ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΣ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΣ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Νοεμβρίου 08, 2014

                                                                                                           Γράφει ο Αλώπηξ

 8-11-2014

 

Είναι γενικά γνωστό ότι η Ρωσία αντιμετώπισε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας της εισβολές από την Δύση. Η πρώτη σημαντική εισβολή ήταν κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα, κατά το έτος 1242, όταν οι Τεύτονες ιππότες, υπό την ηγεσία του Χέρμαν, επίσκοπου του Ντόρπαντ (Τάρτου),  εισέβαλαν στα Ρωσικά εδάφη (με την πλήρη υποστήριξη και ευλογίες του πάπα) με σκοπό την κατάληψη της πόλης του Νόβγκοροντ και των ευρύτερων Ρωσικών εδαφών.

Η σύγκρουση των δύο στρατών που ακολούθησε στην λίμνη Πέιπους έμεινε γνωστή ως μάχη των πάγων, και είχε σαν αποτέλεσμα, την νίκη του πρίγκιπα του Νόβγκοροντ Αλέξανδρου Νιέφσκυ. Κύριο αποτέλεσμα της  ήταν το σταμάτημα της επέκτασης των Τευτόνων ιπποτών και η αποτροπή της υποδούλωσης, εξανδραποδισμού και την βίαιης μεταστροφής των Ρώσων στον ρωμαιοκαθολικισμό, γεγονός που ήταν αποφασιστικής σημασίας για την ιστορία της Ρωσίας και της γενικότερης ανάπτυξης της. Η ήττα των Τευτόνων ιπποτών ανέστειλε τις οργανωμένες (αλλά όχι και τις μικρότερης κλίμακας και μεμονωμένες) επιθέσεις κατά της Ρωσίας για τους επόμενους 4 αιώνες που ακολούθησαν μέχρι την επόμενη μεγάλης κλίμακας εισβολή στην χώρα.

Μία ακόμα σημαντική εισβολή ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στην Ρωσία, ήταν αυτή των Πολωνών υπό την ηγεσία του φανατικού καθολικού βασιλιά Σιγμούνδου του Γ’. 

Αυτός εκμεταλλευόμενος το χάος στο οποίο είχε επέλθει τότε η Ρωσία λόγω του λεγομένου «Καιρού των Ταραχών» (https://alophx.blogspot.com/2017/04/blog-post.html), εισέβαλε το 1610 με την άδεια (και ενθάρρυνση) του πάπα της Ρώμης με τον στρατό του στα Ρωσικά εδάφη σφάζοντας, καταστρέφοντας, λεηλατώντας ότι έβρισκαν μπροστά τους και φυσικά βιάζοντας.

Παράλληλα, ο ίδιος προσπαθούσε με την βία και την βοήθεια των Ιησουιτών που τον συνόδευαν (των SS της εποχής), μετά από τις διαταγές που έλαβαν από τον τότε πάπα, να εκκαθολικίσει με την βία τους Ορθοδόξους Ρώσους, εξοντώνοντας άγρια όποιον αντιστεκόταν.

[Συγκεκριμένα, από τους Ιησουΐτες της εποχής εμπνεύστηκαν τον φανατισμό, την οργάνωση και την πλήρη πίστη και υποταγή στις επιθυμίες του αφέντη τους και τα ναζιστικά SS].

(Τα ίδια ακριβώς προσπάθησαν να κάνουν μετέπειτα και οι καθολικοί του Κροάτη φιλοναζιστή δικτάτορα Πάβελιτς στην κατεχόμενες από τους Ναζί του Χίτλερ Ορθόδοξη Σερβία και Βοσνία, και πάλι σφάζοντας, καταστρέφοντας, λεηλατώντας ότι έβρισκαν μπροστά τους και φυσικά βιάζοντας, υπό την ενθάρρυνση και αυτή την φορά του πάπα της Ρώμης).

Στην συνέχεια, ύστερα από την προδοσία εφτά δωσίλογων βογιάρων, οι οποίοι συμμάχησαν με τους Πολωνούς και έριξαν με πραξικόπημα τον τότε Ρώσο Τσάρο Βασίλειο Σουίσκι τον Ε’, αλλά και την ήττα των Ρώσων από τους Πολωνούς στην μάχη του Κλουσίνο, ο Πολωνικός στρατος κατοχής μπήκε στην Μόσχα, την οποία θέσε υπό βίαια κατοχή για δυο έτη.

[Η οικογένεια ενός από τους βογιάρους που έριξε τον Σουίσκι και παράλληλα βοήθησε προδοτικά τους Πολωνούς να εισβάλουν και να καταλάβουν τα Ρωσικά εδάφη και την Μόσχα, ήταν αυτή των Μστισλάφσκι υπό την ηγεσία τότε του Φεντόρ Φεντόροβιτς Μστισλάφσκι.

Ο δε πατέρας αυτού, ο Ιβάν Φεντόροβιτς Μστισλάφσκι, είχε βοηθήσει επίσης προδοτικά τους Μογγόλους του Χανάτου της Κριμαίας υπό τον Δεβλέτ Γκιράι, την εποχή του Τσάρου Ιβάν του Δ’ του Τρομερού, στην προσπάθεια τους να εισβάλουν στην Ρωσία και να καταλάβουν την Μόσχα.

Αυτοί εχοντας στρατό 80.000 αντρών και με την συμμετοχή 7.000 Γενιτσάρων, τους οποίους τους είχε αποστείλει ως ενισχύσεις ο Οθωμανός Σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Γ’ ο Μεγαλοπρεπής (οι οποίοι αποτελούσαν συνολικά το εν τρίτο του συνόλου του επίλεκτου στρατιωτικού σώματος των γενιτσάρων, κάτι που δείχνει στην σημασία που έδειχνε για τον Σουλεϊμάν η στρατιωτική αυτή επιχείρηση), εισέβαλαν στην Ρωσία.

Σκοπός του Σουλεϊμάν ήταν με την βοήθεια των υποτελών σε αυτών Μογγόλων του Χανάτου της Κριμαίας, να μπορέσει να επεκταθεί εδαφικά στον Βορρά προς την Ρωσία, αφού είχε αποτύχει να επεκταθεί προς την Δύση και την Ανατολή, και στους στόχους του να καταλάβει την Βιέννη, την Μάλτα και την Περσία αντίστοιχα.

Οι δε Μογγόλοι, οι οποίοι είχαν εισβάλει το προηγούμενο έτος στην Ρωσία, έχοντας καταλάβει και κάψει την Μόσχα, σφαγιάζοντας χιλιάδες αμάχους και στέλνοντας ακόμα περισσοτέρους από αυτούς στα δουλοπάζαρα (από μια τέτοια επιδρομή αυτών σε παλαιοτέρα έτη στην Ρωσία, είχε αιχμαλωτιστεί και η διάσημη Ρωλεξάνη, η οποία μετέπειτα έγινε η διάσημη σύζυγος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς)], ήταν διαφορετικός.

 Αυτοί σκόπευαν, αφού καταλάμβαναν οριστικά την Ρωσία και την Μόσχα, να ενώσουν με τον πλούτο, την ισχύ και την δύναμη που θα αποκτούσαν όλα τα διασπασμένα έως τότε και πάλι σε ένα ενιαίο Χανάτο υπό την ηγεσία τους.

Και με τον συνολικό στρατό αυτών (άνω των 200.000) να εισβάλουν στην Ευρώπη, όπως έκανε και ο προγονός τους, ο Μπατού Χαν παλαιοτέρα, ο οποιος έφτασε με τον στρατό του στα πρόθυρα σχεδόν της Βιέννης, ενώ υποδούλωσε ταυτόχρονα και την Ρωσία στην στυγνή Μογγολική κατοχή. Μόνο ο θάνατος του ανώτατου Χαν έσωσε τότε την Δυτική Ευρώπη από την πλήρη Μογγολική εισβολή (https://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post.html).

Τελικά όμως, οι Ρώσοι υπό την ηγεσία του ηρωικού Μιχαήλ Βοροτίνσκι και 25.000 στρατιώτες, νίκησαν μετά από μια πάρα πολύ αγρία μάχη τους Μογγόλους στην περιοχή του Μολόντι το 1572, διαλύοντας πλήρως τον στρατό τους, και σώζοντας όλη την Ευρώπη, αλλά και την Ρωσία από μια νέα  βάναυση «Ταταρική» εισβολή και κατοχή.

Η «Ταταρική κατοχή» ήταν αντίστοιχα ανήλεης με την κατοχή των Ελλήνων από τους παντελώς και απολίτιστους βάρβαρους Τούρκους, και την έζησαν επί πολλά χρόνια οι Ρώσοι και απαλλάχτηκαν τελικά από αυτή χάρις στον ικανότατο ηγέτη τους, τον Ιβάν τον Γ’ τον Μέγα, ο οποίος επαναστάτησε τελικά ενάντια στους Μογγόλους, τους νίκησε και απελευθέρωσε τελικά την Ρωσία].

Τελικά, η απελευθέρωση της Μόσχας, αλλά και όλης της Ρωσίας τότε, ήρθε από έναν ελάσσονα ευγενή και βετεράνο στρατιωτικό, τον Ντμίτρι Ποζάρσκι, και έναν κρεοπώλη, τον Κούζμα Μίνιν.

Οι δυο τους ξεσήκωσαν τον λαό του Νίζνι Νόβγκοροντ και πορεύτηκαν προς την Μόσχα, και ύστερα από μια σειρά μαχών, εξανάγκασαν τελικά τον Πολωνικό στρατό κατοχής σε παράδοση και αποχώρηση χωρίς καν να δοθεί μάχη (https://alophx.blogspot.com/2017/04/blog-post.html).

Ουσιαστικά, ο Δεβλέτ Γκιράι ήταν ο Χίτλερ (ή και Ναπολέοντας) της εποχής, ο οποίος προσπάθησε να καταλάβει την Μόσχα και να υποτάξει την Ρωσία. Αμέσως μετά σκόπευε να επιτεθεί με την υποστήριξη των Οθωμανών που τον ανέβασαν στον θρόνο και να την υποτάξει και αυτή.

Όμως, όπως συνέβη με τον Χίτλερ (και τον Ναπολέοντα), τελικά ο Γκιράι ηττήθηκε και ο στρατος του καταστράφηκε ολοσχερώς στην μάχη του Μολόντι, από τον «νέο Ζούκωφ» (ή νέο Κουτούζωφ), τον Μιχαήλ Βοροτίσνσκι, η οποία ήταν ένα «νέο Στάλινγκραντ» (ή «νέο Μποροντίνο») για τον Γκιράι.

Στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία συνέβαλαν τα μέγιστα η BIS (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CF%83-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CF%89/) και οι Γερμανοί βιομήχανοι, ενώ στου Γκιράι ο Οθωμανός Σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής.

Επίσης, ο Ιβάν ο Δ’ ο Τρομερός, όπως και Βλαντ Γ’ Δράκουλα της Βλαχίας, οι οποίοι είχαν χάσει σε μικρή ηλικία τους γονείς τους από τους βογιάρους, οι ίδιοι τους είχαν κακομεταχειριστεί οι ίδιοι, παλούκωναν και οι δυο με μανία τους αντίπαλους τους. Ο ένας έσωσε με τις μάχες του την Ευρώπη και την χωρά του από την Μογγολική κατάκτηση, ενώ ο άλλος από την τουρκική. 

Το τελικό δε αποτέλεσμα της μάχης, ήταν να αντιστραφεί τελικά η πορεία του πολέμου και στο τέλος, με την πάροδο των ετών, αντί να υποταχτεί η Ρωσία στον Χίτλερ (ή τον Ναπολέοντα) και τον Γκιράι που της επιτέθηκαν με αυτόν τον σκοπό, να υποταχτούν αντίθετα τα κράτη αυτών στην Ρωσία (Χανάτο Κριμαίας, Γερμανία, αλλά και Γαλλία).

(Το ίδιο ακριβώς συνέβη στο τέλος και με τους Πολωνούς του Σιγμούνδου του Γ’ που επιτέθηκαν στην Ρωσία και κατέλαβαν όπως και ο Ναπολέοντας για ένα μικρο χρονικό διάστημα την Μόσχα).

Αν κατάφερναν να εφαρμόσουν τα σχέδια τους, ο μεν Γκιράι θα επιτίθονταν στην συνεχεία στην Δυτική Ευρώπη και ο Χίτλερ (όπως και ο Ναπολέων) στην υπόλοιπη ελεύθερη Δυτική Ευρώπη, την Μεγάλη Βρετανία και την Αφρική.

Παράλληλα, τόσο ο Γκιράι, όσο και ο Χίτλερ ήθελαν να ενώσουν όλους τους ομοεθνείς τους υπό την εξουσία τους (τους Γερμανούς όλων των χωρών της Ευρώπης ο Χίτλερ, και όλα τα Μογγολικά Χανάτο ο Γκιράι) υπό την εξουσία τους, δημιουργώντας μια μεγάλη Αυτοκρατορία.

Αυτή δε η εισβολή ξένου στρατού στην Ρωσία, η βίαια κατάληψη της πρωτεύουσας της χωράς ύστερα από μάχη που έχασαν οι Ρώσοι, η άγρια κατοχή της, καθώς και η μετέπειτα εκδίωξη του στρατού κατοχής από αυτή ύστερα από μάχες, θυμίζει κατά πολύ την μετέπειτα εισβολή των καθολικών Γάλλων του Ναπολέοντα, η οποία είχε την ίδια ακριβώς πορεία και κατάληξη, όπως αναφέρεται στην συνέχεια του άρθρου αυτού.
Επίσης, ο Ρωσοπολωνικός πόλεμος του 1610, στον οποίο οι Πολωνοί υπό την ηγεσία του βασιλιά Σιγμούνδου του Γ’ αρχικά εισέβαλαν στην Ρωσία, κατέλαβαν πολλά εδάφη και διέπραξαν σφαγές, εν μέσω χάους και σφετεριστών, αλλά στο τέλος εκδιώχθηκαν από αυτή, ενώ στην συνέχεια οι Ρώσοι προσπάθησαν να εισβάλουν στα εδάφη αυτών και ηττήθηκαν, θυμίζει σε πολλούς τον Ρωσοπολωνικός πολέμου του 1920 (https://www.historical-quest.com/arxeio/20os-aionas-kosmos/251-o-sovieto-polwnikos-polemos-kai-h-maxh-tis-varsovias-, http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_56.html, http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_20.html).

Και στον πόλεμο αυτόν, οι Πολωνοί υπό την ηγεσία του δικτάτορα Πλιδούσκι αρχικά εισέβαλαν στην Ρωσία, κατέλαβαν πολλά εδάφη και διέπραξαν σφαγές, εν μέσω χάους και σφετεριστών (http://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html), αλλά στο τέλος εκδιώχθηκαν από αυτή, ενώ στην συνέχεια οι Ρώσοι προσπάθησαν να εισβάλουν στα εδάφη αυτών και ηττήθηκαν].

Η επόμενη εισβολή στην χώρα συνέβη κατά το έτος 1708 από τον προτεστάντη Κάρολο τον 12^ο, τον στρατηγό-βασιλιά της Σουηδίας, ο οποίος οργάνωσε εκστρατεία κατά της Ρωσίας με σκοπό να καταλάβει την Μόσχα, να εκθρονίσει τον Ορθόδοξο Τσάρο Πέτρο τον Α’ (γνωστό ως Μέγα Πέτρο), να ενσωματώσει εκτεταμένα Ρωσικά εδάφη και να σπάσει την υπόλοιπη Ρωσία σε πολλά αδύναμα και εξαρτώμενα από αυτόν κρατίδια, καταστρέφοντας έτσι τον ισχυρότερο πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό και θρησκευτικό αντίπαλο του στα ανατολικά και να εξασφαλίσει έτσι την ολοκληρωτική επικράτηση της κυριαρχίας και της δύναμης της χώρας του.

Πιο πριν οι Σουηδοί είχαν νικήσει και καταλάβει τις χώρες, στο πλαίσιο του Μεγάλου Βόρειου πολέμου, ο οποίος είχε ξεκινήσει το 1700, από όλους τους συμμάχους της Ρωσίας, δηλαδή τους Σάξονες, τους Δανούς και τους Πολωνούς, είχαν καταφέρει να κάνουν τις χώρες των αντιπάλων τους σχεδόν προτεκτοράτα. Παράλληλα είχαν νικήσει και τους Ρώσους στην μάχη της Νάρβας το 1700.

Έτσι πανίσχυρος ο Κάρολος και με τον στρατό του με πολύ ανεβασμένο ηθικό, λόγω των πρόσφατων νικών του, ξεκίνησε προέλαση μέσω της Πολωνίας (και εν μέσω του βαρύ Ρωσικού χειμώνα) κατά της Μόσχας.  Οι Ρώσοι απέφυγαν την κατά μέτωπο αντιπαράθεση, εφάρμοσαν την τακτική της καμένης γης, απέκοψαν με ανταρτοπόλεμο και κανονικές μάχες τον ανεφοδιασμό του εχθρού τους, αφήνοντας τους χωρίς τρόφιμα και πυρομαχικά, μέσα σε τρομερό κρύο, με αποτέλεσμα αυτοί να χάσουν το 1/3 του στρατού τους, και να αναγκαστούν να αλλάξουν πορεία και να στραφούν στην Ουκρανία, με σκοπό να βρουν τρόφιμα και πιθανούς συμμάχους στον πόλεμο κατά του Τσάρου. 

Εκεί διεξήχθη και η μάχη της Πολτάβας, όπου ο αήττητος έως τότε Σουηδικός στρατός καταστράφηκε ολοσχερώς και είχε σαν αποτέλεσμα την νίκη της Ρωσίας και την ανάδειξη της σε υπερδύναμη. Ο πόλεμος συνεχίσθηκε βέβαια και μετά τον θάνατο σε μάχη του βασιλιά της Σουηδίας το 1718, αλλά αυτό ήταν κάτι τι τυπικό, αφού η χώρα του είχε χάσει όσα εδάφη και χώρες είχε καταλάβει και η Ρωσία προέλαυνε παντού. Η συνθήκη ειρήνης της Σουηδίας με την Ρωσία το 1721 ήταν απλά η αναγνώριση της πραγματικότητας από τους Σουηδούς, που έπαψαν από τότε οριστικά να είναι στρατιωτική υπερδύναμη.

Η επόμενη μεγάλη εισβολή στην Ρωσική Αυτοκρατορία διεξήχθη μετά από 100 περίπου χρόνια και συγκεκριμένα το 1812. Τότε ο αυτοκράτορας Ναπολέοντας Βοναπάρτης ο Α’ (γνωστός ως Μέγας Ναπολέων) αποφάσισε να επιτεθεί κατά του αυτοκράτορα της Ρωσίας Αλέξανδρου του Α’. Σαν σκοπό είχε την πλήρη στρατιωτική νίκη επί της Ρωσίας, την πάψη από αυτήν του κρυφού εμπορίου που έκανε με την Μεγάλη Βρετανία ώστε να ισχύει ο ηπειρωτικός ευρωπαϊκός εμπορικός αποκλεισμός που είχε επιβάλλει ο Ναπολέοντας σε αυτήν την χώρα σε όλη την Ευρώπη (στην Ρωσία και στις υπόλοιπες χώρες επέβαλε αυτόν τον αποκλεισμό με την δύναμη της βίας και των όπλων, ενώ αυτός ήταν παράλληλα καταστροφικός και για την οικονομία τους, αφού αυτοί ήταν υποχρεωμένοι να εισάγουν μόνο Γαλλικά προϊόντα με πολύ χαμηλούς δασμούς), να λεηλατήσει τις επαρχίες της, να καταλάβει νέα εδάφη και να τα δώσει σε πιστούς τους συμμάχους και να εμποδίσει την Ρωσία να συνάψει συμμαχία με την Μεγάλη Βρετανία, που ήταν η μόνη δύναμη στην Ευρώπη που μαζί με την Ρωσία ο Ναπολέοντας δεν είχε καταφέρει να κατακτήσει ολοσχερώς.

Για αυτό συγκέντρωσε μία τεράστια πολυεθνική στρατιά 600.000 αντρών (με την μισή από αυτήν να αποτελείται από Γάλλους στρατιώτες) και εισέβαλε στην Ρωσία με σκοπό την ολοκληρωτική συντριβή της. Ξεκίνησε λοιπόν και αυτός την προέλαση του κατά της Ρωσίας μέσω της Πολωνίας, και άρχισε να προελαύνει ως την Μόσχα με σκοπό να την καταλάβει. Μετά από μερικές αψιμαχίες και μικρές μάχες που συνέβησαν στα σύνορα, οι Ρώσοι άρχισαν να υποχωρούν, εφαρμόζοντας για μία άλλη φορά  την τακτική της καμένης γης, τον άγριο ανταρτοπόλεμο,  την καταστροφή των χωραφιών και τις αιφνιδιαστικές εισβολές και κανονικές μάχες, προκειμένου να αποκόψουν τον ανεφοδιασμό του εχθρού τους, αφήνοντας τον χωρίς τρόφιμα και πυρομαχικά, μέσα στο τρομερό κρύο του άγριου χειμώνα που για άλλη μία φορά είχε έρθει. Οι Ρώσοι υπό την διοίκηση του στρατηγού Μιχαήλ Κουτούζωφ, έδωσαν μία αιματηρή και σκληρή μάχη με τους Γάλλους εισβολείς στην περιοχή του Μποροντίνο στα περίχωρα της Μόσχας και παρόλο που στο τέλος υποχώρησαν είχαν καταφέρει να επιτύχουν ισάριθμες απώλειες στους αντιπάλους τους (45.000), οι οποίοι λόγω του κρύου, της πείνας, του ανηλεούς ανταρτοπόλεμου και των λιποταξιών είχαν μείνει τώρα με το μισό της αρχικής δύναμης τους (σχεδόν 300.000).

Στις 14 Σεπτεμβρίου ο Ναπολέοντας μπήκε στην εγκαταλειμμένη από του κατοίκους της Μόσχα, και το ίδιο βράδυ μία άγρια φωτιά έλαβε χώρα με αποτέλεσμα να καεί το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και οι προμήθειες της τις οποίες ο Ναπολέοντας απεγνωσμένα προσπαθούσε να συλλέξει για να τροφοδοτεί τα στρατεύματα του τον χειμώνα. Ο Ναπολέοντας προσπάθησε μάταια επί βδομάδες να πείσει τον Τσάρο να παραδοθεί στέλνοντας του συνεχή μηνύματα, τα οποία έμεναν αναπάντητα. Βλέποντας ο Ναπολέοντας ότι όσο παρέτεινε την παραμονή του στην Μόσχα, ο στρατός του συνεχώς αποδυναμωνόταν, ενώ παράλληλα είχαν αρχίσει στο Παρίσι και οι συνομωσίες και προσπάθειες πραξικοπημάτων εναντίον του, αποφάσισε να αποχωρήσει από την Μόσχα και γενικότερα την Ρωσία.

Η υποχώρηση του, η οποία συνδυάσθηκε με ακόμα μεγαλύτερο ανταρτοπόλεμο από πλευράς των Ρώσων, καθώς και με ακόμα μεγαλύτερη μείωση της θερμοκρασίας τον χειμώνα, είχε σαν αποτέλεσμα, παρόλο που ο Ναπολέοντας κατάφερε να φτάσει στο Παρίσι, μαζί με τι λιποταξίες, μόνο 5.000 άντρες να φτάσουν στην κατεχόμενη από τους Γάλλους Πολωνία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί η Γάλλια από πολλούς αναγκαστικούς συμμάχους της, οι υποτελείς της να επαναστατήσουν, και πολλοί από αυτούς να συμμαχήσουν με τους Βρετανούς και τους Ρώσους κατά των Γάλλων. Και παρόλο που ο πόλεμος μέχρι την πτώση του Ναπολέοντα κράτησε ακόμα τρία χρόνια, η εισβολή αυτή είχε ουσιαστικά ξεκινήσει την διαδικασία που οδήγησε στην οριστική πτώση του ίδιου και της Γαλλίας ως υπερδύναμης.

Ακολούθησε η εισβολή στην Ρωσία από τους Γερμανούς κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου το 1914. Τότε βρέθηκαν αντιμέτωποι ο Κάιζερ (αυτοκράτορας) της Γερμανίας Γουλιέλμος ο Β’ με τον Τσάρο της Ρωσίας Νικόλαο τον Β’. Οι Ρώσοι παρά την αρχική προέλαση τους στα Γερμανικά εδάφη της Ανατολικής Πρωσίας, ηττήθηκαν στο Τάννενμπεργκ και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, αν και η επίθεση τους στην κατεχόμενη από τους Αυστριακούς Γαλικία πέτυχε με αποτέλεσμα να καταλάβουν πολλά Αυστριακά εδάφη και να αποκομίσουν μεγάλη πολεμική λεία και αιχμαλώτους.  Το 1915 τα Γερμανικά και Αυστριακά στρατεύματα από κοινού νίκησαν στις Μαζουριανές λίμνες τους Ρώσους, ανακατέλαβαν την Γαλικία και προέλασαν προς την Πολωνία. Οι Ρώσοι αντεπιτέθηκαν και ανακατέλαβαν το 1917 τμήμα της Γαλικίας, αλλά η Ρωσική Επανάσταση που ακολούθησε και είχε σαν συνέπεια την πτώση του Τσάρου και  την άνοδο του Κερένσκυ στην εξουσία, είχε ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση του στρατεύματος και την συνακόλουθη ήττα του από τους Γερμανοαυστριακούς στο μέτωπο της Γαλικίας και την προέλαση τους ως την Ρίγα.

Αυτά τα γεγονότα σε συνδυασμό με την άνοδο του Λένιν στην εξουσία της Ρωσίας, μέσω πραξικοπήματος που οργάνωσαν και βοήθησαν οικονομικά οι Γερμανοί (και μετέπειτα βαφτίστηκε ως Οκτωβριανή Επανάσταση), είχε σαν αποτέλεσμα να υπογράψει ο Λένιν συνθήκη ειρήνης με τους Γερμανούς και να τους παραχωρήσει εκτεταμένα Ρωσικά εδάφη.  Έτσι, υπογράφηκε η συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που είχε σαν αποτέλεσμα, η Ρωσία να χάσει την Ουκρανία, την Φινλανδία, τις Βαλτικές χώρες, την Αρμενία, την Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν και την Πολωνία. Αμέσως μετά οι χώρες αυτές προσαρτήθηκαν στην Γερμανία και εγκαθιδρυθήκαν σε αυτές φιλογερμανικές κυβερνήσεις. Παράλληλα έχασε και τον ¼ των εδαφών της και του πληθυσμού της,  ενώ σύντομα άρχισε και ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος στην χώρα, που είχε ως συνέπεια,  μετά από πέντε έτη την πλήρη επικράτηση της δικτατορικής κυβέρνησης των Μπολσεβίκων.

Παρόλο την διαφαινόμενη νίκη της στο Ανατολικό μέτωπο η Γερμανία ηττήθηκε στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο στο Δυτικό μέτωπο και αναγκάστηκε να ζητήσει ανακωχή, παραδεχόμενη έτσι την ήττα της. Σαν αποτέλεσμα αυτής έχασε τα εδάφη που είχε κερδίσει στα ανατολικά και επιπλέον υποχρεώθηκε να πληρώσει αποζημιώσεις 226 δισεκατομ. χρυσών μάρκων για τις καταστροφές που προκάλεσε στη διάρκεια του πολέμου, να μειώσει το στρατό της σε 100.000 άνδρες και το στόλο της σε δυναμικό 108.000 τόνων, να παραχωρήσει περίπου 75.000 τ.χλμ. του εδάφους της με πληθυσμό 7.000.000 κατ. (το μεγαλύτερο μέρος παραχωρήθηκε στην Πολωνία και στη Γαλλία) και όλες τις αποικίες της, να αποστρατικοποιήσει την  περιοχή της Ρηνανίας για 15 χρόνια, να παραδώσει το 90% του γερμανικού εμπορικού στόλου και να αναλάβει την αποκλειστική ευθύνη για την έναρξη και διεξαγωγή του πολέμου. Τα στρατεύματα της Γερμανίας από το Ανατολικό μέτωπο, που αρνήθηκαν να φύγουν από τα καταληφθέντα από αυτά εδάφη (και έμειναν στα εδάφη αυτά παριστάνοντας τα ελεύθερα σώματα-Freikorps και τις μισθοφορικές εταιρίες που υποτίθεται πως βοηθούσαν τα νεοσχηματισθέντα κράτη να κρατήσουν την ανεξαρτησία τους),  εκδιώχθηκαν είτε από τους συμμάχους, είτε από την επανεμφανεισθείσα Πολωνία, είτε τον άγριο ανταρτοπόλεμο εναντίον τους, είτε από τον αναγεννημένο Σοβιετικό (Ρωσικό στρατό) που είχε εν τω μεταξύ επιστρέψει και κατάφερε να ανακαταλάβει και πάλι όσα εδάφη είχε παραχωρήσει στην Γερμανία.

Η πιο γνωστή εισβολή στην Ρωσία στην νεότερη ιστορία, ήταν αυτή της Γερμανίας το 1940, κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Ο Χίτλερ εισέβαλε στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης με σκοπό να αποκτήσει «ζωτικό χώρο» (ουσιαστικά νέα εδάφη για αποικισμό από τους Γερμανούς), νέους πληθυσμούς που θα χρησιμοποιούσε ως σκλάβους, να επιτύχει την κατάληψη των πετρελαιοπηγών του Καυκάσου, να ρίξει τον Στάλιν και το καθεστώς του, να επιτύχει την εξουδετέρωση της μόνης δύναμης μαζί με την Μεγάλη Βρετανία που δεν είχε σκλαβωθεί από τον στρατό του, να καταλάβει τα εύφορα γεωργικά εδάφη της Ουκρανίας, μαζί με τα πολεμικά της εργοστάσια και τα ορυκτά της και τέλος καταφέρει μέσω Καυκάσου να προελάσει προς την Μέση Ανατολή και να καταλάβει τις πετρελαιοπηγές της, εκδιώκοντας παράλληλα τους Βρετανούς από τις εκεί αποικίες τους και σε συνδυασμό με την Γερμανική προέλαση από την Αφρική να φτάσουν ως τις Ινδίες και εκεί να συναντήσουν τους σύμμαχους τους Ιάπωνες.

Πραγματικά η Γερμανική εισβολή ξεκίνησε θεαματικά, για άλλη μία φορά από τα γερμανοκρατούμενα εδάφη της Πολωνίας,  οι Γερμανοί σύντομα περικύκλωσαν, κατέστρεψαν ή αιχμαλώτισαν τεράστιες δυνάμεις των Σοβιετικών στα σύνορα (αριθμού 2 εκατομμυρίων αντρών) και κατέλαβαν τεράστιες επαρχίες των Σοβιετικών και συγκεκριμένα της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας, της Μολδαβίας και των Βαλτικών χωρών, εισχωρώντας παράλληλα στα κυρίως Ρωσικά εδάφη και φτάνοντας στις πόλεις του Λένινγκραντ (σημερινή Αγία Πετρούπολης), της Μόσχας και του Στάλινγκραντ (σημερινού Βόλγκογκραντ) και άρχισαν την άγρια πολιορκία αυτών των πόλεων. Οι Σοβιετικοί, όπως και οι πρόγονοι τους, εφάρμοσαν για μία άλλη φορά  την τακτική της καμένης γης, τον άγριο ανταρτοπόλεμο,  την καταστροφή των χωραφιών και τις αιφνιδιαστικές εισβολές και τις κανονικές μάχες, προκειμένου να αποκόψουν τον ανεφοδιασμό του εχθρού τους, αφήνοντας τον χωρίς τρόφιμα και πυρομαχικά, μέσα στο τρομερό κρύο του πιο άγριου χειμώνα που (για μία ακόμα φορά) είχε ποτέ έρθει στην Ρωσική γη.

Οι Σοβιετικοί υπό την αρχηγία του Στρατάρχη Ζούκωφ, άντεξαν στην πολιορκία και σύντομα εξαπέλυσαν το 1942 μία σαρωτική αντεπίθεση (με σημαντική υλική ενίσχυση από τους υπόλοιπους ατλαντικούς συμμάχους τους), η οποία σε συνδυασμό με τις νίκες των Συμμάχων και στα υπόλοιπα μέτωπα του πολέμου, απώθησε τα Γερμανικά στρατεύματα πέρα από τα σύνορα και σε διάστημα τριών ετών πέτυχαν την ολοκληρωτική συντριβή του Γ’ Ράιχ και την από κοινού με τους άλλους συμμάχους ολοκληρωτική κατάληψη της Γερμανίας και τον χωρισμό της σε δύο αντιτιθέμενα μεταξύ τους κράτη.

Στην σημερινή εποχή, η Γερμανία μετά την επανένωση της (και την πάροδο περίπου 70 ετών αναδιοργάνωσης), προσπάθησε με την υποστήριξη και τον εξοπλισμό νεοναζιστικών ομάδων στην Ουκρανία, να εγκαθιδρύσει μία φιλογερμανική κυβέρνηση και να υφαρπάξει τον έλεγχο των αγωγών της χώρας αυτής, με την παράλληλη οικειοποίηση των πρώτων υλών της, την ενσωμάτωσή της στο δυτικό άρμα και την ΕΕ, μαζί με την παράλληλη αποδυνάμωση της Ρωσίας. Αν και η προσπάθεια της αυτή για επέκταση σε Ρωσικά εδάφη απέτυχε για άλλη μία φορά, χάρις στην έγκαιρη επέμβαση των Ρώσων, από την πολιτική της Γερμανίας φαίνεται καθαρά ότι οι Γερμανοί, όπως  οι πρόγονοι τους Τεύτονες ιππότες, και τα καθεστώτα των Κάιζερ και Χίτλερ, όπως και αντίστοιχα και πριν από αυτούς οι Σουηδοί και οι Γάλλοι, συνεχίζουν για άλλη μία φορά να επιτίθενται σε Ρωσικά και Ρωσόφωνα εδάφη (Ουκρανία), με σκοπό να τα καταλάβουν και να τα εντάξουν στην ελεγχόμενη από αυτούς Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, με σκοπό να εκμεταλλευτούν οικονομικά τα ορυκτά, την ενέργεια και τους πληθυσμούς τους.

Από όλα όσα προαναφέρθηκαν γίνεται φανερό πως όλες οι οργανωμένες στρατιωτικές εισβολές που πραγματοποιήθηκαν κατά καιρούς από την Ευρώπη στα εδάφη της Ρωσίας, συνέβησαν πάντα από λαούς Δυτικά αυτής, με σχεδόν κοινή πορεία εξόρμησης, με παρεμφερείς στόχους και προσδοκίες, και αν και αιματηρές και βίαιες αυτές κατέληξαν πάντα σε αποτυχία. Αλλά όλα αυτά τα γεγονότα που προαναφέρθηκαν εξηγούν επίσης σε μεγάλο βαθμό, όσα γίνονται σήμερα, και μας δείχνουν ποια θα είναι η πιθανή συνέχεια, αν οι Ρώσοι χρησιμοποιήσουν για άλλη μία φορά τον χειμώνα, με την παράλληλη διακοπή ροή ενέργειας από τους αγωγούς τους, κατά των αντιπάλων τους, επιτυγχάνοντας έτσι την οικονομική καταστροφή τους, ενώ θα τους επιφέρουν άλλη μία φορά παράλληλα μία τεράστια γεωπολιτική και γεωοικονομική ενεργειακή ήττα.