ΑΥΤΟΝΟΜΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΗΠΑ, ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

ΑΥΤΟΝΟΜΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΗΠΑ, ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Μαρτίου 15, 2015

                                                                                                                       Γράφουν οι Αλώπηξ και Γέραξ

24-10-2014

Είναι ευρύτερα γνωστό ότι σήμερα στην Ευρώπη υπάρχουν αυτονομιστικά κινήματα σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, τόσο σε μεγάλες όσο και μικρές. Τα κυριότερα και πιο ευρύτερα γνωστά βρίσκονται κυρίως στην Δυτική Ευρώπη: (α) Στην Γαλλία (Βάσκοι της Γαλλίας, Βρετάνη, Νορμανδία, Βουργουνδία, Κορσική, Αλσατία, Γαλλική Καταλονία), (β) Στην Ισπανία (Βάσκοι της Ισπανίας, Γαλικία, Ισπανική Καταλονία, Βαλεαρίδες Νήσοι), (γ) Στην Μεγάλη Βρετανία (Σκωτία, Ουαλία, Κορνουάλλη, Βόρεια Ιρλανδία, Νήσοι Μαν), (δ) Στην Ιταλία (Σαρδηνία, Βενετία, Παδανία, Σικελία, Νότια Ιταλία και Γερμανική μειονότητα στο Τιρόλο), (στ) Στο Βέλγιο (Φλαμανδοί, Βαλλόνοι και Γερμανοί), (ζ) Δανία (Νήσοι Φερόε και Γροιλανδία)  και τέλος (η) Στην Ολλανδία (Φρισία).

Παράλληλα αντίστοιχα αποσχιστικά κινήματα υπάρχουν και στην Κεντρική, Νότια και Ανατολική Ευρώπη: (α) Στην Ουκρανία (Νέα Ρωσία, μειονότητες των Πολωνών, Ούγγρων και Ρουμάνων), (β) Στις Βαλτικές Χώρες (Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία με τις μεγάλες Ρωσικές μειονότητες), (γ) Στην Ρουμανία  (με την μεγάλη Ουγγρική μειονότητα) , (δ) Στην Βουλγαρία (με την Τούρκικη μειονότητα), (ε) Στα Σκόπια (με τις μειονότητες των Ελλήνων, των Αλβανών, των Σέρβων και των βουλγάρων), (στ) Στην Σερβία και το Μαυροβούνιο (Μειονότητες Αλβανών στο Πρέσεβο, Μεντβέντα, Μιτρόβιτσα και Μπουγιάνοβατς), (ζ) Στην Σλοβακία (Ουγγρική μειονότητα και Ρουθήνοι), στην Αλβανία (Ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου), (η) Στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη (Σερβική, Κροατική και Μουσουλμανική μειονότητα), (ι) Στο κατεχόμενο Κόσσοβο (Σέρβοι), (κ) Στην Μολδαβία (Υπερδνειστερία, Γκαγκαουζία), (λ) Στην Τσεχία (Σλοβάκοι και Γερμανοί της Φρισίας) και στην Λευκορωσία (Ρωσική, Πολωνική και Ουκρανική μειονότητα). Τέλος στον Βορρά στις Σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Νορβηγία και Φιλανδία οι Λάπωνες).

Πολλές από τις προαναφερόμενες μειονότητες είχαν μέχρι το πολύ πρόσφατο ιστορικό παρελθόν δικά τους κράτη ή προσπάθησαν να συγκροτήσουν δικά τους και να αποχωριστούν από τα κράτη στα οποία βρισκόταν, άλλοτε εκμεταλλευόμενες τις ευνοϊκές συγκυρίες, άλλοτε τους εμφυλίους εντός αυτών των κρατών και άλλοτε με την βοήθεια από έξωθεν από τις μεγάλες δυνάμεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι για την πρώτη περίπτωση η Σκωτία, στην οποία πρόσφατα διοργανώθηκε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία και επικράτησε το όχι μετά από ασφυκτικούς εκβιασμούς, πιέσεις, ψεύτικες υποσχέσεις και απειλές από το εξωτερικό, ενώ για το δεύτερο η Καταλονία (η οποία επίσης είχε ανακοινώσει δημοψήφισμα αλλά στην συνέχεια το ακύρωσε μετά από πιέσεις), η οποία όπως και η περιοχή των Βάσκων, είχε κατά την διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου δημιουργήσει ένα σχεδόν ανεξάρτητο κράτος (με την άδεια της τότε κεντρικής κυβέρνησης της Μαδρίτης) και πολέμησε φανατικά κατά των εθνικιστικών δυνάμεων του Φράνκο. Όσο για την δημιουργία κράτους με εξωτερική επέμβαση μίας μεγάλης δύναμης, ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα είναι η χωρίς άδεια του ΟΗΕ εισβολή και καμία διεθνή νομιμότητα εισβολή των ΗΠΑ στην Σερβική επαρχία του Κοσσόβου και η επιβαλλόμενη με την δύναμη των όπλων απόσχιση της επαρχίας αυτής από την Σερβία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ΗΠΑ καθ’ όλη την χρονική διάρκεια που ακολούθησε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του ψυχρού πολέμου, σε συνεργασία με τους Δυτικο-Ευρωπαίους και το Βατικανό υποστήριξαν τις Μουσουλμανικές και τις Καθολικές μειονότητες έναντι κυρίως των Ορθοδόξων.

Έτσι στην Βοσνιακό εμφύλιο υποστήριξαν τους Καθολικούς Κροάτες και τους Μουσουλμάνους Βόσνιους κατά των Ορθοδόξων Σέρβων, ενώ στην πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία το 1999, υποστήριξαν τους   Μουσουλμάνους Αλβανούς, ξανά εναντίον των Ορθοδόξων Σέρβων. Πιο πρόσφατα στην Ουκρανική «Επανάσταση» (κατ’ ουσίαν Δυτικά υποκινούμενου πραξικοπήματος) το 2014 υποστήριξαν και πάλι την πραξικοπηματική νεοναζιστική κυβέρνηση του Κιέβου στην γενοκτονική της πολιτική κατά των Ορθόδοξων Ρωσικών και Φιλορωσικών περιοχών, η οποία είχε ανέλθει στην εξουσία με την υποστήριξη εκτός των ΜΚΟ, των ξένων πρακτόρων, των μισθοφόρων και των εντόπιων νεοναζιστικών οργανώσεων, και με την υποστήριξη των Δυτικών Καθολικών μειονοτικών πληθυσμών της χώρας και των Ισλαμιστών Τατάρων της Κριμαίας.   

Φυσικά αυτό δεν έγινε λόγω κάποιας ιδιαίτερης συμπάθειας έναντι αυτών των μειονοτήτων, αλλά για σημαντικούς γεωπολιτικούς και γεωοικονομικούς λόγους. Μία ενωμένη Γιουγκοσλαβία θα ήταν μία ισχυρή αντίπαλη δύναμη, τόσο πολιτικά και στρατιωτικά για τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους συμμάχους της, εμπορικά λόγω των πολλών λιμανιών, των δρόμων, των εναλλακτικών διαδρομών και του εμπορικού δυναμικού που διέθετε, και με τα πολλά ορυχεία (π.χ. στο Κόσσοβο τα ορυχεία Ουρανίου, που ήταν και ένας από τους πολλούς λόγους της εισβολής σε αυτή την χώρα) και το μεγάλο πληθυσμιακό δυναμικό που διέθετε θα μπορούσε να είναι μία σημαντική περιφερειακή δύναμη.

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Serbia_in_the_Yugoslav_Wars.png

Επίσης ως κατά βάση Ορθόδοξη χώρα με μεγάλη συμπάθεια και μακρόχρονες σχέσεις με την Μόσχα, ήταν πολύ πιθανό ότι θα συμμαχούσε μαζί της, προκειμένου να αποκτήσει οικονομικά και πολιτικά οφέλη, ενώ είχαν αρχίσει και συζητήσεις προκειμένου να υπάρξει και μία συμμαχία των δύο αυτών χωρών μεταξύ τους και να δημιουργηθούν ναυτικές στρατιωτικές βάσεις σε αυτή την χώρα, παράλληλα με μίας μορφής τελωνειακή ένωση. Αυτές οι εξελίξεις δεν μπορούσαν να γίνουν ανεκτές από τις ΗΠΑ, που θα έβλεπαν μετά την νίκη τους στον Ψυχρό πόλεμο έναντι τον παλαιού τους αντιπάλου και την αποχώρηση αυτού από τα Βαλκάνια, την επιστροφή του. Αυτό πολύ πιθανόν να οδηγούσε και άλλες Ορθόδοξες Βαλκανικές χώρες στην τελωνειακή αυτή ένωση και να είχε ως τελικό αποτέλεσμα την δημιουργία του λεγόμενου «Ορθόδοξου Τόξου».

Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό από τις ΗΠΑ, οι οποίες πίστευαν πως είχαν καταφέρει να εγκλωβίσουν εσαεί την Ρωσία στην Μαύρη θάλασσα και ήταν αποφασισμένες να κάνουν τα πάντα προκειμένου να μείνει αυτή η κατάσταση δια παντός έτσι. Έτσι παρακίνησαν τις μειονότητες των Κροατών και των Βόσνιων Μουσουλμάνων να επαναστατήσουν και να ζητήσουν ανεξαρτησία και τις υποστήριξαν πολιτικά, οικονομικά και διπλωματικά καθ’ όλη την διάρκεια του Γιουγκοσλαβικού Εμφυλίου. Επίσης ευελπιστούσαν με το πέρας του πολέμου και την ίδρυση νέων κρατών να δημιουργήσουν σε αυτά ένα νέο αγωγό που θα υποκαθιστούσε τους Ρωσικούς και για αυτόν τον λόγο σχεδίασαν τον αγωγό ΑΜΒΟ, ο οποίος θα περνάει από Σκόπια, Βουλγαρία και Αλβανία. Τέλος θα μπορούσαν επίσης να κάνουν και μία δοκιμή νέων οπλικών συστημάτων και να ξεφορτωθούν τον παλιό πολεμικό τους οπλισμό.

Από τα νέα κράτη που δημιουργήθηκαν μετά το τέλος του  πολέμου, ενέταξαν στην σφαίρα επιρροής τους τα περισσότερα από αυτά (άλλα εντάσσοντας τα στην ΕΕ, άλλα στο ΝΑΤΟ και σε άλλα στέλνοντας στρατεύματα ως «ειρηνευτικές» δυνάμεις και κατασκευάζοντας στρατιωτικές βάσεις), ενώ μόνο η Νέα Γιουγκοσλαβία (Σερβία και Μαυροβούνιο) παρέμενε ακόμα εκτός επιρροής της, κάτι που ξεκαθαρίστηκε με τον Γιουγκοσλαβικό πόλεμο το 1999, την κατοχή του Κοσσόβου και τον μετέπειτα διαχωρισμό με δημοψήφισμα του Μαυροβουνίου και την οριστική διάλυση της  Νέας Γιουγκοσλαβίας.   

 Έτσι οι ΗΠΑ με την υποστήριξη των Ευρωπαίων και κυρίως της Γερμανίας, κατάφεραν φαινομενικά να καταστρέψουν τους αντίπαλους τους και να επιτύχουν τους κυριότερους στόχους τους.  Αλλά αποδείχθηκαν μεγάλοι υποκριτές. Πρόσφατα προώθησαν μετά το υποκινούμενο από την Δύση  πραξικόπημα κατά του νόμιμου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτωρ Γιανουκόβιτς, μία άγρια εκστρατεία γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης κατά των ρωσόφωνων  περιοχών της νοτιοανατολικής Ουκρανίας με σκοπό την πλήρη κατάληψη αυτών, την εκκένωση αυτών από τον Ρωσόφιλο πληθυσμό τους και την ιδιοποίηση από την νεοναζιστική κυβέρνηση στο Κίεβο και τους Δυτικούς υποστηρικτές της, των πρώτων υλών, των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου,  του ανθρώπινου δυναμικού, των καλλιεργειών και των εργοστασίων της περιοχής. Παράλληλα η Δυτικόφιλη κυβέρνηση θα προωθούσε την άμεση ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, φέρνοντας έτσι τα νατοϊκά στρατεύματα και την αντιπυραυλική ασπίδα των Αμερικανών.

Φυσικά οι Ρώσοι δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια και αντέδρασαν άμεσα, πρώτα στηρίζοντας την εξέγερση του ντόπιου κατά συντριπτική πλειοψηφία Ρωσόφωνου πληθυσμού της Κριμαίας, ο οποίος εξεγέρθηκε ενάντια στην καταπίεση και στον διωγμό που είχαν κηρύξει εναντίον του οι «κυβερνητικοί» του Κιέβου (σε πλήρη συνεργασία με νατοϊκούς πράκτορες, και ισλαμιστές και μισθοφόρους, χρηματοδοτούμενοι και εξοπλιζόμενοι παράλληλα από αυτούς) και τους εκδίωξε από τα μέρη αυτά,  και ζήτησε από τον Πούτιν την προσάρτηση της περιοχής στην Ρωσική ομοσπονδία, πραγματικά ο Ρωσικός στρατός εισήλθε  στην περιοχή, αφόπλισε τις εναπομείναντες ομάδες Ουκρανών, και μετά από την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος,  στο οποίο οι κάτοικοι κατά συντριπτική πλειοψηφία ψήφισαν την προσχώρηση στην Ρωσική ομοσπονδία, η περιοχή προσαρτήθηκε σε αυτήν.

Ύστερα άρχισε μία εισροή πολεμοφοδίων, τροφίμων και εθελοντών στις πολιορκημένες περιοχές της μέχρι τώρα απελευθερωμένης Νέας Ρωσίας (Ντόνεσκ και Λουγκάνσκ) και όταν η Ρωσία υπέγραψε συμφωνία 400 δις δολαρίων με την Κίνα (σαν αντιστάθμισμα στις κυρώσεις του εμπάργκο που της είχαν εν τω μεταξύ επιβάλλει οι Δυτικοί με υποκίνηση των ΗΠΑ και οι οποίες με έναν πολύ έξυπνο τρόπο δεν επέφεραν ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα στις ΗΠΑ αλλά κυρίως στην ΕΕ και την Ρωσία), παράλληλα με την ίδρυση ενός νέου νομισματικού ταμείου από τα μέλη της BRICS με απόθεμα δις δολαρίων σε αποθεματικό, (προσέχοντας παράλληλα να μην έρθει η ίδια σε άμεση πολεμική σύγκρουση με τους Ουκρανούς, παρά τις έντονες προβοκάτσιες που επιχείρησαν αυτοί),  άρχισε να ενισχύει αποφασιστικά τους πατριώτες της Νέας Ρωσίας, οι οποίοι υπό την καθοδήγηση ικανών ηγετών (όπως ο Συνταγματάρχης Ιγκόρ Ιργκίν Στρέλκοφ) κατάφεραν όχι μόνο να αποκρούσουν την εισβολή των νεοναζιστών του Κιέβου αλλά και να αντεπιτεθούν, απωθώντας τα στρατεύματα τους και φτάνοντας μέχρι την Μαριούπολη. Μόνο η εκεχειρία έσωσε τον ουκρανικό στρατό από την διάλυση και την προέλαση των στρατιωτών της Νέας Ρωσίας ως την Οδησσό. Έτσι το σχέδιο των ΗΠΑ απέτυχε.

http://geopoliticsmadesuper.com/category/russia/

Στην περίπτωση αυτή παρόλο που η Ρωσία είχε το δίκιο με το μέρος της και χρησιμοποίησε παρεμφερείς με τις ΗΠΑ μεθόδους στην Ευρώπη, αυτές διαμαρτυρήθηκαν υποκριτικά για την χρήση μεθόδων, που πρώτες οι ίδιες ξεκίνησαν και μάλιστα επέβαλαν και οικονομικό εμπάργκο στην Ρωσία, ξεκινώντας παράλληλα έναν έντονο πολιτικό, διπλωματικό και παρασκηνιακό πόλεμο εναντίον της. Βλέπουμε λοιπόν ότι σε κάθε περίπτωση μία μεγάλη δύναμη χρησιμοποίησε κάποια μειονότητα για να διαφυλάξει τα συμφέροντα της και να υποστηρίξει τους πληθυσμούς που την συνέφεραν.

Και είναι γεγονός ότι κάθε μεγάλη δύναμη έχει λόγους για να υποστηρίζει κατά περίπτωση μειονότητες. Ειδικά στην Ευρώπη τρεις δυνάμεις έχουν συμφέρον και δυνατότης για να πετύχουν κάτι τέτοιο: Η Ρωσία, οι ΗΠΑ και η Γερμανία, καθεμία για τους δικούς της λόγους.

Παράλληλα η άνοδος τέτοιων κινημάτων θα ενισχύσει και ως αντίδραση και τα εθνικιστικά και τα ευρωσκεπτιστικά κινήματα στην Ευρώπη, πολλά εκ των οποίων υποστηρίζουν συμμαχία και συνεργασία με την Μόσχα (π.χ. Φαράτζ στην Μεγάλη Βρετανία, Λεπέν στην Γαλλία και Στράσσε στην Αυστρία). Η δημιουργία νέων κρατών, είτε η άνοδος αντιευρωπαικών κυβερνήσεων συμφέρει την Μόσχα, διότι έτσι θα αποκτήσει νέους συμμάχους, θα επιτύχει την πολιτική διάλυση της ΕΕ (αφού τα ευρωσκεπτιστικά κινήματα επιθυμούν την καταστροφή της), θα καταστρέψει έναν ισχυρό εμπορικό ανταγωνιστή, θα απομονώσει τις ΗΠΑ και την Γερμανία και πιθανόν θα βρει και νέα υποψήφια μέλη για την Ευρασιατική Ένωση.

Η Γερμανία αντίστοιχα θα υποστήριζε μακροπρόθεσμα την άνοδο αποσχιστικών κινημάτων και σε μεγάλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης (Γαλλία, Ισπανία και Μεγάλη Βρετανία και Ιταλία), προκειμένου να αποδυναμώσει και να διαλύσει οριστικά τους ανταγωνιστές της (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Ευρωπαϊκό κέντρο για τις μειονότητες επηρεάζεται άμεσα από την Γερμανική κυβέρνηση και εταιρίες και εξαγγέλλει ότι ουσιαστικά η Γερμανική κυβέρνηση του υπαγορεύσει σχετικά με τις μειονότητες). Βέβαια μελλοντικά αυτό μπορεί να στοιχίσει και στην ίδια την Γερμανία, όπου έχει αρχίσει να αναπτύσσεται σιγά, σιγά ένα αυτονομιστικό κίνημα στην περιοχή της Βαυαρίας, αλλά η Γερμάνια πιστεύει ότι θα μπορέσει τελικά να καταστείλει την δράση του.

 Όσο για τις ΗΠΑ, παρόλο που φαινομενικά είναι σύμμαχος με την ΕΕ (και κυρίως με τον κυρίαρχο της που φαίνεται να είναι τωρινά η Γερμανία), έχει και αυτή κάθε συμφέρον μακροπρόθεσμα, εδικά κάποιες χώρες αρχίσουν να απομακρύνονται από την σφαίρα επιρροής της (π.χ. αν στην Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία επικρατήσουν τα φιλορωσικά αντιευρωπαϊκά κόμματα), ή η Γερμανία αρχίσει να αναπτύσσει μία αυτόνομη πολιτική ή και εχθρική για τις ΗΠΑ πολιτική, συνεργαζόμενη μάλιστα με αντιπάλους της (π.χ. Ρωσία-Κίνα), να υποστηρίξει είτε αποσχιστικά κινήματα στις χώρες της Δύσης που θα στραφούν εναντίον της προκειμένου, να τις διαλύσει και να τις αποδυναμώσει, είτε φιλικά προς αυτήν ευρωσκεπτιστικά αντιευρωπαϊκά κόμματα (π.χ. Γκρίλλο στην Ιταλία, Λούκε στην Γερμανία και Ουίλντερς στην Ολλανδία), τα οποία θα υποστηρίξουν την αμερικάνικη πολιτική και όταν κριθεί συμφέρον για τις ΗΠΑ, θα διαλύσουν και την ΕΕ,  και έτσι και οι ΗΠΑ θα αποκτήσουν νέους, πιστούς και ελεγχόμενους από τους ίδιους συμμάχους, θα επιτύχουν την πολιτική διάλυση της ΕΕ (κρατώντας την εσαεί χωρισμένη και έτσι βοηθώντας τις ΗΠΑ να την ελέγχουν καλύτερα), θα καταστρέψει έναν ισχυρό εμπορικό ανταγωνιστή, θα απομονώσει την Γερμανία και πιθανόν θα βρει και νέα υποψήφια μέλη για την σχεδιαζόμενη Ευρωατλαντική Ένωση (Σχεδιαζόμενη εμπορική Ένωση ΗΠΑ-ΕΕ).

Συμπερασματικά θα μπορούσε κανείς να πει πως και οι τρεις προαναφερόμενες μεγάλες δυνάμεις έχουν σοβαρούς λόγους να υποστηρίζουν τόσο τα αποσχιστικά, όσο και τα αντιευρωπαϊκά κινήματα, και όταν αυτό κριθεί προς το συμφέρον τους, θα χρησιμοποιήσουν τις μειονότητες, προκειμένου: (α) Να διαλύσουν τους αντιπάλους τους στην Ευρώπη και (β) Να προκαλέσουν πολέμους μεταξύ κρατών, πολιτικές αναταραχές και εμφύλιες συγκρούσεις που θα συμβάλλουν στην εμπέδωση και επέκταση της κυριαρχίας τους και θα αποδυναμώσουν τόσο τους αντιπάλους τους, που θα τους φέρουν στα όρια της υποταγής ή της κατάρρευσης.