ΟΙ ΠΡΟΕΛΑΣΕΙΣ ΚΡΑΤΩΝ ΣΕ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΛΛΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΜΥΚΗΝΣΗ ΜΕΤΩΠΩΝ ΝΙΚΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΛΑΥΝΟΝΤΕΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ

ΟΙ ΠΡΟΕΛΑΣΕΙΣ ΚΡΑΤΩΝ ΣΕ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΛΛΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΜΥΚΗΝΣΗ ΜΕΤΩΠΩΝ ΝΙΚΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΛΑΥΝΟΝΤΕΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό, καθόλη την διάρκεια της ιστορίας υπήρξαν επιθέσεις κρατών σε αλλά κράτη ή απελευθέρωσης εδαφών τους από άλλα κράτη που προέλαυσαν μέσα σε αυτά, όμως οι μεγάλες γραμμές ανεφοδιασμού που αναγκάστηκαν να αναπτύξουν από τις βάσεις τους, ο ικανός ανταρτοπόλεμος των ντόπιων, όπως και η ενίσχυση των ντόπιων από Μεγάλες Δυνάμεις για τα συμφέροντα τους οδήγησαν τους προελαύνοντες απελευθερωτικούς ή κατακτητικούς στρατούς στην ήττα, υποχώρηση και αποχώρηση από τα εδάφη αυτά.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του είδους ήταν η επίθεση το 1812 μ.Χ. του τότε Αυτοκράτορα Μεγάλου Ναπολέοντα Βοναπάρτης του Α’ του Μέγα κατά του Αυτοκράτορα της Ρωσίας Αλέξανδρου του Α’.

Για αυτό τον λόγο ο Ναπολέοντας συγκέντρωσε μία τεράστια πολυεθνική στρατιά 600.000 αντρών (με την μισή από αυτήν να αποτελείται από Γάλλους στρατιώτες) και εισέβαλε στην Ρωσία με σκοπό την ολοκληρωτική συντριβή της. Ξεκίνησε λοιπόν την προέλαση του κατά της Ρωσίας μέσω της Πολωνίας, και άρχισε να προελαύνει ως την Μόσχα με σκοπό να την καταλάβει.

Μετά από μερικές αψιμαχίες και μικρές μάχες που συνέβησαν στα σύνορα, οι Ρώσοι άρχισαν να υποχωρούν, εφαρμόζοντας για μία άλλη φορά την τακτική της καμένης γης, τον άγριο ανταρτοπόλεμο, την καταστροφή των χωραφιών και τις αιφνιδιαστικές εισβολές και κανονικές μάχες (και την μερική ενίσχυση τους από τους Γερμανούς), προκειμένου να αποκόψουν τον ανεφοδιασμό του εχθρού τους, αφήνοντας τον χωρίς τρόφιμα και πυρομαχικά, μέσα στο τρομερό κρύο του άγριου χειμώνα που για άλλη μία φορά είχε έρθει.

Οι Ρώσοι υπό την διοίκηση του στρατηγού Μιχαήλ Κουτούζοφ, έδωσαν μία αιματηρή και σκληρή μάχη με τους Γάλλους εισβολείς στην περιοχή του Μπορονίκο στα περίχωρα της Μόσχας και παρόλο που στο τέλος υποχώρησαν είχαν καταφέρει να επιτύχουν ισάριθμες απώλειες στους αντιπάλους τους (45.000), οι οποίοι λόγω του κρύου, της πείνας, του ανηλεούς ανταρτοπόλεμου και των λιποταξιών είχαν μείνει τώρα με το μισό της αρχικής δύναμης τους (σχεδόν 300.000).

Στις 14 Σεπτεμβρίου ο Ναπολέοντας μπήκε στην εγκαταλειμμένη από του κατοίκους της Μόσχας και το ίδιο βράδυ μία άγρια φωτιά έλαβε χώρα με αποτέλεσμα να καεί το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και οι προμήθειες της τις οποίες ο Ναπολέοντας απεγνωσμένα προσπαθούσε να συλλέξει για να τροφοδοτεί τα στρατεύματα του τον χειμώνα.

Ο Ναπολέοντας προσπάθησε μάταια επί βδομάδες να πείσει τον Τσάρο να παραδοθεί στέλνοντας του συνεχή μηνύματα, τα οποία έμεναν αναπάντητα. Βλέποντας ο Ναπολέοντας ότι όσο παράτεινε την παραμονή του στην Μόσχα, ο στρατός του συνεχώς αποδυναμωνόταν, ενώ παράλληλα είχαν αρχίσει στο Παρίσι και οι συνομωσίες και προσπάθειες πραξικοπημάτων εναντίον του, αποφάσισε να αποχωρήσει από την Μόσχα και γενικότερα την Ρωσία.

Η υποχώρηση του, η οποία συνδυάσθηκε με ακόμα μεγαλύτερο ανταρτοπόλεμο από πλευράς των Ρώσων, καθώς και με ακόμα μεγαλύτερη μείωση της θερμοκρασίας τον χειμώνα, είχε σαν αποτέλεσμα, παρόλο που ο Ναπολέοντας κατάφερε να φτάσει στο Παρίσι, μαζί με τι λιποταξίες, μόνο 5.000 άντρες να φτάσουν στην κατεχόμενη από τους Γάλλους Πολωνία.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί η Γαλλία από πολλούς αναγκαστικούς συμμάχους της, οι υποτελείς της να επαναστατήσουν, και πολλοί από αυτούς να συμμαχήσουν με τους Βρετανούς και τους Ρώσους κατά των Γάλλων.

Και παρόλο που ο πόλεμος μέχρι την πτώση του Ναπολέοντα κράτησε ακόμα τρία χρόνια, η εισβολή αυτή είχε ουσιαστικά ξεκινήσει την διαδικασία που οδήγησε στην οριστική πτώση του ίδιου και της Γαλλίας ως υπερδύναμης (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html).

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε με την εισβολή του Ιμπραήμ στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της Επανάστασης της Εθνεγερσίας του 1.821 μ.Χ. συγκεκριμένα το 1.824 μ.Χ., μετά από πρόσκληση του Σουλτάνου Μαχμούτ, ο Μοχάμεντ Άλη (αλλιώς Μεχμέτ Αλή), έστειλε τον γιο του Ιμπραήμ με ισχυρό στρατό και στόλο, προκειμένου να υποτάξει την επαναστατημένη Ελλάδα.

Ως τότε οι επαναστατημένοι Έλληνες μετά από μία σειρά νικών, τόσο στην θάλασσα, όσο και στην ξηρά (π.χ. Βαλτέτσι, Τριπολιτσά, Δερβενάκια, ναυμαχία του Γέροντα), είχαν καταφέρει να απελευθερώσουν όλη σχεδόν την Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα και πολλά νησιά του Αιγαίου.

(Όμως παρά τις μέχρι τότε επιτυχίες τους οι Έλληνες άρχισαν έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο μεταξύ τους την περίοδο 1.823 μ.Χ.-1.825 μ.Χ., όπου οι πολιτικοί πολέμησαν τους στρατιωτικούς ηγέτες, και στο τέλος αυτού πολλοί οπλαρχηγοί, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Ανδρούτσος, ηττήθηκαν και φυλακίστηκαν.

Έτσι η χώρα έμεινε ακέφαλη από ικανή στρατιωτική ηγεσία, ακριβώς λίγο πριν την εισβολή του Ιμπραήμ, ενώ οι ανίκανοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί που ήταν τότε στην εξουσία δεν είχαν ιδέα από στρατιωτικά ζητήματα και πώς να αντιμετωπίσουν την νέα απειλή που παρουσιάστηκε στην χώρα.

Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να έχουν την απόλυτη εξουσία, ο προσωπικός τους πλουτισμός εις βάρος του λαού, ενώ ήταν παράλληλα και «πιόνια» των ξένων δυτικών δυνάμεων μέσω των πολλών δανείων που είχαν λάβει από αυτές).

Ως το 1.824 μ.Χ. οι Οθωμανοί είχαν αποτύχει πλήρως να σταματήσουν τους επαναστατημένους Έλληνες. Έτσι ο Οθωμανός Σουλτάνος Μαχμούτ ο Β’ (με το προσωνύμια λόγω της πονηριάς του «αρουραίος» και «σκορπιός»), αναγκάστηκε να καλέσει σε βοήθεια του τον πασά της Αιγύπτου Μοχάμεντ Άλη.

Πραγματικά ο Μοχάμεντ Άλη, αφού ήρθε σε συμφωνία με τον Σουλτάνο Μαχμούτ (με αντάλλαγμα την κατοχή της Πελοποννήσου και της Κρήτης για τον ίδιο), έστειλε τον γιο του Ιμπραήμ με ισχυρό στόλο και στρατό στην Πελοπόννησο με σκοπό να υποτάξει τους εξεγερμένους Έλληνες.

Συγκεκριμένα ο Ιμπραήμ αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο για να βοηθήσει τους Οθωμανούς, επικεφαλής στρατιάς Αιγυπτίων που κάποτε έφτασε τουλάχιστον τις 35.000 άνδρες. Αφού πρώτα στάθμευσε στην Κρήτη (καταπνίγοντας πρώτα την εκεί επανάσταση των Ελλήνων), τον Φεβρουάριο του 1825, αποβιβάστηκε στον Μωρία.

Αποβιβάστηκε στην περιοχή της Μεθώνης, που βρισκόταν ακόμα σε τουρκικά χέρια, με περίπου 11.000 στρατιώτες και 1.000 ιππείς. Οι Έλληνες απασχολημένοι με τον εμφύλιο δεν αντιμετώπισαν έγκαιρα τον Ιμπραήμ επιτρέποντας στις δυνάμεις του να αναπτυχθούν. Η πρώτη αποστολή των Ελλήνων για την αντιμετώπιση του Ιμπραήμ στάλθηκε στην Μεσσηνία τον Απρίλιο του 1.825 μ.Χ. Στην πρώτη μάχη που δόθηκε στο Κρεμμύδι οι Έλληνες ηττήθηκαν.

Στην συνέχεια ο Ιμπραήμ κυρίευσε αρχικά την Τρίπολη και το Ναβαρίνο, ωστόσο η επίθεση του τον Ιούνιο στην Αργολίδα στους Μύλους Αργολίδας αποκρούστηκε από τον Δημήτριο Υψηλάντη (στην διάρκεια των γεγονότων αυτών οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας το «έσκασαν» λόγω δειλίας από την τότε πρωτεύουσα αφήνοντας τον λαό μόνο και έρημο).

Ακολούθησε νίκη του Ιμπραήμ στην Σφακτηρία και κατάληψη του Νεοκάστρο (σημερινής Πύλου). Η κυβέρνηση Κουντουριώτη μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο αναγκάστηκε να παραμερίσει τις διαφορές της με την αντίπαλή της πτέρυγα (των στρατιωτικών).

Με απαίτηση του λαού αποφυλάκισε τον Κολοκοτρώνη και του επέδωσε ξανά τον τίτλο του αρχιστράτηγου. Την περίοδο που αποφυλακίστηκε ο Κολοκοτρώνης ο Παπαφλέσσας εγκατέλειψε την κυβερνητική θέση που κατείχε και ηγήθηκε σώματος που επιχείρησε να σταματήσει τον Ιμπραήμ. Στην μάχη στο Μανιάκι οι Έλληνες ηττήθηκαν και ο Παπαφλέσσας σκοτώθηκε.

[Κατά την εκστρατεία του αυτή, ο Ιμπραήμ προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στην Πελοπόννησο, πυρπολώντας οικισμούς, κόβοντας οπωροφόρα δένδρα και καλώντας τον πληθυσμό να προσκυνήσει. Για τον ίδιο λόγο χρησιμοποίησε έντονα πολλές απειλές, σφαγές και ωμή βία για να αναγκάσει τον Ελληνικό λαό να υποταχτεί, αλλά και έναν από τους πιο διάσημους προδότες της Ελλάδας, τον Νενέκο, ο οποίος υποσχόταν ειρήνη, ευημερία, και αμοιβές αν υποτασσόταν οικειοθελώς οι Έλληνες στον Ιμπραήμ].

Όπως προαναφέρθηκε ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίστηκε για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ, μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Χωρίς πολυάριθμο στρατό ξεκίνησε και πάλι τον κλεφτοπόλεμο, που διήρκεσε ως το 1828.

Συγκεκριμένα εκτός από τις αιφνιδιαστικές ανταρτικές επιθέσεις κατά του στρατού του Ιμπραήμ, την αποκοπή του ανεφοδιασμού του και την εξόντωση από «ειδικούς ελεύθερους σκοπευτές» του στρατού των Γάλλων μισθοφόρων ηγετών του στρατού του Ιμπραήμ, προκειμένου να τον αφήσει ακέφαλο, ο  Κολοκοτρώνης χρησιμοποίησε και άλλες τακτικές λόγω των έκτακτων καταστάσεων που επικρατούσαν:

Την τακτική «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», όπως και την τακτική της «καμένης γης». Τακτικές βίαιες μεν, αλλά απολύτως απαραίτητες για την συνέχιση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αλλά και της πάταξης κάθε λογής «Νενέκων» που ήθελαν υποταγή στον Ιμπραήμ.

[Και πραγματικά αυτή η τακτική του Κολοκοτρώνη απέδωσε, μιας και από τους 35.000 άντρες που είχε αρχικά ο Ιμπραήμ έμειναν λίγο πριν την ναυμαχία του Ναβαρίνου, μόλις 7.000, τόσο λόγω του ανταρτοπόλεμου του Κολοκοτρώνη, όσο και των ασθενειών που εμφανίστηκαν λόγω της έλλειψης πόρων-τροφών για τον στρατό των Αιγυπτίων, τόσο λόγω της τακτικής της «καμένης γης», όσο και λόγω της αποκοπής του ανεφοδιασμού τους.

Ο Ιμπραήμ δεν μπορούσε στο τέλος να κερδίσει τον πόλεμο οριστικά, ακόμα και εάν δεν γινόταν η ναυμαχία του Ναβαρίνου και στο τέλος θα έχανε και τον στρατό που είχε, αν συνέχιζε η κατάσταση αυτή. Η ναυμαχία απλά «επιτάχυνε» τις εξελίξεις.

Και πρέπει παράλληλα να αναφερθεί πως η αποστολή νέου στρατού και ενισχύσεων από την Αίγυπτο και η τροφοδοσία του θα στοίχιζε πολλά σε χρήματα, πολεμοφόδια και πόρους,  ειδικά την στιγμή που ο Μοχάμεντ Άλη και ο Ιμπραήμ κατέστρωναν σχέδια κατά του Σουλτάνου (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/04/1831-1839.html).

Επίσης πρέπει να ειπωθεί, πως ο Κολοκοτρώνης έδινε μεγάλη σημασία στην καταστροφή των πόρων (τροφές/ζωοτροφές) του αντιπάλου, καθώς και στην εξασφάλιση τροφής για το στράτευμα του. Αναγνώρισε παράλληλα πολλές φορές το έργο και την σημασία των Ελλήνων κτηνοτρόφων, οι οποίοι εξασφάλιζαν με τα χιλιάδες ζώα τους τροφή για την υποστήριξη των μαχητών και γενικά της Επανάστασης].

Ακολούθησε η γνωστή ναυμαχία του Ναβαρίνου, όπου καταστράφηκε και ο στόλος της Αιγύπτου (μαζί με τον τουρκικό) και το 1.828 μ.Χ. (μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του ίδιου έτους-https://alophx.blogspot.com/2024/02/1821.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_69.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/1807.html), ο Ιμπραήμ αναγκάστηκε να αποχωρήσει οριστικά από την Ελλάδα με την παρέμβαση των Γάλλων και την Εκστρατεία τους στον Μωριά.

Το γαλλικό στράτευμα του στρατηγού Μεζόν έφτασε στην Ελλάδα με εντολή του Καρόλου Ι´ της Γαλλίας, και αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο, για να διασώσει την χώρα από τα αιγυπτιακά στρατεύματα (η εκστρατεία αυτή έμεινε γνωστή ως η Γαλλική Εκστρατεία του Μωριά).

Όλα αυτά τα γεγονότα είχαν ως τελικό αποτέλεσμα την απόσυρση των οθωμανικών δυνάμεων από την κεντρική και νότια Ελλάδα και την εξασφάλιση της Ελληνικής ανεξαρτησίας. Θα πρέπει όμως να αναφερθεί και το αρχικό σχέδιο του Μοχάμεντ Άλη για την Ελλάδα, σύμφωνα με τον γνωστό εθνικό μας ιστορικό (μετά τον Παπαρρηγόπουλο), Σπυρίδωνα Τρικούπη.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Τρικούπη, στις 7 Ιουλίου 1824 μ.Χ., ο Μοχάμεντ Άλη έστειλε τον γιο του τον Ιμπραήμ στην Ελλάδα με σκοπό αφού πρώτα υποτάξει τους Έλληνες, να μεταφέρει όλον τον Ελληνικό πληθυσμό με βίαιη (και αναγκαστική) μετοικεσία στην Αίγυπτο, ενώ στην Ελλάδα να «μεταφέρει» νέους αλλογενείς μουσουλμανικούς λαούς για να την κατοικήσουν. Φυσικά ως γνωστόν το σχέδιο του αυτό αποτράπηκε λόγω της μεγάλης αντίστασης των Ελλήνων (https://alophx.blogspot.com/2017/03/blog-post.html).

Με τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους (https://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post_15.html, https://alophx.blogspot.com/2017/02/blog-post_65.html), το μέγεθος της Ελλάδας διπλασιάστηκε, απελευθερωθήκαν τα νησιά του Αιγαίου, η υπόλοιπη και πάντα Ελληνική Ήπειρος, το Νότιο, όχι όμως και το Βόρειο τμήμα της που απελευθερώθηκε τότε και στην συνέχεια πολλές φορές αλλά δεν δόθηκε στην Ελλάδα (νωρίτερα είχε απελευθερωθεί και η Θεσσαλία και τα Ιόνια νησιά), η πάντα Ελληνική Μακεδονία μας, η Θράκη και η Κρήτη μας, όμως όχι η Κύπρος και η Ίμβρος και η Τένεδος.

Λίγο μετά ξέσπασε ο Α΄ΠΠ στον οποίο η Ελλάδα δεν έλαβε αρχικά μέρος και μάλιστα εκδηλώθηκε σε αυτή ένας μίνι εμφύλιος ο λεγόμενος Εθνικός Διχασμός (https://alophx.blogspot.com/2017/01/1914-1917.html) για το αν έπρεπε η χώρα μας να λάβει μέρος ή όχι στον πόλεμο αυτό μεταξύ των ικανών ηγετών Βενιζέλου και Κωνσταντίνου.

Τελικά, η Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο υπό την ηγεσία του Βενιζέλου και ήταν ανάμεσα στους νικητές στον πόλεμο αυτό. Ως ανταμοιβή της δόθηκε ξανά η Βόρεια Ήπειρος (προσωρινά) μετά από συμφωνία με την Ιταλία το 1.920 μ.Χ.

Με τις δε συνθήκες του Νευγί και των Σεβρών (η οποία όμως δεν επικυρώθηκε ποτέ από κανένα κοινοβούλιο, ούτε και το Ελληνικό όλως περιέργως) απελευθερωθήκαν και δόθηκαν στην Ελλάδα η Ανατολική Θράκη (με την Πόλη να είναι σχεδόν διεθνή πόλη), τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η περιοχή της Σμύρνης και η γύρω επαρχία της, στην οποία πλειοψηφούσε ο Ελληνικός πληθυσμός και μετά από πέντε έτη με δημοψήφισμα θα αποφάσιζε αν θα ενώνονταν ή όχι με την Ελλάδα.

{Σε όλες αυτές τις περιοχές είχαν εκδιωχθεί έντονα οι Έλληνες και άλλοι Χριστιανικοί λαοί και εθνότητες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ το γενοκτόνο αυτό κράτος υπό τους Νεότουρκους είχε γενοκτονήσει μεγάλο μέρος των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, όπως και Αρμένιους και Ασσυροχαλδαίους με πορείες θανάτου και εκτελέσεις και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Και όλα αυτά για να αρπάξει την γη και την περιουσία τους και τελικά ηττήθηκε και διαλύθηκε με την ήττα του στον Α΄ΠΠ και των συμμάχων του στις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστρία, Βουλγαρία) και έχασε πολλά εδάφη, ενώ αλλά τέθηκαν σε ζώνες κατοχής από τους νικητές Συμμάχους της Αντάντ (Γαλλίας, Βρετανίας, Ιταλίας)}.

Παράλληλα, με την Συνθήκη των Σεβρών προβλέπονταν παράλληλα να ιδρυθεί ένα κοινό Πόντο-Αρμενικό κράτος, ένα Κουρδικό κράτος, ένα Ασσυροχαλδαίους κράτος, όπως και ένα μικρό σε έκταση τουρκικό κράτος.

Όμως αυτή την συνθήκη δεν την δέχθηκε ο Νεότουρκος Κεμάλ και επαναστάτησε κατά του Σουλτάνου που την δέχθηκε και οργάνωσε στρατό ανταρτών Τούρκων και Τσετών/Κούρδων και ισλαμιστών κατά των Ελλήνων και έμπαινε και έσφαζε Έλληνες μέσα στα Ελληνικά εδάφη της Σμύρνης και έκανε πολλές βιασμούς, βασανισμούς, καταστροφές και σφαγές, ακόμα και Τούρκων και κατηγορούσε ότι αυτά τα έκαναν οι Έλληνες για να κερδίσει διεθνή συμπάθεια.

Στην Ελλάδα που είχε τότε κυβέρνηση υπό τον Γούναρη συνεχίζονταν ο Εθνικός Διχασμός, ενώ παράλληλα στην χωρά υπήρχε οικονομική κρίση, Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση και κυρίως ο ηρωικός Ελληνικός στρατός κατάφερε να αποκρούσει τις εισβολές των Τούρκων στην περιοχή της Μικράς Ασίας και στην Σμύρνη.

Όμως επειδή οι επιθέσεις αυτών συνεχίζονταν, αποφάσισε παράλληλα να προελάσει στα εδάφη του εχθρού και να φτάσει ως την πρωτεύουσα του την Άγκυρα αν χρειαστεί, για να την καταλάβει και έτσι ο Κεμάλ να χάσει τα εδάφη, τους πόρους και τους πληθυσμούς υποστήριξης του.

Εν τω μεταξύ, οι πρώην σύμμαχοι των Ελλήνων στην Αντάντ, τους είχαν εγκαταλείψει και είχαν υπογράψει συνθήκες με τον Κεμάλ, ακόμα και πριν ο Βενιζέλος χάσει τις εκλογές του 1.920 μ.Χ. (κυρίως η Ιταλία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ στράφηκαν εναντίον μας, όπως και οι Ρώσοι, ενώ οι Βρετανοί  μας υποστήριζαν μόνο φραστικά και με καμία υλική, οικονομική στρατιωτική, οπλική, ή διπλωματική υποστήριξη).

Πράγματι, η Ελλάδα προελάσει και έφτασε ως τον ποταμό Σαγγάριο λίγο πριν την πρωτεύουσα του Κεμάλ Άγκυρα και εάν και νίκησε αποφασίστηκε ο στρατός να επιστρέψει στα αρχικά του εδάφη, στα οποία όμως δεν είχε κτιστεί κάποια αμυντική γραμμή. Και έτσι όταν ο στρατός του Κεμάλ επιτέθηκε δεν υπήρχε αμυντική γραμμή και κατάφερε να την προσπεράσει και έφτασε ως την Σμύρνη, την οποία κατάλαβε και έσφαξε τον Ελληνικό πληθυσμό της.

Υπό τα βλέμματα των Συμμάχων που δεν έκαναν τίποτε για να τον εμποδίσουν ή να σώσουν τον Ελληνικό πληθυσμό, αντίθετα χτύπαγαν με τα ξίφη τους όσους προσπαθούσαν να ανέβουν στα πλοία τους και τους έριχναν στην θάλασσα, είτε έκαναν το ίδιο με ξυλά ή ρίχνοντας τους βραστό νερό.

{Την ιδιά ακριβώς τύχη μπορεί να έχει στις μέρες μας και η Ουκρανία με την αναμενομένη μαζική επίθεση των Ρώσων, που αναμένεται να απελευθερώσει πολλές Ρωσικές πόλεις στην νεοναζιστική και γενοκτονική κατά των Ρώσων Ουκρανία του Ζελένσκι, π.χ. την Οδησσό, το Χάρκοβο, την Πολ ταβά, ακόμα και την πρωτεύουσα του κράτους αυτού, το Ρωσικό Κίεβο, υπό τα βλέμματα των δυτικών που την παρέσυραν σε πόλεμο με την Ρωσία και την άφησαν στην τύχη της όταν πέτυχαν τους στόχους της}.

Ο Ελληνικός στρατός υποχώρησε και κατάφυγε με πλοία του στόλου στην Ελλάδα και κατέλαβε με κίνημα την εξουσία, ρίχνοντας την μοναρχία, στην Ελλάδα εγκαθιδρύθηκε μία «κουτσή δημοκρατία» με μία δεκαετία συνέχων κινημάτων, πραξικοπημάτων και δικτατοριών, ενώ με την συνθήκη της Λοζάνης η Ελλάδα έχασε την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο, την Τένεδο και την Σμύρνη και έγινε ανταλλαγή πληθυσμών και με τον τρόπο αυτό η Μικρασιατική Εκστρατεία μετατράπηκε σε Μικρασιατική Καταστροφή.

Σύμφωνα δε με κάποιους συγγράφεις η Ελλάδα ήταν το Ισραήλ της εποχής για την τότε Μεγάλη Δύναμη, την Μεγάλη Βρετανία, το οποίο όμως άπτυχε για την Δύση (ξεχνώντας να πουν ότι αυτό έγινε όταν η Δύση το εγκατέλειψε και τα βρήκε με τους Τούρκους).

{Η δε εκστρατεία του Μεγάλου Ναπολέοντα σε Ρωσία και Μόσχα και η μετέπειτα ήττα και υποχώρηση του θυμίζει σε κάποιους την προέλαση και υποχώρηση Ελλήνων από την Μικρασία και Σαγγάριο κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία.

Η δε θέληση κάποιων στρατιωτών για επιστροφή σπίτια τους κατά την διάρκεια της (αλλά και από προπαγάνδα μοναρχικών, βενιζελικών, κομμουνιστών και κεμαλικών) που πολεμούσαν δέκα χρόνια πολέμους ασταμάτητα, θυμίζει την αντίστοιχη στάση των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετά από δώδεκα χρόνια συνέχων πολέμων μαζί του και θέληση επιστρεψουν πατρίδα (https://alophx.blogspot.com/2017/03/blog-post.html)}.

Η πιο γνωστή εισβολή στην Ρωσία στην νεότερη ιστορία, ήταν αυτή της Γερμανίας το 1.940 μ.Χ., κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Ο Χίτλερ εισέβαλε στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης με σκοπό να αποκτήσει «ζωτικό χώρο» (ουσιαστικά νέα εδάφη για αποικισμό από τους Γερμανούς), νέους πληθυσμούς που θα χρησιμοποιούσε ως σκλάβους, να επιτύχει την κατάληψη των πετρελαιοπηγών του Καυκάσου, να ρίξει τον Στάλιν και το καθεστώς του, να επιτύχει την εξουδετέρωση της μόνης δύναμης μαζί με την Μεγάλη Βρετανία που δεν είχε σκλαβωθεί από τον στρατό του, να καταλάβει τα εύφορα γεωργικά εδάφη της Ουκρανίας, μαζί με τα πολεμικά της εργοστάσια και τα ορυκτά της και τέλος καταφέρει μέσω Καυκάσου να προελάσει προς την Μέση Ανατολή και να καταλάβει τις πετρελαιοπηγές της, εκδιώκοντας παράλληλα τους Βρετανούς από τις εκεί αποικίες τους και σε συνδυασμό με την Γερμανική προέλαση από την Αφρική να φτάσουν ως τις Ινδίες και εκεί να συναντήσουν τους σύμμαχους τους Ιάπωνες.

Πραγματικά η Γερμανική εισβολή ξεκίνησε θεαματικά, για άλλη μία φορά από τα γερμανοκρατούμενα εδάφη της Πολωνίας, οι Γερμανοί σύντομα περικύκλωσαν, κατέστρεψαν ή αιχμαλώτισαν τεράστιες δυνάμεις των Σοβιετικών στα σύνορα (αριθμού 2 εκατομμυρίων αντρών) και κατέλαβαν τεράστιες επαρχίες των Σοβιετικών και συγκεκριμένα της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας, της Μολδαβίας και των Βαλτικών χωρών, εισχωρώντας παράλληλα στα κυρίως Ρωσικά εδάφη και φτάνοντας στις πόλεις του Λένινγκραντ (σημερινή Αγία Πετρούπολης), της Μόσχας και του Στάλινγκραντ (σημερινού Βόλγκογκραντ) και άρχισαν την άγρια πολιορκία αυτών των πόλεων.

Οι Σοβιετικοί, όπως και οι πρόγονοι τους, εφάρμοσαν για μία άλλη φορά  την τακτική της καμένης γης, τον άγριο ανταρτοπόλεμο,  την καταστροφή των χωραφιών και τις αιφνιδιαστικές εισβολές και τις κανονικές μάχες, προκειμένου να αποκόψουν τον ανεφοδιασμό του εχθρού τους, αφήνοντας τον χωρίς τρόφιμα και πυρομαχικά, μέσα στο τρομερό κρύο του πιο άγριου χειμώνα που (για μία ακόμα φορά) είχε ποτέ έρθει στην Ρωσική γη.

Οι Σοβιετικοί υπό την αρχηγία του Στρατάρχη Ζούκωφ, άντεξαν στην πολιορκία και σύντομα εξαπέλυσαν το 1.942 μ.Χ. μία σαρωτική αντεπίθεση (με σημαντική υλική ενίσχυση από τους υπόλοιπους ατλαντικούς συμμάχους τους), η οποία σε συνδυασμό με τις νίκες των Συμμάχων και στα υπόλοιπα μέτωπα του πολέμου (την μερική ενίσχυση από τους Αγγλοαμερικάνους), απώθησε τα Γερμανικά στρατεύματα πέρα από τα σύνορα και σε διάστημα τριών ετών πέτυχαν την ολοκληρωτική συντριβή του Γ’ Ράιχ και την από κοινού με τους άλλους συμμάχους ολοκληρωτική κατάληψη της Γερμανίας και τον χωρισμό της σε δύο αντιτιθέμενα μεταξύ τους κράτη (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html).

Στις μέρες μας, η σημαντική νίκη του 2016 μ.Χ. κατά των ισλαμιστών του ISIS προκάλεσε τον εφησυχασμό του Συριακό καθεστώτος, το οποίο έκανε το μεγάλο λάθος να αποστρατεύσει μεγάλο μέρος του στρατού, πιστεύοντας ότι δεν θα ξανά-αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα και ξέρεις τον ισλαμιστών στο προσεχές μέλλον.

Οπότε οι δυτικοί εκμεταλλευόμενοι αυτή την φορά και με πιο έξυπνο τρόπο το γεγονός ότι οι Ρώσοι από την μία πολεμούσαν στην Ουκρανία και δεν μπορούσαν στείλουν μεγάλο μέρος του στρατού τους στην Συρία όπως επίσης και το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ είχε πολλά προβλήματα και πόλεμο στον Λίβανο αυτή την φορά, επιτέθηκαν μέσω των ισλαμιστών στην Συρία, οι οποίοι δεν είχαν αντιμετωπίσουν αξιόλογος αντιπάλους.

Πραγματικά μετά από προέλαση μόνο λίγο το ημερών κατάφεραν να νικήσουν πολλές Συριακές δυνάμεις και να καταλάβουν πολλές και μεγάλες και σημαντικές πόλεις, όπως λογού χάριν το Χαλέπι, την Χομς και στο τέλος να φτάσουν και να πολιορκήσουν την ίδια την Δαμασκό.

Στην ουσία στις περιοχές αυτές οι ισλαμιστές δεν συνάντησαν καμία αξιόλογη αντίδραση από το Συριακό στρατό, ο οποίος άρχισε σιγά-σιγά να διαλύεται, ενώ όλοι περιμένουν ότι τόσο το καθεστώς όσο και οι Πραιτοριανοί αυτού θα πολεμούσαν σκληρά προκειμένου να κρατήσουν τις θέσεις και τις πόλεις τους στην Συρία.

Παρόλα αυτά κάτι τέτοιο δεν συνέβη και ακριβώς αντίθετα θα μπορούσε να πει κανείς η μία πόλη μετά την άλλη παραδίδονταν μαζικά, ενώ ακόμα και οι Σύροι στρατιώτες πετούσαν τα όπλα τους και τις στολές τους και είτε παραδίδονταν στους ισλαμιστές, είτε ενώνονταν μαζί τους σε ένα σε μία ξέφρενη προέλευση που είχαν ξεκινήσει αυτοί.

Τελικά της 8 Δεκεμβρίου το 2024 μετά Χριστόν οι ισλαμιστές κατάφεραν υπό την ηγεσία του ηγέτη τους Αλ Γκουλάνι να καταλάβουν την Δαμασκό και στην ουσία με τον τρόπο αυτό έπεσε το καθεστώς Άσαντ, το οποίο κυβερνούσε για περίπου μισό Αιώνα την Συρία.

Πολύ αναμμένων ότι μετά από αυτή την πολύ μεγάλη νίκη, όπως επίσης και την κατάληψη πολλών αποθηκών οπλισμού του Συριακού καθεστώτος και την ενίσχυση του στρατού τους, οι ισλαμιστές μπορούν να καταλάβουν ή να προσπαθήσουν να καταλάβουν και άλλες περιοχές, όπως λόγου χάρη την Ιορδανία, τον Λίβανο, το Ιράκ κ.λ.π - και να επιβάλλουν και σε αυτές ισλαμικά καθεστώτα.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτή η μεγάλη νίκη των ισλαμιστών θα εμπνεύσει παρεμφερές εξεγέρσεις αφού πρώτα λάβουν οπλισμό και εκπαίδευση και σε άλλες περιοχές του μουσουλμανικού κόσμου, οι οποίες παλαιότερα είχαν και αυτές δικτατορικά ή άλλα μοναχικά καθεστώτα.

Συγκεκριμένα το ίδιο πράγμα θα μπορούσε να συμβεί στο Ιράκ, το οποίο γειτνιάζει και είναι πολύ κοντά στην Συρία, στον Λίβανο, όπως επίσης και στην Ιορδανία και με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν οι ισλαμιστές να δημιουργήσουν μία μεγάλη ισλαμική Αυτοκρατορία που θα περιλάβαινε τα εδάφια αυτά (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html).

Οι ισλαμιστές εάν καταφέρουν και καταλάβουν επίσης και τον Λίβανο με την βοήθεια της Τουρκίας, θα μπορούσαν να συγκρουστούν με το Ισραήλ και να προσπαθήσουν να καταλάβουν τα εδάφη του Γκολάν (από τα οποία κατάγεται ο Γκουλάνι), όπως επίσης και να φτάσουν μέσω Ιορδανίας στην Δυτική όχθη και στην Ιερουσαλήμ, στην οποία πως γνωστόν ο ίδιος ο Ερντογάν θέλει να ανακηρυχθεί ηγέτης όλων των μουσουλμάνων.

Εννοείται βέβαιο ότι σε μια τέτοια περίπτωση το πιθανότερο είναι ότι θα εξαγριώσει τους Ισραηλινούς και τους        Αμερικάνους και σε συνδυασμό με την αντίδραση τους και τον ανταρτοπόλεμο των Κούρδων να πάθει και ο Ερντογάν ακριβώς ότι κι ο Άσαντ, τον οποίο πώς είναι γνωστό μία μέρα πριν την αρχή του ξεκινήματος της πτώσης της Συρίας, τον είχε προειδοποιήσει ο Νετανιάχου ότι θα είχε πολύ κακό τέλος αυτός και το καθεστώς του (https://alophx.blogspot.com/2017/04/16-2017.html).

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.