ΤΑ ΨΕΥΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΚΡΑΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΞΕ Η ΔΥΣΗ ΣΕ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

ΤΑ ΨΕΥΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΚΡΑΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΞΕ Η ΔΥΣΗ ΣΕ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

 

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό καθόλη την διάρκεια της ιστορίας υπήρχαν πολλές περιπτώσεις όπου οι Μεγάλες Δυνάμεις φρόντισαν να ενισχύσουν και να χρηματοδοτήσουν τόσο με όπλα, όσο και με χρήματα και εφόδια, αλλά ακόμα πολλά φορές και με εθελοντές ακραία καθεστώτα, τα οποία πίστευαν ότι θα ήταν υποχείρια και του χερικό τους και στην συνέχεια σύμμαχοι τους.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μίας τέτοιας κατάστασης συνέβη κατά την διάρκεια της Ισπανικού εμφυλίου πολέμου στον οποίο όπως είναι γνωστό πολεμούσε από τη μία οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί με τους δήθεν «δημοκρατικούς» και από την άλλη οι εθνικιστές του Φράνκο για την εξουσία στην χώρα αυτή, η οποία είχε μοιραστεί στα δύο.

Ο εμφύλιος αυτός πόλεμος ήταν ο μακροχρόνιος και εξάντλησε και τις δύο πλευρές και μόνο η εμπλοκής των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, όπως ήταν λόγω χάρη οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, η Σοβιετική Ένωση, όπως επίσης και οι Αγγλογάλλοι, θα μπορούσαν να στρέψουν το ρου του πολέμου υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς.

Όμως όπως είναι φυσιολογικό στην περίπτωση αυτή δεν ήταν όλες οι πλευρές πρόθυμες να στείλουν χρήματα, όπλα και στρατό, ειδικά μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και με τους λαούς τους να αντιδρούν οι Βρετανοί και οι Γάλλοι δεν έστειλαν σχεδόν τίποτα σε καμία πλευρά, ακόμα κι αν έλεγαν όταν θα υποστηρίξουν και καμία διακήρυξη και ουσία.

Αντίθετα όμως τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κυρίως της Γερμανίας του Χίτλερ, της Ιταλίας του Μουσολίνι και της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν δεν έκαναν το ίδιο ακριβώς πράγμα και έστειλαν και έδωσαν όπλα και στρατό για να στηρίξουν αυτούς που υποστήριζαν.

Οι μεν Γερμανοί και η Ιταλία υποστηρίζαν τον Φράγκο πιστεύοντας ότι το καθεστώς θα ήταν φιλικό προς τους ίδιους και αντίθετο προς τους εχθρός τους, ενώ ο Στάλιν από την πλευρά του στήριζε τους δήθεν «δημοκρατικούς», με τους οποίους σύντομα κατάφεραν ρίξουν στην κυβέρνηση και να επιβάλλει τους δικούς του κομμουνιστές στην εξουσία., κάνοντας την δήθεν δημοκρατία ένα κομμουνιστικό καθεστώς.

Αυτό το μόνο που κατάφερε να κάνει ήταν να κάνει τον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία ακόμη πιο ακραίο, αφού σε αυτόν είχαμε επικρατήσει και δύο ακραίες και αντίθετες φανατικές ιδεολογίες και εμπόλεμοι πολεμούσαν με μανία για την επικράτηση.

Ο πόλεμος αυτός ξεκίνησε το 1.936 μετά Χριστόν και έληξε το 1.939 με τα Χριστόν όταν μετά από 3 ολόκληρα χρόνια μαχών άγριων συγκρούσεων και καταστροφών και από τις δύο πλευρές ένα εκατομμύριο πέθαναν θύματα συνολικά και οι δύο και νικητής αυτού ήταν ο στρατηγός Φράνκο.

Αυτός κατάφερε σύντομα μετά την νίκη του αυτή που ήταν σχεδόν ολοκληρωτική, να εισέλθει στην Μαδρίτη και μετά από μικρό χρονικό διάστημα να επιβάλλει το δικό του καθεστώς του στην χώρα αυτή.

Παρόλα αυτά ο Φράνκο ήταν αρκετά έξυπνος, όπως επίσης και ο Σαλαζάρ στην Πορτογαλία και δεν έλαβαν μέρος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που ακολούθησε, στον οποίο Γερμανοί και οι Ιταλοί ηττήθηκαν και κατάφεραν με αυτό τον τρόπο να αποκτήσουν υποστήριξη και από των Αμερικάνους και τα καθεστώτα τους να διαρκέσουν μέχρι τον θάνατο τους πολλές δεκαετίες μετά.

Το ίδιο ακριβώς σκηνικό συνέβη και σε άλλες περιπτώσεις κατά την διάρκεια εμφυλίων και των πολέμων, στην οποία Μεγάλες Δυνάμεις στήριξαν από τις δύο πλευρές την πιο ακραία ιδεολογία και η οποία κατάφερε στο τέλος να επικρατήσει.

Ακριβώς αυτό συνέβη κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, η οποία όπως γνωστόν οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή, όταν το ακραίο κεμαλικό καθεστώς του Κεμάλ Αττατούρκ, που τότε είχε συμμαχία ακόμη και με τους ισλαμιστές, τους οποίους μετέπειτα κυνήγησε και πολεμούσε εναντίον των Ελλήνων που ήθελαν ελευθερώσουν την Μικρά Ασία από τον τουρκικό ζυγό και της γενοκτονίες που είχαν διαπράξει οι Νεότουρκοι.

Στον πόλεμο αυτό η Βρετανία μόνο στα λόγια στήριζε τους Έλληνες και δεν τους έδινε ούτε χρήματα, ούτε όπλα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί, οι Ιταλοί και οι μπολσεβίκοι του Λένιν στηρίζαν τον Κεμάλ, κάτι το οποίο στο τέλος οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή και την οριστική εκδίωξη των Ελλήνων της περιοχής, αλλά και στην ανταλλαγή των πληθυσμών μετέπειτα.

Άλλη γνωστή περίπτωση αυτού του είδους. όπου δηλαδή ένας εμφύλιος πόλεμος στηρίζεται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό από εξωτερικές δυνάμεις συνέβη παράλληλα επίσης και στις μέρες μας στον Συριακό εμφύλιο.

Αρχική Δύση, το Ισραήλ, όπως επίσης και η Τουρκία και οι πετρομοναρχίες του Κόλπου στήριξαν το 2014 μετά Χριστόν την εξέγερση των ισλαμιστών του ISIS, με τους οποίους σκόπευαν να ρίξουν το καθεστώς του Άσαντ και να επιβάλουν στην θέση του ένα φιλικό προς τους ίδιους καθεστώς.

Όμως τότε η εξέγερση αυτή που προκάλεσαν αυτές οι μεγάλες δυνάμεις απέτυχε παταγωδώς γιατί αμέσως οι σύμμαχοι του Άσαντ, δηλαδή οι Ρώσοι οι Ιρανοί και η Χεζμπολάχ, ενώ πολέμησαν τους ισλαμιστές με στρατό αλλά και αεροπορία και πυροβολικό.

Χάρις στην ικανότητα όλων αυτών των στρατιωτών και των συμμάχων των Σύρων οι ισλαμιστές διαλύθηκαν και το έτος 2017 μετά Χριστόν κατάφερε στο τέλος να καταλυθεί απόλυτα και οι σύμμαχοι είχαν καταλάβει και απελευθερώσει την Συρία από των ισλαμιστών.

Όμως αυτή η σημαντική νίκη προκάλεσε τον εφησυχασμό του Συριακό καθεστώτος, το οποίο έκανε το μεγάλο λάθος να αποστρατεύσει μεγάλο μέρος του στρατού, πιστεύοντας ότι δεν θα ξανά-αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα και ξέρεις τον ισλαμιστών στο προσεχές μέλλον.

Οπότε οι δυτικοί εκμεταλλευόμενοι αυτή την φορά και με πιο έξυπνο τρόπο το γεγονός ότι οι Ρώσοι από την μία πολεμούσαν στην Ουκρανία και δεν μπορούσαν στείλουν μεγάλο μέρος του στρατού τους στην Συρία όπως επίσης και το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ είχε πολλά προβλήματα και πόλεμο στον Λίβανο αυτή την φορά, επιτέθηκαν μέσω των ισλαμιστών στην Συρία, οι οποίοι δεν είχαν αντιμετωπίσουν αξιόλογος αντιπάλους.

Πραγματικά μετά από προέλαση μόνο λίγο το ημερών κατάφεραν να νικήσουν πολλές Συριακές δυνάμεις και να καταλάβουν πολλές και μεγάλες και σημαντικές πόλεις, όπως λογού χάριν το Χαλέπι, την Χομς και στο τέλος να φτάσουν και να πολιορκήσουν την ίδια την Δαμασκό.

Στην ουσία στις περιοχές αυτές οι ισλαμιστές δεν συνάντησαν καμία αξιόλογη αντίδραση από το Συριακό στρατό, ο οποίος άρχισε σιγά-σιγά να διαλύεται, ενώ όλοι περιμένων ότι τόσο το καθεστώς όσο και οι Πραιτοριανοί αυτού θα πολεμούσαν σκληρά προκειμένου να κρατήσουν τις θέσεις και τις πόλεις τους στην Συρία.

Παρόλα αυτά κάτι τέτοιο δεν συνέβη και ακριβώς αντίθετα θα μπορούσε να πει κανείς η μία πόλη μετά την άλλη παραδίδονταν μαζικά, ενώ ακόμα και οι Σύροι στρατιώτες πετούσαν τα όπλα τους και τις στολές τους και είτε παραδίδονταν στους ισλαμιστές, είτε ενώνονταν μαζί τους σε ένα σε μία ξέφρενη προέλαση που είχαν ξεκινήσει αυτοί.

Τελικά της 8 Δεκεμβρίου το 2024 μετά Χριστόν οι ισλαμιστές κατάφεραν υπό την ηγεσία του ηγέτη τους Αλ Γκουλάνι να καταλάβουν την Δαμασκό και στην ουσία με τον τρόπο αυτό έπεσε το καθεστώς Άσαντ, το οποίο κυβερνούσε για περίπου μισό Αιώνα την Συρία.

Πολύ αναμμένων ότι μετά από αυτή την πολύ μεγάλη νίκη, όπως επίσης και την κατάληψη πολλών αποθηκών οπλισμού του Συριακού καθεστώτος και την ενίσχυση του στρατού τους, οι ισλαμιστές μπορούν να καταλάβουν ή να προσπαθήσουν να καταλάβουν και άλλες περιοχές, όπως λόγου χάρη την Ιορδανία, τον Λίβανο, το Ιράκ κ.λ.π - και να επιβάλλουν και σε αυτές ισλαμικά καθεστώτα.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτή η μεγάλη νίκη των ισλαμιστών θα εμπνεύσει παρεμφερές εξεγέρσεις αφού πρώτα λάβουν οπλισμό και εκπαίδευση και σε άλλες περιοχές του μουσουλμανικού κόσμου, οι οποίες παλαιότερα είχαν και αυτές δικτατορικά ή άλλα μοναχικά καθεστώτα.

Συγκεκριμένα το ίδιο πράγμα θα μπορούσε να συμβεί στο Ιράκ, το οποίο γειτνιάζει και είναι πολύ κοντά στην Συρία, στον Λίβανο, όπως επίσης και στην Ιορδανία και με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν οι ισλαμιστές να δημιουργήσουν μία μεγάλη ισλαμική Αυτοκρατορία που θα περιλάβαινε τα εδάφη αυτά (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html).

Οι ισλαμιστές εάν καταφέρουν και καταλάβουν επίσης και τον Λίβανο με την βοήθεια της Τουρκίας, θα μπορούσαν να συγκρουστούν με το Ισραήλ και να προσπαθήσουν να καταλάβουν τα εδάφη του Γκολάν (από τα οποία κατάγεται ο Γκουλάνι), όπως επίσης και να φτάσουν μέσω Ιορδανίας στην Δυτική όχθη και στην Ιερουσαλήμ, στην οποία πως γνωστόν ο ίδιος ο Ερντογάν θέλει να ανακηρυχθεί ηγέτης όλων των μουσουλμάνων.

Εννοείται βέβαιο ότι σε μια τέτοια περίπτωση το πιθανότερο είναι ότι θα εξαγριώσει τους Ισραηλινούς και να πάθει ακριβώς ότι κι ο Άσαντ, τον οποίο πώς είναι γνωστό μία μέρα πριν την αρχή του ξεκινήματος της πτώσης της Συρίας, τον είχε προειδοποιήσει ο Νετανιάχου ότι θα είχε πολύ κακό τέλος αυτός και το καθεστώς του.

Ισχύει άραγε στην περίπτωση αυτή ότι οι αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τεκνά (και θα υπάρξει ρεβάνς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) και κυρίως για τους Άσαντ το γνωστό λαϊκό ρητό: «μία του κλεφτή (1^η ισλαμική εξέγερση Συρίας), δύο του κλεφτή (2^η ισλαμική εξέγερση Συρίας), τρεις και η κακή του μοίρα (3^η ισλαμική εξέγερση Συρίας)»;

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.