή μη), χορήγηση όπλων σε όποια ντόπια πολιτική δύναμη στηρίζει τα συμφέροντα τους, αλλά και υποχρέωση των χωρών αυτών να διαθέσουν για την πληρωμή των τόκων την πλειοψηφία των δημόσιων εσόδων τους (π.χ. από τις τελωνειακές εισπράξεις).

«Να φέρεσαι ευγενικά και να κρατάς μακρύ ραβδί» που έλεγε και ο κυριότερος ιμπεριαλιστής πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Θεόδωρος Ρούζβελτ, για τις χώρες που αντιδρούσαν στην επικυριαρχία των ΗΠΑ.

Επίσης τόνιζε πως «αν ένα κράτος είναι ανίκανο να εξασφαλίσει δικαιοσύνη και με τις πράξεις του βλάπτει τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα πολιτών των ΗΠΑ, τότε αυτές θα είναι υποχρεωμένες να ασκούν καθήκοντα διεθνούς αστυνομίας» (http://www.triklopodia.gr/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B4/).

Ο προστατευτισμός στην Ευρώπη, συντέλεσε επίσης σημαντικά στην αποικιοκρατία, μιας και οι ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, δεν είχαν αγορές και καταναλωτές, προκειμένου να διαθέσουν τα συνεχώς αυξανόμενα παραγόμενα προϊόντα τους, αλλά και τα περισσευούμενα τραπεζικά κεφάλαια τους.

Αυτά, επενδύονταν τοκογλυφικά σε υπανάπτυκτες χώρες, οι οποίες τα χρησιμοποιούσαν για τον «εκσυγχρονισμό» τους (π.χ. για την κατασκευή σιδηροδρόμων, νέων αγροτικών καλλιεργειών, διάνοιξη ορυχείων κ.λ.π.), πάντα με τις απαραίτητες εγγυήσεις από μέρους των χωρών αυτών στους ευρωπαίους (http://www.triklopodia.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%bc%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b5%cf%83-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%be%ce%b5%ce%bd%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b5%cf%83/).

Επίσης, με τον τρόπο αυτό (την αποικιακή επέκταση), κατακτιούνταν και ελέγχονταν οι σημαντικότεροι εμπορικοί δρόμοι και κατευθύνεται το παγκόσμιο εμπόριο κατά τα συμφέροντα των δυνάμεων αυτών (μια διακοπή της ροής αυτού ή και της ροής του πετρελαίου μέσω των θαλάσσιων διαδρομών σήμερα, π.χ. σε Υεμένη-Σουέζ, μπορεί να προκαλέσει τεράστια αύξηση των τιμών των προϊόντων αυτών [π.χ. πετρελαίου, φυσικού αερίου], ακόμα και παγκόσμια οικονομική κρίση- http://gr.euronews.com/2015/03/31/global-perspectives-on-yemen-overview, http://gr.euronews.com/2015/03/25/yemen-a-tinderbox-in-a-saudi-iranian-cold-war-shadow, http://www.triklopodia.gr/pagkosmia-geostratigiki-maxi-mikri-koukida-gis-molis-ksekinise/).

Στις απελευθερωμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι ανώτερες τάξεις που κυριαρχούσαν (φεουδάρχες, ευγενείς, βιομήχανοι, τραπεζίτες, πλούσιοι αστοί και έμποροι), ήταν κατά βάση συντηρητικές ή υποστήριζαν την φιλελεύθερη δημοκρατία.

Στην πλειοψηφία τους, αποτελούταν από λευκούς απογόνους των παλαιών αποίκων-ευγενών από την Ισπανία, και ένα μικρό ποσοστό πλούσιων ντόπιων (ινδιάνων) ιθαγενών και ακόμα μικρότερο ποσοστό πλούσιων μαύρων.

Όλοι οι παραπάνω καταπίεζαν τις φτωχότερες λαϊκές τάξεις, οι οποίες αποτελούταν κυρίως από ιθαγενείς (ινδιάνους), καθώς και πολλούς φτωχούς μαύρους, αλλά και λευκούς.

Υπήρχε δε και μία μεσαία (ενδιάμεση) τάξη, αυτή των μιγάδων (λευκών και ινδιάνων ή λευκών και μαύρων), η οποία αν και ήταν σε καλύτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτική μοίρα από την μεγάλη μάζα των ιθαγενών (και χειρότερη από των πλουσίων), ούτε οι μεν, ούτε οι δεν, την συμπαθούσαν καθόλου.

Εξυπακούεται φυσικά, πως στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα οικονομικά συμφέροντα των ανώτερων τάξεων των χωρών αυτών, ταυτίζονταν με αυτά των ΗΠΑ και άλλων ξένων δυνάμεων, παρά με αυτά των φτωχών συμπολιτών τους.

Επίσης, η πλειοψηφία των πολιτικών των χωρών αυτών, η οποία προέρχονταν από πλούσιες οικογένειες, ήταν δεσμευμένες πολιτικά με τα συμφέροντα των ΗΠΑ (είτε ηθελημένα και προδοτικά σαν πολιτικοί πράκτορες, είτε από φόβο).

[Ακόμα και οι πόλεμοι του Οπίου, συντέλεσαν σημαντικά στην εγκαθίδρυση και επέκταση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, τόσο στην Ασία (π.χ. σε Ινδία και Κίνα), όσο και παγκόσμια, μιας και από τα τεράστια κέρδη του παράνομου εμπορίου ναρκωτικών που διεξήγαγαν, χρηματοδότησαν τους στρατούς τους, τον εξοπλισμό τους, τους ντόπιους μονάρχες, στρατιωτικούς (για να χάνουν σίγουρες νίκες) και υπαλλήλους, προκειμένου να επιτύχουν την κατάκτηση των χωρών αυτών.

Επίσης με την χρήση του οπίου, οι μαστουρωμένοι πληθυσμοί των κρατών που είχαν στην κατοχή τους οι Βρετανοί (π.χ. Ινδία) ή αυτών που σχεδίαζαν να κατακτήσουν (π.χ. Κίνα),δεν προέβαλαν καμία αντίσταση, χασικλωμένοι καθώς ήταν.

Διατήρησαν δε την επικερδή αυτή επιχείρηση στην Ασία, ως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και την παραχώρησαν στις ΗΠΑ, ως ένα από τα ανταλλάγματα της συμμετοχής τους, σαν σύμμαχος τους, στον πόλεμο αυτό.

Αυτοί «εξέλιξαν» περαιτέρω την εταιρία, μέσω της οποίας χρηματοδότησαν τους πολέμους τους στην περιοχή (π.χ. τον πόλεμο του Βιετνάμ), πουλώντας το «εμπόρευμα», όχι μόνο στους λαούς της ή τους εχθρούς τους, αλλά ακόμα και στους ιδίους τους τους στρατιώτες, προκειμένου να βγάλουν χρήματα.

Οι Σοβιετικοί στην συνέχεια, οι οποίοι «ζήλεψαν» το επικερδές αυτό σύστημα, το αντέγραψαν και στον πόλεμο του Αφγανιστάν, πωλούσαν και αυτοί ναρκωτικά για να   χρηματοδοτήσουν τους πολέμους τους στην περιοχή, όχι μόνο στους λαούς της ή στους εχθρούς τους, αλλά ακόμα και στους ίδιους τους τους στρατιώτες, προκειμένου να βγάλουν χρήματα.

Ο δε Ρωσικός ιμπεριαλισμός και πανσλαβισμός την περίοδο της Μπολσεβικικής δικτατορίας, «καλύπτονταν» κάτω από την «ομπρέλα» της ιδεολογίας του κομμουνισμού].

Αντίστοιχα, τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ, «απελευθέρωναν για την δημοκρατία», αλλά και για την «εθνική τους ανεξαρτησία», τους κατεκτημένους λαούς (της Ασίας ή της Αφρικής) από τους πρώην αποικιοκράτες (Αγγλογάλλους, Ισπανούς, Πορτογάλους, Ολλανδούς, Βέλγοι), με αντάλλαγμα πάντα την πλήρη πολιτική και οικονομική υποταγή τους στους ίδιους, ενώ η ΕΣΣΔ, έπραττε ακριβώς το ίδιο σε αυτούς, στο όνομα του «σοσιαλισμού» και της «εθνικής απελευθέρωσης» τους.

Όποιοι από αυτούς αντιστεκόταν στα συμφέροντα των δυο αυτών Μεγάλων Δυνάμεων (ΗΠΑ-ΕΣΣΔ), αντικαθίστοταν άμεσα, είτε με «ξαφνική» εξέγερση, είτε με επανάσταση, με πραξικόπημα ή και με την δημιουργία τεχνητού πολιτικού χάους στις χώρες αυτές (από πολιτικούς η στρατιωτικούς πράκτορες των δύο αυτών υπερδυνάμεων).  

Και στις μέρες μας, συνεχίζεται αυτός ο «χαριτωμένος ρόλος» των Μεγάλων Δυνάμεων, πάνω στα φτωχά κράτη της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, όπου έχει στηθεί από αυτές ένας αέναος χορός δικτατοριών, μισθοφόρων, εμφυλίων και ανήθικων συμφερόντων, που καταδυναστεύουν τους λαούς της περιοχής και τις καταδυναστεύουν, οδηγώντας όλο και περισσότερο στο αστείρευτο πηγάδι του οικονομικού χάους και της πολιτικής καταστροφής.

[ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΤΟ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΜΕΝΤΟΡΑ ΜΟΥ GREEK SPIRIT, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΠΕΡΙΕΒΑΛΛΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΥΠΕΡΟΧΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ HELLENIC SUNRISE].