Η ΕΧΘΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ ΤΟ 1828 ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΕΧΘΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ ΤΟ 1828 ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, το έτος 1828, διαδραματίστηκαν σπουδαίες πολεμικές επιχειρήσεις από την Ρωσία στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, έναντι της Οθωμανικής και της τότε Περσικής Αυτοκρατορίας.

Η Ρωσική στρατιωτική μηχανή, συγκρούστηκε την περίοδο εκείνη με τον τουρκικό στρατό για την υπόθεση της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, έχοντας ως σκοπό, με πρόσχημα το Ελληνικό ζήτημα, να μπορέσει να βρει μία αφορμή πολέμου με την Τουρκία.

Όλα αυτά, με απώτερο σκοπό να κατέβει η Ρωσία από τον Βορρά προς Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να καταλάβει αυτή και τα Στενά, αλλά και για να καταλάβει τα περισσότερα βαλκανικά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και στα υπόλοιπα να εγκαθιδρύσει υποτελή σε αυτή κράτη (ουσιαστικά προτεκτοράτα).

Σύντομα, οι εχθροπραξίες πραγματικά άρχισαν. Στην αρχή, οι Ρώσοι συγκρούστηκαν με τους Τούρκους στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες (Μολδοβλαχία), και η πρόοδος των στρατιωτικών επιχειρήσεων ήταν βραδεία, με ελάχιστα εδαφικά κέρδη για αυτούς.

[Η δε συντριπτική ήττα του Τουρκοαιγυπτιακού στόλου στην ναυμαχία του Ναβαρίνου, κατέστρεψε οριστικά την ναυτική ισχύ των Τούρκων, εξαφανίζοντας τον επικίνδυνο αυτό ανταγωνιστή για τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, αποδυναμώνοντας τους όμως υπέρμετρα και δίνοντας με τον τρόπο αυτό, τεράστια ισχύ στην εχθρική για τους δυτικούς Ρωσία].

Τον Ιούνιο του 1828, οι ρωσικές δυνάμεις με επικεφαλής τον αυτοκράτορα Νικόλαο τον Α΄, διέσχισαν τον Δούναβη και προωθήθηκαν στην Δοβρουτσά. Στην συνέχεια, οι Ρώσοι πολιόρκησαν τρεις βασικές ακροπόλεις, το Σούμεν, την Βάρνα και την Σηλυμβρία με την βοήθεια του στόλου της Μαύρης Θάλασσας.

Η πολιορκία του Σούμεν, αποδείχθηκε πολύ πιο προβληματική, καθώς η ισχυρή τουρκική δύναμη 40.000 ανδρών ήταν υπέρτερη των ρωσικών δυνάμεων. Επιπλέον, οι Τούρκοι πέτυχαν να περιορίσουν τους Ρώσους από τις προμήθειές τους.

Η έλλειψη τροφίμων και η αύξηση των ασθενειών είχαν προκαλέσει περισσότερους θανάτους από ότι οι εχθροπραξίες και καθώς πλησίαζε ο χειμώνας, ο ρωσικός στρατός αναγκάστηκε να αφήσει το Σούμεν και να οχυρωθεί στην Βεσσαραβία.

Τότε, οι Άγγλοι, τρέμοντας στο ενδεχόμενο νίκης της Ρωσίας, αλλά και της καθόδου της στην Μεσόγειο (εμποδίζοντας με τον τρόπο αυτό την «ελεύθερη πρόσβαση» της από την Μεσόγειο στον Ινδικό Ωκεανό, αλλά απειλώντας παράλληλα και τις αποικίες της σε Ασία και Μέση Ανατολή), αποφάσισε να στηρίξει τους Οθωμανούς.

Αρχικά, διπλωματικά και στην συνέχεια αποστέλλοντας τους όπλα και κινητοποιώντας ταυτόχρονα τον στόλο τους. Εκτός όμως των κινήσεων αυτών, οι Άγγλοι παρακίνησαν και τους Πέρσες να κηρύξουν πόλεμο στους Ρώσους.

[Ήδη μάλιστα από το 1826, διαβλέποντας την θέληση τους για πόλεμο. Το 1828, έπεισαν όμως τους Πέρσες να εξαπολύσουν μία ισχυρή επίθεση κατά των Ρώσων, ως αντιπερισπασμό στο Οθωμανικό μέτωπο].

Με τον τρόπο αυτό, θα άνοιγαν ένα δεύτερο πολεμικό μέτωπο στα πλευρά των Ρώσων, οι οποίοι θα αναγκάζονταν να μειώσουν την στρατιωτική τους ισχύ στο βαλκανικό μέτωπο με τους Τούρκους, αναγκαζόμενοι να στείλουν μεγάλο μέρος του στρατού τους στο μέτωπο με τους Πέρσες.

[Συγκεκριμένα, η Περσία, ήδη από το 1812, είχε προχωρήσει σε συνθήκη αμυντικής συμμαχίας με τους Βρετανούς. Στην συνθήκη αυτή, προβλεπόταν ότι η Βρετανία θα προσέφερε αμυντική συμμαχία ενάντια σε οποιεσδήποτε περαιτέρω ρωσικές καταπατήσεις εδαφών.

Περιείχε επίσης όρους, σύμφωνα με τους οποίους η Περσία θα παρείχε προστασία εναντίον οποιουδήποτε ευρωπαϊκού στρατού θα επιχειρούσε να εισβάλλει στην Ινδία, όπου στάθμευε ένα μεγάλο τμήμα των βρετανικών στρατευμάτων.

Σε αντάλλαγμα, η Βρετανία θα παρείχε στρατιωτική και οικονομική βοήθεια σε περίπτωση νέας ρωσικής επίθεσης, χωρίς ωστόσο κάποια πρακτική ωφέλεια στην συγκεκριμένη για τους Πέρσες στην ρωσοπερσική σύγκρουση του 1826-1828].

Πραγματικά, σύντομα οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να στείλουν σημαντικό μέρος του στρατού τους στο περσικό μέτωπο, ενώ ταυτόχρονα ο αγγλικός στόλος έπλεε προς την Κωνσταντινούπολη.

Τελικά όμως, οι Ρώσοι κατάφεραν να νικήσουν και τους Τούρκους και τους Πέρσες, παρά την διπλή πίεση που δέχονταν από αυτούς στα δύο αυτά στρατιωτικά μέτωπα. 

Συγκεκριμένα, στο βαλκανικό μέτωπο, στις 7 Μαΐου του 1828, 60.000 Ρώσοι στρατιώτες με επικεφαλής τον στρατάρχη Ντιέμπιτς (Diebitsch) διέσχισαν τον Δούναβη και ξαναπολιόρκησαν την Σηλυμβρία.

Μέσα σε μερικές εβδομάδες, η Σηλυμβρία έπεσε στα χέρια τους (19 Ιουνίου). Μέχρι και τις 28 Αυγούστου, ο ρωσικός στρατός είχε προσεγγίσει σε απόσταση 68 χιλιομέτρων την Κωνσταντινούπολη (φτάνοντας ως την περιοχή της Ανδριανούπολης), προκαλώντας πανικό στους δρόμους της πρωτεύουσας και διαπράττοντας μεγάλη λεηλασία και καταστροφές στην πορεία του.

[Στο μέτωπο με την Περσία, ο πόλεμος τελείωσε το 1828 μετά την κατάληψη των πόλεων Ερεβάν και Ταμπρίζ, συνάμα με την πλήρη νίκη των Ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων σε όλα τα μέτωπα του πολέμου.

Με τις συνθήκες του Γκουλιστάν και του Τουρκμεντσάι, η Δυναστεία των Κατζάρων της περσικής αυτοκρατορίας, έχασε αμετάκλητα όλα τα εδάφη της στην περιοχή του Καυκάσου (αυτά περιλάμβαναν, τις σύγχρονες χώρες της Αρμενία, το νότιο Αζερμπαϊτζάν και την επαρχία Ιγκντίρ στην Τουρκία) προς όφελος της Ρωσίας, τα οποία εκτείνονταν άλλοτε στο μεγαλύτερο τμήμα της Τρανσκαυκασίας και τμήμα του Βόρειου Καυκάσου].

Οι Αγγλογάλλοι έντρομοι στο ορατό πια και συνάμα πραγματικό ενδεχόμενο της πλήρους επικράτησης των Ρώσων, αποφάσισαν να δράσουν.

[Η Τουρκία και τότε και τώρα συνιστά για τους δυτικούς, ένα κράτος μαξιλάρι-φράγμα για την κάθοδο του ρωσικού στρατού και στόλου στην Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή.

Και τον εμποδίζει στον σκοπό του αυτό, «κλειδώνοντας», «περιορίζοντας» και  «εγκλωβίζοντας» τον, μόνιμα εντός των λιμένων της Μαύρης Θαλάσσης, και απαγορεύοντας του, κατά  βούληση και με διαφορά προσχήματα, ανά τακτικές χρονικές περιόδους, την ελεύθερη πρόσβαση του στο Αιγαίο].

Πρώτα, οι Βρετανοί έστειλαν τον στόλο τους στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να την πραστατέψουν σε ενδεχομένη επίθεση των Ρώσων και στην συνέχεια, τους απείλησαν με πόλεμο αν προχωρούσαν σε μια τέτοια κίνηση.

Στην συνέχεια, θέλοντας να στερήσουν την Ρωσία, από την «αφορμή» για τον πόλεμο, την δήθεν απελευθέρωση της Ελλάδας, έστειλαν στρατό υπό τον Γάλλο στρατηγό Μαιζόν (6.000 Γάλλοι στρατιώτες), με σκοπό τάχα την «απελευθέρωση» της Ελλάδας από τους ιδίους (http://www.triklopodia.gr/%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%87%ce%b5%ce%b4%ce%b9%ce%bf-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bc%cf%89%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%bd%cf%84-%ce%b1%ce%bb%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b9%ce%bc%cf%80%cf%81/), στην πραγματικότητα όμως, προκειμένου να την καταστήσουν ένα πλήρες πολιτικό και οικονομικό προτεκτοράτο τους-(http://www.triklopodia.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%bc%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b5%cf%83-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%be%ce%b5%ce%bd%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b5%cf%83/).

Ο δε Οθωμανός Σουλτάνος, αναγκάστηκε να υπογράψει ειρήνη με τους Ρώσους  στις 14 Σεπτεμβρίου 1829. Σύμφωνα με αυτή (γνωστή ως η «Συνθήκη της Αδριανούπολης»), παρέδωσε στην Ρωσία το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής ακτής της Μαύρης Θάλασσας, καθώς και τις εκβολές του Δούναβη.

Η Τουρκία, αναγνώρισε επίσης την ρωσική κυριαρχία στην Γεωργία, όπως και σε τμήματα της σημερινής Αρμενίας, ενώ στην Σερβία παραχωρήθηκε αυτονομία.

Ταυτόχρονα, η Ρωσία είχε τη δυνατότητα να καταλάβει την Μολδαβία και την Βλαχία, μέχρις ότου η Τουρκία καταβάλει όλες τις πολεμικές αποζημιώσεις (αυτές οι περιοχές, παρέμειναν υπό ρωσική επικυριαρχία και έλεγχο, μέχρι και το τέλος του Κριμαϊκού πολέμου).

Στην εποχή μας, οι ΗΠΑ (μαζί με τους Άγγλους και τους υπόλοιπους δυτικούς των ΝΑΤΟ-ΕΕ), προσπαθούν να δημιουργήσουν για άλλη μια φορά πολεμικά προβλήματα στην Ρωσία, στην περιοχή του Αιγαίου-Μεσογείου (π.χ. με «στημένο πόλεμο» ή θερμό επεισόδιο Ελλάδας-Τουρκίας με αποτέλεσμα το κλείσιμο των Στενών λόγω εμπόλεμής κατάστασης), του Καυκάσου (http://www.triklopodia.gr/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b1-%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b7-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%be%ce%b1%cf%81%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%bf%cf%80%ce%bf/, http://www.zougla.gr/kosmos/article/opla-gia-tous-tzixantistes-se-diplomatikous-sakous-meso-azermpaitzan) και της Μέσης Ανατολής (π.χ. με επίθεση στο Ιράν), με σκοπό να «κλειδαμπαρώσουν» την Ρωσία στην Μαύρη Θάλασσα και να παρεμποδίσουν την κάθοδο της από τα Στενά στην Μεσόγειο.

[Στα ίδια ακριβώς μάλιστα μέτωπα, στα οποία πολεμούσαν οι Ρώσοι με τους Τούρκους και τους Πέρσες το 1828].

Όλα αυτά, με σκοπό την παρεμπόδιση της Ρωσίας, στο να προσφέρει βοήθεια στους συμμάχους της στην Μέση Ανατολή (Συρία-Ιράν-Λίβανο-http://corfiatiko.blogspot.gr/2017/09/blog-post_342.html), σε ενδεχομένη επίθεση των δυτικών (ή του Ισραήλ) εναντίον τους, αφού αυτή θα είναι αναγκασμένη να διασπείρει τις δυνάμεις της σε πολλά «πολεμικά μέτωπα αντιπερισπασμού», τα οποία οι δυτικοί θα της έχουν ανοίξει (ακριβώς ότι έπραξαν εναντίον της και οι Άγγλοι το 1828).

Θα καταφέρουν άραγε οι δυτικοί να επιτύχουν τα σχέδια τους εναντίον των Ρώσων μέσω των συμμάχων τους ή θα συμβεί όπως το 1828, το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα με θρίαμβο των Ρώσων στην περιοχή και οι δυτικοί θα αναγκαστούν όπως και τότε να παρέμβουν (διπλωματικά ή στρατιωτικά), προκειμένου να αποτρέψουν κάτι τέτοιο;

Άγνωστο, αλλά το μόνο βέβαιο είναι πως αν δεν ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την αποφυγή τόσο δυσάρεστων καταστάσεων, η εκρηκτική αυτή κατάσταση είναι εύκολο να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και να οδηγηθεί όλη η Μεσόγειος, ακόμα και ο πλανήτης σε έναν παγκόσμιο πολεμικό (ή και πυρηνικό) όλεθρο.

[ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΤΟ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΜΕΝΤΟΡΑ ΜΟΥ GREEK SPIRIT, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΠΕΡΙΕΒΑΛΛΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΥΠΕΡΟΧΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ HELLENIC SUNRISE].