ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΩΝ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΩΝ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό καθόλη την διάρκεια της ιστορίας των Σελευκιδών. όπως επίσης και των Μακκαβαίων στην περιοχή της Συρίας και της Παλαιστίνης υπήρξαν μεταξύ τους πάρα πολλές μεταβολές καθεστώτων, οι οποίες επέδρασσαν πάρα πολύ στην μεταξύ τους ιστορία και διαμάχη όπως και την αλλαγή των συνόρων τους.

Συγκεκριμένα όπως είναι γνωστό οι Σελευκίδες αμέσως μετά τον θάνατο του Αντίοχου του 4^ου του Επιφανούς, τον διαδέχτηκε ο γιος του Αντίοχος ο Πέμπτος, ο οποίος πολέμησε με μανία το Ισραήλ, προκειμένου να καταλάβει τα εδάφη που είχαν ελευθερώσει τους Ισραηλίτες, όπως και ο πατέρας του.

Όμως σύντομα αυτός ο άνθρωπος είχε αντιμετωπίσει την εξέγερση ενός πολύ ικανού αντιπάλου, του Δημήτριου του Πρώτου, που ήταν γιος του αδερφού του πατέρα του και νόμιμος κάτοχος του θρόνου, ο οποίος ήρθε στην Συρία με την υποστήριξη της Ρώμης για να καταλάβει το χρόνο του.

Πραγματικά σύντομα έχασε την μάχη ο Αντίοχος ο Πέμπτος ο Ευπάτωρ, ο οποίος εκτελέστηκε στην συνέχεια, όταν ο Δημήτριος κατάφερε να εισέλθει να νικητής στα ανάκτορα της Αντιόχειας και να γίνει ο νέος ηγέτης της χώρας αυτής.

Και ο Δημήτριος προσπάθησε να κρατήσει αρχικά μία ειρήνη με τους Μακκαβαίους μέχρι να κάνει ισχυρή την χώρα του κι όταν ένιωσε αρκετά ισχυρός, επιτέθηκε και αυτός συναντούν τους προκειμένου να τους νικήσει και να καταφέρει να καταλάβει τα εδάφη που είχαν κερδίσει αυτοί στην Συρία, όπως και στην Παλαιστίνη.

Όμως αυτό δεν κατέστη εφικτό και σύντομα οι ηγέτες των Μακκαβαίων κατάφεραν να τον κερδίσουν και αυτό ηττημένος υποχώρησε στην χώρα του, όμως σύντομα κατάφερε να χάσει τη θέση του όταν εμφανίστηκε ένας άλλος διεκδικητής στη θέση αυτού.

Μάλιστα, ο συγκεκριμένος ηγέτης προσπάθησε όσο μπορούσε πέρα από την ειρήνη που έδειξε με τους Μακκαβαίους, όταν έγινε μία εξέγερση εναντίον του στην Αντιόχεια, όταν αυτός έκανε το λάθος να αποστρατεύσεις τον στρατό, να χρησιμοποιήσει τους Ιουδαίους για να τον βοηθήσουν στην καταστολή των ανταρτών, όπως και έγινε, με αποτέλεσμα όμως την καταστροφή της πόλης αυτής.

Η ενέργεια του αυτή και η νίκη του θα έλεγε κανείς, ότι αν και ο ίδιος νίκησε τους εχθρούς του κατάφερνα κερδίσει την εχθρότητα του πληθυσμού ο Αλέξανδρος ο Α΄, ο οποίος όταν ήρθε ο νέος διεκδικητής ο κατάφερε με τη βοήθεια του στρατό που είχε αυτός απολύσει όπως και του λαού να τον εξοντώσει και να πάρει τη θέση του.

Ο νέος εθνικής ήταν ο Αλέξανδρος ο Α΄, ο οποίος κατάφερε να νικήσει στον Δημήτριο και να του πάρει το χρόνο και προσπάθησε αυτός ίσως λίγο πιο ειλικρινά για τα δικά του συμφέροντα και πιστεύοντας ότι δεν θα κερδίσει έναν πόλεμο και θα κινδυνεύσει και ο δικός του θρόνος, αποφάσισε να διατηρήσει μία ειρήνη με τους Μακκαβαίους.

Όμως σύντομα ο συγκεκριμένος ηγέτης των Σελευκιδών της Συρίας έπεσε από έναν διεκδικητή, τον Δημήτριοι τον Β΄, ο οποίος πηρέ τον θρόνο και χάρις στην προδοσία του πεθερού του Αλέξανδρου, του Πτολεμαίου του Φιλομήτωρα.

Και αυτός προσπάθησε στην συνέχεια να επιτεθεί εναντίον των Εβραίων για να τους κερδίσει και να καταλάβει τα οχηρά τους, όμως και αυτός στην συνέχεια ηττήθηκε, ενώ ανάμεσα σε όλα αυτά μετά την νέα ήττα των Σελευκιδών οι Μακκαβαίοι πιστεύοντάς ότι αυτοί δεν θα έκαναν ποτέ ειρήνη, αποφάσισαν να συμμαχήσουν με τους Ρωμαίους.

Οι Μακκαβαίο, πίστευαν (αφελώς όπως οι Έλληνες στις μέρες μας για τις Μεγάλες Δυνάμεις) ότι οι Ρωμαίοι  με τα μεγάλο τους κατσαρώματα θα τους βοηθούσαν να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους και έκαναν συμμαχία μαζί τους, αν και οι ίδια δεν γνώριζαν ότι το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι τηρούσαν τις συμμαχίες και τις υποσχέσεις τους, μόνο όσο τους συνέφερα και σύντομα έκαναν τους συμμάχους τους υποτελείς και δούλους τους και προτεκτοράτα, όπως συνέβη σύντομα και με τους Εβραίους όταν ηττήθηκαν οριστικά οι Σελευκίδες, με αντάλλαγμα να αλλάξουν τον ένα κατακτητή με τον άλλο.

Όμως δεν ήταν μόνο αυτή η περίπτωση στην οποία ένα κράτος που πολεμούσε ένα άλλο και συγκεκριμένα στην ίδια περιοχή, πάλι με την Συρία με το Ισραήλ, να πολεμούν σε πολλούς πολέμους, ενώ παράλληλα στην Συρία λόγω των εμφυλίων διαμαχών και το χάσιμο εδαφών, έπεφταν η μία μετά την άλλη οι ηγεσίες στην χώρα αυτή.

Συγκεκριμένα κατά την διάρκεια του πρώτου Αραβοϊσραηλινού πολέμου οι Σύροι ηγέτες, όπως επίσης και τα υπόλοιπα Αραβικά κράτη που είχαν ως τότε εγώ το πλείστον μοναρχίες, επιτέθηκαν στο Ισραήλ για να νικήσουν και να διαλύσουν την χώρα αυτή και να ελευθερώσουν την Παλαιστίνη.

Δυστυχώς όμως για τους ίδιους το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμεναν και αντί για μία συντριπτική νίκη τους εναντίον του Ισραήλ ο στρατός τους ηττήθηκε ολοκληρωτικά και έχασε πολλά εδάφη, ενώ το Ισραήλ κατάφερε να καταλάβει μεγαλύτερο μέρος της Παλαιστίνης.

Η ήττα αυτή εξόργισε τους Αραβικούς λαούς και είχε σαν αποτέλεσμα οι Άραβες να ξεσηκωθούν και με επαναστάσεις, είτε σε πραξικοπήματα και σε πολλές περιπτώσεις να διώξουν τους μονάρχες τους και τους αντικαταστήσουν με δικτάτορες, όπως έγινε π.χ. στην Αίγυπτο, στην Συρία, στο Ιράκ, στην Λιβύη, στην Υεμένη, στο Σουδάν και αλλού.

Οι δικτατορίες αυτές προσπάθησαν στην συνέχεια να νικήσουν το Ισραήλ και να πάρουν πίσω την ρεβάνς και το αίμα τους, όπως θα έλεγε κανείς από τους Ισραηλινούς, ξεκινώντας εναντίον τους νέους πολέμους.

Για τον λόγο αυτό ο δικτάτορας της Αιγύπτου Νάσερ συμμάχησε με το δικτάτορα της Συρίας τον Νουρεντίν αλ-Τάσι, όπως επίσης και με το δικτάτορα του Ιράκ, αλλά για τον βασιλιά της Ιορδανίας Χουσεΐν, με σκοπό να επιτεθούν και να νικήσουν τους Ισραηλινούς.

Όμως από εκεί που δεν το περίμεναν στον πόλεμο των έξι ημερών οι Ισραηλινοί ήταν αυτοί που επιτέθηκαν πρώτοι στους Άραβες, τους νίκησαν κατά κράτους στον πόλεμο και διαλύσαν τους στρατούς τους και την αεροπορία τους με αιφνιδιαστικές επιθέσεις και βομβαρδισμούς και προέλαυσαν και κατέλαβαν εδάφη της Αιγύπτιους, της Ιορδανίας, της Συρίας, όπως επίσης και της Παλαιστίνης.

Η μεγάλη αυτή ήττα των δικτατόρων αυτών έφερε για άλλη μία φορά σε το χάος στις χώρες αυτές και κυρίως στην Συρία, όπου εκδηλώθηκε ένα νέο πραξικόπημα το οποίο σε ένα αποτέλεσμα να χάσει το θρόνο του ο δικτάτορας Saleh Aid και τον διαδέχτηκε ο δικτάτορας Χάφεζ Αλ Άσαντ, όντας ικανός πτέραρχος και στρατηγός.

Ο Άσαντ φρόντισε σύντομα να αναδιοργανώσει την Συρία με Ρωσικά οπλικά συστήματα, να εκπαιδεύσει ξανά το στρατό της και να τον κάνει ένα ισχυρό στρατό, με τον οποίο πίστευε ότι θα μπορούσε να νικήσει τους Ισραηλινούς και να καταφέρει να επιστρέψει την χώρα του στην δόξα.

Για τον λόγο αυτό συμμάχησε η άλλη μία φορά με την Αίγυπτο του Σαντάτ και πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν να κερδίσουν το Ισραήλ, επιτέθηκαν από κοινού την ίδια ημέρα η Αίγυπτος στο Σινά και Συρία στα υψώματα του Γκολάν, πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν ανακαταλάβουν τις περιοχές αυτές.

Περίπου 40 χρόνια ξεκίνησε στην συγκεκριμένη περιοχή μία νέα εξέγερση και πάλι από την πόλη Χάμα το 2014 μετά Χριστόν από τους ισλαμιστές του ISIS. Οι ισλαμιστές στην περίπτωση αυτή στην ουσία στηρίζονταν από τους  τους Ισραηλινούς, τους Τούρκους, τις πετρομοναρχίες του Κόλπου, όπως επίσης και την Δύση και το Ισραήλ, προκειμένου να αποδυναμώσουν την Συρία του Μπάσαρ Αλ Άσαντ.

Στην αρχή μάλιστα για άλλη μία φορά από την Χάμα άρχισαν να επεκτείνουν οι ισλαμιστές την εξέγερση τους το προς άλλες περιοχές και να καταλαμβάνουν πολλά εδάφη και πόλεις στην γύρω περιοχή .

Παρόλα αυτά σύντομος ο Συριακός στρατός κατάφερε να ανακαταλάβει την Χάμα και σε μερικές μέρες να την εκκαθαρίσει, αφού οι κάτοικοι και όσο βρίσκονταν εκείνοι είχαν την εμπειρία τι είχε πάθει πριν 40 χρόνια αυτή η πόλη και στη  συνέχεια να αρχίσει να αντεπιτίθεται και να ανακαταλαμβάνει άλλες περιοχές.

Παράλληλα ο Συριακός στρατός έλαβε και βοήθεια από άλλες δυνάμεις, όπως ήταν λόγο χάρη τους Ρώσους, που όπως έγινε και στο 1.983 μετά Χριστόν βομβάρδισαν και έστειλαν στρατό στην Συρία για να βοηθήσουν το Σύρους συμμάχους τους. ενώ το για ακριβώς έκανε και η Χεζμπολάχ από τον Λίβανο, όπως επίσης και το Ιράν.

Αλλά ακόμα και οι Κούρδοι της Συρίας παρόλο που ήταν και αυτοί εχθροί του Άσαντ, βλέποντας τις σφαγές και τις καταστροφές που έκαναν οι ισλαμιστές και στα δικά τους εδάφη, βοήθησαν και αυτοί το Συριακό καθεστώς προκειμένου τους περιορίσει,

Αλλά και Αμερικανοί όταν εκλέχθηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ το 2016 μετά Χριστόν ο Donald Trump, αν και αυτοί βομβάρδισαν τους ισλαμιστές της Συρίας, όπως έκαναν και στο Ιράκ και αυτό βοήθησε πάρα πολύ στην πτώση τους.

Πραγματικά μετά από 3 χρόνια μαχών το 2017 μετά Χριστόν έπεσε και το τελευταίο προπύργιο του ISIS σε Ιράκ και Συρία και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η περιοχή αυτή την απελευθερωθεί και στην ουσία να βρίσκεται σε ειρήνη από τότε.

Όμως αυτή η σημαντική νίκη προκάλεσε τον εφησυχασμό του Συριακό καθεστώτος, το οποίο έκανε το μεγάλο λάθος να αποστρατεύσει μεγάλο μέρος του στρατού, πιστεύοντας ότι δεν θα ξανα-αντιμετώπισει το ίδιο πρόβλημα και ξέρεις τον ισλαμιστών στο προσεχές μέλλον.

Οπότε οι δυτικοί εκμεταλλευόμενοι αυτή την φορά και με πιο έξυπνο τρόπο το γεγονός ότι οι Ρώσοι από την μία πολεμούσαν στην Ουκρανία και δεν μπορούσαν στείλουν μεγάλο μέρος του στρατού τους στην Συρία όπως επίσης και το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ είχε πολλά προβλήματα και πόλεμο στον Λίβανο αυτή την φορά, επιτέθηκαν μέσω των ισλαμιστών στην Συρία, οι οποίοι δεν είχαν αντιμετωπίσουν αξιόλογος αντιπάλους.

Πραγματικά μετά από προέλαση μόνο λίγο το ημερών κατάφεραν να νικήσουν πολλές Συριακές δυνάμεις και να καταλάβουν πολλές και μεγάλες και σημαντικές πόλεις, όπως λογού χάριν το Χαλέπι, την Χολμς και στο τέλος να φτάσουν και να πολιορκήσουν την ίδια την Δαμασκό.

Στην ουσία στις περιοχές αυτές οι ισλαμιστές δεν συνάντησαν καμία αξιόλογη αντίδραση από το Συριακό στρατό, ο οποίος άρχισε σιγά-σιγά να διαλύεται, ενώ όλοι περιμένων ότι τόσο το καθεστώς όσο και οι Πραιτοριανοί αυτού θα πολεμούσαν σκληρά προκειμένου να κρατήσουν τις θέσεις και τις πόλεις τους στην Συρία.

Παρόλα αυτά κάτι τέτοιο δεν συνέβη και ακριβώς αντίθετα θα μπορούσε να πει κανείς η μία πόλη μετά την άλλη παραδίδονταν μαζικά, ενώ ακόμα και οι Σύροι στρατιώτες πετούσαν τα όπλα τους και τις στολές τους και είτε παραδίδονταν στους ισλαμιστές, είτε ενώνονταν μαζί τους σε ένα σε μία ξέφρενη προέλευση που είχαν ξεκινήσει αυτοί.

Τελικά της 8 Δεκεμβρίου το 2024 μετά Χριστόν οι ισλαμιστές κατάφεραν υπό την ηγεσία του ηγέτη τους Αλ Γκουλάνι να καταλάβουν την Δαμασκό και στην ουσία με τον τρόπο αυτό έπεσε το καθεστώς Άσαντ, το οποίο κυβερνούσε για περίπου μισό Αιώνα την Συρία.

Πολύ αναμμένων ότι μετά από αυτή την πολύ μεγάλη νίκη, όπως επίσης και την κατάληψη πολλών αποθηκών οπλισμού του Συριακού καθεστώτος και την ενίσχυση του στρατού τους, οι ισλαμιστές μπορούν να καταλάβουν ή να προσπαθήσουν να καταλάβουν και άλλες περιοχές, όπως λόγου χάρη την Ιορδανία, τον Λίβανο, το Ιράκ κ.λ.π - και να επιβάλλουν και σε αυτές ισλαμικά καθεστώτα.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτή η μεγάλη νίκη των ισλαμιστών θα εμπνεύσει παρεμφερές εξεγέρσεις αφού πρώτα λάβουν οπλισμό και εκπαίδευση και σε άλλες περιοχές του μουσουλμανικού κόσμου, οι οποίες παλαιότερα είχαν και αυτές δικτατορικά ή άλλα μοναχικά καθεστώτα.

Συγκεκριμένα το ίδιο πράγμα θα μπορούσε να συμβεί στο Ιράκ, το οποίο γειτνιάζει και είναι πολύ κοντά στην Συρία, στον Λίβανο, όπως επίσης και στην Ιορδανία και με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν οι ισλαμιστές να δημιουργήσουν μία μεγάλη ισλαμική Αυτοκρατορία που θα περιλάβαινε τα εδάφη αυτά (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html).

Οι ισλαμιστές εάν καταφέρουν και καταλάβουν επίσης και τον Λίβανο με την βοήθεια της Τουρκίας, θα μπορούσαν να συγκρουστούν με το Ισραήλ και να προσπαθήσουν να καταλάβουν τα εδάφη του Γκολάν (από τα οποία κατάγεται ο Γκουλάνι), όπως επίσης και να φτάσουν μέσω Ιορδανίας στην Δυτική όχθη και στην Ιερουσαλήμ, στην οποία πως γνωστόν ο ίδιος ο Ερντογάν θέλει να ανακηρυχθεί ηγέτης όλων των μουσουλμάνων.

Εννοείται βέβαιο ότι σε μια τέτοια περίπτωση το πιθανότερο είναι ότι θα εξαγριώσει τους Ισραηλινούς και να πάθει ακριβώς ότι κι ο Άσαντ, τον οποίο πώς είναι γνωστό μία μέρα πριν την αρχή του ξεκινήματος της πτώσης της Συρίας, τον είχε προειδοποιήσει ο Νετανιάχου ότι θα είχε πολύ κακό τέλος αυτός και το καθεστώς του.

Ισχύει άραγε στην περίπτωση αυτή ότι οι αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τεκνά (και θα υπάρξει ρεβάνς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) και κυρίως για τους Άσαντ το γνωστό λαϊκό ρητό: «μία του κλεφτή (1η ισλαμική εξέγερση Συρίας), δύο του κλεφτή (2^η ισλαμική εξέγερση Συρίας), τρεις και η κακή του μοίρα (3η ισλαμική εξέγερση Συρίας)»;

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.