ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ- Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ-ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ

ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ- Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ-ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ

Οι Παπικές Σταυροφορίες από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα

                                              Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

17-12-2014

Οι Σταυροφορίες ήταν στρατιωτικές επιχειρήσεις υπό την ηγεσία του Πάπα της Ρώμης κατά τον Μεσαίωνα αλλά και την νεότερη ακόμα εποχή (Οι Σταυροφορίες σαν ιδέα του ιερού πολέμου δεν είναι κάτι καινούργιο, αφού τόσο στην Αρχαία Ελλάδα έγιναν τέσσερις αιματηροί ιεροί πόλεμοι που κατέληξαν στον πλήρη ή μερικό αφανισμό πόλεων για θρησκευτικούς λόγους,  ενώ στο ισλάμ με πρόσχημα την τζιχάντ τον ιερό πόλεμο των μουσουλμάνων πραγματοποιήθηκε  κατάληψη πολλών νέων εδαφών). Η Α΄ Σταυροφορία ξεκίνησε το 1095 από τον Πάπα Ουρβανός Β΄ με στόχο την ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ από τους μουσουλμάνους. Πέρα από τις γνωστές Σταυροφορίες στην Μέση Ανατολή υπήρξαν και άλλες που πραγματοποιήθηκαν για θρησκευτικούς και πολιτικούς λόγους όπως η Σταυροφορία των Αλβιγηνών, η Σταυροφορία της Αραγωνίας, η Reconquista (Ανακατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου) και οι Βόρειες Σταυροφορίες.

Μετά την Α΄ Σταυροφορία ξεκίνησε ένας βίαιος  αγώνας για τον έλεγχο των Αγίων Τόπων που κράτησε σχεδόν 200 χρόνια. Η σύγκρουση αυτή έληξε το 1291 μετά την πτώση του τελευταίου της Άκρας που ήταν το τελευταίο προπύργιο των Σταυροφόρων στην Μέση Ανατολή.

Οι πιο γνωστές Σταυροφορίες στην ιστορία είναι οι εξής: Η Α΄ Σταυροφορία, η Σταυροφορία του λαού, η Γερμανική Σταυροφορία του 1096, η Σταυροφορία του 1101, η Β΄ Σταυροφορία, η Γ΄ Σταυροφορία, η Δ΄ Σταυροφορία, η Σταυροφορία των Αλβιγηνών, η Σταυροφορία των παιδιών, η Ε΄ Σταυροφορία, η ΣΤ΄ Σταυροφορία, η Ζ΄ Σταυροφορία, η Σταυροφορία των βοσκών, η Η΄ Σταυροφορία, η Θ΄ Σταυροφορία, η Σταυροφορία της Αραγωνίας, η Σταυροφορία της Αλεξάνδρειας, η Σταυροφορία της Νικόπολης, η Σταυροφορία των Χουσσιτών, η Σταυροφορία της Βάρνας καθώς και οι Βόρειες Σταυροφορίες.

Η πρώτη ανεπίσημη Σταυροφορία του Πάπα πραγματοποιήθηκε το 1066 στην Μεγάλη Βρετανία, όταν ο καθολικός δούκας της Νορμανδίας Γουλιέλμος, γνωστός ως κατακτητής, φέροντας το λάβαρο, την υποστήριξη και την ευλογία του Πάπα,  εισέβαλε και κατέκτησε την Ορθόδοξη και μη υποταγμένη στην Παπική εξουσία Σαξονική Βρετανία του βασιλιά Χάρολντ, με την δικαιολογία ότι ήταν ο «νόμιμος» διάδοχος του θρόνου και θα έφερνε «κάθαρση» στην χώρα από τους Ορθόδοξους «αιρετικούς», σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη των ιερών πολέμων της Δύσης με πρώτο στόχο την Ορθοδοξία, 29 ολόκληρα χρόνια πριν την πρώτη «επίσημη» Σταυροφορία.

http://www.istoria.gr/aug03/content01.htm

Εκείνη την εποχή, μετά την ήττα του Βυζαντινού στρατού στη Μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 οι Σελτζούκοι Τούρκοι είχαν αναλάβει τον έλεγχο σχεδόν όλης της Μικράς Ασίας με πολύ βίαιο και ανηλεή τρόπο επιφέροντας έτσι ένα τεράστιο πλήγμα στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ενώ και η ίδια η Ανατολική Ρωμαϊκή (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία παράλληλα ταλαιπωρούταν επίσης από συχνούς εμφυλίους πολέμους.

Το 1095 ο Αυτοκράτορας Αλέξιος έστειλε απεσταλμένους στη Δύση ζητώντας στρατιωτική βοήθεια κατά των Σελτζούκων, γιατί είχε άμεση ανάγκη να ενισχύσει τον στρατό του και ζήτησε (και φυσικά προσπάθησε να στρατολογήσει και ατομικά ο ίδιος) από την Δύση και τον Πάπα  μισθοφόρους τονίζοντας τους κινδύνους που αντιμετώπιζε η Αυτοκρατορία.

 Τον Νοέμβριο ο Πάπας Ουρβανός ο Β΄ συγκάλεσε τη Σύνοδο του Κλερμόν και στις 27 Νοεμβρίου μίλησε για πρώτη φορά για τα προβλήματα των Χριστιανών στην Ανατολή μπροστά σε ένα τεράστιο κοινό, με την συνεχή επανάληψη της φράσης  "Ο Θεός το θέλει", και  παροτρύνε τους Χριστιανούς της Δύσης σε πόλεμο κατά των Μουσουλμάνων, που είχαν καταλάβει τους Αγίους Τόπους, κάτι που ήταν πολύ διαφορετικό από ότι του είχε ζητήσει ο Αυτοκράτορας Αλέξιος, ενώ παράλληλε σχεδίαζε να «πείσει» με την δύναμη αυτή και τους Ορθοδόξους να «ενωθούν οικειοθελώς» υπό την εξουσία του όταν τελείωνε με τους Μουσουλμάνους σαν «ανταμοιβή» για τις υπηρεσίες του και έχοντας τον Σταυροφορικό στρατό σαν μέσο εκφοβισμού, εκβιασμού και απειλών έναντι των Ορθοδόξων αλλά και των μουσουλμάνων.

Η πρόσκληση έγινε δεκτή από όλους με ομοψυχία και τον ίδιο χρόνο 50.000 άνθρωποι με αρχηγό τον Πέτρο τον Ερημίτη από την Κεντρική Ευρώπη, λεηλατώντας και συγκρουόμενοι με τους πάντες στο βίαιο και απειθάρχητο πέρασμα τους και έφτασαν από διάφορους δρόμους στην Κωνσταντινούπολη. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος ο Α΄, για να μην συγκρουστεί μαζί τους λόγω της ληστρικής και καταστροφικής συμπεριφοράς τους, τους πέρασε γρήγορα στην μικρασιατική ακτή, όπου αυτό το απειθάρχητο και ανεκπαίδευτο πλήθος εξοντώθηκε.

Αργότερα άλλος στρατός πειθαρχημένος, από 80.000 περίπου άνδρες, και αρχηγό το Γοδεφρείδο της Μπουγιόν αναχώρησε για την Ανατολή πέρασε τον Ελλήσποντο και κυρίευσε τη Νίκαια (1097), την Αντιόχεια (1098) και την Ιερουσαλήμ (1099). Στο πέρασμα του σημειώθηκαν άπειρες σφαγές και καταστροφές. Ο Γοδεφρείδος αναγορεύτηκε βασιλιάς της Ιερουσαλήμ· το 1100 όμως πέθανε και τον διαδέχτηκε ο αδερφός του Βαλδουίνος της Φλάνδρας.

Τη σταυροφορία αυτή ακολούθησε ένα δεύτερο, λιγότερο επιτυχημένο κύμα σταυροφόρων, γνωστό ως Σταυροφορία του 1101, κατά την οποία οι Τούρκοι υπό τον Κιλίτζ Αρσλάν νίκησαν τους σταυροφόρους σε τρεις διαφορετικές μάχες σε αντίδραση για την Α΄ Σταυροφορία. Επόμενες απόπειρες του 1120 περιλαμβάνουν μία σταυροφορία, που κηρύχθηκε από τον Πάπα Κάλλιστο Β΄ γύρω στα 1120, που έγινε η Ενετική Σταυροφορία του 1122-1124, ένα προσκύνημα του Κόμη Φούλκωνα Ε΄ του Ανζού του 1120, μια απόπειρα του Κονράδου Γ΄ της Γερμανίας του 1124, για την οποία λίγες λεπτομέρειες είναι γνωστές, και η Σταυροφορία της Δαμασκού από το Φουλκ Ε΄, που είχε ως αποτέλεσμα την επίσημη αναγνώριση προνομίων στο τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών από τον Πάπα Ονώριο Β΄ τον Ιανουάριο του 1129.

Η Β’ Σταυροφορία πραγματοποιήθηκε λόγω της  Έδεσσας από τους Άραβες. Ο πάπας Ευγένιος Γ΄ παρακίνησε το Γερμανό αυτοκράτορα Κοράδο Γ΄ και το βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο Ζ΄ να υπερασπιστούν το σταυρό. Οι δύο μονάρχες δέχτηκαν την πρόσκληση το 1147 και οδήγησαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις στην Ανατολή, αλλά η εκστρατεία τους απέτυχε.

Συγχρόνως με την Β΄ Σταυροφορία, Σάξονες και Δανοί πολεμούσαν κατά των Πολάβων Σλάβων στην Bενδική Σταυροφορία ή Α΄ Βόρεια Σταυροφορία. Οι Βένδες νίκησαν αρχικά τους Δανούς και οι Σάξονες αλλά το 1162 οι βένδες νικήθηκαν οριστικά στην μάχη του Ντέμιν.

Η Γ’ Σταυροφορία πραγματοποιήθηκε επειδή ο σουλτάνος της Αιγύπτου Σαλαδίν κυρίευσε την Ιερουσαλήμ. Οι μονάρχες τριών χωρών της Ευρώπης, ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Φρειδερίκος Α΄, ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Αύγουστος και ο βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, αποφάσισαν να οδηγήσουν τους στρατούς τους αυτοπροσώπως κατά των απίστων (1189). Η εκστρατεία του Φρειδερίκου απέτυχε, γιατί αυτός, έπεσε από το άλογό του στον ποταμό Κύδνο και πνίγηκε, ενώ ο  στρατός του καταστράφηκε από λοιμό. Αλλά οι βασιλείς της Γαλλίας και της Αγγλίας πέτυχαν να νικήσουν τον Σαλαδίνο σε δύο μάχες και μάλιστα ο Ριχάρδος θέλησε να προχωρήσει στην Ιερουσαλήμ, η σταυροφορία αυτή μετά από πρόσκαιρες επιτυχίες, έληξε με συνθηκολόγηση μεταξύ του Σαλαδίνου και του Ριχάρδου και η Ιερουσαλήμ παρέμεινε στα χέρια των Μουσουλμάνων.

Ο αυτοκράτορας Ερρίκος ΣΤ΄ άρχισε τις προετοιμασίες για μια Γερμανική Σταυροφορία το 1195. Η υγεία του δεν του επέτρεψε να ηγηθεί των δυνάμεων προσωπικά, έτσι η ηγεσία ανατέθηκε στον Κόνραντ του Βίτελσμπαχ, Αρχιεπίσκοπο του Μάιντς. Οι δυνάμεις αποβιβάσθηκαν στην Ακρα το Σεπτέμβριο του 1197 και κατέλαβαν τις πόλεις Σιδώνα και Βηρυτό. Αμέσως μετά ο Ερρίκος πέθανε και οι περισσότεροι σταυροφόροι επέστρεψαν στη Γερμανία. το 1198.

Η Δ’ Σταυροφορία πραγματοποιήθηκε και οργανώθηκε από τον πάπα Ινοκέντιο Γ΄ και το δόγη της Ενετικής Δημοκρατίας Ερρίκο Δάνδολο, οι οποίοι έτρεφαν ιμπεριαλιστικές βλέψεις κατά του Βυζαντίου. Στρατιωτικοί αρχηγοί ορίστηκαν ο Ιταλός ευγενής Βονιφάτιος ο Μομφερατικός και ο κόμης της Φλάνδρας Βαλδουίνος. Αρχικός σκοπός ήταν η Αίγυπτος, αλλά όταν στον Δάνδολο παρουσιάστηκε ο Αλέξιος, γιος του εκθρονισμένου Ισαάκιου Άγγελου, ο οποίος και ζήτησε τη βοήθειά του προκειμένου να μπορέσει να διεκδικήσει το θρόνο του Βυζαντίου, τότε η Σταυροφορία αυτή άλλαξε τροπή.

 Συμφώνησαν λοιπόν η Σταυροφορία να κατευθυνθεί πρώτα στην Κωνσταντινούπολη, για την αποκατάσταση του Αλέξιου και του πατέρα του, και έπειτα προς τον τελικό της σκοπό. Το 1203 οι Σταυροφόροι εμφανίστηκαν μπροστά στην Κωνσταντινούπολη και επιτέθηκαν εναντίον της από ξηρά και θάλασσα. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Γ΄ εγκατέλειψε την πόλη και οι Σταυροφόροι κυρίευσαν τη βασιλεύουσα και αποκατέστησαν στο θρόνο τον Ισαάκιο Β΄ και το γιό του Αλέξιο Δ΄, ως συμβασιλιά. Οι νέοι αυτοκράτορες δεν μπόρεσαν να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, να υποτάξουν δηλ. την ορθόδοξη εκκλησία στον πάπα και να ικανοποιήσουν την απληστία των Ενετών, οι αρπαγές και οι λεηλασίες των οποίων έστρεψαν την οργή του λαού εναντίον των ανάξιων αυτοκρατόρων του.

Ο Αλέξιος Δ΄ στραγγαλίστηκε και ο Ισαάκιος πέθανε από τον τρόμο του. Τους διαδέχτηκε ο συγγενής τους Αλέξιος Ε΄ ο Μούρτζουφλος (1204). Αλλά και αυτός αναγκάστηκε να δραπετεύσει, όταν οι Ενετοί επιτέθηκαν και έγιναν κύριοι της επαναστατημένης πόλης. Ανακηρύχτηκε τότε αυτοκράτορας ο Θεόδωρος Λάσκαρης. Καμιά βελτίωση της κατάστασης όμως δεν ήταν πια δυνατή και γι` αυτό η αριστοκρατία με τον κλήρο κατέφυγε στη Νίκαια, όπου μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα του κράτους. Οι νικητές κατέστρεψαν και λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη και ο ελληνισμός δέχτηκε σκληρό χτύπημα χάνοντας από τις σφαγές στην Πόλη μισό εκατομμύριο ανθρώπους και ακόμα περισσότερους στην διάρκεια της βάρβαρης και ανηλεούς Λατινικής κατοχής στην χώρα μας.

Μετά από όλα αυτά τα γεγονότα και την αποδυνάμωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο Πάπας εκβίαζε την ένωση των Εκκλησιών για την παροχή βοήθειας από την Δύση, και αν αυτή γινόταν με την βία  από τις ηγεσίες και δεν γινόταν αποδεκτή από τον λαό καλούσε σε συνεχείς Σταυροφορίες κατά του Βυζαντίου, όπως αυτές του Καρόλου του Ανδεγαυού, που στο τέλος απέτυχαν, και έδινε παράλληλα και ψεύτικες υποσχέσεις, όπως το 1453 ξέροντας ότι κανένας δεν μπορούσε να στείλει από την Ευρώπη βοήθεια στο Βυζάντιο (Αγγλία-Γαλλία λόγω 100τους πολέμου, Γερμανία λόγω εμφυλίου, Ισπανία-Πορτογαλία λόγω συγκρούσεων με τους Άραβες στην Ιβηρική και Βενετία και Γένοβα λόγω φόβου αλλά και συμφερόντων με τους Οθωμανούς), προκειμένου να υποτάξει τους Ορθοδόξους στην εξουσία του, ενώ μετά την πτώση της Πόλης στους Τούρκους τους έστελνε και συγχαρητήρια μηνύματα με επιστολές, λέγοντας πως η πτώση της Πόλης σε αυτούς ήταν «Θεία Δίκη» για τους Βυζαντινούς γιατί αυτοί ήταν αιρετικοί και δεν αποδεχόταν την απόλυτη και «αλάθητη» εξουσία του Πάπα.

Ακολούθησαν άλλες 4 Σταυροφορίες στην Μέση Ανατολή και πολλές ακόμα ανεπίσημες χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. Ανάμεσα σ` αυτές δεν υπολογίζεται η "Σταυροφορία των παίδων" που έγινε το 1212, κατά την οποία 50.000 παιδιά, συγκεντρωμένα από τους ιερείς, ανίκανα να υποφέρουν τους κινδύνους και τις δυσκολίες μιας τόσο μεγάλης επιχείρησης, βρήκαν θλιβερό τέλος.

Η Σταυροφορία των Αλβιγηνών εγκαινιάστηκε το 1208 για να εξαλείψει τους αιρετικούς Καθαρούςτης Οξιτανίας (σημερινή νότια Γαλλία). Ήταν ένας αγώνας δεκαετιών, που είχε να κάνει τόσο με την επιθυμία της βόρειας Γαλλίας να επεκτείνει τον έλεγχό της προς τα νότια, όσο και με την καταπολέμηση της αίρεσης. Τελικά; οι Καθαροί κηρύχθηκαν παράνομοι και η ανεξαρτησία της νότιας Γαλλίας εξαλείφθηκε.

Η Ε’ Σταυροφορία πραγματοποιήθηκε το 1215 από τον βασιλιά της Ιερουσαλήμ Ιωάννη Βρυέννιος και τον βασιλιάς της Ουγγαρίας Ανδρέας Β' και είχε μικρές επιτυχίες αρχικά στην Αίγυπτο, αλλά η εκστρατεία κατά του Καΐρου κατέληξε σε καταστροφή και αποχώρηση του Σταυροφορικού σώματος το 1221.

Η ΣΤ’ Σταυροφορία πραγματοποιήθηκε το 1228 από τον αυτοκράτορα της Γερμανίας Φρειδερίκος Β, ο οποίος εκστράτευσε στην Παλαιστίνη και κυρίευσε μετά από συνθήκη με τον σουλτάνο της Αιγύπτου Μελίκ-Ελ-Καμέλ την Ιερουσαλήμ, αλλά και όλες τις άλλες πόλεις τις οποίες είχαν χάσει οι χριστιανοί, αλλά αμέσως μετά την αναχώρησή του, οι Άραβες τις ανέκτησαν όλες τις πόλεις αυτές.

Συνέχεια αυτής της Σταυροφορίας ήταν η προσπάθεια του Βασιλιά Θεοβάλδου Α΄ της Ναβάρρας το 1239 και 1240, που είχε αρχικά κηρυχτεί το 1234 από τον Πάπα Γρηγόριο Θ΄, για να οργανωθεί τελικά τον Ιούλιο του 1239, στο τέλος μιας ανακωχής. Έφτασαν στην Ακρα το Σεπτέμβριο του 1239 και, παρά μία ήττα το Νοέμβριο, ο Θεοβάλδος συνήψε μια συνθήκη με τους Μουσουλμάνους, που επέστρεφε εδάφη στα σταυροφορικά κράτη, αλλά προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια μεταξύ των σταυροφόρων.

Η Ζ’ Σταυροφορία πραγματοποιήθηκε το 1245. Αρχηγός της ήταν ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος θ', που εκστράτευσε εναντίον της Αιγύπτου. Οι σταυροφόροι κατέλαβαν τη Δαμιέτη το 1249, αλλά  ο Λουδοβίκος θ' αιχμαλωτίστηκε στην Μασούρα και ελευθερώθηκε το 1251 και παρέμεινε στην Παλαιστίνη μέχρι το 1254. Έτσι και αυτή η  Σταυροφορία απέτυχε.

Τέλος η Η’ Σταυροφορία στην Μέση Ανατολή πραγματοποιήθηκε το 1270 με αρχηγό και πάλι τον βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκο θ' με σκοπό την κατάληψη της Τύνιδας. Όμως το 1270 πέθανε κατά τη διάρκεια της πολιορκίας αυτής της πόλης και ο στρατός του επέστρεψε στη Γαλλία.

Εκτός από τις παραπάνω Σταυροφορίες πραγματοποιηθήκαν και Σταυροφορίες και στην Ιβηρική Χερσόνησο, με σκοπό την ανακατάληψη της από τους Μουσουλμάνους.  Οι πάπες κήρυξαν Ιβηρικές σταυροφορίες τα έτη 1147, 1193, 1197, 1210, 1212, 1221 και 1229. Από το 1212 ως το 1265 τα Χριστιανικά βασίλεια της Ιβηρικής απώθησαν την  Μουσουλμανική κυριαρχία στο νότιο άκρο της Ιβηρικής Χερσονήσου, περιορίζοντάς τη στο μικρό Εμιράτο της Γρανάδα, έως το 1492 οπότε αυτό και αυτή καταλήφθηκε.

Επίσης στην Ιβηρική εκδηλώθηκε και η Σταυροφορία της Αραγωνίας. Η Σταυροφορία αυτή Σικελία μετά τους Σικελικούς Εσπερινούς και οι πάπες υποστήριζαν τον Κάρολο τον Ανδεγαυό. Ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ κήρυξε μια σταυροφορία κατά του Φρειδερίκου Γ΄ της Σικελίας, νεότερου αδελφού του Πέτρου το 1298, αλλά χωρίς να καταφέρει να αποτρέψει τη στέψη και αναγνώριση του Φρειδερίκου ως Βασιλιά της Σικελίας.

Επίσης υπήρξαν και οι βόρειες Σταυροφορίες. Οι Λιβονιανοί κατακτήθηκαν και προσηλυτίσθηκαν μεταξύ 1202 και 1209 μετά από την Σταυροφορία που κήρυξε ο Ο Πάπας Κελεστίνος Γ΄.  

Ο Πάπας Ονώριος Γ΄ κήρυξε μια σταυροφορία κατά των Πρώσων το 1217. Το 1249 οι Τεύτονες ιππότες είχαν ολοκληρώσει την κατάκτηση των Πρώσων ,τους οποίους κυβερνούσαν ως φέουδο του Γερμανού αυτοκράτορα. Οι Ιππότες τότε προχώρησαν στην κατάκτηση και τον προσηλυτισμό των ειδωλολατρών Λιθουανών, διαδικασία που διήρκεσε μέχρι τη δεκαετία του 1380.

Το Τευτονικό Τάγμα προσπάθησε αλλά απέτυχε να καταλάβει την Ορθόδοξη Ρωσία (ιδιαίτερα τα Πριγκιπάτα του Πσκόφ και τη Δημοκρατία του Νόβγκοροντ), επιχείρηση που επικυρώθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο Θ΄, ως τμήμα των Βόρειων Σταυροφοριών. Το 1240 ο στρατός του Νόβγκοροντ νίκησε τους Σουηδούς στη Μάχη του Νέβα και το 1242 τους Λιβονιανούς ιππότες στη Μάχη των Πάγων.

Στα νεότερα χρόνια πραγματοποιήθηκαν  διάφορες σταυροφορίες το 14ο και 15ο αιώνα για να εμποδίσουν την επέκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αρχίζοντας το 1296 με το Σιγισμούνδο του Λουξεμβούργου, βασιλιά της Ουγγαρίας αλλά οι  τους σταυροφόροι ηττήθηκαν στην μάχη της Νικόπολης το 1396.

Η Χουσιτική Σταυροφορία, γνωστή και ως "Πόλεμοι των Χουσιτών", η "Βοημικοί Πόλεμοι", περιελάμβαναν τις στρατιωτικές ενέργειες κατά των οπαδών του Γιαν Χους στη Βοημία την περίοδο από το 1420 μέχρι το 1431. Την περίοδο αυτή κηρύχθηκαν σταυροφορίες πέντε φορές - 1420, 1421, 1422, 1427 και 1431. Το τελικό αποτέλεσμα των εκστρατειών αυτών ήταν να αναγκάσει τις δυνάμεις των Χουσιτών, που διαφωνούσαν σε πολλά δογματικά θέματα, να ενωθούν για να εκδιώξουν τους εισβολείς. Οι πόλεμοι έληξαν το 1436 με την επικύρωση από την Εκκλησία των Συμφωνιών του Ιγκλάου (σημερινή Γιχλάβα της Τσεχίας).

Τον Απρίλιο του 1487 ο Πάπας Ινοκέντιος Η΄ κήρυξε μια σταυροφορία κατά των Βαλδένσιων αιρετικών της Σαβοίας, του Πεδεμοντίου και της Ντοφινέ, στη νότια Γαλλία και τη βόρεια Ιταλία. Οι μόνες ενέργειες που πράγματι έγιναν ήταν κατά των αιρετικών στη Ντοφινέ, με ελάχιστο αποτέλεσμα.

Ο βασιλιάς Πολωνίας και Ουγγαρίας Βλάντισλαβ Βαρνέντσικ εισέβαλε στα εδάφη που είχαν πρόσφατα καταλάβει οι Οθωμανοί και έφτασε στο Βελιγράδι τον Ιανουάριο του 1444. Οι διαπραγματεύσεις για ανακωχή οδήγησαν τελικά σε μια συμφωνία που αποκηρύχθηκε από το Σουλτάνο Μουράτ Β΄, μέρες μόνο μετά την επικύρωσή της. Περαιτέρω προσπάθειες των σταυροφόρων τερματίστηκαν με τη Μάχη της Βάρνας, στις 10 Νοεμβρίου 1444, που ήταν μια αποφασιστική νίκη των Οθωμανών, κάνοντας τους σταυροφόρους να αποχωρήσουν. Η αποχώρηση αυτή οδήγησε στην άλωση της Κωνσταντινούπολης, καθώς αυτή ήταν η τελευταία Δυτική προσπάθεια βοήθειας προς τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Το 1456 ο Ιωάννης Ουνιάδης και ο Τζιοβάνι ντα Καπιστράνο οργάνωσαν μια σταυροφορία για να άρουν την Οθωμανική πολιορκία του Βελιγραδίου.

Ακόμα και η αποτυχημένη ναυτική εισβολή της «Αήττητης Αρμάδας» του καθολικού βασιλιά Φιλίππου Β’ της Ισπανίας στο βασίλειο της Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, χαρακτηρίστηκε ως Σταυροφορία από τον Πάπα. Το ίδιο έγινε και με την ναυμαχία της Ναυπάκτου, τους θρησκευτικούς πολέμους της Γαλλίας (νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου), τον Τριακονταετή πόλεμο και τον καιρό της αντιμεταρρύθμισης με τους θρησκευτικούς πολέμους του Κάρολου του Ε’ του Κουίντου της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και με την Ιερά εξέταση.

Στην πιο σύγχρονη εποχή ο Πάπας υποστήριξε ενεργά σαν Σταυροφορίες τα κράτη που συμμετείχαν εναντίον της Ρωσίας στον Κριμαϊκό πόλεμο (προκειμένου να υφαρπάξει τα Ιερά προσκυνήματα των Ορθοδόξων στους Αγίους Τόπους), την Κροατία τόσο στον Β’ Παγκόσμιο και επίσης την ίδια χώρα το 1992 κατά την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και τον πόλεμο κατά των Σέρβων Ορθοδόξων (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η πρώτες χώρες που αναγνώρισαν και υποκίνησαν σε ανεξαρτησία τους Κροάτες ήταν το Βατικανό, η Γερμανία και η Ιταλία, ακριβώς όπως συνέβη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ μετέπειτα το Βατικανό παρείχε σε αυτή την χώρα την πλήρη διπλωματική, οικονομική και πολιτική στήριξη του και παρακίνησε τα καθολικά έθνη στην υποστήριξη της Κροατίας, ενώ παράλληλα συμμάχησε με τους μουσουλμάνους κατά των Ορθοδόξων κάτι το οποίο φαίνεται καθαρά και στην κοινή «δημοκρατία» των μουσουλμάνων της Βοσνίας, αλλά και των καθολικών της ίδιας χώρας άλλωστε), τα Νατοϊκά στρατεύματα στον πόλεμο της Σερβίας το 1999 (όταν ο Πάπας αρνήθηκε την πρόταση των Σέρβων για εκεχειρία την ημέρα του Πάσχα υποστηρίζοντας ουσιαστικά τις πολεμικές ενέργειες του ΝΑΤΟ κατά της χωράς αυτής), αλλά και τα Αμερικάνικα στο Αφγανιστάν το 2001 (ευλογώντας τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» του Μπους, προκειμένου όλα τα έθνη, μαζί με όλες τις θρησκείες του κόσμου, τρομοκρατημένα και φοβούμενα για την ασφάλεια τους και λόγω της  μεγάλης επιθυμίας τους για ειρήνη να ενωθούν υπό την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ και την θρησκευτική του Πάπα προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους κακούς πράκτορες της Δύσης-«τρομοκράτες», αλλά εισβάλλοντας παράλληλα και σε άλλα κράτη ισλαμικά κυρίως αρχικά, αλλά και Ορθόδοξα κυρίως μετέπειτα, καταλαμβάνοντας τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές και εξολοθρεύοντας τον πληθυσμό τους).

Στην διάρκεια του Ψυχρού πολέμου ο Πάπας διαδραμάτισε καίριο ρόλο διότι υποστήριξε τα κατεχόμενα από τους σοβιετικούς καθολικά κράτη του συμφώνου της Βαρσοβίας προκειμένου αυτά να επαναστατήσουν κατά της  Σοβιετικής καταπίεσης ενώ παράλληλα και  υποστήριξε ενεργά και τα κινήματα των καθολικών ακτιβιστών Λεχ Βαλέσα και Πάβελ σε Πολώνια και Τσεχοσλοβακία, βοηθώντας έτσι  σημαντικά στην τελική επικράτηση τους, με αποτέλεσμα αυτά να γίνουν  παράδειγμα για τα υπόλοιπα κομμουνιστικά κράτη της περιοχής, τα οποία σύντομα ακολούθησαν το παράδειγμα τους και εκδίωξαν τις τυραννικές κομμουνιστικές μειοψηφίες που τα κυβερνούσαν.

Έτσι η Καθολική Εκκλησία εξήλθε νικήτρια από τον Ψυχρό πόλεμο, φυσικά και με την αμέριστη συνεργασία και υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, που είχαν κάθε λόγο να υποστηρίζουν μία τέτοια πολιτική.  Μετά από λίγο από την διπλή πίεση (ισλάμ στο νότο και κυρίως στο Αφγανιστάν με παράλληλες καθολικές εξεγέρσεις στην Ευρώπη με παράλληλη πίεση των ΗΠΑ και των σύμμαχων τους) η ΕΣΣΔ κατέρρευσε και οι ΗΠΑ κέρδισαν με τους συμμάχους τους τον Ψυχρό πόλεμο.

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F

Παράλληλα στην περιοχή της Ουκρανίας υποστηρίζουν την καθολική μειονότητα της Δύσης στην επανάσταση που έλαβε χώρα κατά της νόμιμης φιλορωσικής κυβέρνησης με την ευγενική χορηγία και υποστήριξη του τωρινού Πάπα της Ρώμης Φραγκίσκου μέσω των τεράστιων γιγαντοοθονών που είχαν στηθεί και καλούσαν τον κόσμο σε συμμετοχή στο πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης του.

Έτσι φαίνεται ότι για μία ακόμα φορά οι ΗΠΑ συμμαχούν με το ισλάμ στον κοινό αγώνα κατά της Ρωσίας και χρησιμοποιούν τα κοινά συμφέροντα τους με τον Πάπα, προκειμένου μέσω της συμμαχίας και της από κοινού συνεργασία τους να καταφέρουν ακόμα μία φορά μέσω μίας διπλής πίεσης (ισλάμ στο νότο και καθολικές εξεγέρσεις στην Ουκρανία και όλες τις φιλορωσικές χώρες με παράλληλη πίεση των ΗΠΑ και των σύμμαχων τους) η Ρωσία να καταρρεύσει άλλη μία φορά και οι ΗΠΑ να κερδίσουν μαζί με τους συμμάχους τους τον νέο αυτό Ψυχρό πόλεμο.

Για αυτό τον λόγο προσπαθεί ο Πάπας για άλλη μία φορά με υποσχέσεις όπως παλιότερα να πείσει τα διάφορα χριστιανικά αρχικά δόγματα (και μετά όλες τις θρησκείες) να ενωθούν μαζί του και υπό την εξουσία του, γινόμενος έτσι θρησκευτικός αυτοκράτορας και να μπορέσει με αυτόν τον τρόπο να τα στρέψει όλα έναντι των Ορθοδόξων (τώρα Ρώσων) και οποιονδήποτε άλλων   (π.χ. στο Φανάρι προσπαθούν να το δελεάσουν υποσχόμενος την αμέριστη βοήθεια και επιρροή που έχει αυτός διεθνώς, προκειμένου να λύσει τα προβλήματα που έχει το Πατριαρχείο εντός της Τουρκίας).

Είναι άραγε τυχαίο ότι ο οικουμενισμός ο οποίος παρόλο που εμφανίστηκε νωρίτερα εντάθηκε και υποστηρίχτηκε ενεργά και από τις ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Ψυχρού πολέμου, προκειμένου να ενώσει όλες τις απειλούμενες από τον κομμουνισμό θρησκείες απέναντι του και είναι άραγε τυχαίο ότι και σήμερα στον νέο Ψυχρό πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, οι ΗΠΑ και ο Πάπας προσπαθούν και πάλι να  ενώσουν όλες τις θρησκείες και τα Χριστιανικά δόγματα κατά της Ρωσίας;

Φυσικά τίποτε δεν εγγυάται ότι αυτή η προσπάθεια τους θα έχει αίσιο τέλος, αφού τώρα οι καταστάσεις είναι διαφορετικές από τότε και ο πρόεδρος της Ρωσίας Πούτιν δεν είναι πρόθυμος να ξανακάνει τα ίδια λάθη που έκαναν οι προκάτοχοι του στο παρελθόν και είναι βέβαιο ότι ο Πάπας αν οι λαοί και κυρίως οι Ορθόδοξοι απορρίψουν για άλλη μία φορά τα σχέδια των ηγεσιών τους για θρησκευτική και πολιτική ένωση υπό την εξουσία του, θα ρίξει το προσωπείο «αγάπης» και θα δείξει το αληθινό του πρόσωπο, μην διστάζοντας να στραφεί εναντίον των Ορθόδοξων (κυρίως) και μη λαών καθώς επίσης και να κηρύξει ακόμα μία νέα Σταυροφορία υπό την κοινή συμμαχία του με τους Νατοϊκούς και τους μουσουλμάνους εναντίον τους.

Αλλά το πιθανότερο είναι  όλες αυτές οι στρατηγικές του να του γυρίσουν μπούμερανγκ, ειδικά στην περίπτωση που η Ρωσία δεν κάτσει να κοιτά παθητικά τις πράξεις των εχθρών της, αλλά με μεγάλη δύναμη και αυτοπεποίθηση και με την κοινή της συμμαχία με τους θιγόμενους από τον Πάπα και την Δύση Ορθόδοξους λαούς αντιδράσει στρατιωτικά σε αυτές και προχωρήσει είτε σε μία εισβολή στην Ουκρανία και την Μέση Ανατολή, η οποία θα αποσταθεροποιήσει το διεθνές σύστημα και επιφέρει την ολική κατάρρευση των συμμάχων των ΗΠΑ, της Δύσης και του Πάπα στο έδαφος της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης, είτε με έναν απευθείας πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό πόλεμο με το Βατικανό που θα έχει ως τελικό αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του και την ενίσχυση της εμβέλειας της σφαίρας επιρροής της Ρωσίας και όλων των Ορθοδόξων λαών γενικότερα.